Ιμπρεσιονισμός και Ρομαντισμός, ΕΠΟ 20

ΕΠΟ 20

 

Οι καημοί του βασιλιά, Ανρί Ματίς (φωτό: Ναυσικά)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι επιστημονικές ανακαλύψεις, η τεχνολογική πρόοδος, η παύση των θρησκευτικών πολέμων συνέβαλαν στη συγκρότηση εθνικών κρατών στην Ευρώπη. Ο ριζοσπαστικός ορθολογισμός του Διαφωτισμού, οι φιλελεύθερες αρχές της Γαλλικής Επανάστασης, συνέβαλαν στο ξέσπασμα  επαναστάσεων από τους αστούς που διεκδικούσαν την κατοχύρωση των πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων τους, αμφισβητώντας την αριστοκρατική τάξη. Παράλληλα δικαίωμα στην άσκηση πολιτικής και πρόσβαση στην εκπαίδευση διεκδικούσαν και τα λαϊκά στρώματα. Οι ανάγκες της Βιομηχανικής Επανάστασης (μέσα 18ου αιώνα) για εργατικό δυναμικό στα εργοστάσια είχε ως αποτέλεσμα την αστικοποίηση μεγάλου τμήματος των αγροτικών πληθυσμών και τη δημιουργία μεγάλων πόλεων.[1]

Στη νεωτερική εποχή (οι απαρχές της εντοπίζονται στην εποχή του Διαφωτισμού) η τέχνη μετά την υπερβολή του Μπαρόκ (1650-1750) ακολούθησε διαφορετικές κατευθύνσεις τον 19ο αιώνα. Τον Ρομαντισμό (1750 έως τα μισά του 19ου αιώνα) στο πλαίσιο του οποίου αναπτύχθηκε ο Νεοκλασικισμός ακολούθησε ο Ρεαλισμός (γνωστός ήδη από την μπαρόκ εποχή) ή  Νατουραλισμός, που –αντλούσε θέματα από τη φύση επιχειρώντας να δώσει διέξοδο στον σύγχρονο άνθρωπο που ασφυκτιούσε στις μεγαλουπόλεις– και η τελική φάση του είναι ο Ιμπρεσιονισμός. Οι  μοντέρνοι καλλιτέχνες επιδίωκαν να αποδώσουν τη φύση όπως είναι πραγματικά, απαλλάσσοντάς την από συμβατικότητες που δίδασκαν οι ακαδημίες.[2]

Στόχος της παρούσας εργασίας είναι η συνοπτική παρουσίαση του Ιμπρεσιονισμού, του εκλεκτικισμού, του Ρομαντισμού όπως αποτυπώθηκαν αντίστοιχα οι ρυθμοί στη ζωγραφική, την αρχιτεκτονική και τη μουσική στο ιστορικό πλαίσιο του 19ου αιώνα.

Ζωγραφική

Το 1863 στο Παρίσι, πολιτιστικό κέντρο του τότε κόσμου, οι νεωτεριστές Ιμπρεσιονιστές, θέλοντας να αποδεσμευτούν από τον επίσημο θεσμό «Σαλόν» και να ανοίξουν έναν καινούργιο δρόμο εξέλιξης των καλλιτεχνών, οργάνωσαν το «Σαλόνι των Απορριφθέντων». Ήδη ο ζωγράφος Κουρμπέ Γκιστάβ (Gustave Gourbet, 1819-1877), πρωτοπόρος του Ρεαλισμού, θέλησε να σοκάρει τους αστούς παρουσιάζοντας την τέχνη ως μέσο ελεύθερης ατομικής έκφρασης. Θεωρούσε ότι την πραγματικότητα ο καλλιτέχνης πρέπει να τη βιώνει ώστε να είναι σε θέση να τη ζωγραφίζει. Για τον Ρεαλισμό πηγή έμπνευσης ήταν το παρόν –η φευγαλέα στιγμή που ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση της ύπαρξής του. O Κουρμπέ αποδίδει στα έργα του (λ.χ. Κηδεία στην Ορνάν, 1850) μια στιγμή πραγματικότητας την οποία απαλλάσσει από την εξιδανίκευση, δραματοποίηση, ψευδαίσθηση, φαντασία. Στη ζωγραφική η αντανάκλαση της αντικειμενικής κατάστασης, για τον Κουρμπέ, έχει μεγαλύτερο βάρος από αυτή που επιθυμούμε ή δεν επιθυμούμε. Παράγοντες που εξέλιξαν την ζωγραφική στην Ευρώπη ήταν: η ανακάλυψη της φωτογραφίας που "αιχμαλώτιζε" τη στιγμή –μάλιστα, ο Γάλλος Μονέ (Claude Monet, 1840-1926) ονόμαζε τη ζωγραφική του instantanéité και τα γιαπωνέζικα έγχρωμα χαρακτικά, τα λεγόμενα εικόνες του κόσμου ή της ζωής που κυλάει (Ukiyo-e)

Από το ιστολόγιο του οικονομέτρη κ. Γιώργου Αδαλή, adalis.gr

O μουσικός '''Αντώνης'' του Μίκη Θεοδωράκη σε... ''Watan'' 

... η 9η Σεπτεμβρίου 2001 που δολοφονήθηκε ο Μασούντ [ο ηγέτης της Βόρειας Συμμαχίας και των Χαζαρά στο Αφγανιστάν που μάχεται τους Ταλιμπάν] κηρύχθηκε, μετά την ανατροπή των Ταλιμπάν, ημέρα εθνικού πένθους στο Αφγανιστάν. Το δε τραγούδι “Watan”, που αφιερώθηκε στην μνήμη του, είναι το μουσικό έργο “Ο Αντώνης” του Μίκη Θεοδωράκη! Ναι, σωστά διαβάσατε και το αφήνω εδώ:

 https://www.adalis.gr/%ce%b1%cf%81%ce%b8%cf%81%ce%b1/11%ce%b7-%cf%83%ce%b5%cf%80%cf%84%ce%b5%ce%bc%ce%b2%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-2001-%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b4/

 

Homeland I Am Proud of Your Love
Homeland, I am proud of your love,
Homeland, through the path of my life.
Homeland, I am proud of your love,
Homeland, through the path of my life.
 
The Homeland’s soil is the cradle of heaven,
The Homeland is a rich, flourishing garden.
The Homeland’s soil is the cradle of heaven,
The Homeland is a rich, flourishing garden.
 
Homeland, I am proud of your love,
Homeland, through the path of my life.
Homeland, I am proud of your love,
Homeland, through the path of my life.
 
My Homeland is filled with glory,
In every stone and mountain.

Αναγέννηση Renaissance, ΕΠΟ 40

 bronze David, Donatello

φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη

για την ΕΠΟ 20

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Όταν το σκοτάδι υποχωρήσει οι επερχόμενες γενιές θα προσπαθήσουν ίσως να συνδεθούν και πάλι με την Αρχαιότητα και τη λάμψη της».[1] Τα προφητικά αυτά λόγια ανήκουν στον Λατίνο ποιητή Πετράρχη Φρανσέσκο (Petracha Francesco, 1304-1374)· μαρτυρούν αφενός ότι το ενδιαφέρον για την αρχαία γραμματεία (ελληνική, ρωμαϊκή, εβραϊκή) συνεχιζόταν αφετέρου ότι η ανάγκη για νέα πνευματικά έργα ισάξια των αρχαίων ήταν έκδηλη στον όψιμο Μεσαίωνα (τέλη 14ου αιώνα).[2] Η επιδημία πανώλης (1348-1355), οι μακροχρόνιοι πόλεμοι, οι πολιτειακές συγκρούσεις, η οικονομική κρίση, οι δοξασίες για επικείμενο φρικτό τέλος του κόσμου (έλευση του Αντίχριστου, τελική Κρίση, Κόλαση), η έξαρση της μοιρολατρικής αστρολογίας είχαν οδηγήσει τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς σε πολιτισμική στασιμότητα και ψυχική απόγνωση. Η βούληση των Ουμανιστών ήταν η αποδόμηση με ορθολογιστικό τρόπο των ανθρώπινων φόβων και ενοχών τις οποίες καλλιεργούσε εν πολλοίς η Καθολική Εκκλησία. Υποστήριζαν ότι ο άνθρωπος με εφόδια την παιδεία-κουλτούρα, την επιστημοσύνη μπορούσε –και κυρίως είχε δικαίωμα– να καταξιωθεί και να ευτυχήσει στην επίγεια ζωή Ο συνδυασμός ορθολογικής σκέψης με αισιόδοξο "φιλοσοφημένο" τρόπο ζωής, που στο παρελθόν είχε δημιουργήσει λαμπρούς πολιτισμούς, αποτυπώθηκε στις εικαστικές τέχνες, Αρχιτεκτονική, Ζωγραφική, Γλυπτική και εκφράστηκε με τη Μουσική. Το νέο πολιτισμικό φαινόμενο ονομάστηκε Αναγέννηση.[3] Ο Ουμανισμός (Ανθρωπισμός) βρέθηκε σε αλληλεξάρτηση με την Αναγέννηση (1401-1525).[4]

Το palazzo σύμβολο της φλορεντικής κοσμικής αρχιτεκτονικής

«Ο Ρυθμός της Αναγέννησης δημιουργήθηκε για τους εμπόρους της Φλωρεντίας, τραπεζίτες των βασιλέων της Ευρώπης».[5] Αντιθέτως, ο Γοτθικός ρυθμός –είχε εμφανιστεί στη βόρεια Γαλλία τον 12ο αιώνα– ήταν κατά βάση θρησκευτικός και εκφράστηκε σε μεγαλοπρεπείς καθεδρικούς[6] ναούς. Ο πολιτισμός με την ευρεία έννοια ήταν εξαρτημένος από την Καθολική Εκκλησία και μάλιστα ορισμένοι επίσκοποι ήταν είτε φεουδάρχες είτε προέρχονταν από την τάξη των ευγενών.[7]

Το φεουδαρχικό σύστημα είχε ήδη παρακμάσει από τον 12ο αιώνα. Ανάμεσα στην παρακμάζουσα αριστοκρατία και την κατώτατη τάξη των αγροτών, μαστόρων είχε αναδυθεί η μεσαία (ανώτερη και κατώτερη) εύπορη τάξη των εμπόρων, επιτηδευματιών, τραπεζιτών, οικονομικών εμπειρογνωμόνων, νομικών συμβούλων. Ο ρόλος του γοτθικού καθεδρικού ναού –ο οποίος ήταν σχολείο, κέντρο  θρησκευτικής και κοινωνικής ζωής– διαμερίστηκε σε δικαστήρια, πανεπιστήμια, δημαρχεία, εργαστήρια καλλιτεχνών. Μετά τη μακρά περίοδο αναταραχών, στον όψιμο Μεσαίωνα υπάρχουν ενδείξεις  ανασυγκρότησης και ανάκαμψης. Η Γοτθική τέχνη επιχειρεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις των πολιτών. Η διακίνηση μέσω εμπορικών διεθνών οδών πνευματικών ιδεών, καλλιτεχνικών τεχνοτροπιών υποστηρίχθηκε από επιφανείς προσωπικότητες όπως ο Γερμανός πρίγκιπας Κάρολος Δ (1346-1378). Οι βασιλικές αυλές ήταν οι χρηματοδότες και οι διαμορφωτές του πολιτισμού. Η κοινή λατινική γλώσσα το κοινό γαλλοϊταλικό καλλιτεχνικό ύφος, η κοινή χριστιανική θρησκεία ήταν τα στοιχεία που ενοποίησαν πολιτισμικά περιοχές της Ευρώπης υπό τον Διεθνή Γοτθικό ρυθμό. Οι χώρες του Βορρά έμειναν πιστοί στον μεσαιωνικό (η Αναγέννηση αφορά μόνο τη ζωγραφική), η Ιταλία όχι.[8]

Τέχνη Μπαρόκ-Art Baroque, ΕΠΟ 40

φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη

για την ΕΠΟ 40 του ΕΑΠ

Peter Paul Rubens, 1577-1640

Το κύρος της Ρωμαιοκαθολικής Eκκλησίας είχε πληγεί από τη διαμαρτυρία για τον τρόπο λειτουργίας της από τον κληρικό-θεολόγο Μαρτίνο Λούθηρο (1483-1546). Η αντεπίθεση της Εκκλησίας, που ήδη είχε ξεκινήσει με αλλαγές στους κόλπους της μετά την άλωση της Ρώμης (το 1527) από τον ισπανό λουθηρανό Κάρολο Ε΄, επικυρώθηκε στη Σύνοδο του Τρέντο (1545-1563). Έδωσε σαφείς οδηγίες στο πλαίσιο της Αντιμεταρρύθμισης στους καλλιτέχνες ώστε η απεικόνιση θρησκευτικών θεμάτων πιο συγκινησιακή. Κατά τον Ισπανό Ιγνάτιο Λογιόλα (1491-1556), ιδρυτή του Τάγματος των Ιησουιτών, ο ερεθισμός των αισθήσεων θα συνέβαλε στην πνευματική φώτιση των πιστών. Το καλλιτεχνικό ρεύμα Μπαρόκ (1600-1750) γεννήθηκε στη Ρώμη· στόχος του ήταν να εξάρει τον θρίαμβο του Καθολικισμού στην περίοδο που ο αιματηρός Τριακονταετής Πόλεμος (1618-1648) των Καθολικών με τους Προτεστάντες συγκλόνιζε την Ευρώπη.[1] Το Μπαρόκ εξαπλώθηκε στη Νότια Ευρώπη και έφτασε έως την Κεντρική και Νότια Αμερική που είχαν κατακτηθεί από την καθολική Ισπανική αυτοκρατορία. Σημαντικός αρχιτέκτονας της εποχής ο Μπερνίνι (Bernini Lorenzo, 1598-1680) απέδωσε εικαστικά τη μεγάλη αγκαλιά της Εκκλησίας: δύο τεράστιοι βραχίονες κιονοστοιχιών περιβάλλουν την οβάλ πλατεία που βρίσκεται μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Η προπαγάνδα συνοψίζεται στα λόγια του Μπερνίνι: [οι βραχίονες] «αγκαλιάζουν τους καθολικούς για να ενδυναμώσουν την πίστη τους, τους αιρετικούς για να τους συμφιλιώσουν με την εκκλησία, και τους απίστους για να τους διδάξουν την πραγματική πίστη».[2] 

 

Blenheim Palace

Αρχιτεκτονική

Ο όρος Μπαρόκ, προέρχεται από την πορτογαλική λέξη barroco= παραμορφωμένο μαργαριτάρι. Οι κριτικοί τέχνης τον 17ο αιώνα έκριναν τα αρχιτεκτονήματα, που απομακρύνονταν από τους κανόνες της Κλασικής Αρχαιότητας, ως παράδοξα. Το 1764 ο Winckelmann στο βιβλίο του Ιστορία της Τέχνης της Αρχαιότητας αναφέρει ότι το Μπαρόκ

ΜΗΔΕΙΑ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΕΛΠ 31

ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΛΠ 31- ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μήδεια, απόδοση στη Νεοελληνική γλώσσα Χουρμουζιάδης Νίκος

 

 

 

 

 

 

 

Εισαγωγή                     

Ο ποιητής Ευριπίδης (485/4-406 π.Χ.) με την τετραλογία: Μήδεια, Φιλοκτήτης, Δίκτυς και το σατυρικό δράμα Θερισταί πήρε την τρίτη θέση στους δραματικούς αγώνες το 431 π.Χ. Στην τραγωδία Μήδεια, που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματά του, ο ποιητής σε έναν παλαιό μύθο -η Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της προσπαθώντας να τα καταστήσει αθανασία στον κορινθιακό ναό της Ήρας Ακραίας- έδωσε νέα ερμηνεία: η Μήδεια από την Κολχίδα, απόγονος του Ήλιου, θανάτωσε τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον σύζυγό της Ιάσoνα, που την εγκατέλειψε προκειμένου να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά της Κορίνθου.[1] Το έτος που παρουσίασε ο Ευριπίδης τη Μήδεια η πόλη των Αθηναίων ήταν ακόμη οικονομική και στρατιωτική δύναμη.[2] Κυρίαρχη πνευματική κίνηση, από τα μέσα περίπου του 5ου αιώνα, ήταν οι ριζοσπαστικές θέσεις των Σοφιστών (όπως  η αμφισβήτηση των θεών, η ηθική της αντίθεσης νόμω-φύσει, η γνώση της ρητορικής τέχνης είναι δικαίωμα όλων). Επιρροές από τον σκεπτικισμό της εποχής αντανακλώνται στα έργα του Ευριπίδη.[3]

Η παρούσα εργασία πραγματεύεται τη δραματική λειτουργία της εμφάνισης των ηθοποιών και της μακράς παρουσίας στον σκηνικό χώρο της Μήδειας στη Μήδεια που εκτυλίσσεται στην Κόρινθο.

 Η δραματική λειτουργία των ηθοποιών

Η τραγωδία ξεκινά με την εμφάνιση στη σκηνή της Τροφού, η οποία βγαίνει από μια δίφυλλη πόρτα[4] που ανήκει στο παλάτι της Μήδειας. H Τροφός αφού ανατρέχει σε γεγονότα (στο ταξίδι της Αργώς, στη βοήθεια της Μήδειας στον Ιάσωνα, στον θάνατο του Πελία στην Ιωλκό που προκάλεσε η Μήδεια, στην εξορία της Μήδειας και του Ιάσονα στην Κόρινθο, στ. 1-15)·  επανέρχεται στο τώρα που βασιλεύει παντού το μίσος (στ. 16), αφού ο Ιάσονας ετοιμάζεται να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα –ενώ η Μήδεια κείτεται άσιτη, το σώμα της αφημένο στους τόπους (στ. 24). Η Τροφός εμφανίζεται οργισμένη, φοβισμένη για τις αντιδράσεις της Μήδειας (δεινή γαρ, στ. 44) και με τη φράση [η Μήδεια] στυγεί δε παίδας ουδ’ ορώσ’ ευφραίνεται (στ. 36) προοικονομεί τη δολοφονία των παιδιών από τη μητέρα τους. Με την εμφάνιση του Παιδαγωγού,πουενημερώνει την

Πέρσες του Αισχύλου, ΕΛΠ 31

φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη 

για την ΕΛΠ 31- ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΕΑΠ

 

Πέρσες, απόδοση στη Νεοελληνική γλώσσα: 

 

Μουλλάς Παναγιώτης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εισαγωγή

Ο ποιητής Αισχύλος (525/524-456 π.Χ.) κέρδισε το 472 π.Χ. στους δραματικούς αγώνες με την τετραλογία: Φινεύς, Πέρσαι, Γλαύκος Ποτνιεύς (τραγωδίες) και Προμηθεύς Πυρκαεύς (σατυρικό δράμα). Το ιστορικό δράμα με τίτλο Πέρσες, «παραστάθηκε τις παραμονές του οστρακισμού του Θεμιστοκλή»[1]πιθανόν για να υπερασπίσει τον πολιτικό/στρατηγό. Ο Αισχύλος, που είχε πάρει μέρος στη Μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 π.Χ.) και σε άλλες μάχες των Περσικών Πολέμων, πραγματεύεται στο έργο του την ήττα των Περσών από τους Έλληνες στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.[2]   

 

Δραματική και σκηνογραφική τεχνική

Ο Αισχύλος δραματοποιεί το ιστορικό γεγονός (τη Ναυμαχία στη Σαλαμίνα) και παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο οι ηττημένοι Πέρσες ερμήνευσαν την ήττα τους. Στην τραγωδία, που διαδραματίζεται στα Σούσα, αναφέρονται ονόματα ένδοξων βασιλιάδων, γενναίων πολεμιστών της Περσίας και ούτε ένα όνομα Έλληνα. Ο μακρύς κατάλογος ονομάτων, η αφήγηση της ναυμαχίας είναι τα στοιχεία που προσδίδουν στο έργο  τον χαρακτήρα του ιστορικού ντοκουμέντου.[3]

Η τραγωδία ξεκινά με την είσοδο του χορού, που τον αποτελούν Πέρσες γέροντες (οι πιστοί, στ. 2) τους οποίους είχε διαλέξει ο βασιλιάς Ξέρξης για φύλακες. Στην πάροδο ο χορός ανησυχεί για το άνθος ανδρών από τη γη της Περσίας (στ. 59-60)που εκστράτευσε εναντίον της Ελλάδας αφού δεν έχει φανεί ακόμη αγγελιοφόρος. Το «μοτίβο της ανησυχίας»[4] ακολουθεί μεγαλειώδης περιγραφή της πολυάριθμης ασιατικής δύναμης, με αναφορά σε ονόματα πολεμιστών, πόλεων και στον αρχηγό της εκστρατείας, τον Ξέρξη –χρυσογόνου γενεάς ισόθεος φως (στ. 79, 80). Δραματική αντίθεση προκαλούν

2017, Η Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης

Για μια ακόμη χρονιά, η περίφημη Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης μεταδίδεται απευθείας μέσω του δικτύου της EBU. Η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης, από την χρυσοποίκιλτη αίθουσα Musikverein της Αυστριακής Πρωτεύουσας,ερμηνεύει έργα των Franz Lehár, Emile Waldteufel, Johann Strauss υιού, Josef Strauss, Franz von Suppé, Carl Michael Ziehrer, Otto Nicolai, Johann Strauss πατρός και Eduard Strauss. Τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης διευθύνει ο βενεζουελάνος αρχιμουσικός Gustavo Dudamel. Η συναυλία μεταδίδεται παράλληλα και σε υψηλή ανάλυση μέσω της συχνότητας της ΕΡΤ HD, ραδιοφωνικά από το Τρίτο Πρόγραμμα και διαδικτυακά μέσω webTV από την ιστοσελίδα της ΕΡΤ (www.ert.gr).  Παρουσίαση: Μιχάλης Μεσσήνης

http://program.ert.gr/details.asp?pid=3512867&chid=9

Γιάννης Μπεχράκης

Τον έλληνα φωτογράφο του Reuters, Γιάννη Μπεχράκη, επέλεξε η βρετανική εφημερίδα Guardian ως τον καλύτερο φωτογράφο του 2005. Η εφημερίδα δημοσιεύει μάλιστα μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες του για τα δύο μεγαλύτερα θέματα του 2015

 

 

 

 

 

 

 

 – την προσφυγική 

Μιλώντας για την εμπειρία του όσον αφορά την προσφυγική κρίση ο Γιάννης Μπεχράκης λέει στην εφημερίδα: «Καλύπτω τα προσφυγικά θέματα για πάνω από 25 χρόνια, αλλά φέτος ήταν διαφορετικά: οι μετανάστες έφταναν στην πατρίδα μου. Τουλάχιστον δύο πλοία έφταναν κάθε βράδυ, με τους πρόσφυγες να είναι φοβισμένοι γιατί δεν ήξεραν πως θα αντιδράσουν οι λιμενικοί και οι ντόπιοι. Μικρές λέμβοι συνέχισαν να καταφτάνουν κι ας χάλαγε ο καιρός. 

«Η συναισθηματική επίδραση από την κάλυψη της προσφυγικής κρίσης είναι καταστροφική. Υποφέρω από αϋπνία και εφιάλτες και ένιωσα τόσες πολλές φορές ενοχές επειδή δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω. Έχω κι εγώ προσφυγικό αίμα στις φλέβες μου και είμαι κι εγώ πατέρας», θα συμπληρώσει.

-την οικονομική κρίση στην Ελλάδα

http://www.nostimonimar.gr/guardian-kaliteros-fotografos-gia-to-2015-o-giannis-bechrakis/

Καπουλέτοι και Μοντέκκοι σε κείμενο Ρομάνι, μουσική Μπελίνι

Εθνική Λυρική Σκηνή, Μέγαρο Μουσικής

H αριστουργηματική όπερα Καπουλέτοι και Μοντέκκοι του Βιντζέντζο Μπελλίνι, η οποία θα παρουσιαστεί από τις 13 Νοεμβρίου και για έξι παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, εγκαινιάζει την συνεργασία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με δύο σπουδαίες όπερες της Ιταλίας: την Αρένα της Βερόνας και το Τεάτρο Λα Φενίτσε της Βενετίας.


Πρόκειται για ένα από τα αριστουργήματα του ρομαντικού μπελ κάντο, το οποίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά από την Εθνική Λυρική Σκηνή και εξιστορεί την τραγωδία των «αιώνιων εραστών» της Βερόνας, του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας. Το έργο, γεμάτο από τις υπέροχες ατέρμονες μελωδίες του Μπελλίνιπαρουσιάζεται από την ΕΛΣ σε μια εντυπωσιακή παραγωγή, σε σκηνοθεσία τουΑρνώ Μπερνάρ, με ατμοσφαιρικά σκηνικά του Αλεσσάντρο Κάμερα και κοστούμια της Κάρλας Ρικόττι. Σύμφωνα με την σκηνοθετική σύλληψη του Μπερνάρ, οι ήρωες του έργου ξεπηδούν μέσα από τους πίνακες ενός Μουσείου με αναγεννησιακά έργα. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, περιπλανιόμαστε

ΝΑΥΣΙΚΑ

ΝΑΥΣΙΚΆΑ

PIERRE AUGUSTIN

APOLLONIS DE GIOVANNI (15oς αιώνας)

PIETER LASTMAN

Ο πολύτλας δίος Οδυσσέας έφτασε ες Φαιήκων ανδρών δήμον τε πόλιν τε, μετά από αρκετές περιπέτειες. Την χώρα διοικούσε ο μεγαλήτωρ Αλκίνοος. Θυγατέρα του ήταν η Ναυσικάα, αθανάτησι φυήν και ειδός ομοίη. Η γλαυκώπις Αθηνά παρότρυνε την Ναυσικάα εύπεπλον να πάρει άμαξα και να πάει στο ποτάμι να πλύνει την εσθήτα φαεινήν -ζώστρα τε και πέπλους και ρήγεα σιγαλόεντα (ζεστούς χιτώνες, πέπλα και ρούχα ολόλαμπρα, χρωματιστά). Η Ναυσικά και οι αμφίπολοι (θεραπαινίδες) έφτασαν στο ποτάμι. Αφού έπλυναν τα ρούχα η λευκώλενος Ναυσικάα  άρχισε το τραγούδι ενώ οι κοπέλες έπαιζαν με τη σφαίρη. Εν τω μεταξύ ο Οδυσσέας ξύπνησε από τις φωνές των

Nόρμα του μουσικοσυνθέτη Μπελίνι

Συνθέτης: Vincenzo Bellini (3/11/1801-23/9/1835)

Λιμπρέτο: Felice Romani (31/1/1788-29/1/1865)

Πρώτη εκτέλεση: 26 Δεκεμβρίου 1831 

στη Σκάλα του Μιλάνου

NORMA

Casta Diva che inargenti

Queste sacre antiche piante

A noi volgi il bel sembiante

Senza nube e senza vel

Αγνή θεά που ασημώνεις

Τα δένδρα αυτά τα αρχαία τα ιερά

Γύρνα σε μας το ωραίο σου πρόσωπο

Χωρίς πέπλα και σύννεφα

Κριτικά κείμενα για την τέχνη 1925-1937, βιβλίο του Ηλία Ηλιού

ο Ηλίας Ηλιού γράφει στο βιβλίο του στο κεφ. "Κουτιών Εγκώμιο"

 [...] Το πιο παρδαλό μπαρόκ και ροκοκό, οι χωρίς καμιά κλιματολογική ανάγκη -μεταφερμένες από τις υπερβόρειες χώρες μυτερές σαν το σκούφο του Μίδα- στέγες των μονοκατοικιών των προαστείων, κάμποσα μωρέσκ κι άλλα ξενόρρυθμα χτίσματα, να το σύνολο σχεδόν των κτιρίων που πρόκειται να διασωθούν από την εισβολή της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Αυτή πάλι, εκτός απ' άλλα, μας ξαναδίνει την ταράτσα, το τυπικό αυτό στοιχείο της νέας Ελληνικής και μάλιστα της νησιωτικής αρχιτεκτονικής. Να παιδεύονται για ν’ ανακαλύψουν κάποιον παλαιικό τύπο καρέκλας άβολης που μουδιάζει τα ψαχνά, κόβει τη μέση, και τα ξυλόγλυπτά της αφήνουνε για μέρες ανεξίτηλα τα ίχνη τους σ’ όποιο μέρος του κορμιού ακουμπήσουν.                                                                                                                         Αλλά και το πρόβλημα της νέας πόλης, της πόλης του 20ού αιώνα, με την αναπόφευκτη και υπαγορευόμενη από τον τεχνικό πολιτισμό της εποχής μας, συγκέντρωση μεγάλου αριθμού κατοίκων σε μικρή έκταση χώρου βρισκότανε σε αντινομία με την πέτρα σαν υλικό της οικοδομής. (Nota bene. Βέβαια τα παραμύθια για τη νοσηρή αστυφιλία και τα ειδυλλιακά κηρύγματα για την επάνοδον προς τους αγρούς, μακράν από την πόλιν και την ταραχή, είναι φτηνά πράγματα που αφιλοσόφητα προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να καταργήσουν κοινωνικά φαινόμενα πολύ πιο σύνθετης αφορμής και μπορεί κανείς να τ’ ακούει βερεσέ, χωρίς να φοβάται πως αποκλείει μια ενδεχόμενη εξήγηση και μια λύση του ζητήματος.

📌Φιλιππίδης Δ., 1984: «Αυτό που τον [Ηλία Ηλίου] ενδιαφέρει είναι αν ο σύγχρονος άνθρωπος εξυπηρετείται σωστά με τα «κουτιά» που χτίζει η μοντέρνα αρχιτεκτονική. Η απάντησή του είναι απροκάλυπτα θετική: τα νέα υλικά, οι νέες τεχνικές, οι μορφές δείχνουν έναν σεβασμό στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας. Κάθε αναχρονισμός, κάθε προσπάθεια να αποδοθούν παλιές μορφές με τα νέα υλικά είναι τραγέλαφος. Ο Ηλιού συνοψίζει τα χαρακτηριστικά της μοντέρνας αρχιτεκτονικής και σαρκάζει τις αντιφάσεις κάθε αντίστοιχης επιστροφής. (📖 Ιστορία της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας, εκδ. ΕΑΠ, σ. 180).

📎Περισσότερα για Ηλία Ηλιού: https://xronompala.blogspot.com/2015/01/blog-post_17.html