Κηρύκειο, τσάκρα, ποιμαντική ράβδος, DNA

✔Κηρύκειο ήταν το έμβλημα του Ερμή, θεού της επικοινωνίας  (οι αρχαίοι Έλληνες τον λάτρευαν ως αγγελιοφόρο, ψυχοπομπό, προστάτη του εμπορίου, των τυχερών παιχνιδιών και των κλεφτών). Το ραβδί κρατούσαν οι κήρυκες και οι πρέσβεις.

Ήταν το σύμβολο της ομόνοιας και της παύσης των διαφορών, το οποίο αποτελούνταν από μια λεπτή ράβδο δάφνης ή ελιάς με δύο μικρά φτερά και δύο φίδια που μάχονται το ένα αντίκρυ στο άλλο τυλιγμένα πάνω στη ράβδο.

Ετυμ. αρχ, κήρυξ, -υκος, που συνδέεται με τη σανσκριτική λέξη karu=τραγουδιστής, ποιητής.

✔Τσάκρα στα σανσκριτικά σημαίνει τροχός. Σύμφωνα με τον ινδουιστικό μυστικισμό πρόκειται για ψυχικά κέντρα ενέργειας που βρίσκονται στο σώμα του ανθρώπου και διαμέσου αυτών ρέει η ενέργεια. Η ποιότητα της ενέργειας επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τη λειτουργία των τσάκρα.

Τα επτά κέντρα εισροής ενέργειας κατά τους αρχαίους Έλληνες ήταν:
1. Δέμας ή σήμα ή σώμα.
2. Επιθυμικόν, η γενετήσιος ορμή.
3. Θυμικόν, οι ψυχικές επιθυμίες
4. Φρην ή νοητικόν
5. Αιτιατόν
6. Λόγος ή διαισθητικόν ή ενορατικόν.
7. Νους ή νόος

✔Ποιμαντική ράβδος.  Στην άκρη της έχει ένα δικέφαλο φίδι με τα κεφάλια του στραμμένα προς τον σταυρό στο κέντρο. Δίνεται στον επίσκοπο κατά τη χειροτονία του. 

Ιερώνυμος, ο 20ός προκαθήμενος της  Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εξελέγη την 7η Φεβ. 2008

✔DNA είναι ένα νουκλεϊκό οξύ που περιέχει τις γενετικές πληροφορίες που καθορίζουν τη βιολογική ανάπτυξη όλων των κυτταρικών μορφών ζωής και των περισσοτέρων ιών. Το DNA συνήθως έχει τη μορφή διπλής έλικας.

Υπάρχουν εκατομμύρια γονίδια σε κάθε κύτταρο. Το DNA βρίσκεται μέσα στον πυρήνα του κάθε κυττάρου με τη μορφή διπλής αλυσίδας είναι μπλεγμένο σαν κουβάρι και μορφοποιείται σε χρωματοσώματα μόνο στη φάση που το κύτταρο πολλαπλασιάζεται. Αν μπορούσαμε να ξετυλίξουμε αυτό το κουβάρι του κάθε κυττάρου, να το εκθειάσουμε και να προσθέσουμε στη σειρά όλα τα μήκη των DNA αλυσίδων όλων των κυττάρων ενός μόνο ανθρώπου, το μήκος αυτό θα ισοδυναμούσε με δύο φορές την απόσταση Γης-Σελήνης!

 

 

 

δε(σ)οξυριβο(ζο)νουκλεϊ(νι)κό οξύ,

 Deoxyribonucleic acid, DNA                        

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η θέση των ιθαγενών της Αμερικής

http://www.uwec.edu/geography/ivogeler/w188/i.htm

Η θέση των ιθαγενών της Αμερικής απέναντι στη δυτική άποψη της Ιστορίας και της Αρχαιολογίας:

«Η προϊστορία είναι μια δυτική έννοια σύμφωνα με την οποία κοινωνίες που δεν ανέπτυξαν γραφή δεν έχουν ιστορία. Αυτή η άποψη ταιριάζει τέλεια στο εξελικτικό πλαίσιο σκέψης των δυτικών κοινωνιών… Η αρχαιολογία ήταν μέχρι τώρα ένα μέσο κυριαρχίας και αποικιακής αποστέρησης της ταυτότητάς μας.

Αν οι Ινδιάνοι μπορούσαν να την πάρουν πίσω στα χέρια τους θα εξασφαλίζαμε νέα εργαλεία για να κατανοήσουμε την ιστορική μας εξέλιξη και έτσι θα ενδυναμώναμε τα σημερινά αιτήματά μας και σχέδια για το μέλλον» (Condori, 1989).

(από το βιβλίο «Εισαγωγή στον Ελληνικό Πολιτισμό» του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ).

ΥΠΝΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ, ΒΙΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ

Ύπνος και Θάνατος,  του Γουίλιαμ Γουότερχαουζ

O Ύπνος  αποτελούσε την προσωποποίηση του ύπνου. Ήταν θεός γιος της θεάς Νύχτας και του Έρεβους, δίδυμος αδελφός του Θανάτου, 

αδελφός της θεάς του ποταμού του άλλου κόσμου Λήθης και κατοικούσε 

στον Τάρταρο, σύμφωνα με τον Ησίοδο στη Θεογονία. 

Σύζυγος του ήταν η Πασιθέα, μία από τις 3 Χάριτες.

Ο Ύπνος μυθολογείται ότι είχε τρεις γιους: 

τον Μορφέα, τον Φοβήτορα ή Ίκελο και τον Φάντασο. 

Στις λίγες αγγειογραφίες που έχουν σωθεί η μορφή του απεικονίζεται σαν μικρό αγόρι, 

ή νεαρός, ή ηλικιωμένος, ή γέρος με φτερά αετού ή πεταλούδας. 

Κρατούσε ραβδί με το οποίο άγγιζε τους κροτάφους των ανθρώπων 

στους οποίους έχυνε υπνωτικό.

Ο Θάνατος ήταν προσωποποίηση του τέλους της ζωής. 

Απεικονιζόταν σαν νέος άντρας με μαύρα φτερά 

και με σβησμένο ή μισοσβησμένο πυρσό. Δεν έδειχνε συμπόνοια σε κανέναν. 

Μόνο δύο θνητοί κατάφεραν να τον ξεγελάσουν:

 ο Ηρακλής (όταν απέσπασε την ψυχή της Άλκηστης) 

και ο βασιλιάς της Κορίνθου, Σίσυφος.

 ...................................................................................................................

Βιοκεντρισμός: 

Μια νέα θεωρία θεωρεί ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος.Φοβόμαστε το θάνατο.

Ωστόσο, μια νέα επιστημονική θεωρία επιβεβαιώνει παλαιότερες θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ο θάνατος δεν είναι το τέλος όπως εμείς το πιστεύουμε.

Η καινούργια προσέγγιση στο μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου λέγεται Βιοκεντρισμός, 

και προέρχεται τόσο από το χώρο της κβαντοφυσικής και της θεωρίας των παράλληλων συμπάντων, όσο και από τον ίδιο τον Αϊνστάιν. 

Προτάθηκε το 2007 από τον Αμερικανό Robert Lanza.

Όπως λέει και η λέξη βιοκεντρισμός, η ζωή και η βιολογία είναι κεντρικής σημασίας στο είναι, την πραγματικότητα, και το σύμπαν – μάλλον η ζωή δημιουργεί το σύμπαν. 

Ο Lanza υποστηρίζει ότι η υπεροχή της συνείδησης είναι χαρακτηριστική στο έργο του Ντεκάρτ, του Καντ, του Λάιμπνιτς, του Μπέρκλεϋ, του Σοπενχάουερ και του Μπερξόν. 

Ο ίδιος το βλέπει ως υποστήριξη του κεντρικού ισχυρισμού ότι αυτό που ονομάζουμε χώρος και χρόνος είναι μορφές της αντίληψης της αίσθησης των ζώων, 

και όχι εξωτερικά φυσικά αντικείμενα.

Η θεωρία του Lanza για τον βιοκεντρισμό έχει επτά αρχές:

• Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα είναι μια διαδικασία που περιλαμβάνει τη συνείδησή μας. Μια «εξωτερική» πραγματικότητα, αν υπήρχε, θα έπρεπε εξ ορισμού να υπήρχε στο χώρο. Αλλά αυτό δεν έχει νόημα, επειδή χώρος και ο χρόνος δεν είναι απόλυτες πραγματικότητες, αλλά τα εργαλεία του ανθρώπινου νου και των ζώων.
• Οι εξωτερικές και εσωτερικές αντιλήψεις μας είναι άρρηκτα συνυφασμένες. Πρόκειται για διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος και δεν μπορούν να διαχωριστούν το ένα από το άλλο.
• Η συμπεριφορά των υποατομικών σωματιδίων, στην πραγματικότητα όλα τα σωματίδια και τα αντικείμενα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παρουσία ενός παρατηρητή. Χωρίς την παρουσία ενός παρατηρητή με συνείδηση, αυτά στην καλύτερη περίπτωση υπάρχουν σε μια απροσδιόριστη κατάσταση των κυμάτων πιθανότητας.
• Χωρίς συνείδηση, η "ύλη" κατοικεί σε μια ακαθόριστη κατάσταση των πιθανοτήτων. Κάθε σύμπαν που θα μπορούσε να είχε προηγηθεί της συνείδησης θα ​​υπήρχε μόνο σε μια πιθανή κατάσταση.
• Η δομή του σύμπαντος είναι δυνατόν να εξηγηθεί μόνο μέσα από τον βιοκεντρισμό. Το σύμπαν είναι συντονισμένο με ακρίβεια για την ύπαρξη της ζωής, που αποκτά το νόημα της καθώς η ζωή δημιουργεί το σύμπαν. Το «σύμπαν» είναι απλά η πλήρης χωρο-χρονική λογική του εγώ.
• Ο χρόνος δεν έχει πραγματική ύπαρξη έξω από την αντίληψη του ζώου . Είναι η διαδικασία με την οποία αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές στο σύμπαν.
• Ο χώρος, όπως και ο χρόνος, δεν είναι ένα αντικείμενο ή ένα πράγμα. Ο χώρος είναι μια άλλη μορφή της κατανόησης της ζωικής μας κατανόησης και δεν έχει μια ανεξάρτητη πραγματικότητα. Μεταφέρουμε χώρο και χρόνο γύρω μας, όπως κάνουμε με τις χελώνες ή με τα κοχύλια. Έτσι, δεν υπάρχει μια απόλυτη αυτο-υπάρχουσα μήτρα στην οποία συμβαίνουν τα φυσικά γεγονότα ανεξάρτητα από τη ζωή.

τηλεοπτική επιστημονική εκπομπή

Βιοκεντρισμός και Παράλληλα σύμπαντα

Σύμφωνα με ένα από τα θεμελιώδη αξιώματα της επιστήμης,  την Αρχή του Λαβουαζιέ,  καμίας μορφής ενέργεια δεν χάνεται. Δεν δημιουργείται και δεν καταστρέφεται απλά υπάρχει. Ξεκινώντας από αυτό, και με δεδομένο 

ότι ο εγκέφαλος είναι μια τεράστια γεννήτρια ενέργειας, 

οι επιστήμονες καλούνται να απαντήσουν στο τι γίνεται αυτή η ποσότητα ενέργειας, 

όταν ο εγκέφαλος σταματήσει λόγω θανάτου να λειτουργεί. Είναι πιθανόν να μεταβιβάζεται σε ένα παράλληλο σύμπαν;

Για τους μελετητές, η θεωρία των παράλληλων συμπάντων είναι μια πραγματικότητα πολύ πιο αντικειμενική από αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα

δεδομένου ότι έννοιες όπως ο χώρος και ο χρόνος, 

θεμελιώδεις όσον αφορά την προσέγγιση μας απέναντι στην πραγματικότητα, 

δεν υφίστανται όπως τις αντιλαμβανόμαστε. 

Οτιδήποτε ο εγκέφαλος επεξεργάζεται 

και χρησιμοποιεί σαν πληροφορία, είναι απλά ένα εργαλείο κατανόησης ενός συγκεκριμένου χωροχρόνου μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας. 

Κάτι που αποδεικνύεται από την ανικανότητα του εγκεφάλου να κατανοήσει την ύπαρξη του συμπαντικού απείρου, εφ’ όσον ο προγραμματισμός του, 

του καθιστά κατανοητά μόνο τα πεπερασμένα σύνολα.

Σε ένα σύμπαν χωρίς χώρο και χρόνο (με τις έννοιες που εμείς τους δίνουμε) 

όπως στην ουσία έχει αποδειχτεί ότι είναι το σύμπαν, η έννοια του θανάτου, του τέλους, πολύ απλά δεν υφίσταται λέει ο Robert Lanza. 

Υφίσταται η εμπειρία του θανάτου, όπως τον βιώνουμε με 

το συγκεκριμένης λειτουργίας εγκέφαλο μας, αλλά κατά πόσο αυτή η εμπειρία, ανταποκρίνεται σε μια αντικειμενική πραγματικότητα, για την οποία δεν έχουμε εργαλεία κατανόησης;

Ο ίδιος ο Αϊνστάιν είχε παραδεχτεί με αφορμή το θάνατό ενός φίλου του, του Μπέσο: 

«Ο Μπέσο έφυγε από αυτόν τον παράξενο κόσμο, λίγο πριν από μένα. 

Αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα. 

Άνθρωποι σαν κι εμάς, γνωρίζουμε ότι ο διαχωρισμός 

ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον

είναι απλά και μόνο μια πεισματάρικη ψευδαίσθηση».

Σύμφωνα με τη μελέτη των επιστημόνων, η αθανασία δεν είναι μια διαρκής ύπαρξη σε έναν κόσμο δίχως τέλος γιατί πολύ απλά σαν έννοια,

κατοικεί έξω από την έννοια του χρόνου όπως τον ξέρουμε. 

Σε έναν κόσμο έξω από την αντιληπτική μας ικανότητα, κι από ότι θεωρούμε πραγματικό και μη.

Όσο δεδομένη είναι η περιορισμένη μας ικανότητα στον προσδιορισμό της πραγματικότητας άλλο τόσο είναι και

 η ικανότητά μας στον προσδιορισμό της μη πραγματικότητας. 

Αυτής που δεν περιορίζεται από το χώρο, το χρόνο και τους νόμους ενός χιλιοστού του σύμπαντος, αλλά επεκτείνεται σε ολόκληρη την δημιουργία και τις παράλληλες, άπειρες όπως και ο χωροχρόνος, μορφές της.

Πολλοί επιστήμονες, μεταξύ των οποίων οι φυσικοί Lawrence Krauss και

ο David Lindley ή ο νομπελίστας της Ιατρικής Donnall Thomas

λένε ότι η θεωρία του βιοκεντρισμού δεν είναι μια συνεπής επιστημονική θεωρία αλλά είναι περισσότερο μια φιλοσοφία.

Ο David Thompson, 

ένας αστροφυσικός στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA λέει όμως ότι είναι μια “κλήση αφύπνισης”.

Επίσης, ο καθηγητής της ιατρικής Anthony Atala δήλωσε, 

«Αυτή η νέα θεωρία είναι βέβαιο ότι θα φέρει επανάσταση στις αντιλήψεις μας για τους νόμους της φύσης».

Ο Richard Conn Henry, 

καθηγητής της Φυσικής και Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, τόνισε ότι η θεωρία του Lanza είναι σύμφωνη με την κβαντική μηχανική.

Ο Ινδός συγγραφέας Deepak Chopra 

δήλωσε ότι «οι ιδέες του Lanza για τη φύση της συνείδησης είναι πρωτότυπες και συναρπαστικές» και 

ότι «η θεωρία του είναι συνεπής με τις πιο αρχαίες παραδόσεις της σοφίας του κόσμου, που λένε ότι η συνείδηση συλλαμβάνει, κυβερνά

και γίνεται ένα με τον φυσικό κόσμο. 

Είναι ο λόγος της ύπαρξής μας στην οποία η υποκειμενική όσο και η αντικειμενική πραγματικότητα έρχονται στην ύπαρξη."

http://www.physics4u.gr/

Η Αντιγόνη του Σοφοκλή, 442 π.Χ

Αρχαία τραγωδία 

Έρως ανίκατε μάχαν,
Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις,
ός εν μαλακαίς παρειαίς
νεάνιδος εννυχεύεις,
φοιτάς δ” υπερπόντιος
εν τ” αγρονόμοις αυλαίς·

Πειραιάς

ββββββββββ….

Ο  ήχος του βαποριού που σαλπάρει ή δένει στο λιμάνι δεν άφηνε και δεν αφήνει τους κατοίκους να ξεχάσουν την κοινή μοίρα όλων: από κάπου ήρθαμε, και κάπου θα πάμε. Η παραμονή, στο εδώ και στο τώρα κάνει τη διαφορά.

τριήρης

ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ

Ο λατίνος ποιητής Πόπλιο Οβίδιος Νάσων  (43π.Χ-17μ.Χ) στο επικό έργο του, Μεταμορφώσεις αναφέρει τον Νάρκισσο ως γιο της νύμφης Λειριώπης και του ποταμού Κηφισσού. Ο ωραίος Βοιωτός ήταν μοναχικό άτομο, απολάμβανε τους περιπάτους στο δάσος και έμενε αδιάφορος στις Νύμφες. Απέκρουσε τον έρωτα της νύμφης Ηχώς -με αποτέλεσμα εκείνη να χάσει τη φωνή της και έτσι ακούγονταν μόνο οι τελευταίες συλλαβές.
Οι Νύμφες ζήτησαν από τη θεά Αφροδίτη, τη θεά του έρωτα, να τιμωρήσει τον νεαρό. Η Αφροδίτη κατάφερε  να ερωτευτεί ο Νάρκισσος τον εαυτό του. Πως; Κάποια μέρα καθώς εκείνος κοίταξε την εικόνα του να καθρεφτίζεται στα νερά μιας λίμνης, θαμπώθηκε από την ομορφιά του. Από τον καημό του γι αυτόν τον ανεκπλήρωτο –για το είδωλό του– έρωτα, μαράζωσε και τελικώς πέθανε. Πεθαίνοντας μεταμορφώθηκε σε λουλούδι με κιτρινόλευκα πέταλα, το οποίο πήρε το όνομά του ήρωα.

..................................

1891

Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ,
μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ

Ο νεαρός αριστοκράτης Ντόριαν Γκρέυ, ερωτεύτηκε το πορτραίτο του, που είχε φιλοτεχνήσει ο ζωγράφος φίλος του. «Σε τι τερατώδη στιγμή αλαζονείας και πάθους είχε προσευχηθεί να κρατήσει το πορτραίτο το βάρος των ημερών του κι αυτός να μείνει με την αδιάφθορη λαμπρότητα της αιώνιας νιότης». Τα χρόνια περνούσαν και παρόλο 

που ο Ντόριαν ακολουθούσε έκλυτο βίο, διατηρούσε τη νεότητά και το κάλλος του. Αντιθέτως, το πορτρέτο δεχόταν 

τα σημάδια της φθοράς του χρόνου: 

ρυτίδιαζε και παραμορφωνόταν. Όταν ο Ντόριαν 

κατάλαβε το μέγεθος της ματαιοδοξίας...

...................................
Η μεταμόρφωση του Νάρκισσου

Σαλβαντόρ Νταλί, 1936-37

 

Στο σουρεαλιστικό αριστούργημα ή «εικόνες απόλυτου παραλογισμού» κατά τον Νταλί, ο Νάρκισσος απεικονίζεται να καθρεφτίζεται στο νερό με κρυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του,  τονίζοντας έτσι το εσωτερικό του δράμα.
Τα χρώματα του όμορφου νέου είναι όπως

 «λιώνει το χρυσωμένο κερί, με μια γλυκιά ζέστη, έτσι κι αυτός διαλύεται και χάνεται από έρωτα», Οβίδιος.
Από το λείο αυγό, ίσων διαστάσεων με το κεφάλι του Νταλί, προβάλλει το λουλούδι νάρκισσος. Ο Νταλί έγραψε ποίημα δίνοντας οδηγίες ώστε να γίνει κατανοητό το έργο του. 

Απαραίτητο, σίγουρα!!!

..........................................................

Όσο η ανθρωπότητα θ' αντικρύζει κουρασμένη και χωρίς οδηγό της το φωτισμένο πνεύμα, την αντίσταση και την κακία της Πράξης, θα κατέχεται πάντα από το φόβο της φθοράς, που οδηγεί στην παράλυση της θέλησης. Κώστας Βάρναλης, από το βιβλίο του Άνθρωποι, 1958.

Σειληνοί και... Ιωάννης Δαμασκηνός

 

www.nationalgallery.org.uk

 

 

 

Anthony van Dyck   (1599-1641)                     

φλαμανδός ζωγράφος

Drunken Silenus supported by Satyrs

 

📌Μυθολογικοί δαίμονες των τρεχούμενων νερών και της ευφορίας της γης, σύντροφοι του Διόνυσου 

και κατάγονταν από τη Θράκη και τη Φρυγία. Αν και συχνά συγχέονται με τους Σάτυρους, 

ήταν διαφορετικά πλάσματα. Η αναπαράσταση των Σειληνών με χαρακτηριστικά τράγου αποτελεί ελληνιστική εξέλιξη που προήλθε από τη σύνδεσή τους με τον Πάνα.

Κατά τη μυθολογία, ο βασιλιάς της Νίσας στη Λιβύη, Σειληνός  ήταν γιος του Ερμή ή του Πάνα 

και κάποιας Νύμφης. Αυτός είχε διαπαιδαγωγήσει τον θεό Διόνυσος, 

χρησίμευε ως μάντης στους ανθρώπους, μόνον όμως αφού αυτοί τον μεθούσαν. 

Οι Σειληνοί συνήθως διασκέδαζαν τον Διόνυσο παίζοντας μουσική και 

χορεύοντας με τις Μαινάδες. Κατά τον μύθο είχαν πολεμήσει μαζί με τον Διόνυσο 

εναντίον των Γιγάντων.