 |
| Πώς αντιλαμβάνονταν τον κόσμο οι φιλόσοφοι ιατροί της Αρχαιότητας |
φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη
για τη Θεματική Ενότητα ΕΛΠ 22,
Ελληνική Φιλοσοφία και Επιστήμη: από την Αρχαιότητα
έως τον 20ό αιώνα
Εισαγωγή
Μεταξύ των πολλών
θεμάτων που απασχόλησαν τους Έλληνες
φιλόσοφους είναι η ιατρική –πεδίο που βασίζεται στη γνώση και στην εμπειρία οι
οποίες εφαρμόζονται στους ασθενείς. Στην πρώιμη περίοδο της Αρχαιότητας με την
ίαση της ασθένειας ασχολούνταν οι λαϊκοί θεραπευτές που βασίζονταν σε εμπειρικά
δεδομένα και τα ιερά θεραπευτήρια (π.χ. Ασκληπιεία) στα οποία ο θεός έπαιζε
καθοριστικό ρόλο στη θεραπευτική αγωγή και στην έκβαση της ασθένειας. Από τον
7ο αιώνα με την εμφάνιση της φιλοσοφίας μπορεί να γίνει λόγος για επιστημονική
ιατρική. Η αντικατάσταση των μυθολογικών όρων της κοσμογονίας με φυσικούς όρους
θεμελιωμένη με επιχειρήματα επέφερε αμφισβήτηση της θεϊκής παντοδυναμίας,
μεταβολή στο πολιτικό κατεστημένο, κινητικότητα στις κοινωνικές ομάδες. Η φύση
«βιάζεται προκειμένου να αποκαλύψει τα μυστικά της» έγραψε κάποιος γιατρός τον
5ο αιώνα.[1] Η
διάθεση αποκρυπτογράφησης του κόσμου
αφορούσε και την ανθρώπινη οντότητα. Από την έρευνα του σύμπαντος προέκυψαν
νέες αντιλήψεις για την υφή και
λειτουργία του φυσικού κόσμου και του ανθρώπου.[2]
Το
θέμα της παρούσας εργασίας είναι πως αντιλαμβάνονταν οι φιλόσοφοι και
ειδικότερα οι φιλόσοφοι-ιατροί της Αρχαιότητας τη σχέση του ανθρώπου με τον
κόσμο. Η πρώτη ενότητα
