αυτοκριτική ΚΚΕ

2014

Με διάθεση

αυτοκριτικής το ΚΚΕ του 2014, στο σύγγραμμά του, 70 χρόνια από τον ηρωικό Δεκέμβρη    -σύγχρονα διδάγματα, επανεξετάζει τη στάση του κόμματος στα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1946, επειδή, καθώς εκτιμά, έχασε την ευκαιρία να αναλάβει την εξουσία:

Έπρεπε να προετοιμαστεί το κόμμα και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις για την εφαρμογή σχεδίου κατάληψης της Αθήνας, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αυτό με αντίστοιχη δράση και συγκέντρωση δυνάμεων για την κατάληψη και άλλων βασικών κέντρων της χώρας, ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη.

  Το κόμμα ήταν ανέτοιμο για δράση και υιοθέτησε τη γραμμή του τότε γραμματέα της ΚΕ, Γιώργη Σιάντου:

Είμαστε υποστηρικτές της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης της πολιτικής ζωής του τόπου, αγωνιζόμαστε για την άμεση προετοιμασία των εκλογών Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, γιατί μόνο έτσι μπαίνουμε πραγματικά στον ομαλό πολιτικό βίο και την πραγματική ανοικοδόμηση της χώρας. 

Δεδομένο: στον διαμοιρασμό του κόσμου το 1944, στη Βρετανία πήρε υπό την εποπτεία της την Ελλάδα.

1950

«Ανακαλύφθηκε στην Αθήνα κατασκοπευτικό δίκτυο του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ. Πομπός ασυρμάτου στη βίλα ‘Αύρα’ της Γλυφάδας και δεύτερος πομπός στην Καλλιθέα». Με αυτά τα στοιχεία, στήθηκε το κατηγορητήριο των «29 Κομμουνιστών».  

Ο Νίκος Μπελογιάννης υποστήριζε: είμαστε ένα πολιτικό κόμμα σαν όλα τα άλλα κόμματα της χώρας, με τα οποία και συνεργαζόμαστε. Θα μπορούσα ν’ αναφέρω αρκετές τέτοιες περιπτώσεις που αποδείχνουν πως όλα αυτά τα κόμματα κάθε άλλο παρά κατάσκοπους και προδότες μας θεωρούν.

1968

Η Οριάνα Φαλάτσι στο βιβλίο της Ένας άντρας, γράφει ότι ο Αλέξανδρος Παναγούλης δεν ανήκε σε κάποια ομάδα· δρούσε αυτόνομα και η εμμονή του ήταν να σκοτώσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, (πρώτη απόπειρα 1968)

1974

Ο Ραφαηλίδης Βασίλης, σχετικά με τη χούντα [1967-1974]:

...Είχα μπει στο αγώνα κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα της δικτατορίας Από αξιοπρέπεια μάλλον παρά για λόγους ιδεολογικούς στρατεύτηκα στον αγώνα κατά της χούντας.

...Στρατεύτηκα με το κομμουνιστικό ΠΑΜ όχι γιατί με επιστράτευσε το κόμμα, αλλά γιατί έτσι έκρινα σκόπιμο.

...Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’ την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων,του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απ’ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.

Μήπως επιβεβαιώνεται η άποψη ότι «κομμουνιστική απειλή» (δηλαδή, σοβαρός σχεδιασμός για ανατροπή με ένοπλο αγώνα του ισχύοντος καθεστώτος)  δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα;

Αν είναι έτσι, τραγικές οι αρχηγεσίες των (δεξιών και αριστερών) πολιτικών κομμάτων, που τελούσαν και… εκτελούσαν εν γνώσει.

Η Δεξιά χρησιμοποιώντας την "απειλή" βάπτιζε οποιαδήποτε πρωτοπόρα ή καινοτόμα άποψη/ιδέα ως κομμουνιστική και κατέστρεφε ζωές,

τις οποίες, με τόση "σοβαρότητα" η Αριστερά, θυσίαζε!!!

🔦 ο Ναζίμ Χικμέτ γράφει τον Νοέμβριο του 1951:

Αν δολοφονήσουν τον Μπελογιάννη δεν θα χάσει μονάχα η Ελλάδα έναν αληθινό άντρα, έναν ολοκληρωμένον άνθρωπο. Θα χάσει η ανθρωπότητα ένα γιο του θάρρους και της τιμής της. (Διδώ Σωτηρίου, Εντολή).