Κυριακή 30 Απριλίου 2017

"Η δικτατορία του 1/4"

Γαλλικές προεδρικές εκλογές 23/04/2017: δεξιός Μακρόν 24,1%, ακροδεξιά Λεπέν 21,3, κεντρώος Φιγιόν 20, ακροαριστερός Μελανσόν 19,58, σοσιαλιστής Αμόν 6,3, εθνικιστής Ενιάν 4,7

 συμβολική γαλλική φράση: ni-ni (ούτε ούτε)

Το οικονομικό πρόγραμμα του Μακρόν εγκρίθηκε από το 24,1% των εκλογέων της Γαλλίας, δηλαδή από το 1/4.  Τα υπόλοιπα 3/4 (το 75% του εκλογικού σώματος) ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό διαφώνησε. Διαχρονικά μπροστά στον κίνδυνο του «Άλλου», είτε είναι υπαρκτός είτε κατασκευασμένος εχθρός υπάρχει συσπείρωση. Πάντα το διπολικό σύστημα -όπως αριστερά ή δεξιά, Αμερική ή Ρωσία, Ανατολή ή Δύση, μέσα ή έξω- είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο από το πολλαπλό. Στις παρούσες περιστάσεις ο «Άλλος» είναι η Λεπέν. Έτσι εκ των συνθηκών κατασκευάζεται δίπολο, που έχει δεξιό πρόσημο: Μακρόν ή Λεπέν. Παρ’ όλα αυτά δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ο λαός αποφασίζει ελεύθερα και συνεπώς η Δημοκρατία λειτουργεί αποτελεσματικά ακόμα και σε περίπτωση μονομαχίας, που δεν θα είχε θέση σε ένα αναλογικό σύστημα ψηφοφορίας. Η αναδιανεμητική πολιτική -διακαής πόθος της λεγόμενης Αριστεράς- που έτεινε να γίνει κάθετη, κυρίως λόγω των μετακινήσεων ανατολικών πληθυσμών έγινε οριζόντια. Στις εκλογές εθνικές ή ευρωπαϊκές της τελευταίας πενταετίας αναδεικνύεται ο συντηρητισμός ως τρόπος ζωής,  η επιστροφή σε παλαιά μοντέλα διακυβέρνησης, και η παρελθοντολογία σχεδόν επιβεβλημένη. Συνεπώς τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (μείγμα ελεύθερης αγοράς με ελεγχόμενες κρατικές παροχές), που διατηρούν ακόμα  τον νεωτερικό χαρακτηρισμό τους στο διάβα της Ιστορίας, χάνουν ποσοστά. 
             Για κάποιους η Δημοκρατία είναι η «δικτατορία των πολλών» με τη μειοψηφία να αγνοείται επιδεικτικά από τους νικητές. Αν παραμείνουμε στους πρώτους γύρους των εκλογών (εθνικών ή ευρωπαϊκών) η μειοψηφία των πολιτών (το 1/4) κυβερνά και  εφαρμόζει το προεκλογικό πρόγραμμα που "κατέβασε". Μειοψηφία που σαφώς και δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας μειονότητας: συγκεκριμένα και οριοθετημένα αιτήματα. Ούτε λόγος για λίγους και άριστους. Πρόκειται για ένα μειοψηφικό δίκτυο με ποικίλους δεσμούς, όπως φυλετικούς, ταξικούς, θρησκευτικούς, σεξουαλικούς,
επαγγελματικούς. Βεβαίως και στα πλειοψηφικά κόμματα υπάρχουν και δρουν ετερόκλητα στοιχεία. Η προσήλωση, όμως, στην κατάκτηση της εξουσίας ή η παραμονή στην εξουσία λειτουργεί ως κεντρομόλος δύναμη. Όταν όμως πρόκειται για μειοψηφικό κόμμα με μικρό πυρήνα, δεν υπάρχει η πολυτέλεια  του άπλετου χρόνου ούτως ώστε να δημιουργήσει ισχυρά ερείσματα στην κοινωνία. Με άλλα λόγια το χρονικό διάστημα από τη συσπείρωση έως την εξαΰλωση είναι μικρό και στη φυγοκέντρηση βοηθούν τα υπόλοιπα «3/4» ή το 75% θεωρώντας συγκυριακή την επιτυχία του κυβερνώντος «1/4». Έτσι προκύπτουν είτε αυτόνομες βραχύβιες κυβερνήσεις είτε κυβερνητικά σχήματα συνεργασιών.


Γαλλία
μια χώρα που δημιούργησε πολιτισμό και δεν χρειάστηκε να ανα-γεννήσει όπως η Ιταλία ή η Ελλάδα.  Πρωτοπόρες και προοδευτικές εκφράσεις  έχει να επιδείξει από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, τα προτάγματα του Διαφωτισμού, τις νεωτεριστικές τάσεις στην Τέχνη (ιμπρεσιονισμός) τον 18ο αιώνα,  έως τον Μάη του ’68 –χωρίς διάθεση εξιδανίκευσης της χώρας και επισημαίνοντας για χάρη της συζήτησης καίριους πολιτικούς σταθμούς. Αυτό που καλείται λοιπόν η Γαλλία είναι να ενθυμηθεί τον θεμελιώδη ρόλο που έπαιξε στην άνθιση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το αντιδραστικό «ni-ni» της νεολαίας είναι ένδειξη εύστοχου προβληματισμού και διάθεση ανανέωσης ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των εκλογών στις 7 Μαΐου. Οι αλλαγές, οι μεταρρυθμίσεις ποτέ δεν είναι ακαριαίες ή αυτόματες. Πιθανόν, από τον δεύτερο κύκλο των γαλλικών εκλογών αν αυξηθεί το ποσοστό της Λεπέν να αναδυθεί το ερώτημα:  κάποιοι πολίτες μέσα σε μια εβδομάδα μεταλλάχθηκαν σε λαϊκιστές, ακροδεξιούς, προδότες και γύρευε τι άλλο;


Βέβαια η κατάληξη οποιουδήποτε εγχειρήματος στο πλέον σύνθετο ευρωπαϊκό δίκτυο δεν είναι προβλέψιμη. Πολλώ δε μάλλον δεν έχουν νόημα οι γενικεύσεις και οι απλουστεύσεις. Το μόνο σίγουρο κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής εξέλιξης  είναι.... ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο.  

2 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση! Θα ήθελα να εστιάσω στο φαινόμενο της δυαδικότητας γιατί το θεωρώ πρωταρχικό αίτιο της ειδικής αλλά και της γενικής δυσλειτουργίας. Η δυαδικότητα είναι η κατάρα του ανθρώπου αλλά και η ευκαιρία του. Κατάρα γιατί οδηγεί στην σχιζοφρένεια της όποιας πραγματικότητας βιώνει κανείς (σε ατομικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο), και ευκαιρία, διότι μέσα από τον λόξυγγα του 'γίγνεσθαί' της είναι ικανή να φανερώσει και τον τρόπο διαφυγής από αυτόν τον φαύλου κύκλο.

    Η φιλοσοφία για παράδειγμα έχει να επιδείξει λαμπρά παραδείγματα αυτού του τρόπου, με εξέχον εκείνο των ανατολιτών φιλοσόφων (και όχι μόνο) όπως π.χ. των νταοϊστών οι οποίοι υποστήριξαν οτι για να υπερβείς μία κατάσταση θα χρειαστεί να την κατανοήσεις σε βάθος και να αναγνωρίσεις το όμοιο στο αντίθετό του (κάτι στο οποίο και η σύχρονη κβαντοφυσική έρχεται να συνηγορήσει επανακαλύπτοντας για άλλη μια φορά τον τροχό αλλά αυτή τη φορά με τρόπο πιο εύπεπτο από τους 'εξελιγμένους' νόες μας)

    Όσο για τη σημερινή πραγματικότητα, αυτό που προσωπικά αντιλαμβάνομαι να συμβαίνει στον περιβάλλοντα χώρο είναι η περιχαράκωση και η σμίκρυνση σε πολλαπλά επίπεδα εξού και τα φαινόμενα εθνικισμού, πατριωτισμού, σωβινισμού και όλα τα νευρωτικά φαινόμενα -ισμού που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, αυτό που γράφεις και εσύ σαν "διατήρηση των κεκτημένων" μόνο που αν το σκεφθεί κανείς απλά, νομίζω οτι γίνεται φανερό οτι όλα τους είναι παιχνίδια εξ-ουσίας και έτσι νομοτελειακά καταδικασμένα να βρίσκονται αενάως εκτός της ουσίας.

    'Ετσι αυτό που λένε τα γαλλάκια σήμερα ως "Ni-Ni" για καλό μου κάνει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι ακριβώς το δίπολο δημιουργεί προβλήματα γιατί βασίζεται στο μανιχαϊστικό ή/ή. Ή μαύρο ή άσπρο, ή Παράδεισος ή Κόλαση, για να μην πω και για το ισοπεδωτικό περί πάλης των τάξεων. Αν "διαβάσουμε" το ταοϊκό γιν-γιανγκ θα καταλάβουμε ότι δεν είναι ή γιν ή γιανγκ, ή θηλυκό ή αρσενικό. Είναι ΚΑΙ γιν ΚΑΙ γιανγκ. Το ένα εισβάλει ειρηνικά στον χώρο του άλλου και μάλιστα περικλείει το αντίθετο χρώμα, και τα δυό μαζί σχηματίζουν τον τέλειο κύκλο. Αποτέλεσμα η αρμονική συνύπαρξη. Αυτό το αρμονικό «μαζί» είναι το κλειδί για όλες τις σχέσεις. Όσο για την κβαντική φυσική δέχεται ότι υπάρχουν περισσότερες από δύο επιλογές –άλλο θέμα.

    Πρακτικά, στην περίπτωση των εκλογών της Γαλλίας αναγκάζεται το περίπου 60% των πολιτών να ψηφίσει δύο μονομάχους που ανήκουν στον ίδιο ιδεολογικό χώρο. Και όχι μόνον αυτό. Οι μη συμμετέχοντες αρχηγοί κομμάτων στον β΄ γύρο των εκλογών πιέζονται για να δώσουν εντολή στο δικό τους εκλογικό σώμα ή να το πω καλύτερα ποίμνιο. ΤΟ δίπολο! Αν θέλουμε πράγματι δημοκρατία θα πρέπει να δεχτούμε ότι έχουν θέση και δικαίωμα όλες οι απόψεις -τουλάχιστον να ακούγονται. Αφού κανένας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια μιλώντας βέβαια για τη "θύραθεν" πραγματικότητα. Άρα σε ένα απλό αναλογικό πολιτικό σύστημα το ζητούμενο είναι η εύρεση της χρυσής τομής από συνεργαζόμενες ομάδες και όχι η εξόντωση σε ρωμαϊκή αρένα του αντιπάλου. Έτσι εκτονώνεται και η κατάσταση ώστε να μην δημιουργηθούν υπόγεια ρεύματα, επικίνδυνα ενίοτε. Εκτός ουσίας οι –ισμοί, καλά λες. Στην εικονική διαδικτυακή παγκοσμιοποίηση ψιλοζορίζονται οι –ισμοί. Στη real ζωή χμ... καρποφορούν.
    Όσο για την διατήρηση των κεκτημένων δεν δηλώνει ηττοπάθεια αλλά σωστή εκτίμηση αυτών που έχω αλλά και εκτίμηση των δυνατοτήτων μου σε συγκεκριμένες συνθήκες. Η αυτοσυντήρηση είναι χρήσιμο εργαλείο για την επιβίωση. Ας αποδεχθούμε λοιπόν την ανθρώπινη οντότητα στην ολότητά της!!!! Και καλή και κακή. Και φοβιτσιάρα και θαραλλέα.

    Πάντως να σου πω δεν φιλοδοξούσα να κάνω ανάλυση, ξέρεις, ακαδημαϊκού τύπου. Προβληματισμό γράφω. Ευχαριστώ για την άποψή σου. Όπως πάντα σαφής και αρμονικά συμπληρωματική!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή