Πρωτοχρονιά 2024

 

παραμονή Πρωτοχρονιάς 2023

 

 

 

Καλή Χρονιά

χαρούμενη,

 

 

                                                                        🌟Gnome🌟

 

 

 

 

 

 

 

να είναι ειρηνικό για όλον τον Κόσμο

το 2023

Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Βιέννης

https://webtv.ert.gr/ert1-live/

Πρωτοχρονιά 2018

Ας δώσω μια ευχή στον εαυτό μου, 
όπως θα ήθελα να μου ευχηθεί κάποιος:

εύχομαι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σου,
όνειρα που παραμένουν βαθιά στην ψυχή σου, 
ως ανάγκες πια ας λάμψουν 

σαν αστέρια στον ουρανό του 2019

 

Πριν ξεκινήσει ο καταιγισμός των ευχών, 

πριν την επιτηδευμένη χαρά για τον ερχομό του νέου έτους, πριν, πριν, πριν

ας αναλογιστούμε σχετικά με την περσινή πρωτοχρονιά

Ποια όνειρά μας υλοποιήσαμε; Πόσα; 

Αν όχι, πόσο κοντά ήρθαμε στα όνειρά μας;

Πόσες φορές συμβουλέψαμε 
άλλα άτομα να είναι τολμηρά; 

Εμείς; 

Αφαιρέσαμε φοβίες; Ή μήπως προσθέσαμε;

Πόσες φορές δειλιάσαμε; 

Πόσες φορές παραφράσαμε το «κάνε χώρο στην αγάπη» και

το ταυτίσαμε με το «δώσε τόπο στην οργή»; 

Πόσες φορές αντί να ανοίξουμε τα χέρια μας 
για να αγκαλιάσουμε τη χαρά,
τα στήσαμε σε πλήκτρα; 

Πόσες φορές κλείσαμε την πόρτα σε πρόσωπα αγαπητά; 

πόσες; πόσες; πόσες;

 

Ή για πόσο ακόμα θα χτυπάμε το κεφάλι μας σε τοίχο στιβαρό, χτισμένο με φοβίες;

Αξίζει η ζωή μας;

Καταλάβαμε ότι ο άνθρωπος είναι υπέροχος στην ατέλειά του;

Πόσο αξίζει το γέλιο, το αυθόρμητο που προέρχεται από τα βάθη του σώματος 
και  ενεργοποιεί μύες του προσώπου, το μάθαμε;  

Πόσες φορές κρυφτήκαμε πίσω από μια οθόνη;

Ή μήπως πειστήκαμε ότι οι ηλεκτρονικές φιγούρες, οι γκριμάτσες ικανοποιούν 
τα βαθύτατα συναισθήματά μας; 

Αν όχι;

Μήπως, επειδή δεν βγήκε το τζίνι από το λυχνάρι, νιώθουμε την ανία και την απογοήτευση της επανάληψης των ίδιων ευχών;

Κλείνει ο κύκλος: Πόσο εφευρετικοί γίναμε στις δικαιολογίες για να αποφύγουμε την αγάπη;

 

Χριστούγεννα 2018

στον Πειραιά

μακριά από το....

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013

Χριστούγεννα!!!!!!!!!!!!!!

Μανιακό καταναλωτικό πνεύμα VS πνεύματος Χριστουγέννων.

Δένδρα, στολίδια, χρυσές μπάλες, κόκκινες, και καμπανούλες και φωτάκια κι άλλες μπάλες, κι άλλα στολίδια. Στο βάθος του κάδρου ξεπηδάνε απωθημένα, ενοχές, εξεικονισμένα  σε brand name σακούλες, σε κέρματα ελεημοσύνης «μέρες που ’ναι».

Όσο περισσότερο ρεαλιστική η ταινία της ζωής τόσο αυξάνεται η ανάγκη παραμυθένιων φωτογραφιών: μονοκατοικίες με καλυμμένες τις σκεπές από χιόνι, με καταπράσινες γιρλάντες, λαμπερά φωτάκια, φωτισμένα παράθυρα και στο βάθος ν’ ανασαίνει η φλόγα του τζακιού.

Όσο θέλουμε να κρύψουμε συναισθήματα τόσο πιο μεγάλη η αναζήτηση πρωτότυπων ευχών.

Όσο η ψυχή είναι στριμωγμένη τόσο την περικυκλώνουμε με στολίδια· ανάσα δεν παίρνει.

Η μοναξιά όποια ενδυμασία κι αν της φορέσεις, όσα λαμπιόνια κι αν της κρεμάσεις, πάλι μοναξιά θα λέγεται. Φλόγα γυρεύει…

…και συνεχίζονται οι προετοιμασίες για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και την έλευση του Καινούργιου Χρόνου, ο οποίος… δεν έρχεται ποτέ.

Ουδείς τον είδε να κάνει σκάντζα βάρδια με τον Παλιό Χρόνο.

Ουδείς τον είδε να μπαίνει στο σπίτι του περιχαρής και να εύχεται: Όλα θα πάνε καλά.

Θα ήταν αναληθής· ΠΟΤΕ δεν πηγαίνουν ΟΛΑ καλά.

…Ίσως ο καινούργιος Χρόνος να έρχεται κάποια ανοιξιάτικη ή καλοκαιρινή στιγμή όταν είμαστε απροετοίμαστοι, δεν φοράμε τα γιορτινά μας, δεν έχουμε τον νου μας.

…Ίσως να στέκεται πίσω από κάποια κλειστή πόρτα και να περιμένει να χτυπήσουμε για να μας πει: ΕΜΠΡΟΣ. Εμείς αντιθέτως, επιμένουμε να χτυπάμε τις ίδιες κλειστές πόρτες· πόρτες που δεν ανοίγουν ποτέ. Θέμα Τύχης; Ίσως! Μάθημα ζωής; Πιθανόν!

…Ίσως την ώρα που είμαστε σκυμμένοι στον χάρτη της ζωής μας, σχεδιάζοντας μεγάλα έργα, ο Καινούργιος Χρόνος να λάμπει στα μάτια ενός προσώπου που….  Δεν βαριέσαι.

Φέτος δεν ζητάω δώρο απ’ τον Άγιο Βασίλη. Θέλω, όμως, όταν μοιράσει τα δώρα του, να έρθει να φορτώσω στο αδειανό έλκηθρό του όλα μου τα μίζερα "πρέπει"· να τα πάρει ψηλά, να εξαφανιστούν μαζί με τη λάμψη ενός  λευκού νάνου.

Ας ευχηθούμε για το 2014

-να μας δοθούν ευκαιρίες για την ανάδειξη των ικανοτήτων και δυνατοτήτων μας

-να είμαστε ουσιώδεις, ειλικρινείς ώστε να μην δημιουργούνται αυταπάτες ή μυστήρια

-να αποβάλλουμε απ’ το μυαλό μας πρότυπα, κλισέ, μοντέλα, όλα αυτά που μας μπλοκάρουν

-να τολμήσουμε να είμαστε ο εαυτός μας

και, 
-να εφαρμόσουμε την κλασική ρήση: 

  
100 ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΝ ΠΕΣΩ, 101 ΘΑ ΣΗΚΩΘΩ 

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

                                      Η γέννηση του Χριστού και η αναγγελία στους ποιμένες

του φλωρεντιανού ζωγράφου και αρχιτέκτονα Τζιότο ντι Μποντόνε  (1267 - 8 Ιανουαρίου 1337) 

Ήταν μια φορά… «μια φορά»

που από το πολύ που τη διηγήθηκαν

ακούστηκε τόσες φορές…

που έγινε πραγματικότητα

«Ιστορίες να σκεφτείς» του Χορχέ Μπουκάϊ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1814

Ο Τζων Κουίνσυ Άνταμς, ένας πουριτανός θεοσεβούμενος και 

φανατικός χριστιανός, ήθελε να μπει ένας όρος να ψαρεύουν ελεύθερα οι Αμερικανοί στη Νέα Γη. Δεν τον ένοιαζε τίποτα άλλο. Το δικό του.

Ο Ερρίκος Κλαίυ, αυτός ο περίφημος Κλαίυ, ενδιαφερόταν μόνο για τον Μισσισιπή, για τη Νέα Γη δεν του καιγότανε καρφάκι.

Εκεί που συμφωνάγανε όλοι, ήτανε ένα: «Όχι αναγκαστική ναυτολογία». Και κείνο που επιμέναν οι Εγγλέζοι, ήταν αυτό: «Να μην καταργηθεί η αναγκαστική ναυτολογία».

Μύλος, λοιπόν, η δουλειά, κουβέντες του αέρα τόσα χρόνια, μέχρι που μπήκε στη μέση ο ίδιος ο Ρώσος αυτοκράτορας. Κι αυτός πάλι, όχι για καλό. Σου λέει, «έτσι και μπλέξει η Αγγλία στην Αμερική, θα μας αφήσει μόνους να τραβιόμαστε με τον Ναπολέοντα και δεν την έχουμε καλά».

Τέλος πάντων, το 1814 Άγγλοι και Αμερικάνοι ανταμώσανε στη Γάνδη. Πάλι κούφιες κουβέντες κι οι Εγγλέζοι που θέλανε να κερδίσουνε καιρό, τραινάρανε τη δουλειά.

Όταν κερδίσανε τον Ναπολέοντα οι Εγγλέζοι πιάσανε τον μεγάλο στρατηγό τους, τον Ουέλιγκτον.

-Δεν πάτε ελόγου σας εξοχώτατε, που κερδίσατε κοτζάμ Ναπολέοντα, στην Αμερική να τους κάνετε ντα;

-Τις Λίμνες τις έχουμε; ρώτησε ο Ουέλιγκτον.

-Όχι.

-Τότε θα μας κάνουνε ντα αυτοί.

-Και τι θα γίνει;

-Συμβιβάστε τα.

Τέλος πάντων. Χριστούγεννα του 1814 ήτανε (o Καρύδας τους έδειρε τον Γενάρη τους Άγγλους) υπογράψανε την ειρήνη. Φάγανε και πουτίγκες, φάγανε και ροσμπίφια, παίξανε και τους ύμνους τους, περάσανε μια χαρά τα πουλάκια μου.

«Η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών», (1979), του Νίκου Τσιφόρου.

 ...........................................................

Το 1812, οι ΗΠΑ προσπάθησαν με πόλεμο να προσαρτήσουν στα εδάφη τους τις βρετανικές αποικίες του Καναδά. Ο πόλεμος έληξε χωρίς νικητές και ηττημένους με την Συνθήκη της Γάνδης τον Δεκέμβριο του 1814. 

Τζων Κουίνσυ Άνταμς, δεύτερος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Γεώργιος Γ΄, βασιλιάς Αγγλίας

Αλέξανδρος Α΄ Παύλοβιτς, αυτοκράτορας της Ρωσίας

Λουδοβίκος ΙΗ΄ ο λατρευτός, βασιλιάς της Γαλλίας

Αντρέας Τζάκσον, ο Καρύδας, αμερικανός στρατηγός

ΕΦΙΑΛΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ

-Είναι Χριστούγεννα, οι ευλογημένες μέρες που πρέπει να βασιλεύει η ειρήνη και η συγγνώμη. Ο καθένας πρέπει ν’ αγαπά τον πλησίον του.

Ο Ηρακλής Πουαρό ακούμπησε στην πλάτη της πολυθρόνας του, σταύρωσε τα χέρια του και κοίταξε τον υπαστυνόμο συλλογισμένος.

HERCULE POIROT’S CHRISTMAS,
first published on 19 December 1938

-Πιστεύετε δηλαδή ότι τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος που δεν προσφέρεται για εγκλήματα.

-Μάλλον.

-Γιατί;

-Γιατί; Επανέλαβε ο Τζόνσον με κάποια αμηχανία. Μα… γιατί τέτοιες μέρες ποιος μπορεί νάχη στο μυαλό του σε τέτοιες απάνθρωπες πράξεις;

-Τι συναισθηματικοί άνθρωποι τελοσπάντων είστε εσείς οι Άγγλοι! αναφώναξε ο Πουαρό.

Ο Τζόνσον φάνηκε να πειράχτηκε λιγάκι.

-Τι το κακό βρίσκετε σ’ αυτό; Γιατί να μη διατηρούμε τις παλιές παραδόσεις και τα παλιά έθιμα;

-Αντιθέτως το βρίσκω χαριτωμένο. Μα ας εξετάσουμε τα γεγονότα. Λέτε ότι τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος γενικής χαράς και καλής καρδιάς. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος τρώει, έτσι δεν είναι; Και μάλιστα τρώει πολύ… περισσότερο από το συνηθισμένο. Η πολυφαγία όμως φέρνει και βαρυστομαχιά. Και η βαρυστομαχιά κάνει μερικούς ανθρώπους ευέξαπτους.

-Τα εγκλήματα, παρατήρησε ο Τζόνσον, δεν γίνονται από ευέξαπτους.

-Λέτε ακόμη ότι τα Χριστούγεννα ο κόσμος έχει την τάση της συγγνώμης. Πραγματικά. Όλοι περνούν σφουγγάρι πάνω στις παλιές διαφωνίες, δείχνονται συμφιλιωτικοί.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1967

Δεν μ’ απέλυσαν ως τις 7 το βράδυ της επομένης, παραμονής Χριστουγέννων. Από την ώρα που άκουσα τα νέα μέχρι ν’ απολυθώ, υπέφερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε. 

Οι ώρες έμοιαζαν με αιωνιότητα. Καθώς περνούσαν οι ώρες, η αμφιβολία μου μεγάλωνε. Έβλεπα τώρα την απαίσια ασκήμια του Αβέρωφ σ’ όλο της το μέγεθος, γιατί τώρα πια δεν χρειάζονταν να το αποκρύψω από τον εαυτό μου. Δεν χρειαζόταν πια να ελέγχω τα συναισθήματά μου, να υποβληθώ στην αυστηρή αυτοπειθάρχηση που θα απαιτούσε η μακροχρόνια φυλάκιση που πίστευα πως με περίμενε. Η φρουρά μου, η χωροφυλακή, όλοι άλλαξαν εντελώς. Προσπάθησαν να μου φέρονται ευχάριστα.

………………………

Την Κυριακή, παραμονή των Χριστουγέννων, μ’ επισκέφθηκε πάλι η Μαργαρίτα. Είχε αρχίσει ν’ ανησυχεί. Γιατί αργούσαν τόσο πολύ; Γιατί δεν έφθασε η Εφημερίδα της Κυβέρνησης; Συνέβη τίποτε;

Είχε κιόλας σκοτεινιάσει. Από το παράθυρο του κελιού μπορούσα να δω πολλά γνωστά πρόσωπα που μαζεύθηκαν στο απέναντι πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας περιμένοντας την απόλυσή μου.

……………………

Αρκετοί φίλοι περίμεναν μπροστά στο σπίτι και δυο χωροφύλακες βημάτιζαν πάνω κάτω για να εξασφαλίσουν το αδιατάρακτο της «δημόσιας τάξης». Ο Γιώργος βγήκε από το σπίτι. Τον αγκάλιασα και περπατήσαμε μαζί τα σκαλιά ως την πόρτα. Η Μαργαρίτα, τα παιδιά και πολλοί φίλοι ήσαν εκεί για να με υποδεχθούν.

Την άλλη μέρα τα Χριστούγεννα κι ήταν για όλους μας μια χαρούμενη μέρα. Αλλά γρήγορα, γρηγορότερα απ’ ότι περίμενα, άρχισα να νιώθω το βάρος της δικτατορίας. Βέβαια, είχα ελευθερωθεί δεν ήμουν πια στον Αβέρωφ. Κι όμως όλοι μας, η Ελλάδα, κι εγώ σαν κομμάτι της, είμασταν σκλαβωμένοι. Το σπίτι μου δεν ήταν γεμάτο από πολιτικούς φίλους. Το τηλέφωνο δεν κτυπούσε. Κι ένας μοναχικός χωροφύλακας περπατούσε πάνω κάτω στο δρόμο μπροστά στο σπίτι μου.

… Τη βραδιά των Χριστουγέννων πήγαμε στο Καστρί για να φάμε με τον πατέρα μου. Ήταν μια στιγμή που λαχταρούσα για πολύν καιρό. Τώρα που πλησίαζα δείλιασα. Φοβόμουν πως δεν θ’ άντεχε ο πατέρας μου τη συγκίνηση της συνάντησής μας μετά από τόσον καιρό.

Αντίθετα, ήταν εξαιρετικά ευτυχής. Δεν τον θυμούμαι ποτέ τόσο ανακουφισμένο και τόσο ήρεμο, όσο εκείνη τη βραδιά. Είμαστε πάλι μαζί. Ελεύθεροι, σε περιορισμένη βέβαια σημασία, να ιδωθούμε, να μιλήσουμε, να πιούμε μαζί ένα ποτήρι κρασί………

«Η δημοκρατία στο απόσπασμα», (Νοέμβρης 1974), του Ανδρέα Παπανδρέου.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ... ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Από νωρίς διάφορα σωματεία με κοινωνικό χαρακτήρα απευθύνονταν στον Ολυμπιακό  ζητώντας ποικιλόμορφη ενίσχυση των δραστηριοτήτων τους

Όπως το Ορφανοτροφείο Ελένης Ζάννη του Πειραιά, που ιδρύθηκε το 1874. (Το 1875 η Ελένη Νικήτα Ζάννη ή Τζάννη με τη διαθήκη της άφησε την περιουσία της στο ίδρυμα).

20 Δεκεμβρίου 1932

Αι κατ’ εξοχήν χαλεπαί ημέραι τα οποίας πάντες διερχόμενθα, καθιστούν λίαν δυσχερή την θέσιν ημών απευθυνομένων και πάλιν προς υμάς εις τα παραμονάς των τόσω χαρμοσύνων αγίων Εορτών των Χριστουγέννων, δια να επικαλεσθώμεν την υμετέραν αντίληψιν δια την ενίσχυσιν του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος το οποίον έχωμεν την τιμήν να διοικώμεν.

Το υποκειμενικόν όμως τούτο αίσθημα της δυσχερείας της θέσεώς μας, υπερνικά η αδήρητος ανάγκη εις ην ευρισκόμεθα να καταστήσωμε όσον το δυνατόν ολιγώτερον οδυνηράν την χαλεπότητα των καιρών εις τα ατυχή 165 ορφανά τα στεγαζόμενα εις το Ίδρυμά μας, του οποίου πολλοί πόροι έχουν περικοπή ακριβώς λόγω των σημερινών δυσμενών οικονομικών συνθηκών.

Δι ό και με ιδιαιτέραν όλως θέρμην απευθυνόμεθα εφέτος προς υμάς δια να σας παρακαλέσωμεν όπως συντελέσητε και υμείς εις το να χαρισθή εις τας τρυφεράς καρδίας των ορφανών μας η χαρά της απολαύσεως ενίων αγαθών, της ανέτου οικογενειακής ζωής κατά τας επερχομένας, και επί τη ελπίδι ταύτη.

 

Από το βιβλίο «Η ομάδα και η πόλη» του Βάσια Τσοκόπουλου

TO ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

Την Πρωτοχρονιά του 1860 ο Όθων απένειμε στην Αμαλία το ανώτατο παράσημο, τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος.

Η πράξη αυτή καθαυτή δεν είχε τίποτα το μεμπτό. Διότι από τότε ίσχυε στην Ελλάδα το έθιμο που ακολουθείται και σήμερα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ν’ απονέμονται παράσημα την Πρωτοχρονιά.

Τότε ο Όθων δίστασε προς στιγμή, επειδή ποτέ προηγουμένως δεν είχε δοθεί παράσημο σε γυναίκα στην Ελλάδα. Συμβουλεύτηκε τον υπουργό των Εσωτερικών, μελέτησαν σχολαστικά το Σύνταγμα και διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει κώλυμα, η Αμαλία μάλιστα είχε διακριθεί κάθε φορά που άσκησε την αντιβασιλεία.

Η Αμαλία φόρεσε τον αδαμαντοκόλλητο Μεγαλόσταυρο με ιδιαίτερη υπερηφάνεια. Ακαριαίως σχεδόν οι κακές γλώσσες διακήρυξαν ότι ο Όθων της απένειμε το παράσημο για να την παρηγορήσει διότι τόσα χρόνια δεν του είχε δώσει διάδοχο…

«Αμαλία και Όθων» του Αλέξανδρου Λ. Ζαούση.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ... ΛΟΥΜΠΕΝ

..................

-Άφησε τώρα τη χριστιανική ηθική… μην τα πάρω όλα και τα πετάξω απ’ το παράθυρο.

Η Πεντάμορφη μαζευόταν. Η καρδιά της άρχιζε να χτυπά… τα πόδια της να τρέμουν. Για τον Αντρέα τα σπασίματα και τα πετάγματα ήταν πολύ εύκολα πράγματα. Τον φοβόταν. Κι άλλες φορές το ’χε ξανακάνει.

….

Ξημέρωναν Χριστούγεννα. 

Ολοφώτιστος ο κόσμος και χαρούμενος. Η Πεντάμορφη, θα ’κανε τις γιορτές μόνη, επειδή θα ’φευγε το πρωί ο Αντρέας σε μακρινή εκδρομή για οκτώ ημέρες. Ήτανε νύκτα της παραμονής.

Είχε βγει να ψωνίσει το φαγητό της για τις δυο γιορτάσιμες ημέρες, που τα μαγαζιά θα ήσαν κλειστά. Κρατούσε το δίχτυ, πήγαινε και συλλογιζόταν. Στους δρόμους τραγουδούσαν τα παιδιά τα κάλαντα, μ’ αυτή πήγαινε από τα σκοτάδια, γιατί έκλαιγε και δεν ήθελε να κινήσει την προσοχή.

Στους τοίχους διάβαζε τις ρεκλάμες: Με την ευκαιρία της εβδομάδας του παιδιού, θα δοθεί σ’ όλους τους κινηματογράφους, το παιδικό αριστούργημα, η «Μέλισσα Μάγια». Η ρεκλάμα έδωσε σκοπό στη συγκίνησή της.

Πριν έκλαιγε χωρίς να ξέρει το γιατί, για αόριστες αιτίες.

Τώρα έκλαιγε γιατί δεν ήτανε πια παιδί.

Γιατί ήτανε μόνη. Γιατί δεν την αγαπούσαν.

Γιατί οι θείοι της που σαν τέτοιες ημέρες συζητούσαν από μήνες πριν τα δώρα της, ουσιαστικά είχαν πια σβήσει.

Έκλαιγε γιατί η «Μέλισσα Μάγια» είχε ξαναζωντανέψει πίσω στη μνήμη της ολόκληρη εποχή. Της το ’χαρίσει αυτό το παραμύθι ο θείος Γεράσιμος. Ήταν ένα χρυσοδεμένο βιβλίο γεμάτο πολύχρωμες φανταχτερές εικόνες…

……………….

- Παραπάλιωσε, θειά Λένη, της έλεγα. Το βαρέθηκα… Δεν το θέλω πια.

- ΄Αϊ, τότε, βάλε το στο πανέρι, να το κάνουμε κουρέλια…

    Οι άνθρωποι έτσι είμαστε, έλεγε η Πεντάμορφη. Άλλοι σκολιανοί, άλλοι πρόχειροι, εγώ… πάρε με θεία Λένη, όπως είμαι, και πέταξέ με στο πανέρι με τα κουρέλια σου…

«Λούμπεν» (1978), της Έλλης Αλεξίου.

TA ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΖΟΡΜΠΑ

……..Κι ο Ζορμπάς θα ’νιωθε την ίδια γλυκά ταραχή, γιατί μόλις μπήκαμε, χύθηκε κι έσφιξε στην αγκαλιά του τη σημαιοστόλιστη γριά μας τη χιλιαντρούσα. [μαντάμ Ορτάνς]

-Χριστός γεννιέται! φώναξε· χαίρε, γυναικείο φύλο!

Στρωθήκαμε στο τραπέζι, ριχτήκαμε στα φαγιά, ήπιαμε κρασί, χάρηκε η κοιλιά, κουνήθηκε η καρδιά μας. Πήρε πάλι φωτιά ο Ζορμπάς.

-Τρώε και πίνε, μου φώναζε κάθε τόσο, τρώε και πίνε, αφεντικο, σπάσε κέφι, τραγούδησε και συ, μωρέ παιδί, σαν τους τσοπαναραίους: «Δόξα εν υψίστοις!». Γεννήθηκε ο Χριστός, δεν είναι παίξε γέλασε· σύρε τον αμανέ να σε ακούσει ο Θεός, ν’ αναγαλλιάσει κι αυτός ο κακομοίρης· φτάνει τα φαρμάκι που τον ποτίζουμε!

Είχε έρθει στο κέφι, πήρε φόρα.

-Γεννήθηκε ο Χριστός, σοφέ Σολομών, καλαμαρά μου! Μην ψιλοκοσκινίζεις: γεννήθηκε, δε γεννήθηκε; Μωρέ, γεννήθηκε, μην

ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ (1916)

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541-1614)

Στις 25 Νοεμβρίου του 1916 ο Βενιζέλος, διακόπτοντας τη σχέση του με τον βασιλέα, σχημάτισε προσωρινή κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη με τον ναύαρχο Κουντουριώτη και τον στρατηγό Δαγκλή και κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία και τη Βουλγαρία.

Έβγαλε έναν λόγο για να εξηγήσει την πολιτική του:

«Διακηρύσσομεν», είπε, «κατά τον πλέον απόλυτον τρόπον την πεποίθησίν μας ότι η Ελλάς δεν δύναται να προοδεύση, ούτε καν να υπάρξη χωρίς στενάς και συνεχείς σχέσεις με τας Δυνάμες που κυβερνούν την Μεσόγειον».

Τον Δεκέμβριο ο Κωνσταντίνος εξέδωσε ένταλμα σύλληψης εναντίον του Βενιζέλου, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Και τη μέρα που γεννήθηκε Εκείνος που θα έλεγε: «Αγαπάτε τον πλησίον σας», σαν τις κάμπιες και τους αρουραίους της Laon το 1120 ο Βενιζέλος αφορίστηκε. 

Ο μητροπολίτης [Αθηνών, Θεόκλητος] αυτοπροσώπως, ακολουθούμενος από τον κλήρο, πρόφερε το Ανάθεμα εναντίον του Βενιζέλου, προδότη της πατρίδας, και 60.000 Αθηναίοι παρήλασαν στο Πεδίο του Άρεως με μια πέτρα στο χέρι, που έριχναν σε μια τρύπα η οποία σύντομα έγινε βουναλάκι. Πάνω του τοποθετήθηκε μια αναμνηστική πλάκα.

            Μεταμορφώθηκαν άραγε οι πέτρες σε λουλούδια ή ευλαβικά χέρια ακούμπησαν απρόσμενα ανθοδέσμες και στεφάνια, που η επόμενη αυγή ήρθε να φωτίσει;

«Στη σκιά του [Ελευθέριου] Βενιζέλου», της Έλενας Βενιζέλου.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1972

Η Λιλή Ζ. βρίσκεται έγκλειστη στην ψυχιατρική κλινική του Λυμπέρη, μετά από απόπειρα αυτοκτονίας.

ΦΩΤΟ: Π.Κ.

- Ήταν και οι γιορτές, δε λέω. Τίποτα δεν καταστρέφει αυτό το τυραννικό όραμα της ευτυχίας, που αντικρίσαμε κάποτε μέσα από τα παιδικά μας μάτια. Πώς ξεκίνησα

Η ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ (ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ) ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1914)

χριστουγεννιάτικη εκεχειρία τον Δεκέμβριο του 1914

O Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ή Μεγάλος Πόλεμος, γνωστός και ως «πόλεμος των χαρακωμάτων» ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1914. Οι συμμετέχοντες εκτιμούσαν ότι επρόκειτο για σύντομο πόλεμο, ο οποίος θα τελείωνε μέχρι τα Χριστούγεννα. Δυστυχώς, ο αριθμός των σκοτωμένων τα Χριστούγεννα άγγιξε τον αριθμό του 1.000.000. Επιπλέον ο πόλεμος τερματίστηκε 4 χρόνια αργότερα (11 Νοεμβρίου 1918) και οι νεκροί υπολογίζονται σε 10.000.000.

Ο Παντελής Κολιότσος στο βιβλίο του Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου μέσα από γράμματα στρατιωτών, φωτογραφίες, αρχεία στρατηγείων προσπαθεί να αποδώσει το κλίμα της χριστουγεννιάτικης εκεχειρίας τον Δεκέμβριο του 1914, που δεν αναφέρεται σε κανένα ιστορικό βιβλίο.

……………..

24 Δεκεμβρίου

Καθώς πλησίαζε η μέρα των Χριστουγέννων, η διάθεση των

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ 2012

 ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ σε μια κοντινή ή μακρινή πόλη δεν έχει σημασία, ζούσε ένα κοριτσάκι όμορφο, ζωηρό -η μικρή μας Αριάδνη. Σαν έμαθε να γράφει, κάποια Χριστούγεννα έγραψε και εκείνη γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Το δώρο που ζητούσε; Μια

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012

Τα Χριστούγεννα συμβολίζουν τη νίκη των ζωοποιών δυνάμεων του φωτός πάνω στο φοβερό σκοτάδι. Στην αρχαία Ελλάδα αναπαριστούσαν την κίνηση του Ήλιου με τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, και μεγάλωνε βαθμιαία όπως αυξανόταν το φως του ηλίου μέχρι την Εαρινή Ισημερία όπου ή ημέρα εξισώνεται με τη νύχτα. Τότε η Ήλιος νικά το σκοτάδι, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο την αναγέννηση της φύσης μέσα από τη μήτρα της Γης.