Ναυσικάς Αλειφέρη για
"Δημόσιος & Ιδιωτικός βίος στην αρχαία Ελλάδα", ΕΑΠ, ΕΛΠ 20
Εισαγωγή
Στην
αρχαία Ελλάδα ο όρος «οίκος» είχε ευρεία
έννοια καθώς περιλάμβανε: τα εξαρτημένα
μέλη (ζευγάρι, παιδιά, δούλοι/ες), τις
οικονομικές δραστηριότητες, την ιστορία
του οίκου, τις θρησκευτικές τελετές. Σε
πατριαρχική κοινωνία αναμενόμενο είναι
ο άντρας να έχει την κυρίαρχη θέση. Η
γυναίκα μπορούσε να είναι αστή αλλά δεν
θεωρείτο πολίτης και κατά συνέπεια δεν
είχε νομική υπόσταση· ήταν στην ίδια
κοινωνική θέση με τα παιδιά, τους δούλους,
τους μέτοικους. Η άσκηση πολιτικών
δικαιωμάτων ήταν αποκλειστικό προνόμιο
των αντρών. Οι εμφανίσεις της γυναίκας
στη δημόσια ζωή ήταν περιορισμένες και
σχετίζονταν πάντα με κάποιο τελετουργικό
(γαμήλιο, νεκρώσιμο, λατρευτικό θεού).
Στην
αρχαία ελληνική θρησκεία δεν υπήρχαν,
θεόπνευστα βιβλία, ιερείς/απόστολοι,
ούτε ένας θεός και ούτε βέβαια αναμενόμενος
σωτήρας. Η θρησκεία επικεντρωνόταν στον
εξαγνισμό του ανθρώπινου σώματος και
της ψυχής, στον οποίο συνέβαλαν οι
μέθοδοι των τελετών (νηστεία, λουτρά,
προσευχή, κ.ά). Οι πολλές θρησκευτικές
τελετές συνόδευαν όλες τις εκδηλώσεις
του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Οι
δημόσιες τελετές περιλάμβαναν σπονδές,
θυσίες, δείπνα, χορούς, μεταφορά του
αγάλματος του θεού, λαμπαδηδρομία, κ.ά.,
ενισχύοντας έτσι τους δεσμούς των
πολιτών της
