Απουσία αισθητή, κάπου στη Γάζα

Στη Γάζα:

‎Gaza Under Attack

γρήγορη και απότομη ενηλικίωση

ένα μωρό σε ρόλο 'μαμάς'

χρειάζεσαι μια τεράστια αγκαλιά

και αντί γι αυτό

να βλέπεις με ορθάνοιχτα μάτια την απώλεια

να έχεις την έγνοια να προστατεύσεις κάτι που αγαπάς πολύ

σήμερα μια κούκλα

αύριο ένα παιδί

περιμένεις; τι;

ελπίζεις; τι;

ξέρεις να ελπίζεις ότι  ίσως βρεθεί κάποιος να τερματίσει αυτό που ζεις;

ξέρεις; ότι υπάρχει μια καλύτερη εκδοχή της ζωής;


(η εθνικότητα του παιδιού δεν έχει καμία,
μα καμία απολύτως σημασία)

 

 

 

 

 

 📎 Φρίκη

 

Πού είναι...

... το άλλο κουκλί;

... η μαμά;

.... ο μπαμπάς;

... ποιοι/ποιες;

ΓΙΑΤΙ; φρίκη

ΓΙ ΑΥΤΟ: Μια συγκλονιστική αποκάλυψη δημοσιεύει ο τουρκικός Τύπος, εάν φυσικά επαληθευθεί, αφού τα ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη που επιχειρούν στη Γάζα, φέρονται να χρησιμοποιούν αεροπορικό καύσιμο που έχει εισαχθεί από τη χώρα του Ερντογάν, η οποία παριστάνει την προστάτιδα της Χαμάς… Ενδιαφέρον θα είχε να πληροφορηθούμε οριστικά εάν όντως πρόκειται για προϊόν που παράγεται από το κουρδικό πετρέλαιο που μεταφέρει στο Τζεϊχάν η Τουρκία μέσω αγωγών, από το κουρδικό βόρειο Ιράκ, Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα (Aydınlık), το πιο… δραστήριο τάνκερ που έχει μεταφέρει επί εφτά συνεχόμενες μέρες το σχετικό φορτίο στο Ισραήλ είναι ένα πλοίο ελληνικών συμφερόντων, το «MARINER A» με σημαία Μάλτας, το οποίο ανήκει στην εταιρία ελληνικών συμφερόντων, Angora Investment. http://www.defence-point.gr

ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ: Αποκάλυψη-σοκ από τον Πάπα: «Το 2% των καθολικών κληρικών είναι παιδεραστές· επίσκοποι, ακόμη και καρδινάλιοι». («La Repubblica»)

ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ: Όπως σχολιάζει ο FelipeAraujo στον Guardian, η έλλειψη μαύρων Βραζιλιάνων από τις κερκίδες του Μουντιάλ είναι ενδεικτική, σε μια χώρα με τον μεγαλύτερο πληθυσμό αφρικανικής καταγωγής εκτός Αφρικής. Οι περισσότεροι μαύροι στη Βραζιλία είναι φτωχοί. Σε αντίθεση με τη Νότια Αφρική ή τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν υπάρχει μαύρη μεσαία τάξη και ίσως το πιο σημαντικό, δεν υπάρχει μια μαύρη πολιτική τάξη. Ένα εισιτήριο για το Παγκόσμιο Κύπελλο κυμαίνεται επίσημα μεταξύ 90 και 1.000 δολαρίων, αλλά σε μια χώρα όπου ο κατώτατος μισθός είναι λίγο πάνω από 350 δολάρια το μήνα, μια θέση στο Μαρακανά είναι άπιαστο όνειρο για πολλούς ανθρώπους» γράφει. Οι περισσότεροι μαύροι άνθρωποι που πλησιάζουν τα γήπεδα είναι οι φτωχοί κάτοικοι από τις γειτονικές φαβέλες που πωλούν ποτά και σνακ στους λευκούς οπαδούς της μεσαίας τάξης, ή όσοι είναι έτοιμοι να μεταφέρουν με τα ποδήλατά τους οπαδούς που δεν μπορούν να περπατούν τα 3 χιλιόμετρα απόστασης που επέβαλε η Fifa από τα οδοφράγματα στο γήπεδο. http://www.antinews.gr/

ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ: όλα τα βλέμματα του κόσμου είναι στραμμένα στο θρυλικό Μαρακανά όπου απόψε θα προκύψει η νέα πρωταθλήτρια κόσμου. Αργεντινή και Γερμανία συγκρούονται σε έναν ξεχωριστό τελικό βγαλμένο από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του παγκοσμίου Κυπέλλου. http://www.iefimerida.gr/news/

ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ: Συμβαίνει τώρα: Μαζί στη Μύκονο οι “χωρισμένοι” επιχειρηματίας-μοντέλο. Tρώνε μαζί σε γραφικό ταβερνάκι. Ναι. Είναι μαζί. Στο ίδιο τραπέζι. http://www.piraeuspress.gr/lifestyle

.
.
.

Και πώς διαμορφώνεται η ρατσιστική νοοτροπία; Πολύ απλά:

Θα κάνουν το ομορφότερο μωρό του κόσμου: Η Ε. Μ. έμεινε έγκυος από τον Ρ. Γ. Ηθοποιοί με εκατομμύρια θαυμαστές. (US Weekly)

Αφοπλισμός ατάκτων 1833 και 1945

Ας μη σταθούμε στα ονόματα, στο γιατί και πώς. Σημασία έχει το αποτέλεσμα, μετά από δύο νικηφόρους πολέμους.

 

 

2 Μαρτίου 1833

Ο Όθων, ελέω Θεού βασιλεύς της Ελλάδος

Με διάταγμα αποφασίζει «τα μέχρι τούδε υπάρχοντα εις την Ελλάδα άτακτα στρατεύματα διαλύονται. Πάσαι ως προς στρατολογίαν τοιούτων στρατευμάτων μέχρι τούδε δοθείσαι άδειαι λογίζονται άκυροι».

Ο βαυαρός αξιωματικός Νέζερ περιγράφει στα Απομνημονεύματά του:

«Ο αφοπλισμός των παλληκαριών έγινεν εις την Αργολίδαν, όπου συγκεντρώθηκαν περί τας δέκας χιλιάδας. Μ’ όλον ότι η παράδοσις των όπλων και των ξιφών τούς επότισαν ανέκφραστον πικρίαν, διότι εχωρίζοντο από τας αγαπητάς των πανοπλίας, με τας οποίας είχοαν πολεμήσει υπέρ της εθνικής των ανεξαρτησίας, εν τούτοις δεν έγινε καμιά αταξία κατά την παράδοσιν και μόνον συγκινητικαί τινες σκηναί μάς ετάραξαν την καρδίαν. Είδομεν ηλικιωμένους άνδρας και σχεδόν με λευκάς τρίχας, που είχον αρειμάνιον ήθος, να κλαίνε ως παιδία και να χύνουν δάκρυα επί των ηλιοκαών των παρειών. Η παράδοσις των όπλων έφερεν εις άλλους απελπισίαν και μη θέλοντες να παραδώσουν εις ξένας χείρας τον πολύτιμον θησαυρόν των, έρριψαν εις τους κρημνούς τα ξίφη των και τα άλλα των όπλα».

Κάποιοι είτε έγιναν διακοναραίοι είτε κλέφτες είτε βρήκαν καταφύγιο στην Τουρκία.

Δημήτρης Φωτιάδης, Φοβερά ντοκουμέντα, 3η Σεπτεμβρίου 1843, σ. 99. 

.

.

.

.

 

Πίνακας του Αλέξανδρου Αλεξανδράκη 

(Αθήνα 1913-Αθήνα 1968) http://www.dsclab.ntua.gr

12 Φεβρουαρίου 1945 

Στη Συμφωνία της Βάρκιζας από την τότε κυβέρνηση Πλαστήρα και αντιπροσώπους του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) και με εντολή της Βρετανίας (Τσόρτσιλ) αποφασίστηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ.

Βάσει της Συμφωνίας, τα όπλα πρέπει να έχουν παραδοθεί έως τα μεσάνυχτα της 28ης Φεβρουαρίου.

«Η κατάθεση των όπλων ήταν η πιο σκληρή τελετή από όσες μπορούσε να ζήσει ποτέ ένας αντάρτης. Από την αρχή του Αντάρτικου η πρόσκαιρη στέρηση του όπλου είχε καθιερωθεί σαν ποινή για τα πιο βαριά παραπτώματα και η λέξη «αφοπλισμός» έγινε συνώνυμη με την ατίμωση. Αντάρτες που τιμωρήθηκαν με τριήμερο ή πενθήμερο αφοπλισμό δεν το άντεξαν και αυτοκτόνησαν. Τώρα σ΄ αυτήν την τελετή ο λόχος έχει παραταχθεί για τελευταία φορά, μέσα σε απόλυτη σιωπή.

Μια-μια οι ομάδες περνούν μπροστά από τον λοχαγό και ο κάθε αντάρτης σταματάει, αγκαλιάζει το όπλο του, το φιλάει και το αποθέτει με τα δυο του χέρια. Όλοι κλαίνε. Αδάκρυτος δεν είναι κανείς. Εκείνη την ημέρα, για τελευταία φορά, ακούστηκαν τ’ αντάρτικα τραγούδια. Ήταν ο αποχαιρετισμός». (Βούλτεψης: Ακέλας).

«Κυριακή, 18.2.1945, Ήπειρος

Άρχισε η διάλυση να παίρνει διαστάσεις… Πολλοί ελασίτες και πολιτοφύλακες εγκαταλείπουν τις μονάδες τους… Πάνω από εκατό άτομα έχουν ήδη φύγει προς Αλβανία… συνεχίζεται και ογκώνεται το κύμα φυγής των αγωνιστών του ΕΑΜ…».

Διονύσης Χαριτόπουλος. Άρης. Ο αρχηγός των ατάκτων. σ. 672.

Παπούα και... Ιλιάς

 www.travelstyle.gr

 

Παπούα

Η απελπισία μαζί με το παράλογο συναντώνται σε μια τραγική απονενοημένη κίνηση κατά του πολέμου. Η είδηση που σοκάρει έρχεται από τη μακρινή ζούγκλα της Παπούα στη Νέα Γουινέα.Εκεί όπου οι μάνες σκοτώνουν τα αρσενικά παιδιά που γεννούν σε μια προσπάθεια να δώσουν τέλος στον εμφύλιο που μαστίζει την περιοχή εδώ και 22 χρόνια. 

   Ανατριχιαστική είναι η μαρτυρία δύο γυναικών που έλυσαν τη σιωπή τους και μίλησαν σε εφημερίδα της χώρας. Η Ρόνα Λιουκ και η Κιπιγιόνα Μπέλας, ανήκουν σε διαφορετικές φυλές, παραδέχτηκαν, όμως, και οι δυο ότι σκοτώνουν τα μωρά τους σε μια πρακτική χρόνων σε μια προσπάθεια να κλείσουν τον κύκλο της βίας που αποδεκατίζει τις φυλές τους.

«Με τον πόλεμο έχουμε ξεπεράσει τα όρια της εξαθλίωσης» είπαν και πρόσθεσαν: «Αποφασίσαμε  να δολοφονούμε τα νεογέννητα αγόρια μας για να μειώσουμε τον αριθμό των ανδρών που μπορούν μελλοντικά να πολεμήσουν». Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσα μωρά έχουν σκοτωθεί έως τώρα. «Είναι μία πολύ οδυνηρή εμπειρία, αλλά είναι απαραίτητη για το καλό όλων» εξομολογήθηκαν οι γυναίκες  που τόνισαν ότι έχουν υποφέρει αρκετά από την πολεμοχαρή φύση των ανδρών. Θεωρούν τους άντρες υπεύθυνους για τους πολέμους και τα δεινά που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι ίδιες και τα παιδιά τους.

   Η διαμάχη μεταξύ των δυο φυλών ξεκίνησε μετά από περίεργους θανάτους στα δυο στρατόπεδα που αποδόθηκαν σε μάγια και τώρα πάστορες και  οργανώσεις αρωγής προσπαθούν να πείσουν τους φύλαρχους να ζήσουν πια εν ειρήνη. Οι κοινωνιολόγοι σχολίασαν ότι η αποκάλυψη έρχεται τώρα, καθώς οι φυλές αυτές είναι ιδιαίτερα απομονωμένες και κάνουν λόγο για ένα δρόμο που οδηγεί στην ουσία προς την αυτοκτονία. Πηγή: ANT1,  2/12/2008  

....................................................................

Ιλιάδα

Όμηρος, περίπου 8ος αιώνας π.κ.χ.

Ραψωδία Ζ 390-495

 

Και ως τ’ άκουσε επετάχθη ευθύς ο Έκτωρ απ’ το δώμα

πάλι στους δρόμους τους λαμπρούς που ’χε περάσει πρώτα,

κι έφθασε, την πολύχωρη περνώντας πολιτείαν,

στες Σκαιές πύλες. Στην στιγμήν που εκείνα εις το πεδίον,

με ορμήν εμπρός του επρόβαλεν η ασύγκριτη Ανδρομάχη,

πολύδωρη συμβία του και κόρη του γενναίου

Αετίωνος, που κάτωθεν της δενδρωμένης Πλάκου

της Θήβης εβασίλευε και των Κιλίκων όλων.

Του πολεμάρχου Έκτορος αυτή ’ταν η συμβία

που τότε τον απάντησε με την τροφόν σιμά της,

οπού βαστούσε το μικρό μονάκριβο παιδί της,

τον Εκτορίδην, όμοιον με εύμορφον αστέρα.

Σκαμάνδριον ο πατέρας του, Αστυάνακτα τα πλήθη

τον λέγαν, ότι έσωζε ο Έκτωρ την Τρωάδα.

Εκείνος χαμογέλασε κοιτώντας το παιδί του

ήσυχα. Κι απ’ το χέρι του πιασμένη η Ανδρομάχη
εδάκρυσε και του'λεγεν:

 Οϊμέ! Θα σ’ αφανίση τούτη σου η τόλμη, ω τρομερέ.
Και το βρέφος δεν λυπείσαι

τούτο κι εμέ την άμοιρην που χήρα σου θα γίνω

γρήγορα, ότι γρήγορα θα ορμήσουν όλοι αντάμα

να σε φονεύσουν οι Αχαιοί και άμα σε χάσω, κάτω

στον μαύρον Άδη ας κατεβώ, διότι αν αποθάνης

και συ, καμιά παρηγοριά δι’ εμέ δεν θ’ απομείνη,

και πόνοι μόνον. Έχασα πατέρα και μητέρα.

Έκτωρ, συ είσαι δι’ εμέ πατέρας και μητέρα,

συ αδελφός, συ ανθηρός της κλίνης σύντροφός μου.

Αλλά λυπήσου μας, και αυτού μείνε στον πύργον, 

μήπως ορφανό κάμης το παιδί και χήραν την γυναίκα.

Και ο μέγας Έκτωρ έβγαλε την περικεφαλαίαν
και καταγής την έθεσαν οπού λαμποκοπούσε.

Εφίλησε κι εχόρευσε στα χέρια το παιδί του

κι έπειτα ευχήθη στους θεούς κι είπε:
Ω πατέρα Δία,

κι όλ’ οι επουράνιοι θεοί, δώσετε εις το παιδί μου

τούτο, ως εδώκατε εις εμέ, στο γένος του να λάμπη,

στ’ άρματα μέγας, δυνατός στην Ίλιν βασιλέας,

και ως έρχεται απ’ τον πόλεμον μ’ άρματα αιματωμένα,

εχθρού που εφόνευσε, να ειπούν: καλύτερος εδείχθη

και του πατρός του, και χαράν θα αισθάνεται η μητέρα.

Ως είπε αυτά, στην αγκαλιά της ποθητής συμβίας

το βρέφος έβαλε και αυτή στο μυροβόλο στήθος

το πήρε γελοκλαίοντας. Την ελυπήθη εκείνος,

εχάιδευσέ την κι έλεγε:
Αγαπητή, μη θέλεις τόσο δι’ εμέ να θλίβεσαι,
στοχάσου ότι στον Άδη

δε θα με στειλη άνθρωπος η ώρα μου πριν φθάση.

Και άνθρωπος άμα γεννηθή είτε γενναίος είναι,

είτε δειλός δεν δύναται τη μοίρα ν’ αποφύγη.

Αλλ’ άμε σπίτι, έχει στον νουν τα έργα τα δικά σου,

την ηλακάτην, τ’ αργαλειό, και πρόσταζε τες κόρες

να εργάζωνται. Στον πόλεμον θα καταγίνουν όλοι

οι άνδρες που εγεννήθησαν στην Τροίαν κι εγώ πρώτος.

Είπε και πάλι εφόρεσε την περικεφαλαίαν.

Και προς το σπίτι εκίνησεν η αγαπητή γυνή του

κι εσυχνογύριζε να ιδή με μάτια δακρυσμένα.