 |
| 2014 |
Άλλη μια άκρως πολυεπίπεδα συμβολική
και ρεαλιστική φωτογραφία. Δύο άνθρωποι ως εκπρόσωποι ενός φύλου αλλά και ως
μέλη μιας συγκεκριμένης κοινότητας ανταλλάσσουν φιλί πάθους. Ο ισχυρός εβραίος άντρας που υπερβαίνει το
τείχος, βρίσκεται ψηλά και ‘επιτίθεται’ στην καταπιεσμένη παλαιστίνια γυναίκα
που βρίσκεται χαμηλά.
Μια διαφορετική ματιά από αυτή
του ρομαντικού Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Στην Τέχνη, ο Ρωμαίος υψώνεται ενώ η Ιουλιέτα γέρνει προς την πλευρά του (οι στάσεις δεν δηλώνουν υποταγή αλλά ανάγκη).
 |
1961, Δημήτρης Παπαμιχαήλ και
Αντιγόνη Βαλάκου
|
Καλή σου νύχτα, χίλιες φορές καλή σου νύχτα.
-Χίλιες φορές κακή χωρίς το φως σου.
-Καληνύχτα καληνύχτα τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση
που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει.
Ακόμα και η ειρήνη για τον
συγγραφέα προσεγγίζεται ως διαπροσωπική υπόθεση και όχι ως διακρατική:
Ύπνος να ’ρθει στα μάτια σου και στην καρδιά σου ειρήνη.
Ύπνος και ειρήνη θα θελα για σένα να ’χα γίνει.
© Τι είναι αυτό που φέρνει κοντά
δύο ανθρώπους;
Το κισμέτ, το πεπρωμένο, το κάρμα σύμφωνα με την πλούσια σε
μυθοπλασία ανατολική εκδοχή. Η χημεία για τους δυτικούς ορθολογιστές. Όποια και
αν είναι η αιτία, μια εικόνα αγάπης δεν χάνει τη δυναμική της, την ομορφιά της.
Οι ‘άρρωστοι’ σεναριογράφοι,
μυθιστοριογράφοι έχουν πείσει το κοινό τους, ότι η μεγάλη αγάπη γεννιέται και
ανθίζει όταν υπάρχουν εμπόδια και πόνος. Κάτι αντίστοιχο με τον πόνο που πρέπει
να υποστεί ο άνθρωπος αν θέλει να κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών. Και το επιχείρημα δυνατό: «η αγάπη όλα τα υπομένει,
όλα τα ελπίζει». Παρ’ όλα αυτά το ρομάντζο εξελίσσεται ωραιότατα στο «αρχικά»
και διαλύεται στο «κατ’ αρχάς». Άνθρωποι αγκυλωμένοι -χωρίς να είναι δική τους
επιλογή- σε πεποιθήσεις, αντιλήψεις, σε νοοτροπία που χτίστηκε τουβλάκι
τουβλάκι επί σειρά αιώνων, είναι σίγουρο ότι δεν θα πάνε μακρινό ταξίδι.
Κακά τα ψέματα. Η αγάπη είναι
κάτι περισσότερο από ένα φολκλόρ πανηγύρι, από μια ευφάνταστη φαντασία. Ήταν
και είναι επικοινωνία (μιλάμε την ίδια γλώσσα) σε όλα τα επίπεδα ώστε να αντιμετωπίζει κρίσεις κάθε είδους και τελικώς να
ισχυροποιείται.
Η γοητεία της αυτοπεποίθησης (ξέρω
τις βαθύτερες ανάγκες μου και τις υποστηρίζω) που μιλάει τη γλώσσα του
ρεαλισμού, ο οποίος κακώς έχει συνδεθεί με την απο-γοήτευση, είναι ανυπέρβλητη.
Έτσι, λοιπόν, ο Αντόνιο ταιριάζει με την Κλεοπάτρα, ο Ντόναλντ με τη Νταίζη, ο Πιερ
Κιουρί με τη Μαρία Κιουρί, ο Αλέξης Ζορμπάς με τη μαντάμ Ορτάνς. Και είναι βέβαιο
ότι όλα τα ζευγάρια ‘έλιωναν’ στη θέα ενός ηλιοβασιλέματος.©
Επανερχόμαστε στη φωτογραφία της
ειρήνευσης, που, αν και στημένη, είναι στ’ αλήθεια εντυπωσιακή. Και το μήνυμα -της εφικτής
προσέγγισης μεταξύ λαϊκών ανθρώπων, που αλλάζουν νοοτροπία και συναποφασίζουν
την αυτοδιάθεσή τους- είναι ελπιδοφόρο.
Ωστόσο,
εμείς οι ακραίοι
ρεαλιστές (κάποιες φορές αγγίζουμε και το άλλο άκρο), οι καχύποπτοι
που τρεφόμαστε από τη συνωμοσιολογία περί ύπαρξης σκοτεινών εξουσιαστικών
κέντρων, κρατάμε και τη φράση του δημοσιογράφου-ανταποκριτή στη Μόσχα, Τζουλιέτο Κιέζα: 9 ηγέτες των παγκόσμιων τραπεζών (Bank of America, Goldman Saks, UBS,
Deutche Bank και άλλοι) συγκεντρώνονται για να συζητήσουν την τύχη των 6 δισεκατομμυρίων
ανθρώπων και αποφασίζουν ποιο θα είναι το ποσοστό ανεργίας, πόσοι άνθρωποι θα
πεθάνουν από την πείνα, πόσες κυβερνήσεις θα ανατραπούν, πόσοι υπουργοί θα δωροδοκηθούν
και ούτω καθεξής. (http://eng.ghn.ge/news-2718.html
# sthash.dZYkGIrw.dpuf )
