Δικαιοσύνη, Michael J. Sandel

Σύμφωνα με την Ηθική, ηθικός είναι ο άνθρωπος που υιοθετεί ένα σύστημα αξιών, κανόνων

βάσει του οποίου κρίνει ένα οποιοδήποτε γεγονός.

Οι προϋποθέσεις για ηθική στάση και συνέπεια είναι η αποστασιοποίηση, η απαλλαγή από φανατισμό, πεποιθήσεις, εθνικιστικές ιδέες, εμπάθειες, συμπάθειες.

BANKSY

Οι άνθρωποι αρχικά ενθουσιάζονται, και όσο βιαστικά φτιάχνουν ήρωες, υποστηρίζουν μια πράξη, τόσο πρόθυμα βιάζονται να αποκαθηλώσουν, να αναθεωρήσουν, όταν τα αποτελέσματα αποβούν επιζήμια στα (τωρινά) συμφέροντά τους. Πάντα, μα πάντα φταίνε οι Άλλοι, οι προηγούμενοι, οι διπλανοί και «τα ’λεγα εγώ αλλά ποιος με άκουγε;».

 

Δύο από τα κυρίαρχα αλλά και αντίπαλα ρεύματα της Φιλοσοφίας είναι ο Ωφελιμισμός (συνέπειες) και η Δεοντοκρατία (κίνητρα).

Ο Jeremy Bentham (1748-1832) θεμελίωσε τη θεωρία του Ωφελιμισμού. Η κύρια ιδέα της διατυπώνεται απλά και είναι διαισθητικά ελκυστική: ύψιστη αρχή της ηθικής είναι το να μεγιστοποιεί κανείς την ευτυχία, τη γενική στάθμη της ευτυχίας σε σχέση με την οδύνη. […] Η πιο κραυγαλέα αδυναμία του ωφελιμισμού, όπως υποστηρίζουν πολλοί, είναι ότι δεν σέβεται τα ατομικά δικαιώματα. Καθώς νοιάζεται μόνο για το συνολικό άθροισμα της ικανοποίησης, μπορεί να καταπιέσει επιμέρους άτομα. Για τον ωφελιμιστή, τα άτομα είναι σημαντικά, αλλά μόνο με την έννοια ότι οι προτιμήσεις κάθε προσώπου πρέπει να συνυπολογίζονται μαζί με τις προτιμήσεις όλων των άλλων.

Στην αρχαία Ρώμη, έριχναν Χριστιανούς στα λιοντάρι στο Κολοσσαίο, για την τέρψη του πλήθους.

Φανταστείτε τι θα υποστήριζε ο ωφελιμιστικός υπολογισμός: ναι, ο Χριστιανός υποφέρει έναν βασανιστικό πόνο όταν το λιοντάρι τον χτυπά και τον καταβροχθίζει. Αλλά σκεφτείτε τη συλλογική έκσταση των θεατών που κατακλύζουν το Κολοσσαίο και ζητωκραυγάζουν. Αν αρκετοί Ρωμαίοι αντλούν μεγάλη ηδονή από το βίαιο θέαμα, ποιους λόγους έχει για να το καταδικάσει ένας ωφελιμιστής; Michael J. Sandel, Δικαιοσύνη. Τι είναι σωστό;

Σύμφωνα με τη Δεοντοκρατία, μια πράξη αξιολογείται από τα κίνητρα/προθέσεις και εμπεριέχει την ελεύθερη βούληση (με την έννοια του αυτοπεριορισμού και όχι της ανεξέλεγκτης δράσης).

 

 

Χαρισματικά άτομα

Πολλές φορές στην επαγγελματική μου απασχόληση έχω συναντήσει άτομα τα οποία ανακάλυψαν σε μεγάλη ηλικία μια διαφορετικότητα που είχαν σε όλη τους τη ζωή, χωρίς όμως να τη γνωρίζουν: ότι είναι χαρισματικοί.

Η αφορμή δίνεται συνήθως από ένα ανάγνωσμα, ένα βιβλίο, ένα άρθρο, και για πολλούς ξεκινάει ένα νέο ταξίδι αυτογνωσίας, επίγνωσης, αποκάλυψης, το οποίο έχει ως κύρια χαρακτηριστικά την έκπληξη (“τι είναι πάλι αυτό!”), την ανακούφιση (“ώστε αυτό είχα τελικά!”) αλλά και την ντροπή (“θα με θεωρήσουν ψώνιο”) και τη μοναξιά (“δεν έχω με ποιον να το μοιραστώ”).

Σε ένα άρθρο η Lisa Erickson παρομοιάζει την αποκάλυψη της χαρισματικότητας με την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας. Παραδέχεται βέβαια ότι η παρομοίωση δεν είναι τέλεια, καθώς η χαρισματικότητα δεν μπορεί να συγκριθεί σε ό,τι αφορά τον κοινωνικό αποκλεισμό που η ομοφυλοφιλία συνεπάγεται. Ωστόσο, αναγνωρίζει πολλά κοινά, όπως ότι είναι εγγενή χαρακτηριστικά που κάποιος μπορεί να τα ανακαλύψει σε διάφορα χρονικά σημεία στη ζωή του, αφορούν το να ανήκεις σε μια αόρατη μειονότητα, συνεισφέρουν στην ολοκλήρωση της ταυτότητας.

Στην αυτο-αποκάλυψη της χαρισματικότητας η συγγραφέας προσδιορίζει κάποια στάδια τα οποία διέρχεται το χαρισματικό άτομο που ανακαλύπτει ότι είναι χαρισματικό:

1. πριν την ανακάλυψη: αίσθηση απομόνωσης και μοναξιάς, αίσθηση διαφορετικότητας και μη

Λιλή Ζωγράφου

... και το χρυσάφι των κορμιών τους

 

 

17/6/22-4/10/1998, Λιλή Ζωγράφου

  

Εγώ δεν αισθάνθηκα ποτέ μακριά από τους άντρες, 

δεν αισθάνθηκα να διεκδικώ κάτι από τους άντρες 

και να μην το πήρα.

Είμαι παθιασμένη αντιφεμινίστρια για τον απλό λόγο 

ότι είμαι ευτυχής που γεννήθηκα γυναίκα. 

Και τι θα γινόμουν, πως θα ’παιρνα 

τόσες και τέτοιες ηδονές αν δεν υπήρχαν οι άντρες.

             

 ............................................................................................................

… Το μεγάλο μάτι του φεγγαριού που ’χε κρεμαστεί σ’ ένα κλαδί, χαμήλωσε κι άλλο και ψαχούλεψε ανήσυχο τα γυμνά τεντωμένα κορμιά τους, σφιχτά κολλημένα το ’να δίπλα στ’ άλλο. Νιογέννητοι ή νεκροί;

Τούτη η ώρα δεν θα πέθαινε ποτέ στη μνήμη της γης.

-Μ’ ακούς; ρώτησε κι η φωνή της κρεμάστηκε ασημοκλωστή στις πευκοβελόνες.

-Ναι, αγάπη μου.

-Απόψε, όσοι κοιμούνται θα νειρευτούν την τέλεια ευτυχία. Οι χωρισμένοι θα συμφιλιωθούν και οι ερωτευμένοι θα πιάσουνε όμορφα σαν ήλιους παιδιά, γιατί πλαγιάσανε όλοι τους πάνω στην αγάπη

Κρόνος ούτε δάσκαλος ούτε τιμωρός

Ο Ουρανός είναι ο έβδομος σε απόσταση από τον Ήλιο, ο τρίτος μεγαλύτερος 

και ο τέταρτος σε μάζα πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. 

Ο Ουρανός είναι ένας μεγάλος πλανήτης, ένας από τους τέσσερις γίγαντες αερίων του ηλιακού μας συστήματος. 

Λόγω της μεγάλης απόστασής του από τη Γη, είναι μόλις ορατός με γυμνό μάτι.  

Ο Ουίλιαμ Χέρσελ ανακοίνωσε την ανακάλυψή του τις 13 Μαρτίου 1781, 

επεκτείνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία τα όρια του ηλιακού συστήματος. 

Ο Ουρανός ήταν ο πρώτος πλανήτης που ανακαλύφθηκε με τηλεσκόπιο

http://el.wikipedia.org

Αφροδισιακά της φύσης

Πολλές χιλιάδες χρόνια πριν κυκλοφορήσει στα φαρμακεία το γνωστό μπλε χαπάκι κατά της στυτικής δυσλειτουργίας -μία ακόμη απόδειξη της πανάρχαιας προσπάθειας του ανθρώπου να διατηρήσει την ερωτική του απόδοση- οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να δοκιμάσουν βότανα, τροφές και ρίζες που υπόσχονταν ότι τονώνουν τη λίμπιντο ή βελτιώνουν την ερωτική απόδοση. Σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη έως την Αίγυπτο και την Κίνα, τα αφροδισιακά έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης, μια και υπόσχονταν τη μεγιστοποίηση της απόλαυσης και πρωτίστως την εξασφάλισή της. Τι ισχύει, όμως, σήμερα όσον αφορά τα αφροδισιακά από τη φύση; Έχουν όντως τη δράση που υπόσχονται ή μήπως η επίδρασή τους είναι εικονική και οφείλεται στη φήμη που τα συνοδεύει; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα μπορεί να μην είναι εύκολο να δοθεί -ακόμη και από τους ειδικούς-, αλλά το βέβαιο είναι ότι ακόμη και σήμερα τα αφροδισιακά της φύσης δύσκολα θα χάσουν την αίγλη τους. 

TA ΒΟΤΑΝΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

PANAX GINSENG Χρησιμοποιείται για περισσότερο από 2.000 χρόνια στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική ως τονωτικό. Αρκετές έρευνες έχουν δείξει ότι ενισχύει την αντοχή και την ερωτική διάθεση. Μάλιστα, ορισμένες έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το Panax ginseng συμβάλλει και στην καταπολέμηση της στυτικής δυσλειτουργίας. Θεωρείται ασφαλές εφόσον λαμβάνεται για 1-2 μήνες (π.χ. σε κάψουλες, αμπούλες ή σε τσάι). Ωστόσο, όσοι έχουν υπέρταση ή σακχαρώδη διαβήτη, καθώς και οι γυναίκες με ορμονικά προβλήματα (π.χ. κύστεις στο στήθος), καλό είναι να μην το χρησιμοποιούν περισσότερο από 15 συνεχόμενες ημέρες.
ΣΑΦΡΑΝ Το σαφράν (κρόκος) τονώνει και ενισχύει τον οργανισμό. Οι αφροδισιακές του ιδιότητες

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ του Βίκτορ Ε. Φρανκλ

Ο Βίκτορ Ε. Φρανκλ (1905-1997), ένας από τους
σημαντικότερους διανοητές του 20ού αιώνα, ήταν
καθηγητής Νευρολογίας και Ψυχιατρικής στο
Πανεπιστήμιο της Βιέννης και ιδρυτής της
λεγόμενης «Τρίτης Σχολής Ψυχοθεραπείας της Βιέννης»

 

 

 

Τον Σεπτέμβριο του 1942, ο Βίκτορ Ε. Φρανκλ και η οικογένειά του συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν. Ο Φρανκλ πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια σε τέσσερα διαφορετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, απογυμνωμένος από καθετί που τον συνέδεε με τη ζωή, μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσής του.

Ο Φρανκλ αντλούσε διαρκώς δυνάμεις από μοναδικά ανθρώπινες ικανότητες, όπως ο έμφυτος οπτιμισμός, το χιούμορ, η ψυχολογική αποστασιοποίηση, οι σύντομες στιγμές μοναξιάς, η μύχια ελευθερία, καθώς και μια ατσάλινη απόφαση να μην τα παρατήσει ή να μην αυτοκτονήσει.

….. Κρύβοντας το στόμα του πίσω από τον ανασηκωμένο του γιακά, ο άντρας που βάδιζε δίπλα μου ψιθύρισε άξαφνα: «Πού να μας έβλεπαν οι γυναίκες μας! Ελπίζω να είναι καλύτερα στα στρατόπεδα που τις έχουν και να μην ξέρουν τι συμβαίνει σ’ εμάς».

Αυτά τα λόγια μού έφεραν στο μυαλό σκέψεις για τη σύζυγό μου. Κι όπως συνεχίζαμε να πεζοπορούμε για χιλιόμετρα, γλιστρώντας στα παγωμένα σημεία, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο ξανά και ξανά, να σέρνουμε ο ένας τον άλλον προς τα πάνω και προς τα εμπρός, τίποτε άλλο δεν είπαμε, αλλά ξέραμε και οι δύο: ο καθένας μας σκεφτόταν τη γυναίκα του. Πού και πού κοιτούσα τον ουρανό, όπου τα αστέρια άρχισαν να σβήνουν και το ρόδινο φως του πρωινού πήρε ν’ απλώνεται πίσω από ένα πρανές όλο σύννεφα. Αλλά το μυαλό μου γαντζώθηκε στην εικόνα της γυναίκας μου, τη φανταζόταν με αλλόκοσμη οξύτητα. Την άκουσα να μου απαντάει, είδα το χαμόγελό της, την έντιμη και ενθαρρυντική ματιά της. Αληθινή ή όχι, η ματιά της ήταν τώρα πιο φωτερή από τον ήλιο που άρχιζε να ανατέλλει.

Μια σκέψη με καθήλωσε: για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα την αλήθεια όπως την τραγουδούν τόσοι και τόσοι ποιητές, όπως τη διακηρύσσουν ως ύψιστη σοφία τόσοι και τόσοι στοχαστές. Την αλήθεια –ότι δηλαδή η αγάπη είναι ο υπέρτατος και υψηλότερος σκοπός στον οποίο μπορεί ο άνθρωπος να αποβλέπει. Τότε άδραξα το νόημα του μέγιστου μυστικού που έχουν να μεταδώσουν η ανθρώπινη ποίηση και η ανθρώπινη σκέψη και πίστη: Η σωτηρία του ανθρώπου είναι μέσα από την αγάπη και μέσα στην αγάπη. Κατάλαβα πώς ένας άνθρωπος, που τίποτα δεν του έχει απομείνει στον κόσμο,

ΚΑΛΗ ΄ΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ

 

ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος...

.................
Μα εκεί που πήγαινε και κόντευε πια να φτάσει σπίτι του, στάθηκε απότομα.

Ένα μικρό παιδάκι μαραμένο από την πείνα, με πρησμένη χλωροπράσινη κοιλιά, ήταν μπρούμυτα ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου, σκάλιζε με τα νύχια του τη γης κι έτρωε χώμα. Στάθηκε τρομαγμένος ο παπα-Γιάνναρος και τα μάτια του βούρκωσαν.

Έσκυψε, το πήρε από το χέρι.

- Σήκω απάνω, παιδί μου, είπε· πεινάς;

- Όχι, έφαγα.

- Τι έφαγες;

Άπλωσε το χεράκι του, του έδειξε το χώμα.

- Χώμα.

Ανακυκλώθηκε το αίμα του παπα-Γιάνναρου, μούγκρισε σιγά, σα να τον

έσφαζαν.

«Άτιμος είναι ο κόσμος ετούτος» συλλογίστηκε «άτιμος, άδικος, Θεέ μου, πως τον κρατάς στην αγκαλιά σου και δεν τον τινάζεις κάτω να γίνει χίλια κομμάτια· να ξαναγίνει πάλι λάσπη και να πλάσεις καινούριο κόσμο καλύτερο; δεν είσαι πολυέσπλαχνος, δεν είσαι παντοδύναμος; δε βλέπεις το παιδί ετούτο που πεινάει και τρώει χώμα;»

Έσκυψε ντροπιασμένος το κεφάλι, πήρε δρόμο.

- Εγώ φταίω, εγώ, μουρμούριζε, εμείς φταίμε, οι άνθρωποι, και τρώει το παιδί ετούτο χώμα, όχι, δε φταις εσύ, Χριστέ μου, ήμαρτον!

Θυμήθηκε, κι η καρδιά του ράiσε, μια φορά που πήγε στην Πόλη, να προσκυνήσει