αν πρόκειται να σωθεί έστω και ένα παιδί...

http://www.unicef.gr/

Ακόμη και σε αυτήν την τόσο τραγική, θλιβερή κατάσταση χρησιμοποιείται από τους εμπόρους του πόνου η ίδια μέθοδος, το ίδιο κόλπο: η σοκαριστική εικόνα. Στη συγκεκριμένη αφίσα βλέπουμε ένα πανέμορφο παιδάκι με λαμπερά ματάκια και ολοστρόγγυλα μαγουλάκια -στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν και άλλα στημένα σκηνικά με αθώα αγγελούδια. Μήπως είναι προτιμητέες οι διαφημίσεις με  ρακένδυτα, εξαθλιωμένα παιδάκια; Φρίκη και οι δυο επιλογές.

        Είναι αισχρή η εμπορευματοποίηση του πόνου όταν κάποιοι αποφασίζουν πότε, που, με τι, ακόμη και το μέτρο της συγκίνησης. Απευθύνονται σε αυτούς που θα εντυπωσιαστούν από την εικόνα και φορώντας τη μάσκα της συμπόνιας θα πατήσουν ‘like’ και θα συνεχίσουν το ρολάρισμα στον βομβαρδισμό εικόνων που εξασφαλίζει το Διαδίκτυο.

     Ίσως μια ψυχή να μην μπορεί να διαχειριστεί εύκολα αυτές τις βίαιες εναλλαγές ακραίων έντονων συναισθημάτων: από την οργή για τα ‘μεταρρυθμιστικά’ μέτρα, στην απόλαυση ενός τοπίου, στη ζήλια για τη βίλα του απατεώνα, για να ακολουθήσει ένα δάκρυ για το κακοποιημένο παιδί, σάλια για τα γλυκίσματα, υγρά στη θέα ενός γυμνού σώματος, φόβος για τον Γ΄ΠΠ, ταξιδιάρικη διάθεση, κ.λπ., κ.λπ. Ωστόσο, οι έμποροι πετυχαίνουν τον σκοπό τους και η ζωή παιχνιδιάρα -άρα σκληρή- συνεχίζει την πορεία της.

Πλουραλιστική ενημέρωση! 

Ένα κείμενο για μια τέτοια δράση δεν χρειάζεται προσωπάκι. Ούτως ή άλλως θα ενδιαφερθούν οι άνθρωποι που έχουν συναισθήματα, που έχουν κότσια να συγκεντρωθούν στις λέξεις, που πίσω από ένα χαμόγελο βλέπουν ψυχές (ανήλικες και ενήλικες) να αφανίζονται.

Παρ’ όλη τη γκρίνια, αν πρόκειται να σωθεί έστω και ένα παιδί, ας γίνει κι έτσι....