Auroville - η Πόλη της Αυγής

Εγκαινιάσθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1968

Πού είναι το Auroville;

Βρίσκεται στη νότια Ινδία.

Τι είναι το Auroville;

επιδιώκει να γίνει μια καθολική πόλη,

όπου άνδρες και γυναίκες όλων των χωρών

θα είναι σε θέση να ζουν με ειρήνη και προοδευτική αρμονία

πάνω απ' όλα τα δόγματα, όλες τις πολιτικές 

και όλες τις εθνικότητες. 

Είναι ένας καθολικός δήμος για πληθυσμό μέχρι 50.000 ανθρώπους από όλον τον κόσμο.

Ο σκοπός του Auroville είναι να συνειδητοποιήσουμε την ανθρώπινη ενότητα - στην πολυμορφία. Σήμερα το Auroville αναγνωρίζεται ως το πρώτο και μοναδικό επικυρωμένο διεθνώς σε εξέλιξη πείραμα στην ανθρώπινη ενότητα και μεταμόρφωση της συνείδησης. Αφορά επίσης -και πρακτική έρευνα- για βιώσιμη διαβίωση και για  μελλοντικές πολιτιστικές, περιβαλλοντικές, κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες της ανθρωπότητας.

Όρμος Αφροδίτης, Σταυρός στην Πειραϊκή

2016

Σταυρός: Μνημείο του Αφανούς Ναύτη (1969)

 

 

Άγιος Νικόλαος

και... αμερικάνικα άλογα

Μάστανγκ Foto: Kelly Jay 

 

 

 

Στις αμερικάνικες καουμπόικες κινηματογραφικές 

ταινίες το σενάριο είναι παρόμοιο: οι Δυτικοί προστατεύουν το οχυρό τους από τις "κακές" φυλές των Ινδιάνων -απαραίτητο αξεσουάρ της κάθε φυλής ο "σοφός" γέρος.

Οι Νative (γηγενείς κάτοικοι) διακρίνονται για την ιππευτική τους ικανότητα αλλά και για τον σεβασμό που δείχνουν στα άλογα. Μάλιστα, αρκετά ονόματα Ινδιάνων περιλαμβάνουν τη λέξη «άλογο».

 

Υπάρχει, όμως, μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια...

Η ήπειρος Αμερική δεν είχε άλογα!!!  Η αμερικάνικη πανίδα περιλάμβανε βίσονες και λάμα!

Οι κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του 1950 έως 1970 βασίζονται σε γεγονότα που είχαν εκτυλιχτεί κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Ειδικότερα, τον 19ο αιώνα οι λευκοί χριστιανοί αποικιοκράτες είχαν αποφασίσει να περιορίσουν τις τοπικές φυλές σε καταυλισμούς ώστε να μπορέσουν να καρπωθούν τον πλούτο των εδαφών τους. Φερ’ ειπείν χρυσό και άργυρο (μέταλλα, τα οποία λόγω του ότι βρίσκονταν σε μεγάλο βάθος δεν εκμεταλλεύονταν οι Ινδιάνοι), κακάο και την υπέροχη φημισμένη μεξικάνικη βανίλια. 

η Βανίλια είναι είδος ορχιδέας
(ουδεμία σχέση με το χημικό κατασκεύασμα που πωλείται σε φιαλίδια
και χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική)

Το όνομα ‘Τρελό άλογο’ ανήκε στον Τασούνκα Ουίτκο∙ επρόκειτο για τον αρχηγό  των Λακότα.  Το ‘Τρελό άλογο’ ήταν επικεφαλής των ινδιάνικων φυλών (όπως Τσεγιέν, Σιου), οι οποίες υπερασπιζόμενες τα κυριαρχικά τους δικαιώματα ηττήθηκαν από τους λευκούς χριστιανούς (καθολικοί, προτεστάντες) κατακτητές το 1876, στη μεγάλη φονική μάχη στο Little Bighorn (ποταμός). 

Τα άλογα (μαζί με τα όπλα και τις ασθένειες, που θέρισαν τους ντόπιους κατοίκους) στη Νέα Γη έφεραν οι κονκισταδόρες Ισπανοί, Πορτογάλοι (το β΄ μισό του 15ου αι. μ.Χ.) ενώ οι Άγγλοι, οι Γάλλοι (τον 17ο αι.). Σε μικρό χρονικό διάστημα οι Ινδιάνοι

ΚΑΛΙΝΙΓΚΡΑΝΤ

Στο Καλίνιγκραντ γίνεται η εξόρυξη του 80%
της παγκόσμιας παραγωγής κεχριμπαριού

....... βρίσκεται στις νοτιοανατολικές ακτές της Βαλτικής και συνορεύει βορειοανατολικά με τη Λιθουανία και νότια με την Πολωνία. 

Κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι αυτή η μικρή περιοχή (διπλάσιας έκτασης από την Κρήτη) ανήκει στη Δημοκρατία της Ρωσίας, με την οποία δεν συνδέεται εδαφικά –μάλιστα απέχει αρκετά χιλιόμετρα.

 

 είναι η γενέτειρα πόλη
του στοχαστή Ιμανουήλ Καντ

Το πρώην Κένινγκσμπερκ ανήκε στην ανατολική Πρωσία. Οι ΄μεγάλοι΄ ηγέτες των ΕΣΣΔ, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ στη Συμφωνία του Πότσνταμ (1945, μετά τη λήξη του Β΄ΠΠ) αποφάσισαν η συγκεκριμένη περιοχή να περάσει στην Σοβιετική Ένωση και έτσι μετονομάστηκε σε Καλίνιγκραντ.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1989, το Καλίνιγκραντ παρέμεινε στη δικαιοδοσία της Ρωσίας και όχι της Λιθουανίας -η οποία έγινε αργότερα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. 

Ο ρωσικός αυτός θύλακας -εξαιρετικής στρατηγικής σημασίας- διαθέτει ρωσικούς πυραύλους.

................

Η Ρωσία, η εδαφικά μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης, επιθυμούσε και επιθυμεί  διακαώς το άνοιγμα προς θάλασσα.

• Έτσι, ο τσάρος (Μέγας) Πέτρος Α΄ το 1703 ίδρυσε την Πετρούπολη: το πρώτο λιμάνι της Ρωσίας στη Βαλτική.
• Η (Μεγάλη) Αικατερίνη το 1794 την Οδησσό (ανήκει στην Ουκρανία) στη Μαύρη Θάλασσα.
• Ο Αλέξανδρος ο Β΄ το 1871 με το Βλαδιβοστόκ στην Ιαπωνική θάλασσα.
• Ο Ιωσήφ Στάλιν με το απομακρυσμένο… Καλίνιγκραντ. 

'Η Αθήνα σήμερα' του Νίκου Τσιφόρου

Κείμενα του Νίκου Τσιφόρου (27/8/1909-6/8/1970) στο βιβλίο 

Η Αθήνα σήμερα-Κρουαζιέρες μέσα

στην Ιστορία (1955). 

Αφηγήσεις που εμπλουτίζονται από το κυνικό χιούμορ και τις ιστορικές γνώσεις του συγγραφέα, 

ο οποίος κινείται με μεγάλη ευκολία (και ευστοχία) ανάμεσα στη δημώδη καθημερινή γλώσσα και στον καθαρευουσιάνικο λόγο. 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Άνευ ή μετά χαρτοφυλακίου! Πάντα ευπροσήγορος. Μεταξύ δύσκολου και αδυνάτου να τον πετύχετε στο γραφείο του, γιατί πάντα λείπει. (Σημ. Πάντα είν’ εκεί).

Κανών εις και μοναδικός. Έχει δεν έχει δουλειά θα σας δώσει:

α) το χέρι β) Διαβεβαιώσεις γ) υποσχέσεις δ) ευχάς.

Η δημιουργία του Ελληνικού αλφάβητου και τα αίτια της διγλωσσίας, ΕΛΠ 10

Ναυσικά Αλειφέρη, για ΕΛΠ 10, ΕΑΠ

Ιανουάριος 2014.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ελληνική γραφή από την πρώτη εμφάνισή της –κατά το τέλος της Παλαιολιθικής εποχής– έως τον 9ο αιώνα πέρασε από πέντε στάδια:

α) Το εικονόγραμμα που εμφανίζεται σε σπήλαια και απεικονίζει σκηνές κυνηγιού ή μάχης β) Το ιδεόγραμμα στα μέσα της 4ης π.Χ. χιλιετίας που εξεικονίζει και αντικείμενα γ) την εξέλιξη του ιδεογράμματος το οποίο γίνεται πιο γραμμικό και ο γραφέας προσπαθεί να αντιστοιχίσει ήχο με εικονίδιο δ) το συλλαβόγραμμα, που απομονώνει φθόγγους και τους εξεικονίζει σε συλλαβές μιας λέξης. Τέτοιου είδους γραφικό σύστημα είναι η μινωική Ιερογλυφική ή Εικονική που εμφανίζεται σε σφραγιδόλιθους της Κρήτης στα τέλη του 19ου αιώνα και η Γραμμική Α (και οι δύο δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί). Στα τέλη του 15ου αιώνα η Γραμμική Β –ένα σύστημα 88 συλλαβογραμμάτων και 260 ιδεογραμμάτων– κάνει την εμφάνισή της σε πήλινα αγγεία, πινακίδες, σφραγίδες και αφορά απογραφές, και λογαριασμούς[1] ε) Το γράμμα, το οποίο αντιστοιχεί σ’ έναν φθόγγο. [2]

            Από τον 12ο αιώνα, που ολοκληρώθηκε η εισβολή των βόρειων λαών στον ελλαδικό χώρο με την κάθοδο των Δωριέων έως τον 9ο αιώνα παρατηρείται δημογραφική κάμψη και οπισθοδρόμηση του πολιτισμού των πληθυσμών. Οι αιώνες αυτής της περιόδου χαρακτηρίζονται από τους ιστορικούς μελετητές ως «Σκοτεινοί» (ιδίως ο 11ος και ο 10ος) λόγω της έλλειψης αρχαιολογικών τεκμηρίων. Τα ελληνικά φύλα που προωθήθηκαν στη Βαλκανική χερσόνησο ήρθαν σε επαφή με τους αυτόχθονες πληθυσμούς, όπως οι Πελασγοί, Λέλεκες, οι Κάρες. Από τη συνύπαρξη των επιδρομέων και των αυτόχθονων πληθυσμών προέκυψε η ελληνική γλώσσα. Οι προηγούμενες γραφές φαίνεται ότι εγκαταλείφθηκαν· παρ’ όλα αυτά κάποιες λέξεις φτάνουν έως τη νεοελληνική γλώσσα.

Η Συνθήκη του Μούδρου 17 Οκτωβρίου 1918

Η Ανακωχή του Μούδρου ή Συνθήκη του Μούδρου συνάφθηκε στον όρμο Μούδρου, της Λήμνου, στις 17/-0 Οκτωβρίου 1918 με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ των δυτικών συμμαχικών δυνάμεων (Entente) από τη μια πλευρά και της οθωμανικής αυτοκρατορίας από την άλλη.

Βιβλίο, Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ», Νικ. Ζαχαρόπουλος.

O Ελευθέριος Βενιζέλος αμέσως μόλις ανέλαβε την ευθύνη της Προσωρινής Κυβέρνησης της Εθνικής Άμυνας (Θεσσαλονίκη 1916), ύστερα από την πρόσκληση που δέχθηκε από την Επιτροπή της, όταν ακόμη  βρισκόταν στην Κρήτη, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να ανταποκριθεί στην κύρια απαίτηση των καιρών. Η Ευρώπη και στη συνέχεια ο κόσμος, θα έλεγε κανείς, βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση.

Γι αυτό ο Βενιζέλος έδωσε προτεραιότητα στην συγκρότηση και οργάνωση των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας του. Εξάλλου μ’ αυτές και μόνο είχε πια τη δυνατότητα να περάσει στο παιχνίδι των εμπόλεμων.

….

Τα επίλεκτα μέλη της ναυτικής αεροπορίας εντάχθηκαν σε μονάδες που προσαρτήθηκαν σε αγγλικές ή γαλλικές βάσεις, όπου γίνεται η εκπαίδευσή τους στα νέου τύπου αεροπλάνα. Αρχικώς η εγκατάστασή τους γίνεται στις αεροπορικές βάσεις των Άγγλων, στον Μούδρο όπου υπήρχε το αεροδρόμιο με την επωνυμία «Μαρς».

Το αεροδρόμιο του Μούδρου βρισκόταν στο ομώνυμο γνωστό από την ιστορία χωριό της Λήμνου και αποτελούσε άριστο συνδυασμό με το ευρύχωρο και ασφαλές λιμάνι του, στο οποίο ελλιμενιζόταν ο συμμαχικός της Αντάντ στόλος.