Ο ΔΙΑΣ ΩΣ ΧΡΥΣΗ ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ Η ΟΜΟΡΦΗ ΔΑΝΑΗ

Ο απόγονος του Δαναού και βασιλιάς του Άργους Ακρίσιος, με τη σύζυγό του Ευρυδίκη είχαν κόρη την Δανάη ελκυστικής ομορφιάς με αψεγάδιαστα πόδια. Ο Ακρίσιος φυλάκισε τη Δανάη μαζί με την τροφό της σε υπόγειο δωμάτιο για να μην εκπληρωθεί ο χρησμός, σύμφωνα με τον οποίο, ο ίδιος θα φονευόταν από τον γιο της. Όμως, ο ερωτιάρης Δίας που είχε ερωτευτεί τη Δανάη, μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή και εισχώρησε στην υπόγεια κάμαρα. Από το ερωτικό αυτό σμίξιμο γεννήθηκε ο γενναίος Περσέας. Ο Περσέας μετά από πολλές περιπέτειες σκότωσε τον Ακρίσιο.

 

Δανάη με τον Έρωτα.  Τιτσιάνο Βετσέλιο (1485-1576),  ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης

Παπούα και... Ιλιάς

 www.travelstyle.gr

 

Παπούα

Η απελπισία μαζί με το παράλογο συναντώνται σε μια τραγική απονενοημένη κίνηση κατά του πολέμου. Η είδηση που σοκάρει έρχεται από τη μακρινή ζούγκλα της Παπούα στη Νέα Γουινέα.Εκεί όπου οι μάνες σκοτώνουν τα αρσενικά παιδιά που γεννούν σε μια προσπάθεια να δώσουν τέλος στον εμφύλιο που μαστίζει την περιοχή εδώ και 22 χρόνια. 

   Ανατριχιαστική είναι η μαρτυρία δύο γυναικών που έλυσαν τη σιωπή τους και μίλησαν σε εφημερίδα της χώρας. Η Ρόνα Λιουκ και η Κιπιγιόνα Μπέλας, ανήκουν σε διαφορετικές φυλές, παραδέχτηκαν, όμως, και οι δυο ότι σκοτώνουν τα μωρά τους σε μια πρακτική χρόνων σε μια προσπάθεια να κλείσουν τον κύκλο της βίας που αποδεκατίζει τις φυλές τους.

«Με τον πόλεμο έχουμε ξεπεράσει τα όρια της εξαθλίωσης» είπαν και πρόσθεσαν: «Αποφασίσαμε  να δολοφονούμε τα νεογέννητα αγόρια μας για να μειώσουμε τον αριθμό των ανδρών που μπορούν μελλοντικά να πολεμήσουν». Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσα μωρά έχουν σκοτωθεί έως τώρα. «Είναι μία πολύ οδυνηρή εμπειρία, αλλά είναι απαραίτητη για το καλό όλων» εξομολογήθηκαν οι γυναίκες  που τόνισαν ότι έχουν υποφέρει αρκετά από την πολεμοχαρή φύση των ανδρών. Θεωρούν τους άντρες υπεύθυνους για τους πολέμους και τα δεινά που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι ίδιες και τα παιδιά τους.

   Η διαμάχη μεταξύ των δυο φυλών ξεκίνησε μετά από περίεργους θανάτους στα δυο στρατόπεδα που αποδόθηκαν σε μάγια και τώρα πάστορες και  οργανώσεις αρωγής προσπαθούν να πείσουν τους φύλαρχους να ζήσουν πια εν ειρήνη. Οι κοινωνιολόγοι σχολίασαν ότι η αποκάλυψη έρχεται τώρα, καθώς οι φυλές αυτές είναι ιδιαίτερα απομονωμένες και κάνουν λόγο για ένα δρόμο που οδηγεί στην ουσία προς την αυτοκτονία. Πηγή: ANT1,  2/12/2008  

....................................................................

Ιλιάδα

Όμηρος, περίπου 8ος αιώνας π.κ.χ.

Ραψωδία Ζ 390-495

 

Και ως τ’ άκουσε επετάχθη ευθύς ο Έκτωρ απ’ το δώμα

πάλι στους δρόμους τους λαμπρούς που ’χε περάσει πρώτα,

κι έφθασε, την πολύχωρη περνώντας πολιτείαν,

στες Σκαιές πύλες. Στην στιγμήν που εκείνα εις το πεδίον,

με ορμήν εμπρός του επρόβαλεν η ασύγκριτη Ανδρομάχη,

πολύδωρη συμβία του και κόρη του γενναίου

Αετίωνος, που κάτωθεν της δενδρωμένης Πλάκου

της Θήβης εβασίλευε και των Κιλίκων όλων.

Του πολεμάρχου Έκτορος αυτή ’ταν η συμβία

που τότε τον απάντησε με την τροφόν σιμά της,

οπού βαστούσε το μικρό μονάκριβο παιδί της,

τον Εκτορίδην, όμοιον με εύμορφον αστέρα.

Σκαμάνδριον ο πατέρας του, Αστυάνακτα τα πλήθη

τον λέγαν, ότι έσωζε ο Έκτωρ την Τρωάδα.

Εκείνος χαμογέλασε κοιτώντας το παιδί του

ήσυχα. Κι απ’ το χέρι του πιασμένη η Ανδρομάχη
εδάκρυσε και του'λεγεν:

 Οϊμέ! Θα σ’ αφανίση τούτη σου η τόλμη, ω τρομερέ.
Και το βρέφος δεν λυπείσαι

τούτο κι εμέ την άμοιρην που χήρα σου θα γίνω

γρήγορα, ότι γρήγορα θα ορμήσουν όλοι αντάμα

να σε φονεύσουν οι Αχαιοί και άμα σε χάσω, κάτω

στον μαύρον Άδη ας κατεβώ, διότι αν αποθάνης

και συ, καμιά παρηγοριά δι’ εμέ δεν θ’ απομείνη,

και πόνοι μόνον. Έχασα πατέρα και μητέρα.

Έκτωρ, συ είσαι δι’ εμέ πατέρας και μητέρα,

συ αδελφός, συ ανθηρός της κλίνης σύντροφός μου.

Αλλά λυπήσου μας, και αυτού μείνε στον πύργον, 

μήπως ορφανό κάμης το παιδί και χήραν την γυναίκα.

Και ο μέγας Έκτωρ έβγαλε την περικεφαλαίαν
και καταγής την έθεσαν οπού λαμποκοπούσε.

Εφίλησε κι εχόρευσε στα χέρια το παιδί του

κι έπειτα ευχήθη στους θεούς κι είπε:
Ω πατέρα Δία,

κι όλ’ οι επουράνιοι θεοί, δώσετε εις το παιδί μου

τούτο, ως εδώκατε εις εμέ, στο γένος του να λάμπη,

στ’ άρματα μέγας, δυνατός στην Ίλιν βασιλέας,

και ως έρχεται απ’ τον πόλεμον μ’ άρματα αιματωμένα,

εχθρού που εφόνευσε, να ειπούν: καλύτερος εδείχθη

και του πατρός του, και χαράν θα αισθάνεται η μητέρα.

Ως είπε αυτά, στην αγκαλιά της ποθητής συμβίας

το βρέφος έβαλε και αυτή στο μυροβόλο στήθος

το πήρε γελοκλαίοντας. Την ελυπήθη εκείνος,

εχάιδευσέ την κι έλεγε:
Αγαπητή, μη θέλεις τόσο δι’ εμέ να θλίβεσαι,
στοχάσου ότι στον Άδη

δε θα με στειλη άνθρωπος η ώρα μου πριν φθάση.

Και άνθρωπος άμα γεννηθή είτε γενναίος είναι,

είτε δειλός δεν δύναται τη μοίρα ν’ αποφύγη.

Αλλ’ άμε σπίτι, έχει στον νουν τα έργα τα δικά σου,

την ηλακάτην, τ’ αργαλειό, και πρόσταζε τες κόρες

να εργάζωνται. Στον πόλεμον θα καταγίνουν όλοι

οι άνδρες που εγεννήθησαν στην Τροίαν κι εγώ πρώτος.

Είπε και πάλι εφόρεσε την περικεφαλαίαν.

Και προς το σπίτι εκίνησεν η αγαπητή γυνή του

κι εσυχνογύριζε να ιδή με μάτια δακρυσμένα.

 

 

 

Θέμις η θεά της Δικαιοσύνης

H Θέμις ήταν θυγατέρα του Ουρανού και της Γαίας για τους Έλληνες, θεά της φυσικής και ηθικής τάξης και τιμωρός

 

 

 

 

Γλυπτό του καλλιτέχνη Χαιρέστρατου Χαιρεδήμου, 

ύψους 2,22μ., του 3^ου π.Χ, 

 φυλάσσεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο 

στο κέντρο της Αθήνας.

 

 

 

📌Ο αστεροειδής που ανακαλύφθηκε το 1853 

ονομάσθηκε 24 Θέμις (24 Themis)

 

 

 

 

 

 

 Ήταν η «δεύτερη» επίσημη σύζυγος του Δία και είχαν αποκτήσει έξι κόρες. Τις Μοίρες που προσωποποιούσαν το πεπρωμένο κάθε ανθρώπου: η Κλωθώ –έγνεθε το νήμα της ζωής, η Λάχεσις –μοίραζε τους κλήρους (λαχεία) και η Άτροπος –έκοβε το νήμα της ζωής. Και τις Ώρες που αποτελούν τα υπέρτατα αγαθά μιας κοινωνίας: η Ευνομία –φρόντιζε για την ύπαρξη δίκαιων νόμων και την ορθή εφαρμογή τους, η Δίκη –θεά της δικαιοσύνης, και η Ειρήνη η Πλουτοδότειρα. 

Η παρουσία της Θέμιδος και της Δίκης ήταν απαραίτητες, όταν ο Δίας εκτελούσε το δικαστικό λειτούργημα γι αυτό και στέκονταν δίπλα του, στον χρυσό θρόνο.

Ιστορικό ενδιαφέρον

http://www.tainiothiki.gr/v2/filmography/view/1/621/

✔Από την ομιλία του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου  κατά την 1η συνεδρίαση του Συμβουλίου Επικρατείας, της 17ης Μαΐου 1929:
…Δυστυχώς, κύριοι, ο ελληνικός λαός ζήσας τόσους αιώνας υπό ξένην δουλείαν εσυνήθισε να θεωρή το κράτος εχθρικόν, όπως πράγματι ήτο, ο δε αιών της ελευθερίας δεν κατώρθωσε να του μεταβάλη εντελώς την ψυχολογίαν αυτήν. Εάν κατορθώσωμεν και είμαι βέβαιος ότι θα το κατορθώσωμεν δια του συμβουλίου της επικρατείας να εμπνεύσωμεν και εις τον τελευταίον πολίτην που κατοικεί εις τα απώτατα του κράτους ότι «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» που προστατεύουν κάθε πολίτην αδικούμενον από οιονδήποτε διοικητικόν όργανον και από την κυβέρνησιν αυτήν χωρίς να έχη ανάγκην ο πολίτης να προσφεύγη εις πλάγια μέσα και εις την υποστήριξιν των ισχυρών της ημέρας δια να εύρη το δίκαιόν του, βεβαιωθήτε ότι εγκαινιάζομεν ένα σταθμόν ιστορικόν, τον ιστορικώτερον ίσως σταθμόν της ζωής μας από αιώνος.

✔Μετά από 83 χρόνια και περίπου 100 (εκλεγμένες, υπηρεσιακές, δοτές, φασιστικές) κυβερνήσεις

 και  29 εκλογικές αναμετρήσεις

η Δικαιοσύνη εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο.

Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στην ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας, στις 24 Ιουλίου 2012:

…Τέλος η ασυδοσία των συντεχνιών και των ισχυρών, αλλά και η ατιμωρησία των παράνομων…. Θα αποκαταστήσουμε την αίσθηση ότι υπάρχει κράτος που νοιάζεται τον πολίτη. Κι ότι υπάρχει δικαιοσύνη…