Η Λιλή η λαγουδίτσα

–Τι έχει πει η μαμά; Κοιτάμε δεξιά (όλα ήσυχα), κοιτάμε αριστερά (κανείς)
και  χοοοοοοπ πεταγόμαστε έξω.
Συνεχίζουμε με αλματώδη οκτάρια μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.

          

Με ένα, δύο, πενήντα, εκατό πηδήματα το Λαγουδάκι έφτασε στο λιβάδι με το πράσινο τριφύλλι που είχε τις δροσοσταγόνες ακόμη πάνω του.

Καθώς πλησίαζε τη λαγουδοπαρέα, παρατήρησε καινούργια παρουσία.

ΩΩΩ! Τι φλεβαρίδες!!! Τι γουνάκι!!! Τι… !!! Τι… !!! Δεν ήξερε πια... Όλα πάνω στη Λιλή ήταν ένα μεγάλο ΤΙ !!!!!!!!!!

 

Όπως συμβαίνει σε όλες τις ιστορίες αγάπης τα δυο λαγουδάκια από εκείνη τη στιγμή ήταν παντού ΜΑΖΙ! Μαζί μασουλούσαν τρυφερό τριφύλλι, μαζί στη βελανιδιά, μαζί για νερό, γελούσαν με τα ίδια αστεία, αλληθώριζαν καθώς το ένα κοιτούσε το άλλο. Ε, τα γνωστά.

Τι ομορφιές έχει αυτή η ζωή!!! Να ξυπνάς χαμογελώντας με τη βεβαιότητα ότι σε λίγο μαζί με την Αυγούλα θα συναντήσεις και πρόσωπο αγαπημένο. Με τέτοια καλή διάθεση βγήκε εκείνο το πρωινό το Λαγουδάκι από τη φωλιά, αφού πρώτα είχε χτενίσει επιμελώς τη γούνα του, παρφουμαρίστηκε και πήρε την επιβεβαίωση της μαμάς ότι ήταν «πολύ-πολύ όμορφο». «Α, και να προσέχεις», είπε η μαμά -όχι που θα το ξέχναγε.

       Μόλις συνάντησε τους φίλους του κάτι δεν του άρεσε στο ύφος τους. Έγινε κάτι; Ο μεγαλύτερος της παρέας πήρε πρωτοβουλία να τον ενημερώσει:

–Τα έμαθες… μάλλον όχι, δεν τ’ έμαθες…. εκείνος ο λύκος, ο σταχτής ντε. Ε, παραμόνευε ώρες πολλές έξω από τη φωλιά της Λιλής… και ο μπαμπάς της αποφάσισε να βγουν απ’ την άλλη τρύπα… ΄Εφυγαν… 

        Όσοι/ες έχουν ερωτευτεί δεν χρειάζεται να διαβάσουν λεπτομέρειες· τα πόδια τους -ήδη- έχουν λυθεί. Οι υπόλοιποι.... ας είναι καλά στην άγνοιά τους.

./..

Μετά από πολλές ώρες σιωπής το Λαγουδάκι, έφυγε τρέχοντας για τη φωλιά της γαλανομάτας Κουκουβάγιας. Ήταν σίγουρο ότι στην εξαιρετική βιβλιοθήκη της θα έβρισκε λύση για το ακανθώδες πρόβλημα-απώλεια. Η Κουκουβάγια το καλοϋποδέχθηκε, και όταν έμαθε τα καθέκαστα, του επέτρεψε να ρίξει μια ματιά στη βιβλιοθήκη, όπως της είχε ζητήσει. Μέσα από μια μεγάλη τρύπα το οδήγησε στο εσωτερικό του βράχου, ο οποίος ήταν σκαμμένος πριν από εκατοντάδες χρόνια. Στα πλαϊνά του βράχου απλώνονταν στήλες με ράφια και πάνω σ’ αυτά ταξινομημένα και αλφαδιασμένα τόνοι βιβλίων. Ο τεράστιος χώρος φωτιζόταν από κάθε είδους και μεγέθους λυχνάρι, φανάρι, κηροπήγιο και ότι τέλος πάντων μπορεί να παράξει φως. 

    Ευτυχώς υπήρχαν πουλιά-βιβλιοθηκονόμοι πρόθυμα να εξυπηρετήσουν τον επισκέπτη-αναγνώστη.

Στο κέντρο της δωματιάρας βρισκόταν ένα μεγάλο τραπέζι. Το Λαγουδάκι κάθησε στην καρέκλα και παρήγγειλε το Βιβλίο της Αγάπης.

      Πράγματι τα πουλιά-βιβλιοθηκονόμοι ακούμπησαν πάνω στο τραπέζι ένα άσπρο βιβλίο με χοντρά εξώφυλλα, το οποίο είχε αρκετές φθορές, ένδειξη ότι ήταν πολυχρησιμοποιημένο.  Το Λαγουδάκι με αποφασιστική κίνηση τ’ άνοιξε και διαπίστωσε ότι είχε ένα μόνο φύλλο. Στη μπροστινή σελίδα ήταν γραμμένη η λέξη ΑΓΑΠΗ. Το γύρισε για να δει, μήπως στην πίσω σελίδα ήταν γραμμένο κάτι περισσότερο, αλλά… τίποτε. Λευκή! Κενή! Άδεια!

    Κατσούφιασε το Λαγουδάκι. Τι αυτό ήταν όλο; Που είναι οι συμβουλές; Τα παρηγορητικά λόγια; Η στήριξη; Η ενθάρρυνση για την αντιμετώπιση της μοναξιάς; Μα, ούτε ένα στρατηγικό σχέδιο διαχείρισης της κατάστασης;

      Δήθεν τάχα δεν ένιωσαν την απογοήτευσή του τα πουλιά-βιβλιοθηκονόμοι και κουβάλησαν –χωρίς να τον ρωτήσουν–  βιβλία από την τεράστια στήλη των Μαθηματικών.

    Τι να κάνει και το Λαγουδάκι; Θέλοντας και μη άρχισε το διάβασμα. Απ' όλα όσα διάβασε εντυπωσιάστηκε από μια θεωρία σχετική με τις πιθανότητες. Αξίζει να τη μάθουμε κι εμείς:

       Κάθε λαγουδάκι μόλις γεννιέται, παίρνει για δώρο από τη Φύση ένα σακούλι με

1.000 άσπρες μπίλιες

1.000 μαύρες μπίλιες

            και

Κάθε φορά που συμβαίνει ένα γεγονός καλό ή κακό στη ζωή του, αφαιρείται ένα ποσοστό από άσπρες ή μαύρες μπίλιες αντίστοιχα. Αν με μια "τραβηξιά" αφαιρεθεί μεγάλο ποσοστό άσπρων, αυτές που θα μείνουν στο σακούλι θα είναι οι περισσότερες, μαύρες -και το αντίθετο. Επομένως; Το ιδανικό είναι μικρές επιτυχίες ή μικρές αποτυχίες.

–Θα εντυπωσιαστεί η Λιλή όταν το μάθει...

Τα πουλιά-βιβλιοθηκονόμοι συμπεραίνοντας –πολύ σωστά– ότι το Λαγουδάκι δεν είχε σημειώσει πρόοδο, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και χωρίς κουβέντα πήραν βιβλία από τη βιβλιοθήκη της Ιστορίας και τα αράδιασαν μπροστά του.

  Τιγκάρισε το τραπέζι από Αλήθειες! Φρικαλεότητες! Οικουμενικό μίσος! Το Λαγουδάκι αισθανόταν ότι τα αυτιά του είχαν γείρει σαν μαραμένα λουλούδια.

    Η μαμά μου, σκέφτηκε, μου έχει πει ότι υπάρχουν μοχθηροί λαγοί που κάνουν κακές πράξεις. Δεν μου είπε ότι υπάρχουν και χειρότεροι που κρατούν ημερολόγιο των κακών πράξεων. Το καρότο στην τούρτα θα είναι να μάθω ότι κάποιοι –και κάποιες(;)– βρίσκουν ευχαρίστηση διαβάζοντας αυτά τα βιβλία. Κάπως έτσι ξεκίνησε η απομυθοποίηση της μαμαααάς. 

    Ήλπιζε ότι, τουλάχιστον ο Παππούς του, ο δασογυρισμένος  (ήξερε κάθε «δένδρου το φύλο», που λέει ο λόγος), θα του έλυνε κάποιες απορίες. Ποιος ήταν αυτός ο Δήμος; Και ο άλλος; Ο Άριστος; Τι είναι αυτό το «κάτι» που θέλουν να κρατάνε και σκοτώνονται αναμετάξυ τους; Θυμήθηκε τις βραδιές που οι λαγοί μαζεύονταν κάτω από τη Μεγάλη Βελανιδιά.  Μα οι λαγοί, οι οποίοι κατά τα λεγόμενα της Κουκουβάγιας ήταν άριστοι στο σχολείο, δεν κρατούσαν τίποτε απολύτως. Κάτι ψέλλιζαν για το πώς θα  "κρατήσουν" την ψυχή τους καθαρή· κι αυτό ήταν όλο.

   Ακόμα, θα ζητούσε από τον Παππού να του δείξει σε ποιο σημείο του Ουρανού είναι χτισμένο εκείνο το βασίλειο –για το οποίο, επίσης, αρκετοί αλληλοεξοντώνονταν– επειδή το Λαγουδάκι μόνο τ’ αστέρια και τα νάζια του φεγγαριού, έβλεπε. Αν και εδώ που τα λέμε, δεν είχε δει κάποιον στο Λαγουδοχωριό να προπονείται για να πάρει μέρος σ’ αυτόν τον αγώνα που το έπαθλο ήταν ένα ουράνιο βασίλειο.

–Με τη Λιλή ρεμβάζαμε… 

Αυτή τη φορά έκοψε μόνο του τη φράση. Ντρεπόταν πια να μιλήσει για τον δικό του πόνο. Και σε ποιον να απευθυνθεί;

Ο Τολστόι σε ένα διήγημά του γράφει για κάποιον 
που έχασε τον μονάκριβο γιο του. 

Και επειδή όλοι απασχολημένοι με τα δικά τους προβλήματα 

δεν ήταν διαθέσιμοι να τον ακούσουν, 

ο δυστυχής είπε τον πόνο του στη φοράδα του.

Το Λαγουδάκι μας, φοράδα δεν είχε. Φαντάστηκε, όμως, κάτι άλλο:

Ότι στέκεται μπροστά σε έναν σερνάμενο κακοπαθημένο λαγό ο οποίος είχε δει τις βόμβες να σκάνε δίπλα του, δεν έχει φάει, δεν έχει πιει νερό για μέρες, που δεν ξέρει αν υπάρχει ασφαλές σημείο για να κοιμηθεί και του λέει:

–Γειαααά. Ξέρεις, είμαι πολύ στενοχωρημένος! Έχασα τη Λιλή...

–  ………………………….. 

Τα πουλιά-βιβλιοθηκονόμοι συνέχισαν να φέρνουν βιβλία  με διάφορα θέματα:

Κοινωνική αλληλεγγύη, Ισοπολιτεία, Ισονομία, Οικολογική ευαισθησία, Αγάπη για τον πλησίον, Σεβασμός στη διαφορετικότητα, Σεβασμός στην αυτοδιάθεση, Εθελοντισμός, Προστασία της Φύσης, του Περιβάλλοντος, κ.ά.

    Αυτά μάλιστα! Σεβασμός, ναι. Έλα όμως, που μια φωνούλα μέσα του, ευχόταν να βρεθεί κάποιος πολύ δυνατός να τιμωρήσει –όχι όλη την αγέλη– μα, μόνο τον Λύκο που ήταν υπεύθυνος για το φευγιό της Λιλής. Δεν τίθεται θέμα επιλογής «μάγουλου» ή «οδόντα». Όχι. Απλώς, είναι απαραίτητο κάποιοι να πάρουν σκληρά μαθήματα ώστε να καταλάβουν τι πόνο προκάλεσαν στον άλλον. Ας πούμε, ότι το Λαγουδάκι ένιωθε την υποχρέωση να βοηθήσει στην προσωπική εξέλιξη του άλλου· «να μάθει ο βρωμολύκος».

–Η Λιλή λέει ότι έχω πολύ όμορφα μάτια...

–Ε, μα δεν υποφέρεται, έκραξε η Κουκουβάγια. Με μια κίνηση του κεφαλιού, γιατί ως γνωστόν δεν μπορεί να γυρίσει τα μάτια, έκανε νόημα στα πουλιά-βιβλιοθηκονόμους να το βομβαρδίσουν με βιβλία βαριά· ασήκωτα. Κβαντική Μηχανική!

Όλα είναι ΕΝΑ πεδίο ενέργειας που έχει μέσα του πυκνότητες και καμπυλότητες. Τα πάντα εκπέμπουν ενέργεια. Τα πάντα είναι ρευστά, κάτι σαν ζελές.

(Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, το Λαγουδάκι τσίμπησε το κοιλομπάκι του. Ευτυχώς, το βρήκε τσουπωτό-τσουπωτό).

Οι σκέψεις γίνονται πράγματα.

Η κβαντική φυσική λέει ότι δεν μπορεί να υπάρχει Σύμπαν χωρίς την είσοδο του μυαλού σε αυτό. Το μυαλό είναι αυτό που δίνει μορφή σε κάθε τι που γίνεται αντιληπτό.

Πίστεψε στο αθέατο.

Ζήτα. Πίστεψε. Λάβε

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΣΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ

Το Λαγουδάκι είδε 

κβάντα, νετρόνια, κουάρκ και αντικουάρκ, φωτόνια

να στροβιλίζονται –άλλοτε σαν σωματίδια άλλοτε σαν κύματα– στις προβολές της ζωής του. 

Σύμφωνα με την κβαντική θεωρία μόνο το ίδιο (το Λαγουδάκι δηλαδή) ήταν υπεύθυνο να μορφοποιήσει το μάτριξ του, επιλέγοντας ένα από τα πολλά πεπρωμένα του! Κι αν η συνείδηση λαγοκοιμάται, το υποσυνείδητο λειτουργεί αλάνθαστα 24 ώρες το 24ωρο, χαρτογραφώντας το μέλλον. Σε συνδυασμό, βέβαια, με τον απαράβατο –της κλασικής φυσικής– «Νόμο της έλξης». Πομπός και δέκτης το ίδιο πρόσωπο: ότι εκπέμπει αυτό και λαμβάνει και ότι λαμβάνει... δίνει. 

    Ποιος άλλος από τον θείο Άλβερτ, ο κολλητός φίλος της Κουκουβάγιας, θα μπορούσε καλύτερα να σχηματοποιήσει τον κόσμο των ιδεών;

Έτσι, αφού ήδη είχε λάβει μία σημαντική απόφαση: 

θα συνομιλούσε με τον Παππού και τον θείο Άλβερτ, 

έκλεισε τα βιβλία και ευχαρίστησε όλους στη βιβλιοθήκη για την πολύτιμη βοήθειά τους.

./..

Βγήκε (μετά από  ώρες; ημέρες;) έξω στη φύση παραζαλισμένο και, αδιαφορώντας για το ότι ήταν καταμεσήμερο και υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να βρίσκεται στη φωλιά του, σταμάτησε κάπου και έγινε ένα μικρό καφέ-γκρίζο μπαλάκι.

–Τι μου κρύβουν;

Καημένο Λαγουδάκι! Παρ’ όλα αυτά, σαν να υποψιαζόταν το νόημα της φράσης: ουδέν κακό αμιγές καλού. Ο αποχωρισμός αγαπημένου προσώπου ήταν η αφορμή για να "ανοίξουν οι ορίζοντες του". Πρώτη εμπειρική γνώση λοιπόν: χάνεις κάτι-κερδίζεις κάτι άλλο και έτσι, με αυτόν τον τρόπο, πας παρακάτω στη ζωή!

   Άξαφνα… Big Baaang… ακούστηκε κάπου κοντά. Χμ… ζελέδες, μπίλιες, ρομάντζα, απενεργοποιήθηκαν αυτομάτως από μία εγκεφαλική εντολή: ΤΡΕΧΑ

Το Λαγουδάκι ούτε γύρισε να κοιτάξει. Αυτά που χρειαζόταν τώρα ήταν μια τρύπα και ένα θεαματικό πλοζόν. Βρέθηκε η πρώτη, πέτυχε το δεύτερο!

         Πολύ αργότερα μέσα στην τρύπα, όταν οι μύες του σώματος σταθεροποιήθηκαν και άκουγε την ανάσα του, πείσθηκε πια ότι ήταν ζωντανό. Όμως, τώρα ήταν αντιμέτωπο με ζόρικο αντίπαλο, τον οποίο και δεν υπήρχε περίπτωση να νικήσει: τον Ύπνο! Κλείνοντας τα βλέφαρά του, δεν θυμόταν ούτε λέξη από αυτά που είχε διαβάσει. Η μόνη σκέψη που πρόλαβε να κάνει ήταν:

μου ’παν να μη σε ξαναδώ

κι εγώ σου φτιάχνω φυλαχτό 

xronompala