Mi último tango en Atenas

Ένα τραγούδι σε ρυθμό τανγκό, κλασσική εκδοχή της αργεντίνικης κουλτούρας, κάνει το γύρο των ελληνικών social media τις τελευταίες ημέρες, καθώς είναι γεμάτο ελληνικές λέξεις παρά το γεγονός ότι επισήμως είναι στα ισπανικά.

Ο λόγος είναι απλός: Ο συνθέτης του, Ντανιέλ Αρμάντο, συνειδητοποίησε σε ένα ταξίδι του στην Κούβα πως η ισπανική γλώσσα είναι γεμάτη ελληνικές λέξεις. Το ερέθισμα ήταν ένα ένα βιβλίο με τον τίτλο «Οι 17.000 Ελληνικές λέξεις στην Ισπανική γλώσσα» και ο Αρμάντο αποφάσισε να ξεκινήσει το πόνημά του.

Έφτιαξε ένα κομμάτι που δεν έχει ούτε μια ισπανική λέξη παρά μόνο ελληνικές που οποίες εκφέρονται στην ισπανική προσφορά και προκαλούν έκπληξη.

ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (1878-1958)

Αφίσα για τον ΟΔΗΓΟ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ
                του Νικόλαου Τσελεμεντέ

H ενσωμάτωση της Θεσσαλίας και Άρτας το 1881 στην Ελλάδα ακολουθήθηκε από εσωτερική αναδιάρθρωση και έτσι έγινε εντονότερη η προσπάθεια της πολιτικής ηγεσίας (από τον Χαρίλαο Τρικούπη έως τον Ελευθέριο Βενιζέλο) για να αποκτήσει η χώρα ευρωπαϊκή φυσιογνωμία.

Οι ποιητές και λογοτέχνες -υιοθετώντας σιγά σιγά τη δημοτική γλώσσα- επηρεάστηκαν από τα λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής, όπως τον Παρνασσισμό, Συμβολισμό, Ρεαλισμό, Νατουραλισμό, τα οποία είχαν γεννηθεί στη Γαλλία.

    Την περίοδο 1880-1930, ο Κωστής Παλαμάς κυριαρχούσε στην «Νέα Αθηναϊκή Σχολή», ο Νικόλαος Πολίτης συγκέντρωνε λαογραφικό υλικό, ο Γιάννης Βλαχογιάννης "αποκρυπτογραφούσε" (για 2 σχεδόν χρόνια) τα απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος διηύθυνε το περιοδικό «Διάπλασις των Παίδων» (1879-1948).

Και ενώ η λογοτεχνική γενιά είχε συσπειρωθεί στα μηνιαία περιοδικά «Εστία» (1876-1895) και «Νουμά» (1903-1931) προσφέροντας πνευματική τροφή στους αναγνώστες,  

ο Νικόλαος Τσελεμεντές ασχολήθηκε με την αναγκαία τροφή του σώματος.

   

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

 

 Αλφαβητάριο  "ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ",
του Επαμεινώνδα Γεραντώνη, ΑΘΗΝΑΙ 1950

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στην Αρχαιότητα υπήρχε η δοξασία ότι στη Σελήνη κατοικούσαν νοήμονα όντα.

«Αληθής Ιστορία»

Καλός δε παρά Σεληνίταις νομίζεται, ήν που τις φαλακρός ή. Και μην και γένεια φύουσιν μικρόν υπέρ τα γόνατα. Και όνυχας εν τοις ποσίν ουκ έχουσιν, αλλά πάντες εισίν μονοδάκτυλοι. Και επειδάν ή πονώσιν ή γυμνάζωνται, γάλακτι παν το σώμα ιδρούσιν, ώστε και τυρούς απ’ αυτού πήγνυνται. Τους δε οφθαλμούς περιαιρετούς έχουσι και πολλοί τους σφετέρους απολέσαντες παρ’ άλλων χρησάμενοι ορώσιν. Τινές δε και πολλούς αποθέτους έχουσιν, οι πλούσιοι.

Κάτοπτρον δε μέγιστον κείται υπέρ φρέατος ου πάνυ βαθέος. Αν μεν ουν εις το φρέαρ καταβή τις, ακούει πάντων των εν τη γη λεγομένων, εάν δε εις το κάτοπτρον αποβλέψη, πάσας μεν πόλεις, πάντα δε έθνη ορά.

Τότε και τους οικείους εγώ εθεασάμην και πάσαν την πατρίδα, ει δε κακείνοι εμέ εώρων, ουκέτι έχω ειπείν. Όστις δε ταύτα μη πιστεύει ούτως έχειν, άν ποτε και αυτός εκείσε αφίκητα, είσεται ως αληθή λέγω.