Ο άνθρωπος που κατακτά δραστήρια...

 ...το αντικείμενο της ερωτικής του επιθυμίας, δείχνει συνήθως την ίδια δραστηριότητα και την ίδια επιμονή στην επιδίωξη και των

________________________________________

άλλων σκοπών της ζωής του.  Σίγκμουντ Φρόυντ

Βγαίνουμε... Μάιος 2020

Περιμένοντας τη λήξη της καραντίνας                 

περιοριστήκαμε, αγχωθήκαμε, νευριάσαμε,  αλλά και  διαβάσαμε και γυμναστήκαμε

Αλήθεια... αναστοχαστήκαμε; επανατοποθετηθήκαμε στη ζωή με ουσιαστικές αξίες;

και θέλαμε τόσο πολύ να βγούμε έξω για να πάμε... πού; μας έλειψε... ποιός/ποιά;

μήπως η φρενίτιδα της κατανάλωσης;

Ξημερώνει λοιπόν, η μέρα που θα βγούμε

σαν να ακούγεται η φωνή της μαμάς, 

-πλύσου, χτενίσου, πιες το γάλα σου, ντύσου

Η ευτυχία, κατά τον Jim Kwik

... επιτυγχάνεται με αληθινές ενέργειες/συναισθήματα

Χριστιανισμός και επιστήμη, μια πιο σύνθετη σχέση, αρθρογράφος Κώστας Γρίβας*

Σε παλαιότερο άρθρο στο SLpress, είχαμε αναφερθεί στον περιβόητο «διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας» που επιδιώκεται εδώ και χρόνια από τις εκσυγχρονιστικές» ελληνικές ελίτ, αποτελώντας ένα είδος ιερού δισκοπότηρου για τον «εξευρωπαϊσμό» της χώρας. Γενικότερα, υπάρχει μια τάση να αντιμετωπίζεται η θρησκεία ως ένα μεσαιωνικό απολίθωμα, το οποίο θα πρέπει να φύγει από τη μέση, για να αφήσει την «πρόοδο» να έλθει.

Η στερεοτυπική αυτή άποψη αγνοεί την πολιτισμική δυναμική του Χριστιανισμού και τον ρόλο που έπαιξε και συνεχίζει να παίζει, στη διαμόρφωση του σημερινού κόσμου. Μεταξύ των άλλων, ένας από τους μεγαλύτερους μύθους της σύγχρονης εποχής είναι ότι η θρησκεία γενικώς και ο Χριστιανισμός ειδικότερα αποτελεί αντιθετικό μέγεθος της επιστημονικής έρευνας, με την οποία βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη. Υποτίθεται δε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται ενώπιον ενός αδυσώπητου διλήμματος.

Ή θα επιλέξει τον «ορθό λόγο» της επιστήμης ή τις «μεταφυσικές δοξασίες» της θρησκείας. Όμως, σε αντίθεση με την άποψη αυτή, ο Χριστιανισμός αποτέλεσε και αποτελεί βάση έδρασης της επιστημονικής έρευνας, συνεισφέροντας σημαντικά στη διαμόρφωση δύο κρίσιμης σημασίας αντιλήψεων. Η μία είναι η αντίληψη της προόδου μέσα σε έναν εξελικτικό χρόνο και η άλλη των απεριόριστων δυνατοτήτων της ανθρώπινης διάνοιας να ερμηνεύσει και να ελέγξει τον φυσικό κόσμο.

Χριστιανισμός και γραμμικός χρόνος

Αναλυτικότερα, ο Χριστιανισμός εισήγαγε στον ανθρώπινο πολιτισμό την έννοια του βιβλικού χρόνου, δηλαδή του γραμμικού χρόνου (linear time). Μέχρι τότε, οι ανθρώπινοι πολιτισμοί, ακόμη και οι πιο προηγμένοι όπως ήταν αυτός των αρχαίων Ελλήνων, λειτουργούσαν μέσα σε μια αντίληψη κυκλικού χρόνου. Δηλαδή σε μια συνεχή επανάληψη των τεκταινομένων. Σε εκείνον τον κόσμο, το μέλλον γινόταν αντιληπτό ως μια επανάληψη του παρελθόντος και οι έννοιες της εξέλιξης και της προόδου απλά δεν υφίσταντο.

Συνακόλουθα, ο βιβλικός–γραμμικός χρόνος αποτέλεσε μια τεράστια πολιτισμική επανάσταση, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος αντιλαμβανόταν τον κόσμο και τον εαυτό του μέσα σε αυτόν. Ο βιβλικός χρόνος είναι μια πορεία από το παρελθόν στο μέλλον και όχι μια αέναη επανάληψη. Επίσης, ο βιβλικός χρόνος είναι εσχατολογικός και τελεολογικός. Έχει ένα τέλος και έναν σκοπό. Δηλαδή, τη

Επιπροσθέτως, ο βιβλικός χρόνος είναι «εξελικτικός», δεδομένου ότι το «τέλος των ημερών» συνεπάγεται την άνοδο της ανθρωπότητας σε ένα ανώτερο στάδιο. Οι προηγούμενες αντιλήψεις περί χρόνου ήταν «πτωτικές». Δηλαδή, θεωρούσαν ότι υπήρχε μια πτώση του ανθρώπου από μια αρχέγονη ιδεατή κατάσταση σε μια μη αντιστρέψιμη παρακμή. Για τον Ησίοδο, ας πούμε, ο άνθρωπος κατέπεσε από το «Χρυσό» γένος στο «Σιδερένιο». Με απλά λόγια, στον προχριστιανικό κόσμο, το παρελθόν εθεωρείτο ανώτερο από το παρόν και από το μέλλον.

Βέβαια, και στον βιβλικό χρόνο υπήρχε το πρωταρχικό γεγονός της εκδίωξης από τον παράδεισο. Όμως, αυτό αποτελούσε ένα σημείο εκκίνησης για την άνοδο της ανθρωπότητας και όχι για επιστροφή σε μια αρχική ιδεατή κατάσταση. Στον Χριστιανισμό, η «Σωσμένη Ανθρωπότητα» που θα προκύψει μετά τη Δευτέρα Παρουσία δεν είναι η επιστροφή στην αθωότητα των πρωτοπλάστων αλλά η ωρίμανση του ανθρώπου και η τελική Σωτηρία.

Συνακόλουθα, ο Χριστιανισμός έθεσε την ανθρωπότητα σε μια λογική ότι το αύριο μπορεί και πρέπει να είναι καλύτερο από το χθες, έτσι ώστε να φθάσουμε στον ιδεατό στόχο κάποια στιγμή στο απώτατο μέλλον.

 Η ανακάλυψη των εννοιών

Με άλλα λόγια, με τον Χριστιανισμό, για πρώτη φορά στην Ιστορία, το ιδεατό μέλλον θεωρείται ανώτερο από το ιδεατό παρελθόν. Αυτή ήταν μια επαναστατική εξέλιξη. Ο γραμμικός χρόνος, στον οποίο η αρχή του αποτελεί την αφετηρία για έναν μελλοντικό στόχο, λειτούργησε ως η «αντιληπτική» βάση για τη δημιουργία των ίδιων εννοιών της εξέλιξης και της προόδου. Στον κυκλικό χρόνο η πρόοδος και η εξέλιξη είναι λέξεις άνευ νοήματος, αφού το αύριο θα είναι ίδιο με το χθες.

Εν κατακλείδι, χάρη στον γραμμικό χρόνο η ανθρωπότητα προχώρησε στην «εφεύρεση» της εξέλιξης και της προόδου. Χωρίς τον «αισιόδοξο» γραμμικό–ανοδικό χρόνο, η ίδια η έννοια της επιστήμης, που βασίζεται στις αντιλήψεις της εξέλιξης και της προόδου, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα προέκυπτε. Ο σημερινός άνθρωπος θεωρεί ότι οι αντιλήψεις αυτές είναι «φυσικές» στην ανθρωπότητα και θα υπήρχαν έτσι και αλλιώς. Όμως, δεν είναι έτσι. Αποτελούν κομμάτι της ανάγνωσής μας για τον χρόνο και η σημερινή μας ανάγνωση για τον χρόνο προέρχεται από τον Χριστιανισμό.

 Η απελευθέρωση του ανθρώπου

Μια άλλη επαναστατική αλλαγή που επέφερε ο Χριστιανισμός στη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο γύρω του είναι ότι τον «απελευθέρωσε», τρόπον τινά, από τη φύση. Συγκεκριμένα, ο προχριστιανικός άνθρωπος αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως υποκείμενο σε ανώτερες φυσικές δυνάμεις, οι οποίες ήταν εκτός των δυνατοτήτων ελέγχου του. Εδώ, βέβαια κάποιος μπορεί να αντιτάξει ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν πειθαρχούσαν ούτε στους θεούς τους, τους οποίους ακόμη και πολεμούσαν αν χρειαζόταν και μάλιστα μπορούσαν και να τους νικήσουν.

Όμως, πάνω από τους θεούς, υπήρχαν απρόσωπες δυνάμεις, οι οποίες δεν μπορούσαν να νικηθούν. Πάνω σε αυτήν την αντίληψη περί ματαιότητας κάθε προσπάθειας ελέγχου του πεπρωμένου και της αναπόφευκτης υποταγής σε απρόσωπες φυσικές δυνάμεις, εδράστηκε μεγάλο κομμάτι της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Γενικά, ο προχριστιανικός άνθρωπος θεωρούσε ότι ζούσε μέσα σε έναν κόσμο τον οποίο δεν μπορούσε να ελέγξει ούτε αυτός ούτε όμως και οι θεοί του.

Ο Χριστιανισμός ήταν αυτός που εισήγαγε στο ιστορικό γίγνεσθαι την ιδέα του παντοδύναμου, παντογνώστη και πανταχού παρόντα Θεού, ο οποίος ήταν κάτι πολύ περισσότερο από το άθροισμα των προηγούμενων προχριστιανικών θεών. Ο χριστιανικός Θεός δεν λειτουργούσε μέσα στη φύση αλλά η φύση μέσα σε αυτόν. Από εκεί λοιπόν που η φύση ήταν ένας απρόσωπος, άλογος και ανεξέλεγκτος κόσμος, μετετράπη σε κάτι ελεγχόμενο από τη θεϊκή διάνοια, εγκλεισμένο μέσα στη θεϊκή υπόσταση.

Αυτή ήταν μια μεγάλη εξέλιξη για τον άνθρωπο, γιατί πλέον είχε κάποιον με τον οποίο μπορούσε να «συνομιλήσει» δια της προσευχής και να ζητήσει βοήθεια στον διαρκή του αγώνα με τον φυσικό κόσμο, ο οποίος έπαψε να είναι a priori αναλλοίωτος και ανίκητος.

Η πραγματική επανάσταση, όμως, έγινε με τον εξανθρωπισμό του Θεού, δια του προσώπου του Ιησού Χριστού, που συνακόλουθα σήμαινε και μερική θεοποίηση του ανθρώπου. Αυτή η επαναστατική θρησκευτική αντίληψη, αδιανόητη για τις προηγούμενες θρησκείες, εισήγαγε ένα θεϊκό στοιχείο μέσα στον άνθρωπο και συνακόλουθα «ενσωμάτωσε» τον άνθρωπο μέσα στον Θεό.

Με άλλα λόγια, ο Χριστιανισμός «θεοποίησε» την ανθρώπινη διάνοια και συνακόλουθα προσέδωσε στον άνθρωπο μια στιβαρή πίστη. Συγκεκριμένα, την πίστη ότι δεν υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν και ότι ο άνθρωπος μπορεί να ελέγξει τον περιβάλλοντα κόσμο του, ως δημιούργημα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού, και ως έχων τη θεϊκή υπόσταση μέσα του.

Η παραδοξότητα του σύμπαντος 

Πληθυντική αριστερά, Ιούλιος 2019

.

   Μετά τις Εθνικές Εκλογές

 

→Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν θεωρεί σωστό το ΚΙΝΑΛ (το οποίο μετρά περίπου 400.000 ψηφοφόρους) να συμμαχήσει μαζί του. Το δε ΚΙΝΑΛ ήλπιζε προεκλογικά (θεωρώντας ότι έχουν υποχρέωση) να επιστρέψουν στις αγκάλες του όσοι/όσες έφυγαν και προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
       Όλα τα Κόμματα εν χορδοίς και οργάνοις υποστηρίζουν ότι δέχθηκαν πιέσεις, ότι ο λαός βρέθηκε σε δίλημμα και ξεγελάστηκε για μια ακόμη φορά. Παιδαριώδη επιχειρήματα από όποιο πολιτικό Κόμμα και αν προέρχονται.  Δίχως σχολιασμό για το ότι στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 το ποσοστό της αποχής ήταν 44%, δηλαδή περίπου 4.000.000 πολίτες δεν προσήλθαν στις κάλπες. Ας δεχτούμε ότι τα 2 εκατομμύρια είχαν ανειλημμένες υποχρεώσεις, αρρώστησαν, βαρέθηκαν, πήγαν για μπάνιο. Τα υπόλοιπα 2, δυνάμει ψηφοφόροι εκατομμύρια δεν έχουν άποψη;

Πιστεύοντας κάποιοι ότι η πολιτική είναι παιχνίδι για ολίγους, ή ακόμη χειρότερα οικογενειακή υπόθεση, ίσως δεν θεωρούν γόνιμο, αποτελεσματικό να δραστηριοποιηθούν στην πολιτική -αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι ενεργοί πολίτες ‒πιθανόν δραστηριοποιούνται σε άλλου είδους χώρους. Η αποχή μαρτυρά ότι οι μεγάλοι σε ηλικία βαρέθηκαν να ακούν τσιτάτα, επιχειρήματα μεταπολεμικά, εμφυλιακά, μνημονιακά ενώ ένα τμήμα της νεολαίας διαβάζει, ενημερώνεται για την κλιματική αλλαγή, τη γενετική, τη ρομποτική και ανησυχεί για το μέλλον της στον πλανήτη Γη ‒θέματα που πιθανόν να αγγίξουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, και επομένως θα χρειαστούν άλλη προσέγγιση. Ο χώρος των μη ψηφισάντων είναι τεράστια δεξαμενή από την οποία μπορούσαν να αντλήσουν ψήφους και τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα (ΚΚΕ, Ένωση Κεντρώων, κ.ά.). Η μη προσέλκυση ψηφοφόρων, λοιπόν, χρεώνεται σε όλους τους πολιτευόμενους ως αποτυχία .

Οπωσδήποτε η εναλλαγή των κυβερνήσεων είναι υγιής ένδειξη της Δημοκρατίας. Η επάνοδος στην εξουσία, όμως, της πολιτικής Δεξιάς  που μαζί με το ΠΑΣΟΚ οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, στα μνημόνια, που κατέστρεψε τον κοινωνικό ιστό, που λεηλάτησε τον δημόσιο πλούτο, έρχεται ως αποτέλεσμα της πολιτικής (φοροεισπρακτικής που λεηλάτησε τη μεσαία τάξη) που άσκησαν τα Αριστερά ή Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
→Ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποφάνθηκε ότι πρέπει όλοι οι Αριστεροί και οι ‘Αριστεροί’ να τον ακολουθήσουν. Μάλιστα, δήλωσε ότι δεν του αρέσει ο όρος ‘σοσιαλδημοκρατία’ με το επιχείρημα ότι η σοσιαλδημοκρατία απέτυχε στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, τι λέει; Προτιμητέο είναι το προϊόν που πουλάει και ας πάει στην ευχή η όποια ιδεολογία. Ο όρος που προτιμά, λοιπόν, είναι η ‘πληθυντική αριστερά’. Έτσι, συμπεραίνουμε, όσοι δεν έχουμε ενημέρωση εκ των έσω, ότι η ‘pluriel de gauche’... θριαμβεύει στην Ευρώπη.
Τι εκφράζει, όμως,  η πληθυντική Αριστερά; Τι πρεσβεύει; Και η Κεντροαριστερά τι είναι; Ποια η διαφορά της από τη λεγόμενη νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία; Θεωρείται απ’ ό,τι φαίνεται λογικό ότι θα συστρατευτούν οι αναποφάσιστοι σε πολιτικό Κόμμα αρκεί ένας ‘πρόεδρος’ που υποστηρίζει ό,τι θέλει και ξέρει(;) να σώσει τη χώρα, τον λαό ‒τον κόσμο, ίσως;‒να δώσει όνομα, επιθετικό προσδιορισμό σε χώρο απροσδιόριστο.
Οποιοσδήποτε μπορεί να εκφράσει άποψη και έχει το δικαίωμα να βαφτίσει τον χώρο στον οποίο δραστηριοποιείται, όπως αριστερό, κεντροαριστερό, κ.λπ. Όλα αυτά τα μιλιούνια ψηφοφόρων που προσδοκά ο ΣΥΡΙΖΑ ή/και το ΚΙΝΑΛ δεν θα πρέπει να μάθουν εκ των προτέρων τις κατευθυντήριες γραμμές, τα όρια, τους όρους της πληθυντικής αριστεράς, της κεντροαριστεράς; Να μην ξέρουν τους λόγους για τους οποίους θα υποταχθούν στο "κάλεσμα της ρήξης";  Μήπως οι μαριονέτες που αναμασάνε τα λεγόμενα του αρχηγού ‒που δεν προτείνουν ουσιαστική, ανατρεπτική, ευφάνταστη ιδέα‒ de facto ανήκουν στον χώρο της Κεντροαριστεράς; Ως σαν ο μόνος σκοπός της αριστερής πανστρατιάς να είναι η αντιπαράθεση στην πανστρατιά των Δεξιών ή στην ανατροπή της Νέας Δημοκρατίας. Με άλλα λόγια... γιούρια.

Το «ζω θα γίνει «έζησα»

Σε έναν κόσμο παλλόμενο
δεν υπάρχουν λάθη
υπάρχουν δρόμοι που δεν
μας έβγαλαν στο όνειρο,
ποιος φταίει;
στη συνειδητή διαδρομή
ούτε το Eγώ ούτε οι Άλλοι.
 

Δίπλα μου σε θέλω, να μη
χρειάζομαι τις φωτογραφίες σου,
αν δεν είσαι,
μαράζι οι πόζες σου,
δεν τις χρειάζομαι.
Ντύσε τα λόγια μου με όποια
μουσική σού αρέσει
μόνο να είναι Ωδή στη χαρά,
αντί για φυσαρμόνικα,
πιάνο.
 

Πιάνω νέα διαδρομή
φωτεινή
παρέα με την ηθική μου, που
δεν μπορώ να την εξηγήσω, δεν
μπαίνει σε καλούπια,
με περιορίζει,
με πνίγει.
Συντροφιά πολλά χρόνια
μιλάει,
σήκω προχώρα,
όχι για να αλλάξεις τον κόσμο, αλλάζει
προς το καλύτερο; προς το
χειρότερο; ποιος κρίνει;
Προχώρα όχι για να φτιάξεις τον κόσμο,
δεν ξέρεις πώς, δεν έχεις το
πρότυπο το άριστο.
Πέτα βαρίδια,
θα έρθει η στιγμή,
το «ζω θα γίνει «έζησα»,
έζησα με τις ευθύνες μου.-

Νόμοι του Πλάτωνα

Αποκωδικοποιώντας τον μύθο του «σπηλαίου» του Πλάτωνα, οι άνθρωποι ζουν εγκλωβισμένοι σε σπήλαιο βλέπουν σκιές τις οποίες δεν ερμηνεύουν σωστά, δεν βλέπουν το "φως" που υπάρχει έξω από αυτό. Η λύτρωση έρχεται από τους τολμηρούς που βγαίνουν από το σπήλαιο, την αισθητή πραγματικότητα, και έτσι ανακαλύπτουν ότι υπάρχει και μια άλλη 'πραγματικότητα'. Αν κάποιοι επιστρέψουν στο σπήλαιο προκειμένου να ενημερώσουν τους εγκλωβισμένους θα αντιμετωπιστούν με σκεπτικισμό, με λοιδορία.

Κατά τους «new age» στοχαστές που κατακλύζουν το Internet  με αναλύσεις για το «σπήλαιο» ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι θα δουν το "φως" είναι ο διαλογισμός-ενόραση. Οι νεο-πλατωνιστές, όπως και όσοι διανθίζουν τον λόγο τους με ρήσεις του Πλάτωνα,  αναφέρονται πάντα στην Πολιτεία, και αποσιωπούν το έργο που έγραψε στα γεράματά του ο φιλόσοφος και φέρει τον τίτλο Νόμοι.   

✔Ο Πλάτων προκειμένου να υποστηρίξει την αριστοκρατική τάξη στην οποία ανήκε, επινόησε έναν άχρονο τόπο στον οποίο είχαν θέση οι αυθύπαρκτες αιώνιες Ιδέες και υπεράνω όλων το Αγαθόν. Ο άνθρωπος που θα τελείωνε επιτυχώς ένα διάρκειας αρκετών δεκαετιών εκπαιδευτικό πρόγραμμα, με τα

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2017 ΜΕ...

... Αφροδίτη και Σελήνη 
στην Πλάκα Αθήνας, φωτογραφία: Ναυσικά

 

ΔΙΔΥΜΕΣ ΦΛΟΓΕΣ

Λέγεται, πως συναντάς την αδελφή σου ψυχή – δίδυμη φλόγα και παραμένεις μαζί της, μόνο όταν έχεις να συντελέσεις μαζί της ένα σημαντικό έργο, μία αποστολή για το καλό της ανθρωπότητας.

Στη πάροδο των ενσαρκώσεων, όταν η Αγάπη γίνεται απόλυτη, συνήθως έρχεται με το αντίθετο φύλο γιατί μέσα από τον έρωτα εκλύεται έντονη δημιουργία, πάθος, ενέργεια και δράση. Η ερωτική αγάπη δίνει την ευκαιρία στην απόλυτη Αγάπη να αναπτυχθεί, μέσα από τις έντονες ενέργειες που εκλύονται! Δημιουργείται, τότε, η Αγάπη άνευ όρων η οποία πηγάζει αυθόρμητα στις αδελφές ψυχές – δίδυμες φλόγες.

Για να φθάσει μία ψυχή στο σημείο να έχει δίδυμη φλόγα, σημαίνει ότι έχει περάσει όλα τα στάδια της εξελικτικής της διαδικασίας, να έχει γενικά, ωριμάσει.

http://therapywave.eu/articles/self-awareness/adelfes-psiches-didimes-floges.html#.VmCTdVjhCUk

Μίλησε στο σώμα σου

Ας μάθουμε να παίρνουμε αγάπη από άλλους ανθρώπους  -όχι μέσω της αρρώστιας μας- αλλά με υγιή τρόπο. Μήπως αγαπώντας μας;

.

Σαλβαντόρ Αλιέντε, ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος του

26/6/1908-11/9/1973

Στις 11 Σεπτέμβρη του 1973, ο πρόεδρος της Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας της Χιλής, Σαλβαντόρ Αλιέντε, βρίσκεται νεκρός. Αυτοκτόνησε (πολλοί λένε ότι δολοφονήθηκε) καθώς οι δυνάμεις του, φίλου των Αμερικάνων, δικτάτορα πολιορκούσαν το προεδρικό μέγαρο. Τη μέρα αυτή τερματίστηκε το πείραμα του δημοκρατικού περάσματος στον Σοσιαλισμό και έγινε η έναρξη μιας από τις πιο σκληρές δικτατορίες της σύγχρονης ιστορίας που αποτέλεσε ένα άλλο πείραμα, αυτό των πιο αντιλαϊκών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. 

Δημοσιεύουμε σήμερα δύο πολύ σημαντικές μεταφράσεις. Η πρώτη είναι η πρώτη ομιλία του Αλιέντε στο Χιλιανό Κοινοβούλιο μετά την εκλογή του, που βρίσκεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Είναι ένα σημαντικό πολιτικό κείμενο που παρουσιάζει εκτενώς το κυβερνητικό πρόγραμμα. Η δεύτερη είναι ο τελευταίος λόγος του προς το Χιλιανό λαό, λίγες ώρες πριν τον θάνατο του. 

Πρώτος λόγος

Εμφανιζόμενος ενώπιον σας σε εκπλήρωση του συνταγματικού διατάγματος, θέλω να αποδώσω διπλή σημασία σε αυτό το μήνυμα. Είναι το πρώτο μήνυμα μιας Κυβέρνησης η οποία μόλις έχει αναλάβει τα καθήκοντα και ανταποκρίνεται σε ένα μοναδικό κάλεσμα στη πολιτική μας ιστορία.

Bernard Werber

η αρχιτεκτονική ματιά του Τάση Παπαϊωάννου

4 Ιουνίου 2015

Έτσι τελειώνει ο κόσμος
όχι με ένα βρόντο, μα μ΄ένα λυγμό


του Τάση Παπαϊωάννου

Αρχιτέκτων-καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

Είμαστε οι κούφιοι ανθρώποι/ Είμαστε οι παραγεμισμένοι ανθρώποι, λένε οι πρώτοι στίχοι του ποιήματος του Ελιοτ, απ' όπου αντλούμε τον τίτλο του άρθρου μας.

Τα δημογραφικά στοιχεία προβληματίζουν. Οι στατιστικοί δείκτες, τα διαγράμματα και οι πίνακες με τις ποσοστώσεις τρομάζουν. Το 1825 ο πληθυσμός της Γης ανερχόταν σε περίπου 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους, το 2011 εκτινάχτηκε στα 7 δισ., ενώ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, το 2050 θα κατοικούν στον πλανήτη περί τα 9,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Νούμερα ιλιγγιώδη. Ανθρωποι κι άλλοι άνθρωποι, σκαρφαλωμένοι πάνω σε μια κιβωτό που μοιάζει ότι δεν μπορεί πλέον να μας αντέξει· και διαρκώς βουλιάζουμε. Το ναυάγιο φαντάζει προδιαγεγραμμένο κι όμως, ελάχιστοι από όλους εμάς ανησυχούν! Το μέλλον για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας πλησιάζει τόσο ζοφερό και δυσοίωνο.

Παρ' όλα αυτά, τίποτε δεν φαίνεται ικανό να ταράξει τη μακαριότητα του δυτικού -και όχι μόνο- κόσμου. Κοίτα μας! Στέκουμε άβουλοι, παθητικοί, ναρκωμένοι στον βαθύ λήθαργο της εικονικής τηλεοπτικής ευδαιμονίας μας. Βαλσαμωμένοι μέσα στην καταναλωτική αυταπάτη που φαντάζει στα μάτια μας σαν η υπέρτατη αξία της ζωής, χαμένοι κάπου ανάμεσα στο νέο Smartphone και στο τελευταίο μοντέλο του tablet που πρέπει διακαώς να αποκτήσουμε.

Την ίδια ώρα 1,3 δισ. άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, χωρίς τροφή, χωρίς νερό και στοιχειώδη υγειονομική περίθαλψη. Στο έλεος της μοίρας τους! Κάποιοι άλλοι, εξαιρετικά λίγοι, κατέχουν αστρονομικά πλούτη και τα αυξάνουν συνεχώς με γεωμετρική πρόοδο. Περιουσίες μυθικές, πολύ μεγαλύτερες από το ΑΕΠ ολόκληρων κρατών. Ενα επικίνδυνο σύστημα τείνει να εδραιωθεί ως αδιαμφισβήτητο παγκόσμιο καθεστώς, ως μονόδρομος ανάπτυξης και εξέλιξης, το οποίο συνεχίζει να διευρύνει με αφάνταστα βίαιο τρόπο τις ακραίες ανισότητες ανάμεσα στους ανθρώπους. Η ανισομέρεια ανάμεσα στις φτωχές και πλούσιες περιοχές του πλανήτη διαρκώς διογκώνεται. Τα καραβάνια των απελπισμένων μεταναστών θα πολλαπλασιάζονται στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να βρουν ένα ασφαλές μέρος για να μπορέσουν στοιχειωδώς να ζήσουν.

Και η αρχιτεκτονική; Καθρέφτης της ζωής μας, αδιάψευστος, αποτυπώνει στον χώρο τις τρομακτικές αντιθέσεις. Από τη μία, στη βιτρίνα των μεγαλουπόλεων, τα φαντασμαγορικά σύγχρονα υπερπολυτελή κατασκευάσματα και, από την άλλη, στην πίσω μεριά, οι τρώγλες και οι ατέλειωτες παραγκουπόλεις των πάμφτωχων ανθρώπων που συνωθούνται στο περιθώριο. Απέναντι στην αρχιτεκτονική χίμαιρα που χτίζεται από το περίσσευμα, στέκει η αρχιτεκτονική από το υστέρημα, στα νέα προηγμένα και πολυδιαφημισμένα υλικά, η επανάχρηση των υπολειμμάτων, των «άχρηστων» που πετιούνται στις χωματερές.

Δεν είναι, λοιπόν, ματαιόδοξη και απολύτως ναρκισσιστική η προσπάθεια να εκφραστεί

χάρες ή L'etat, c'est moi

Λουδοβίκος ΙΔ΄ (5/9/1638 – 1/9/1715)

2014

Δικαστικές ‘χάρες’ ελευθερίας δίνουν οι ηγεμόνες των δεσποτικών καθεστώτων στους σκλάβους τους.

Αντιθέτως, στη Δημοκρατία (πρέπει να) εφαρμόζονται οι ψηφισμένοι νόμοι. 

ΑΚΡΙΒΟΔΙΚΑΙΑ. ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ.

 

Φάουστ, Ποιός τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;

ΦΑΟΥΣΤ: Ποιός τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;

Ποιός τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο θεό;

Στην πραγματικότητα των τριών διαστάσεων και των πέντε αισθήσεων,

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πιστέψω στον Θεό/κατασκεύασμα των ανθρώπων: μνησίκακος, άδικος, τιμωρός, άπονος. Η μηλιά, το φίδι, η Κόλαση είναι δικές του επινοήσεις;

ΑΡΝΟΥΜΑΙ έναν δημιουργό, που ο ίδιος αρνείται το έργο του.

Αν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο είχε τις ικανότητες να τον φτιάξει καλύτερο.

Αν ο άνθρωπος επινόησε τον Θεό ας τον φανταζόταν καλύτερο.

Show must go on, by Queen

1991  

Empty spaces, what are we living for?
Abandoned places,  I guess we know the score, on and on
Does anybody know what we are looking for?
Another hero, another mindless crime
Behind the curtain, in the pantomime
Hold the line
Does anybody want to take it anymore?

The show must go on
Inside my heart is breaking
My makeup may be flaking
But my smile, still, stays on

Whatever happens, I'll leave it all to chance
Another heartache, another failed romance, on and on
Does anybody know what we are living for?
I guess I'm learning
I must be warmer now
I'll soon be turning, round the corner now
Outside the dawn is breaking
But inside in the dark I'm aching to be free

The show must go on
Inside my heart is breaking
My makeup may be flaking
But my smile, still, stays on

My soul is painted like the wings of butterflies
Fairy tales of yesterday, grow but never die
I can fly, my friends

The show must go on
I'll face it with a grin
I'm never giving in
On with the show

I'll top the bill
I'll overkill
I have to find the will to carry on
On with the show
Show must go on

 

Renoir Pierre-Auguste

Luncheon of the Boating Party, 1881

Χαρισματικά άτομα

Πολλές φορές στην επαγγελματική μου απασχόληση έχω συναντήσει άτομα τα οποία ανακάλυψαν σε μεγάλη ηλικία μια διαφορετικότητα που είχαν σε όλη τους τη ζωή, χωρίς όμως να τη γνωρίζουν: ότι είναι χαρισματικοί.

Η αφορμή δίνεται συνήθως από ένα ανάγνωσμα, ένα βιβλίο, ένα άρθρο, και για πολλούς ξεκινάει ένα νέο ταξίδι αυτογνωσίας, επίγνωσης, αποκάλυψης, το οποίο έχει ως κύρια χαρακτηριστικά την έκπληξη (“τι είναι πάλι αυτό!”), την ανακούφιση (“ώστε αυτό είχα τελικά!”) αλλά και την ντροπή (“θα με θεωρήσουν ψώνιο”) και τη μοναξιά (“δεν έχω με ποιον να το μοιραστώ”).

Σε ένα άρθρο η Lisa Erickson παρομοιάζει την αποκάλυψη της χαρισματικότητας με την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας. Παραδέχεται βέβαια ότι η παρομοίωση δεν είναι τέλεια, καθώς η χαρισματικότητα δεν μπορεί να συγκριθεί σε ό,τι αφορά τον κοινωνικό αποκλεισμό που η ομοφυλοφιλία συνεπάγεται. Ωστόσο, αναγνωρίζει πολλά κοινά, όπως ότι είναι εγγενή χαρακτηριστικά που κάποιος μπορεί να τα ανακαλύψει σε διάφορα χρονικά σημεία στη ζωή του, αφορούν το να ανήκεις σε μια αόρατη μειονότητα, συνεισφέρουν στην ολοκλήρωση της ταυτότητας.

Στην αυτο-αποκάλυψη της χαρισματικότητας η συγγραφέας προσδιορίζει κάποια στάδια τα οποία διέρχεται το χαρισματικό άτομο που ανακαλύπτει ότι είναι χαρισματικό:

1. πριν την ανακάλυψη: αίσθηση απομόνωσης και μοναξιάς, αίσθηση διαφορετικότητας και μη

The One True Key To Forgiving Yourself by Deepak Chopra

Τσόπρα Ντίπακ

Ο πνευματικός ηγέτης και συγγραφέας τού «Για ποιο πράγμα είστε πεινασμένοι;» εξετάζει πώς μπορούμε να βρούμε αυτο-αποδοχή.

Κατά κάποιο τρόπο, ακόμη και σε μια κουλτούρα που δίνει συγχώρεση, η ενοχή δεν είναι τόσο εύκολο να διαγραφεί. Αν έχετε κάνει κάτι για το οποίο αισθάνεστε βαθιά ντροπή ή ενοχή, τα συναισθήματά σας βρίσκονται κάπου στην ακόλουθη κλίμακα: Έκανα ένα τρομερό πράγμα. Έχω ένα τρομερό μυστικό. Κάποιος με έκανε να αισθάνομαι ότι είμαι ένα τρομερό πρόσωπο. Ή είμαι ένα τρομερό πρόσωπο.

Απουσία αισθητή, κάπου στη Γάζα

Στη Γάζα:

‎Gaza Under Attack

γρήγορη και απότομη ενηλικίωση

ένα μωρό σε ρόλο 'μαμάς'

χρειάζεσαι μια τεράστια αγκαλιά

και αντί γι αυτό

να βλέπεις με ορθάνοιχτα μάτια την απώλεια

να έχεις την έγνοια να προστατεύσεις κάτι που αγαπάς πολύ

σήμερα μια κούκλα

αύριο ένα παιδί

περιμένεις; τι;

ελπίζεις; τι;

ξέρεις να ελπίζεις ότι  ίσως βρεθεί κάποιος να τερματίσει αυτό που ζεις;

ξέρεις; ότι υπάρχει μια καλύτερη εκδοχή της ζωής;


(η εθνικότητα του παιδιού δεν έχει καμία,
μα καμία απολύτως σημασία)

 

 

 

 

 

 📎 Φρίκη