Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Δικαιοσύνη, Michael J. Sandel

Σύμφωνα με την Ηθική, ηθικός είναι ο άνθρωπος που υιοθετεί ένα σύστημα αξιών, κανόνων
βάσει του οποίου κρίνει ένα οποιοδήποτε γεγονός.
Οι προϋποθέσεις για ηθική στάση και συνέπεια είναι η αποστασιοποίηση, η απαλλαγή από φανατισμό, πεποιθήσεις, εθνικιστικές ιδέες, εμπάθειες, συμπάθειες.

BANKSY

Οι άνθρωποι αρχικά ενθουσιάζονται, και όσο βιαστικά φτιάχνουν ήρωες, υποστηρίζουν μια πράξη, τόσο πρόθυμα βιάζονται να αποκαθηλώσουν, να αναθεωρήσουν, όταν τα αποτελέσματα αποβούν επιζήμια στα (τωρινά) συμφέροντά τους. Πάντα, μα πάντα φταίνε οι Άλλοι, οι προηγούμενοι, οι διπλανοί και «τα ’λεγα εγώ αλλά ποιος με άκουγε;».

 
Δύο από τα κυρίαρχα αλλά και αντίπαλα ρεύματα της Φιλοσοφίας είναι ο Ωφελιμισμός (συνέπειες) και η Δεοντοκρατία (κίνητρα).

Ο Jeremy Bentham (1748-1832) θεμελίωσε τη θεωρία του Ωφελιμισμού. Η κύρια ιδέα της διατυπώνεται απλά και είναι διαισθητικά ελκυστική: ύψιστη αρχή της ηθικής είναι το να μεγιστοποιεί κανείς την ευτυχία, τη γενική στάθμη της ευτυχίας σε σχέση με την οδύνη. […] Η πιο κραυγαλέα αδυναμία του ωφελιμισμού, όπως υποστηρίζουν πολλοί, είναι ότι δεν σέβεται τα ατομικά δικαιώματα. Καθώς νοιάζεται μόνο για το συνολικό άθροισμα της ικανοποίησης, μπορεί να καταπιέσει επιμέρους άτομα. Για τον ωφελιμιστή, τα άτομα είναι σημαντικά, αλλά μόνο με την έννοια ότι οι προτιμήσεις κάθε προσώπου πρέπει να συνυπολογίζονται μαζί με τις προτιμήσεις όλων των άλλων.
Στην αρχαία Ρώμη, έριχναν Χριστιανούς στα λιοντάρι στο Κολοσσαίο, για την τέρψη του πλήθους.
Φανταστείτε τι θα υποστήριζε ο ωφελιμιστικός υπολογισμός: ναι, ο Χριστιανός υποφέρει έναν βασανιστικό πόνο όταν το λιοντάρι τον χτυπά και τον καταβροχθίζει. Αλλά σκεφτείτε τη συλλογική έκσταση των θεατών που κατακλύζουν το Κολοσσαίο και ζητωκραυγάζουν. Αν αρκετοί Ρωμαίοι αντλούν μεγάλη ηδονή από το βίαιο θέαμα, ποιους λόγους έχει για να το καταδικάσει ένας ωφελιμιστής; Michael J. Sandel, Δικαιοσύνη. Τι είναι σωστό;

Σύμφωνα με τη Δεοντοκρατία, μια πράξη αξιολογείται από τα κίνητρα/προθέσεις και εμπεριέχει την ελεύθερη βούληση (με την έννοια του αυτοπεριορισμού και όχι της ανεξέλεγκτης δράσης).
 
 

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Χαρισματικά άτομα



Πολλές φορές στην επαγγελματική μου απασχόληση έχω συναντήσει άτομα τα οποία ανακάλυψαν σε μεγάλη ηλικία μια διαφορετικότητα που είχαν σε όλη τους τη ζωή, χωρίς όμως να τη γνωρίζουν: ότι είναι χαρισματικοί.
Η αφορμή δίνεται συνήθως από ένα ανάγνωσμα, ένα βιβλίο, ένα άρθρο, και για πολλούς ξεκινάει ένα νέο ταξίδι αυτογνωσίας, επίγνωσης, αποκάλυψης, το οποίο έχει ως κύρια χαρακτηριστικά την έκπληξη (“τι είναι πάλι αυτό!”), την ανακούφιση (“ώστε αυτό είχα τελικά!”) αλλά και την ντροπή (“θα με θεωρήσουν ψώνιο”) και τη μοναξιά (“δεν έχω με ποιον να το μοιραστώ”).

Σε ένα άρθρο η Lisa Erickson παρομοιάζει την αποκάλυψη της χαρισματικότητας με την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας. Παραδέχεται βέβαια ότι η παρομοίωση δεν είναι τέλεια, καθώς η χαρισματικότητα δεν μπορεί να συγκριθεί σε ό,τι αφορά τον κοινωνικό αποκλεισμό που η ομοφυλοφιλία συνεπάγεται. Ωστόσο, αναγνωρίζει πολλά κοινά, όπως ότι είναι εγγενή χαρακτηριστικά που κάποιος μπορεί να τα ανακαλύψει σε διάφορα χρονικά σημεία στη ζωή του, αφορούν το να ανήκεις σε μια αόρατη μειονότητα, συνεισφέρουν στην ολοκλήρωση της ταυτότητας.

Στην αυτο-αποκάλυψη της χαρισματικότητας η συγγραφέας προσδιορίζει κάποια στάδια τα οποία διέρχεται το χαρισματικό άτομο που ανακαλύπτει ότι είναι χαρισματικό:
1. πριν την ανακάλυψη: αίσθηση απομόνωσης και μοναξιάς, αίσθηση διαφορετικότητας και μη

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Λιλή Ζωγράφου

... και το χρυσάφι των κορμιών τους
 
 
17/6/22-4/10/1998, Λιλή Ζωγράφου
  

Εγώ δεν αισθάνθηκα ποτέ μακριά από τους άντρες, 
δεν αισθάνθηκα να διεκδικώ κάτι από τους άντρες 
και να μην το πήρα.

Είμαι παθιασμένη αντιφεμινίστρια για τον απλό λόγο 
ότι είμαι ευτυχής που γεννήθηκα γυναίκα. 
Και τι θα γινόμουν, πως θα ’παιρνα 
τόσες και τέτοιες ηδονές αν δεν υπήρχαν οι άντρες.







             

 ............................................................................................................

… Το μεγάλο μάτι του φεγγαριού που ’χε κρεμαστεί σ’ ένα κλαδί, χαμήλωσε κι άλλο και ψαχούλεψε ανήσυχο τα γυμνά τεντωμένα κορμιά τους, σφιχτά κολλημένα το ’να δίπλα στ’ άλλο. Νιογέννητοι ή νεκροί;
Τούτη η ώρα δεν θα πέθαινε ποτέ στη μνήμη της γης.
-Μ’ ακούς; ρώτησε κι η φωνή της κρεμάστηκε ασημοκλωστή στις πευκοβελόνες.
-Ναι, αγάπη μου.
-Απόψε, όσοι κοιμούνται θα νειρευτούν την τέλεια ευτυχία. Οι χωρισμένοι θα συμφιλιωθούν και οι ερωτευμένοι θα πιάσουνε όμορφα σαν ήλιους παιδιά, γιατί πλαγιάσανε όλοι τους πάνω στην αγάπη