ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ... ΛΟΥΜΠΕΝ

..................

-Άφησε τώρα τη χριστιανική ηθική… μην τα πάρω όλα και τα πετάξω απ’ το παράθυρο.

Η Πεντάμορφη μαζευόταν. Η καρδιά της άρχιζε να χτυπά… τα πόδια της να τρέμουν. Για τον Αντρέα τα σπασίματα και τα πετάγματα ήταν πολύ εύκολα πράγματα. Τον φοβόταν. Κι άλλες φορές το ’χε ξανακάνει.

….

Ξημέρωναν Χριστούγεννα. 

Ολοφώτιστος ο κόσμος και χαρούμενος. Η Πεντάμορφη, θα ’κανε τις γιορτές μόνη, επειδή θα ’φευγε το πρωί ο Αντρέας σε μακρινή εκδρομή για οκτώ ημέρες. Ήτανε νύκτα της παραμονής.

Είχε βγει να ψωνίσει το φαγητό της για τις δυο γιορτάσιμες ημέρες, που τα μαγαζιά θα ήσαν κλειστά. Κρατούσε το δίχτυ, πήγαινε και συλλογιζόταν. Στους δρόμους τραγουδούσαν τα παιδιά τα κάλαντα, μ’ αυτή πήγαινε από τα σκοτάδια, γιατί έκλαιγε και δεν ήθελε να κινήσει την προσοχή.

Στους τοίχους διάβαζε τις ρεκλάμες: Με την ευκαιρία της εβδομάδας του παιδιού, θα δοθεί σ’ όλους τους κινηματογράφους, το παιδικό αριστούργημα, η «Μέλισσα Μάγια». Η ρεκλάμα έδωσε σκοπό στη συγκίνησή της.

Πριν έκλαιγε χωρίς να ξέρει το γιατί, για αόριστες αιτίες.

Τώρα έκλαιγε γιατί δεν ήτανε πια παιδί.

Γιατί ήτανε μόνη. Γιατί δεν την αγαπούσαν.

Γιατί οι θείοι της που σαν τέτοιες ημέρες συζητούσαν από μήνες πριν τα δώρα της, ουσιαστικά είχαν πια σβήσει.

Έκλαιγε γιατί η «Μέλισσα Μάγια» είχε ξαναζωντανέψει πίσω στη μνήμη της ολόκληρη εποχή. Της το ’χαρίσει αυτό το παραμύθι ο θείος Γεράσιμος. Ήταν ένα χρυσοδεμένο βιβλίο γεμάτο πολύχρωμες φανταχτερές εικόνες…

……………….

- Παραπάλιωσε, θειά Λένη, της έλεγα. Το βαρέθηκα… Δεν το θέλω πια.

- ΄Αϊ, τότε, βάλε το στο πανέρι, να το κάνουμε κουρέλια…

    Οι άνθρωποι έτσι είμαστε, έλεγε η Πεντάμορφη. Άλλοι σκολιανοί, άλλοι πρόχειροι, εγώ… πάρε με θεία Λένη, όπως είμαι, και πέταξέ με στο πανέρι με τα κουρέλια σου…

«Λούμπεν» (1978), της Έλλης Αλεξίου.

TA ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΖΟΡΜΠΑ

……..Κι ο Ζορμπάς θα ’νιωθε την ίδια γλυκά ταραχή, γιατί μόλις μπήκαμε, χύθηκε κι έσφιξε στην αγκαλιά του τη σημαιοστόλιστη γριά μας τη χιλιαντρούσα. [μαντάμ Ορτάνς]

-Χριστός γεννιέται! φώναξε· χαίρε, γυναικείο φύλο!

Στρωθήκαμε στο τραπέζι, ριχτήκαμε στα φαγιά, ήπιαμε κρασί, χάρηκε η κοιλιά, κουνήθηκε η καρδιά μας. Πήρε πάλι φωτιά ο Ζορμπάς.

-Τρώε και πίνε, μου φώναζε κάθε τόσο, τρώε και πίνε, αφεντικο, σπάσε κέφι, τραγούδησε και συ, μωρέ παιδί, σαν τους τσοπαναραίους: «Δόξα εν υψίστοις!». Γεννήθηκε ο Χριστός, δεν είναι παίξε γέλασε· σύρε τον αμανέ να σε ακούσει ο Θεός, ν’ αναγαλλιάσει κι αυτός ο κακομοίρης· φτάνει τα φαρμάκι που τον ποτίζουμε!

Είχε έρθει στο κέφι, πήρε φόρα.

-Γεννήθηκε ο Χριστός, σοφέ Σολομών, καλαμαρά μου! Μην ψιλοκοσκινίζεις: γεννήθηκε, δε γεννήθηκε; Μωρέ, γεννήθηκε, μην

ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ (1916)

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541-1614)

Στις 25 Νοεμβρίου του 1916 ο Βενιζέλος, διακόπτοντας τη σχέση του με τον βασιλέα, σχημάτισε προσωρινή κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη με τον ναύαρχο Κουντουριώτη και τον στρατηγό Δαγκλή και κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία και τη Βουλγαρία.

Έβγαλε έναν λόγο για να εξηγήσει την πολιτική του:

«Διακηρύσσομεν», είπε, «κατά τον πλέον απόλυτον τρόπον την πεποίθησίν μας ότι η Ελλάς δεν δύναται να προοδεύση, ούτε καν να υπάρξη χωρίς στενάς και συνεχείς σχέσεις με τας Δυνάμες που κυβερνούν την Μεσόγειον».

Τον Δεκέμβριο ο Κωνσταντίνος εξέδωσε ένταλμα σύλληψης εναντίον του Βενιζέλου, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Και τη μέρα που γεννήθηκε Εκείνος που θα έλεγε: «Αγαπάτε τον πλησίον σας», σαν τις κάμπιες και τους αρουραίους της Laon το 1120 ο Βενιζέλος αφορίστηκε. 

Ο μητροπολίτης [Αθηνών, Θεόκλητος] αυτοπροσώπως, ακολουθούμενος από τον κλήρο, πρόφερε το Ανάθεμα εναντίον του Βενιζέλου, προδότη της πατρίδας, και 60.000 Αθηναίοι παρήλασαν στο Πεδίο του Άρεως με μια πέτρα στο χέρι, που έριχναν σε μια τρύπα η οποία σύντομα έγινε βουναλάκι. Πάνω του τοποθετήθηκε μια αναμνηστική πλάκα.

            Μεταμορφώθηκαν άραγε οι πέτρες σε λουλούδια ή ευλαβικά χέρια ακούμπησαν απρόσμενα ανθοδέσμες και στεφάνια, που η επόμενη αυγή ήρθε να φωτίσει;

«Στη σκιά του [Ελευθέριου] Βενιζέλου», της Έλενας Βενιζέλου.