Ρήγας Χάνος

Κραυγή του Νορβηγού εξπρεσιονιστή ζωγράφου Έντβαρτ Μουνκ

   Στους πρόσφυγες

Με οδήγησε η σκέψη μου

ξυπόλυτος να περπατώ στης

θάλασσας την άκρη κάθε

της κύμα γεμάτο θλίψη και οργή

κάθε της ψίθυρος και

μια ψυχή

με κόβει σαν γυαλί

Σβησμένα όνειρα ξεβράζει

ο βυθός

την πόρτα του κρατάει κλεισμένη

ο Θεός

κι είναι όλα χύμα.

Έρχεται στα χείλη το δάκρυ μου

πικρό, πιο αλμυρό

απ’ της θάλασσας το θολό νερό

η ελπίδα δεν βρίσκει

βάρκα για να μπει

δεν ακούς πια γέλιο

από παιδί,

μόνον το κρώξιμο των γλάρων

Η μοίρα κρατά

ΠΕΡΣΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη 

για την ΕΛΠ 31- ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΕΑΠ

 

Πέρσες, απόδοση στη Νεοελληνική γλώσσα: 

 

Μουλλάς Παναγιώτης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εισαγωγή

Ο ποιητής Αισχύλος (525/524-456 π.Χ.) κέρδισε το 472 π.Χ. στους δραματικούς αγώνες με την τετραλογία: Φινεύς, Πέρσαι, Γλαύκος Ποτνιεύς (τραγωδίες) και Προμηθεύς Πυρκαεύς (σατυρικό δράμα). Το ιστορικό δράμα με τίτλο Πέρσες, «παραστάθηκε τις παραμονές του οστρακισμού του Θεμιστοκλή»[1]πιθανόν για να υπερασπίσει τον πολιτικό/στρατηγό. Ο Αισχύλος, που είχε πάρει μέρος στη Μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 π.Χ.) και σε άλλες μάχες των Περσικών Πολέμων, πραγματεύεται στο έργο του την ήττα των Περσών από τους Έλληνες στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.[2]   

 

Δραματική και σκηνογραφική τεχνική

Ο Αισχύλος δραματοποιεί το ιστορικό γεγονός (τη Ναυμαχία στη Σαλαμίνα) και παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο οι ηττημένοι Πέρσες ερμήνευσαν την ήττα τους. Στην τραγωδία, που διαδραματίζεται στα Σούσα, αναφέρονται ονόματα ένδοξων βασιλιάδων, γενναίων πολεμιστών της Περσίας και ούτε ένα όνομα Έλληνα. Ο μακρύς κατάλογος ονομάτων, η αφήγηση της ναυμαχίας είναι τα στοιχεία που προσδίδουν στο έργο  τον χαρακτήρα του ιστορικού ντοκουμέντου.[3]

Η τραγωδία ξεκινά με την είσοδο του χορού, που τον αποτελούν Πέρσες γέροντες (οι πιστοί, στ. 2) τους οποίους είχε διαλέξει ο βασιλιάς Ξέρξης για φύλακες. Στην πάροδο ο χορός ανησυχεί για το άνθος ανδρών από τη γη της Περσίας (στ. 59-60)που εκστράτευσε εναντίον της Ελλάδας αφού δεν έχει φανεί ακόμη αγγελιοφόρος. Το «μοτίβο της ανησυχίας»[4] ακολουθεί μεγαλειώδης περιγραφή της πολυάριθμης ασιατικής δύναμης, με αναφορά σε ονόματα πολεμιστών, πόλεων και στον αρχηγό της εκστρατείας, τον Ξέρξη –χρυσογόνου γενεάς ισόθεος φως (στ. 79, 80). Δραματική αντίθεση προκαλούν

Πληθυντική αριστερά, Ιούλιος 2019

.

   Μετά τις Εθνικές Εκλογές

 

→Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν θεωρεί σωστό το ΚΙΝΑΛ (το οποίο μετρά περίπου 400.000 ψηφοφόρους) να συμμαχήσει μαζί του. Το δε ΚΙΝΑΛ ήλπιζε προεκλογικά (θεωρώντας ότι έχουν υποχρέωση) να επιστρέψουν στις αγκάλες του όσοι/όσες έφυγαν και προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
       Όλα τα Κόμματα εν χορδοίς και οργάνοις υποστηρίζουν ότι δέχθηκαν πιέσεις, ότι ο λαός βρέθηκε σε δίλημμα και ξεγελάστηκε για μια ακόμη φορά. Παιδαριώδη επιχειρήματα από όποιο πολιτικό Κόμμα και αν προέρχονται.  Δίχως σχολιασμό για το ότι στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 το ποσοστό της αποχής ήταν 44%, δηλαδή περίπου 4.000.000 πολίτες δεν προσήλθαν στις κάλπες. Ας δεχτούμε ότι τα 2 εκατομμύρια είχαν ανειλημμένες υποχρεώσεις, αρρώστησαν, βαρέθηκαν, πήγαν για μπάνιο. Τα υπόλοιπα 2, δυνάμει ψηφοφόροι εκατομμύρια δεν έχουν άποψη;
Πιστεύοντας κάποιοι ότι η πολιτική είναι παιχνίδι για ολίγους, ή ακόμη χειρότερα οικογενειακή υπόθεση, ίσως δεν θεωρούν γόνιμο, αποτελεσματικό να δραστηριοποιηθούν στην πολιτική -αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι ενεργοί πολίτες ‒πιθανόν δραστηριοποιούνται σε άλλου είδους χώρους. Η αποχή μαρτυρά ότι οι μεγάλοι σε ηλικία βαρέθηκαν να ακούν τσιτάτα, επιχειρήματα μεταπολεμικά, εμφυλιακά, μνημονιακά ενώ ένα τμήμα της νεολαίας διαβάζει, ενημερώνεται για την κλιματική αλλαγή, τη γενετική, τη ρομποτική και ανησυχεί για το μέλλον της στον πλανήτη Γη ‒θέματα που πιθανόν να αγγίξουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, και επομένως θα χρειαστούν άλλη προσέγγιση. Ο χώρος των μη ψηφισάντων είναι τεράστια δεξαμενή από την οποία μπορούσαν να αντλήσουν ψήφους και τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα (ΚΚΕ, Ένωση Κεντρώων, κ.ά.). Η μη προσέλκυση ψηφοφόρων, λοιπόν, χρεώνεται σε όλους τους πολιτευόμενους ως αποτυχία .
Οπωσδήποτε η εναλλαγή των κυβερνήσεων είναι υγιής ένδειξη της Δημοκρατίας. Η επάνοδος στην εξουσία, όμως, της πολιτικής Δεξιάς  που μαζί με το ΠΑΣΟΚ οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, στα μνημόνια, που κατέστρεψε τον κοινωνικό ιστό, που λεηλάτησε τον δημόσιο πλούτο, έρχεται ως αποτέλεσμα της πολιτικής (φοροεισπρακτικής που λεηλάτησε τη μεσαία τάξη) που άσκησαν τα Αριστερά ή Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
→Ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποφάνθηκε ότι πρέπει όλοι οι Αριστεροί και οι ‘Αριστεροί’ να τον ακολουθήσουν. Μάλιστα, δήλωσε ότι δεν του αρέσει ο όρος ‘σοσιαλδημοκρατία’ με το επιχείρημα ότι η σοσιαλδημοκρατία απέτυχε στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, τι λέει; Προτιμητέο είναι το προϊόν που πουλάει και ας πάει στην ευχή η όποια ιδεολογία. Ο όρος που προτιμά, λοιπόν, είναι η ‘πληθυντική αριστερά’. Έτσι, συμπεραίνουμε, όσοι δεν έχουμε ενημέρωση εκ των έσω, ότι η ‘pluriel de gauche’... θριαμβεύει στην Ευρώπη.
Τι εκφράζει, όμως,  η πληθυντική Αριστερά; Τι πρεσβεύει; Και η Κεντροαριστερά τι είναι; Ποια η διαφορά της από τη λεγόμενη νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία; Θεωρείται απ’ ό,τι φαίνεται λογικό ότι θα συστρατευτούν οι αναποφάσιστοι σε πολιτικό Κόμμα αρκεί ένας ‘πρόεδρος’ που υποστηρίζει ό,τι θέλει και ξέρει(;) να σώσει τη χώρα, τον λαό ‒τον κόσμο, ίσως;‒να δώσει όνομα, επιθετικό προσδιορισμό σε χώρο απροσδιόριστο.
Οποιοσδήποτε μπορεί να εκφράσει άποψη και έχει το δικαίωμα να βαφτίσει τον χώρο στον οποίο δραστηριοποιείται, όπως αριστερό, κεντροαριστερό, κ.λπ. Όλα αυτά τα μιλιούνια ψηφοφόρων που προσδοκά ο ΣΥΡΙΖΑ ή/και το ΚΙΝΑΛ δεν θα πρέπει να μάθουν εκ των προτέρων τις κατευθυντήριες γραμμές, τα όρια, τους όρους της πληθυντικής αριστεράς, της κεντροαριστεράς; Να μην ξέρουν τους λόγους για τους οποίους θα υποταχθούν στο "κάλεσμα της ρήξης";  Μήπως οι μαριονέτες που αναμασάνε τα λεγόμενα του αρχηγού ‒που δεν προτείνουν ουσιαστική, ανατρεπτική, ευφάνταστη ιδέα‒ de facto ανήκουν στον χώρο της Κεντροαριστεράς; Ως σαν ο μόνος σκοπός της αριστερής πανστρατιάς να είναι η αντιπαράθεση στην πανστρατιά των Δεξιών ή στην ανατροπή της Νέας Δημοκρατίας. Με άλλα λόγια... γιούρια.