Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 2 Μαΐου 2020

Harari is talking abour covid-19

Yuval Noah Harari

Historian, philosopher and the bestselling author
 April 2020


The modern world has been shaped by the belief that humans can outsmart and defeat death. That was a revolutionary new attitude. For most of history, humans meekly submitted to death. Up to the late modern age, most religions and ideologies saw death not only as our inevitable fate, but as the main source of meaning in life. The most important events of human existence happened after you exhaled your last breath. Only then did you come to learn the true secrets of life. Only then did you gain eternal salvation, or suffer everlasting damnation. In a world without death – and therefore without heaven, hell or reincarnation – religions such as Christianity, Islam and Hinduism would have made no sense. For most of history the best human minds were busy giving meaning to death, not trying to defeat it.
The Epic of Gilgamesh, the myth of Orpheus and Eurydice, the Bible, the Qur’an, the Vedas, and countless other sacred books and tales patiently explained to distressed humans that we die because God decreed it, or the Cosmos, or Mother Nature, and we had better accept that destiny with humility and grace. Perhaps someday God would abolish death through a grand metaphysical gesture such as Christ’s second coming. But orchestrating such cataclysms was clearly above the pay grade of flesh-and-blood humans.
Then came the scientific revolution. For scientists, death isn’t a divine decree – it is merely a technical problem. Humans die not because God said so, but because of some technical glitch. The heart stops pumping blood. Cancer has destroyed the liver. Viruses multiply in the lungs. And what is responsible for all these technical problems? Other technical problems. The heart stops pumping blood because not enough oxygen reaches the heart muscle. Cancerous cells spread in the liver because of some chance genetic mutation. Viruses settled in my lungs because somebody sneezed on the bus. Nothing metaphysical about it.
And science believes that every technical problem has a technical solution. We don’t need to wait for Christ’s second coming in order to overcome death. A couple of scientists in a lab can do it. Whereas traditionally death was the speciality of priests and theologians in black cassocks, now it’s the folks in white lab coats. If the heart flutters, we can stimulate it with a pacemaker or even transplant a new heart. If cancer rampages, we can kill it with radiation. If viruses proliferate in the lungs, we can subdue them with some new medicine.

True, at present we cannot solve all technical problems. But we are working on them. The best human minds no longer spend their time trying to give meaning to death. Instead, they are busy extending life. They are investigating the microbiological, physiological and genetic systems responsible for disease and old age, and developing new medicines and revolutionary treatments.

Κυριακή 24 Μαρτίου 2019

Μικρόκοσμος και μεγάκοσμος κατά την Αρχαιότητα, ΕΛΠ 22


Πώς αντιλαμβάνονταν τον κόσμο οι φιλόσοφοι ιατροί  της Αρχαιότητας
φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη
για τη Θεματική Ενότητα ΕΛΠ 22,
Ελληνική Φιλοσοφία και Επιστήμη: από την Αρχαιότητα 
έως τον 20ό αιώνα




Εισαγωγή
Μεταξύ των πολλών θεμάτων  που απασχόλησαν τους Έλληνες φιλόσοφους είναι η ιατρική –πεδίο που βασίζεται στη γνώση και στην εμπειρία οι οποίες εφαρμόζονται στους ασθενείς. Στην πρώιμη περίοδο της Αρχαιότητας με την ίαση της ασθένειας ασχολούνταν οι λαϊκοί θεραπευτές που βασίζονταν σε εμπειρικά δεδομένα και τα ιερά θεραπευτήρια (π.χ. Ασκληπιεία) στα οποία ο θεός έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη θεραπευτική αγωγή και στην έκβαση της ασθένειας. Από τον 7ο αιώνα με την εμφάνιση της φιλοσοφίας μπορεί να γίνει λόγος για επιστημονική ιατρική. Η αντικατάσταση των μυθολογικών όρων της κοσμογονίας με φυσικούς όρους θεμελιωμένη με επιχειρήματα επέφερε αμφισβήτηση της θεϊκής παντοδυναμίας, μεταβολή στο πολιτικό κατεστημένο, κινητικότητα στις κοινωνικές ομάδες. Η φύση «βιάζεται προκειμένου να αποκαλύψει τα μυστικά της» έγραψε κάποιος γιατρός τον 5ο αιώνα.[1] Η διάθεση  αποκρυπτογράφησης του κόσμου αφορούσε και την ανθρώπινη οντότητα. Από την έρευνα του σύμπαντος προέκυψαν νέες αντιλήψεις για την  υφή και λειτουργία του φυσικού κόσμου και του ανθρώπου.[2]
Το θέμα της παρούσας εργασίας είναι πως αντιλαμβάνονταν οι φιλόσοφοι και ειδικότερα οι φιλόσοφοι-ιατροί της Αρχαιότητας τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο. Η πρώτη ενότητα

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019

Στωικοί φιλόσοφοι, ΕΛΠ 22

ΕΑΠ, ΕΛΠ 22
Ελληνική Φιλοσοφία και Επιστήμη: από την Αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα


φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη, με βαθμό:






Εισαγωγή
 Η εσωστρέφεια που εμφανίζει ο άνθρωπος της Ελληνιστικής Περιόδου (323-31 π.Χ.) είναι αποτέλεσμα των πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών καθώς οι πόλεις έγιναν υποτελείς στο μακεδονικό βασίλειο αρχικά, και στα βασίλεια των επιγόνων του Αλέξανδρου στη συνέχεια και η πλειονότητα των πολιτών μετατράπηκε σε μάζα υπηκόων. Οι πολιτικοί και οικονομικοί μετασχηματισμοί δημιούργησαν νέα νοοτροπία, νέους προβληματισμούς· στον ελλαδικό χώρο κυρίως όπου οι πολίτες εκπαιδεύονταν έως τότε για τη συμμετοχή τους σε συλλογικούς θεσμούς αφού κατά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη το ευ ζην συνδέεται με την ευδαιμονία της πόλης.  Στην Ατομικιστική περίοδο (322 π.Χ.-6ος αι. μ.Χ.) οι στοχαστές ενδιαφέρθηκαν για τη θέση του  ανθρώπου –ως μονάδα πια– στον δημόσιο βίο αλλά και για τη διευθέτηση των εσώτερων ατομικών φόβων (λ.χ. του θανάτου). Η Στοά, που ιδρύθηκε από τον  Ζήνωνα (333-262 π.Χ.), ασχολήθηκε με τη λογική, τη φυσική, κυρίως με την ηθική ως σύστημα αρχών και αξιών που διέπουν την ανθρώπινη ζωή. Οι Στωικοί (όπως ο Αρίστων, ο Ήριλλος, ο Κλεάνθης, ο Χρύσιππος, ο Παναίτιος, ο Ποσειδώνιος, ο Επίκτητος) στη μακραίωνη παρουσία τους  διαφοροποιήθηκαν αλλά και εμπλούτισαν τη φιλοσοφία από τις αρχικές θέσεις του Ζήνωνα. Όλοι, όμως, συμφωνούσαν ότι το «ευ ζην» συνδέεται με τη γνώση: η γνώση της φιλοσοφίας βοηθά στην κατανόηση της φύσης –το θέμα της πρώτης ενότητας· η γνώση  της αρετής οδηγεί στην ευδαιμονία –το θέμα της δεύτερης. Η ύπαρξη η όχι της ελεύθερης βούλησης είναι ένα θέμα που απασχόλησε τους Στωικούς –το θέμα της τρίτης ενότητας. Η δομή της κοσμόπολης, ως ιδεατή ‘αρχιτεκτονική’ λύση που οδηγεί στην ευδαιμονία, είναι το θέμα της τέταρτης ενότητας.


 Τριμερής διαχωρισμός της φιλοσοφίας
 Οι Στωικοί πίστευαν ότι η γνώση είναι δυνατόν να κατακτηθεί· προσλαμβάνεται αρχικά με τις αισθήσεις (προλήψεις) και στη συνέχεια με τη νόηση. Έδιναν μεγάλη σημασία στη μόρφωση· για να διευκολυνθεί η εκπαίδευση και η μάθηση  -ώστε να γνωρίσουν οι άνθρωποι εις βάθος τον φυσικό κόσμο- διαχώρισαν εννοιολογικά τη φιλοσοφία σε τρία μέρη:  λογική, ηθική, φυσική.[1]
Η στωική λογική ερμηνεύεται: α) ως ομιλία που διαχωρίζεται στον διαλεκτικό και στον ρητορικό λόγο·[2] β) ως ορθός λόγος ή κοινός νόμος με σκοπό την τάξη  (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι, 7, 88). Το γνωστικό αντικείμενο της φυσικής φιλοσοφίας είναι το σύμπαν, το οποίο μπορεί να εξηγηθεί: πρόκειται για έναν έλλογο σφαιρικό αδιαίρετο ζωντανό οργανισμό. Στη φύση συνυπάρχουν δύο στοιχεία: ο λόγος (ποιούν) που ταυτίζεται με τον θεό και επιδρά στην ύλη (πάσχον). Υπάρχει μια οντότητα δρώσα, ο θεός, που γεννά, καταστρέφει, ξαναϋλοποιεί το σύμπαν σε επαναλαμβανόμενους χρονικούς κύκλους. Όλες οι ουσίες συμπεριλαμβανόμενης της ψυχής (πλην των λεκτών, χρόνου, χώρου) είναι σωματικές (υλοζωισμός) αλλά και πνευματικές αφού το πνεύμα ή τόνος του θεού

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2018

Πολιτεία, Πλάτων, ΕΛΠ 22

Ναυσικά Αλειφέρη, ΕΛΠ 22 
📎μύθος για την Ψυχή:

 
 
Ο Πλάτων (427/8-348 π.X.)  έζησε στην περίοδο κατά την οποία η Αθηναϊκή πολιτεία ήταν σε οικονομική και ηθική παρακμή. Η δε επιθυμία της μακεδονικής ηγεμονίας για εξάπλωση και κυριαρχία στον ελλαδικό χώρο ήταν έκδηλη απειλώντας με αφανισμό τις πόλεις-κράτη αλλά και τα προνόμια της αριστοκρατίας, μέλος της οποίας ήταν ο Πλάτων. Παράλληλα με τα πολιτειακά και στρατιωτικά θέματα, οι φιλόσοφοι ανταποκρινόμενοι στις απαιτήσεις της κοινωνίας ασχολήθηκαν με τον ίδιον τον άνθρωπο (με τη φράση αναφοράς του Πρωταγόρα: «πάντων χρημάτων μέτρον ο άνθρωπος»)· προσπάθησαν να προσδιορίσουν τους ρυθμιστικούς νόμους που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις, διαμορφώνοντας έτσι την Ανθρωποκεντρική περίοδο (μέσα 5ου-322 π.Χ.)
 
Οι αρετές της πλατωνικής δίκαιης πόλης
Κατά τη σωκρατική άποψη «η αρετή είναι γνώση» και οι ηθικές έννοιες (όπως φιλία, οσιότης, δικαιοσύνη, ανδρεία, σοφία, σωφροσύνη) περιλαμβάνονται στη μία αρετή. Ο Πλάτων αφού αποκάλεσε Ιδέες τα πρότυπα των αφηρημένων ηθικών εννοιών τα τοποθέτησε σε έναν υπερβατικό άχρονο, αιώνιο, σταθερό πεδίο. Έτσι,  αναγάγοντας τις Ιδέες-αξίες σε μια απόλυτη αληθινή εξω-πραγματικότητα, τους απέδωσε ιδιότητες –όπως σταθερότητα, καθολικότητα, αιωνιότητα– ίδιες με αυτές των φυσικών ρυθμιστικών νόμων· τους οποίους οι Σοφιστές θεωρούσαν πανίσχυρους με κύρος, αντιθέτως ευμετάβλητους και εφήμερους τους θεσπισμένους κοινωνικούς νόμους –προϊόντα ανθρώπινης σκέψης δίχως αξία.[1]
Σύμφωνα με την άποψη του Πλάτωνα, όπως αυτή δηλώνεται μέσω του Σωκράτη, η πόλη είναι

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018

Αλέξανδρος Νεχαμάς


 εξελέγη [Μάιος 2018] τακτικό μέλος στην Ακαδημία Αθηνών 
στην έδρα «Ιστορία της Φιλοσοφίας».



-Κύριε Καθηγητά, υπάρχει ένας ιδιαίτερος τρόπος που «μιλάει» στον άνθρωπο η φιλοσοφία σήμερα;
H φιλοσοφία έχει χάσει, δυστυχώς, μια πιο άμεση επαφή με το ευρύ κοινό. Αυτό είναι πιο εμφανές στον αγγλόφωνο χώρο, αλλά συμβαίνει και στην Ηπειρωτική Ευρώπη και ακόμα και στην Ελλάδα. Ένας λόγος είναι η «επαγγελματοποίηση» της φιλοσοφίας μέσα στα ακαδημαϊκά πλαίσια, στα οποία κυρίως κινείται σήμερα. Τα κριτήρια της ακαδημαϊκής αξιολόγησης, τα οποία επιβάλλουν ένα συγκεκριμένο τρόπο προσέγγισης και επεξεργασίας των προβλημάτων, ενθαρρύνουν την εστίαση της προσοχής στην αντίδραση του στενού ακαδημαϊκού περιβάλλοντος και των επαγγελματικών συναδέλφων του κάθε φιλοσόφου. Αυτό συνεπάγεται την εστίαση σε απτά, ειδικευμένα προβλήματα η απάντηση στα οποία πρέπει να μπορεί να ελεγχθεί σχετικά εύκολα και χωρίς θολότητες. Τέτοια προβλήματα όμως συνήθως αφορούν ένα σχετικά στενό κύκλο και ιδεών και ειδικών. Όχι μόνο δεν απευθύνονται στον προβληματισμό της κοινωνίας πιο γενικά αλλά συχνά είναι άσχετα με τα θέματα που απασχολούν ακόμα και φιλοσόφους που ασχολούνται με διαφορετικούς κλάδους.
Η ειδίκευση, λοιπόν, που ακολουθεί την επαγγελματοποίηση του κλάδου (και δεν είναι τυχαίο ότι μπορούμε πια να αναφερθούμε στη φιλοσοφία ως «κλάδο») έχει κάνει την επικοινωνία μας με την κοινωνία πιο δύσκολη απ’ ότι υπήρξε στο παρελθόν.

-Πώς, λοιπόν, μπορεί κανείς στο ακαδημαϊκό περιβάλλον ν’ αποφύγει την ειδίκευση;
H ειδίκευση δεν σημαίνει αποκλειστικά κακή εξέλιξη. Πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζονται φιλοσοφικά χρειάζονται ακριβώς μια τέτοια προσέγγιση. Το πρόβλημα είναι με την προσήλωση σε τέτοια θέματα. Έτσι, μαθαίνουμε να γράφουμε (και να σκεπτόμαστε) με τρόπο που δεν είναι εύκολα καταληπτός από μη ειδικούς. Παρ’ όλο, λοιπόν, που σέβομαι και εκτιμώ την ακαδημαϊκή πλευρά της φιλοσοφίας, πιστεύω ότι πρέπει —τουλάχιστον μερικοί από εμάς— να επιμείνουμε να ασχολούμαστε με πιο γενικά προβλήματα, τα οποία απασχολούν την κοινωνία, και να τα περιεργαζόμαστε με τρόπο που να απευθύνεται σε ανθρώπους για τους οποίους τα προβλήματα αυτά είναι (ή θα πρέπει να είναι) άμεσα και σημαντικά.
Η φιλοσοφία άρχισε στην αρχαία Ελλάδα κυρίως ως «τέχνη του βίου». Κι αυτή είναι μια παράδοση που είναι ανάγκη να ανανεωθεί και να βρει μια θέση στη σύγχρονη δομή του πεδίου μας. Δεν αναφέρομαι τόσο πολύ στις διάφορες επιφυλλίδες που πολλοί φιλόσοφοι γράφουν σε εφημερίδες και περιοδικά. Αναφέρομαι σε σοβαρά έργα, όπως, π.χ., αυτά του Jürgen Habermas, του Ronald Dworkin, ή του Michel Foucault, τα οποία, χωρίς να συμβιβάζονται, καταφέρνουν να απευθυνθούν σ’ ένα ευρύτερο

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Το γλυκό τμήμα της ύπαρξής μας, Ρουσό

 
                                                                      Οι επιτήδειοι ανέκαθεν επιδιώκουν   
 να αποκτήσουν
ελεγχόμενο τμήμα στη μεγάλη 'πίτα',
την «ανθρώπινη αγέλη»,
ή αλλιώς να επιβάλλουν
νέα μορφή πνευματικής εξουσίας
στο συλλογικό ασυνείδητο.
«Αυτό το γλυκό τμήμα της ύπαρξής μας»
 όπως το αποκαλούσε ο Ζαν-Ζακ Ρουσό.