Ένα γλυκόλαλο πουλί, σου ’φερε το μαντάτο:
Πέρα γίνεται
γιορτή, έλα να σύρεις τον χορό
να πεις στη Φύση
ευχαριστώ
Πιες απ’ της
Λήθης τη πηγή, λάθη για να ξεχάσεις
της Μνημοσύνης
το νερό, να θυμηθείς τα σ’ αγαπώ
Φόρεσες ρούχα της χαράς, έπιασες χέρι καρμικό
και χόρεψες και ήπιες
κ’ έκλαψες και θύμωσες
μα είπες: χαλάλι, όλα χαλάλι
Ξεχάστηκες μεσ’ τη γιορτή, δεν πρόσεξες, δεν είδες
ότι τ’ αστέρια ανάψαν για να δουν
τη χάρη σου, την ομορφιά σου
Ζήλεψε η Σελήνη η σκληρή και σου ’πε:
Χόρεψες πολύ·
γύρε και ξεκουράσου
Αχ, φοβήθηκες ψυχούλα μου, και κάλεσες παρέα
κ’ ήρθ’ η κουρούνα του βουνού
χρυσαετός της Μάνης
Ρίξανε κάτω τα φτερά, μοιρολογάν’ και λένε:
Πού θε να πας;
Για πού κινάς; Τον δρόμο για το Πουθενά
κανείς δεν ξέρει
να σου πει
μόνη ξανά απ’
την αρχή
Πού θε να πας;
Πού θα γυρνάς; Τα θέλω σου και τα μπορώ
πλάνες και
αναμνήσεις
του Σύμπαντος αλήτες
Ωχ, λυπήθηκε το ’να πουλί·
μόν’ ο χρυσαετός ξαναλαλεί:
Άσ’ την ασπίδα
καταγής, δεν σου αρμόζει να φοβάσαι
στο λέω λοιπόν,
να το θυμάσαι
Τ’ άκτιστο το
όνειρο το τρελό
της πιο κρυφής
σου επιθυμίας
Θα στέκει φάρος
φωτεινός,
στην πύλη της
δεύτερής σου ευκαιρίας
