Παναγιώτης Σοφιανόπουλος (1786-1856)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα 

"Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ", Εφημερίς των Γυναικών και του Λαού, η οποία ιδρύθηκε το 1838 από τον Παναγιώτη Σοφιανόπουλο 

(1786-1856), (μέλος της Φιλικής Εταιρείας, γιατρός, δημοσιογράφος) που έθιξε πρώτος στην Ελλάδα το θέμα της ισότητας των δύο φύλων.

Όταν η σύζυγος επιστρέφει το στεφανοχάρτιον!

Αφοπλισμός ατάκτων 1833 και 1945

Ας μη σταθούμε στα ονόματα, στο γιατί και πώς. Σημασία έχει το αποτέλεσμα, μετά από δύο νικηφόρους πολέμους.

 

 

2 Μαρτίου 1833

Ο Όθων, ελέω Θεού βασιλεύς της Ελλάδος

Με διάταγμα αποφασίζει «τα μέχρι τούδε υπάρχοντα εις την Ελλάδα άτακτα στρατεύματα διαλύονται. Πάσαι ως προς στρατολογίαν τοιούτων στρατευμάτων μέχρι τούδε δοθείσαι άδειαι λογίζονται άκυροι».

Ο βαυαρός αξιωματικός Νέζερ περιγράφει στα Απομνημονεύματά του:

«Ο αφοπλισμός των παλληκαριών έγινεν εις την Αργολίδαν, όπου συγκεντρώθηκαν περί τας δέκας χιλιάδας. Μ’ όλον ότι η παράδοσις των όπλων και των ξιφών τούς επότισαν ανέκφραστον πικρίαν, διότι εχωρίζοντο από τας αγαπητάς των πανοπλίας, με τας οποίας είχοαν πολεμήσει υπέρ της εθνικής των ανεξαρτησίας, εν τούτοις δεν έγινε καμιά αταξία κατά την παράδοσιν και μόνον συγκινητικαί τινες σκηναί μάς ετάραξαν την καρδίαν. Είδομεν ηλικιωμένους άνδρας και σχεδόν με λευκάς τρίχας, που είχον αρειμάνιον ήθος, να κλαίνε ως παιδία και να χύνουν δάκρυα επί των ηλιοκαών των παρειών. Η παράδοσις των όπλων έφερεν εις άλλους απελπισίαν και μη θέλοντες να παραδώσουν εις ξένας χείρας τον πολύτιμον θησαυρόν των, έρριψαν εις τους κρημνούς τα ξίφη των και τα άλλα των όπλα».

Κάποιοι είτε έγιναν διακοναραίοι είτε κλέφτες είτε βρήκαν καταφύγιο στην Τουρκία.

Δημήτρης Φωτιάδης, Φοβερά ντοκουμέντα, 3η Σεπτεμβρίου 1843, σ. 99. 

.

.

.

.

 

Πίνακας του Αλέξανδρου Αλεξανδράκη 

(Αθήνα 1913-Αθήνα 1968) http://www.dsclab.ntua.gr

12 Φεβρουαρίου 1945 

Στη Συμφωνία της Βάρκιζας από την τότε κυβέρνηση Πλαστήρα και αντιπροσώπους του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) και με εντολή της Βρετανίας (Τσόρτσιλ) αποφασίστηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ.

Βάσει της Συμφωνίας, τα όπλα πρέπει να έχουν παραδοθεί έως τα μεσάνυχτα της 28ης Φεβρουαρίου.

«Η κατάθεση των όπλων ήταν η πιο σκληρή τελετή από όσες μπορούσε να ζήσει ποτέ ένας αντάρτης. Από την αρχή του Αντάρτικου η πρόσκαιρη στέρηση του όπλου είχε καθιερωθεί σαν ποινή για τα πιο βαριά παραπτώματα και η λέξη «αφοπλισμός» έγινε συνώνυμη με την ατίμωση. Αντάρτες που τιμωρήθηκαν με τριήμερο ή πενθήμερο αφοπλισμό δεν το άντεξαν και αυτοκτόνησαν. Τώρα σ΄ αυτήν την τελετή ο λόχος έχει παραταχθεί για τελευταία φορά, μέσα σε απόλυτη σιωπή.

Μια-μια οι ομάδες περνούν μπροστά από τον λοχαγό και ο κάθε αντάρτης σταματάει, αγκαλιάζει το όπλο του, το φιλάει και το αποθέτει με τα δυο του χέρια. Όλοι κλαίνε. Αδάκρυτος δεν είναι κανείς. Εκείνη την ημέρα, για τελευταία φορά, ακούστηκαν τ’ αντάρτικα τραγούδια. Ήταν ο αποχαιρετισμός». (Βούλτεψης: Ακέλας).

«Κυριακή, 18.2.1945, Ήπειρος

Άρχισε η διάλυση να παίρνει διαστάσεις… Πολλοί ελασίτες και πολιτοφύλακες εγκαταλείπουν τις μονάδες τους… Πάνω από εκατό άτομα έχουν ήδη φύγει προς Αλβανία… συνεχίζεται και ογκώνεται το κύμα φυγής των αγωνιστών του ΕΑΜ…».

Διονύσης Χαριτόπουλος. Άρης. Ο αρχηγός των ατάκτων. σ. 672.

NICCOLO PAGANINI

Νικολό Παγκανίνι (Γένοβα 27 Οκτωβρίου 1782-Νίκαια 27 Μαΐου 1840)

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Θουκυδίδης (450-398 π.Χ)

• Ως στρατηγός δεν κατάφερε να διασώσει την Αμφίπολη (η πόλη πέρασε στη σπαρτιατική κατοχή)
• Εξορίστηκε από την Αθήνα το 424 π.Χ. και παρέμεινε στη γενέτειρά του Θράκη για 22 χρόνια (έως το 404 π.Χ.)
• Κατά την περίοδο της εξορίας του έγραψε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431-404 π.Χ.)
• Ο Θουκυδίδης είχε ιδιόκτητα χρυσωρυχεία, πιθανόν προίκα της θρακιώτισσας συζύγου του

.............................

Ελευθέριος Βενιζέλος, 23 Αυγούστου 1864 Μουρνιές Χανίων-18 Μαρτίου 1936, Παρίσι

• Έχασε στις εκλογές του Νοεμβρίου το 1920
• Αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι για 2 χρόνια (επέστρεψε το 1924 για λίγους μήνες και το 1928 εξελέγη πρωθυπουργός)
• Κατά την περίοδο της εξορίας του μετέφρασε το έργο του Θουκυδίδη
• Ο Ελευθέριος Βενιζέλος παντρεύτηκε την Έλενα Σκυλίτση που «είχε λίρες με ουρά».

Συνομιλία Ιωάννη Μεταξά, Θεοτόκη, Γούναρη, Πρωτοπαπαδάκη

από το Προσωπικό ημερολόγιο του Ιωάννη Μεταξά (1921-32).

Θεοτόκης: Μα διατί φρονείς, ότι δια του πολέμου δεν δυνάμεθα να φέρωμεν εις πέρας την εν Μ. Ασία πολιτική μας;

Ιωάννης Μεταξάς (αντίθετος με την μικρασιατική εκστρατεία): Διότι πράγματι ζητείτε την κατάκτησιν εν Μ. Ασία και χωρίς να προετοιμάσητε αυτήν δια της  εξελληνίσεως της χώρας. Κατά το φαινόμενον μόνον πρόκειται περί της Συνθήκης των Σεβρών. Πράγματι πρόκειται περί διαλύσεως της Τουρκίας και εγκαθιδρύσεως του κράτους μας επί των χωρών της. Αλλά και αν μόνον περί Συνθήκης των Σεβρών επρόκειτο, ακόμη και εις την περί την Σμύρνην χώραν είμεθα εθνολογικώς μειονότης. Εις δε το εσωτερικόν της Μ. Ασίας ολίγιστον πληθυσμόν ιδικόν μας έχομεν. Οι δε Τούρκοι αισθάνονται τι ζητούμεν. Εάν εστερούντο εθνικού αισθήματος ίσως τοιαύτη πολιτική να ήτο δυνατή. Αλλ’ απέδειξαν ότι έχουν θρησκευτικόν, αλλά εθνικόν αίσθημα. Και εννοούν να παλαίσουν υπέρ της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των ακριβώς δια τα αυτά πράγματα υπέρ των οποίων ηγωνίσθημεν και ημείς κατ’ αυτών. Αισθάνονται ότι η Μ. Ασία είναι η πατρίς των, και ότι ημείς είμεθα επιδρομείς. Δι’ αυτούς δια το αίσθημά των τα ιστορικά δικαιώματα επί των οποίων βασιζόμεθα δεν έχουν επιρροήν. Άλλο πράγμα αν έχουν δίκαιον ή άδικον. Πρόκειται περί του πως αισθάνονται.

.

.

.

Αυτοί μας σφάζουν, μου λέγει ο Εξαδάκτυλος.

Μας σφάζουν, απήντησα, εφ’ όσον εθέσαμεν ως πρόγραμμά μας την κατάκτησίν των εν Μ. Ασία. Αφ’ ότου ηξεύρουν ότι την φιλίαν μας δεν θα την έχουν ποτέ, ότι την έχθραν μας δεν την μεταβάλλει τίποτε, και συνεπώς τίποτε δεν έχουν να κερδίσουν από ημάς. Βέβαια αυτά δεν δικαιολογούν τας σφαγάς. Αλλά δεν σφάζομεν και ημείς;

-Σφάζομεν, μου λέγει ο κ. Εξαδάκτυλος. Βέβαια θέλομεν και πρέπει να τους εξοντώσωμεν. Ο Τούρκος δεν εννοεί αλλιώς.

Λέγει ο κ. Πρωτοπαπαδάκης: Λάβε υπ’ όψιν σου όμως, ότι παραιτούμενοι της Μ. Ασίας, θα εχάναμεν και την Θράκην.

Πως, απήντησα, δεν το εννοώ αυτό. Την Θράκην δυνάμεθα να την κρατήσωμεν στρατιωτικώς επ’ άπειρον με μικράς δυνάμεις.

Δεν πρόκειται περί αυτού, μου απαντά. Θα εχάναμεν και την Θράκην, διότι θα μας υπεχρέωνεν η Αγγλία να δώσωμεν και την Θράκην. Ημείς δια να έχωμεν την Αγγλική υποστήριξιν εις την Θράκην πρέπει να είναι η Αγγλία πεπεισμένη, ότι δυνάμεθα να συντρίψωμεν τον Κεμάλ και να επιβάλωμεν την Συνθήκην των Σεβρών.

.

.

.

Απήντησα: Και ποια θα είναι η εντύπωσις αν συντρίψωμεν το Έθνος εις ένα εξαντλητικόν ατέρμονα πόλεμον; […] Εάν η Κυβέρνησις ομολογήση δημοσία την πλάνην της, αναγνωρίση τον κακόν πολιτικόν δρόμον εις τον οποίον εισήλθε, ειπή εις τον λαόν την αλήθειαν, όλη την αλήθειαν, αφήση κατά μερός τας δημοκοπικάς μεγαλομανίας, και ειπή τι εμπορούμεν να κάμωμεν με τας μετρημένας δυνάμεις που έχομεν…

Και η απογοήτευσις; μου λέγει ο κ. Πρωτοπαπαδάκης∙ η αποθάρρυνση που θα επακολουθήση; Θα λείψει η αυτοπεποίθησις: Δεν τον κουνάς πλέον τον ελληνικόν λαόν δια τίποτε, ούτε να αμυνθή τα σύνορά του. […] Προτιμοτέρα η ήττα, παρά να διακόψωμεν εις την μέσην τον αγώνα.

.

.

.

Εσκέφθην επί μικρόν και τους είπα: Ακούσατε, υπάρχει ίσως μία λύσις. Να αφήσωμεν τον στρατόν εν αμύνη εν Μ. Ασία και να διατάξωμεν τον εν Θράκη στρατόν να καταλάβη την Κωνσταντινούπολιν. Εν εκ των δύο ή το μέγα ηθικόν κτύπημα θα αναγκάση τους Τούρκους εις την ειρήνη σύμφωνα με τις βλέψεις μας ή εάν μείνουν ανένδοτοι κρατούμεν την Κωσταντινούπολιν, αδιαφορούντες δια την Σμύρνη. Απέναντι του ελληνικού λαού στέκεται. Είναι όχι μόνον δεκτή αλλά και με ενθουσιασμόν αποδεκτή.

Γούναρης: Δεν ειμπορούμεν.

Εγώ: Διατί;

Γούναρης: Αποκλείεται από τους Συμμάχους πάσα επιχείρησις κατά της Κωνταντινούπολις. Οι Σύμμαχοι την θεωρούν υπό την κατοχήν των. Αυτοί είναι εν ανακωχή. Ώστε δεν μας το επιτρέπουν.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ Ναυσικάς Αλειφέρη ΓΙΑ ΤΟ ΕΑΠ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2014

Ο ρόλος του βυζαντινού στρατού

ως πολιτειακού και πολιτικού παράγοντα

O θεσμός των θεμάτων από τον 8ο

μέχρι τα μέσα του 11ου αιώνα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στη χιλιόχρονη ιστορία της, λόγω της γεωγραφικής θέσης και της έκτασής της, δεχόταν από γειτονικά κράτη ή φυλές πολλές επιθέσεις, τις οποίες αντιμετώπιζε είτε με τη διπλωματία είτε με τον ισχυρό στρατό της. Κύριο μέλημα των αυτοκρατόρων ήταν η διαφύλαξη των εδαφών της μεγάλης αυτοκρατορίας και η προστασία της πρωτεύουσας, της Κωνσταντινούπολης –ο μύθος σχετικά με τα πλούτη της προσέλκυε ξένους στρατούς– ώστε οι μελετητές να μιλάνε για  «στρατικοποίηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας».[1]

 

Η δημιουργία του Ελληνικού αλφάβητου και τα αίτια της διγλωσσίας

Ναυσικά Αλειφέρη, για ΕΛΠ 10, ΕΑΠ

Ιανουάριος 2014.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ελληνική γραφή από την πρώτη εμφάνισή της –κατά το τέλος της Παλαιολιθικής εποχής– έως τον 9ο αιώνα πέρασε από πέντε στάδια:

α) Το εικονόγραμμα που εμφανίζεται σε σπήλαια και απεικονίζει σκηνές κυνηγιού ή μάχης β) Το ιδεόγραμμα στα μέσα της 4ης π.Χ. χιλιετίας που εξεικονίζει και αντικείμενα γ) την εξέλιξη του ιδεογράμματος το οποίο γίνεται πιο γραμμικό και ο γραφέας προσπαθεί να αντιστοιχίσει ήχο με εικονίδιο δ) το συλλαβόγραμμα, που απομονώνει φθόγγους και τους εξεικονίζει σε συλλαβές μιας λέξης. Τέτοιου είδους γραφικό σύστημα είναι η μινωική Ιερογλυφική ή Εικονική που εμφανίζεται σε σφραγιδόλιθους της Κρήτης στα τέλη του 19ου αιώνα και η Γραμμική Α (και οι δύο δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί). Στα τέλη του 15ου αιώνα η Γραμμική Β –ένα σύστημα 88 συλλαβογραμμάτων και 260 ιδεογραμμάτων– κάνει την εμφάνισή της σε πήλινα αγγεία, πινακίδες, σφραγίδες και αφορά απογραφές, και λογαριασμούς[1] ε) Το γράμμα, το οποίο αντιστοιχεί σ’ έναν φθόγγο. [2]

            Από τον 12ο αιώνα, που ολοκληρώθηκε η εισβολή των βόρειων λαών στον ελλαδικό χώρο με την κάθοδο των Δωριέων έως τον 9ο αιώνα παρατηρείται δημογραφική κάμψη και οπισθοδρόμηση του πολιτισμού των πληθυσμών. Οι αιώνες αυτής της περιόδου χαρακτηρίζονται από τους ιστορικούς μελετητές ως «Σκοτεινοί» (ιδίως ο 11ος και ο 10ος) λόγω της έλλειψης αρχαιολογικών τεκμηρίων. Τα ελληνικά φύλα που προωθήθηκαν στη Βαλκανική χερσόνησο ήρθαν σε επαφή με τους αυτόχθονες πληθυσμούς, όπως οι Πελασγοί, Λέλεκες, οι Κάρες. Από τη συνύπαρξη των επιδρομέων και των αυτόχθονων πληθυσμών προέκυψε η ελληνική γλώσσα. Οι προηγούμενες γραφές φαίνεται ότι εγκαταλείφθηκαν· παρ’ όλα αυτά κάποιες λέξεις φτάνουν έως τη νεοελληνική γλώσσα.