Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Πρωτοχρονιά 2018




Ας δώσω μια ευχή στον εαυτό μου, 
όπως θα ήθελα να μου ευχηθεί κάποιος:
εύχομαι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σου,
όνειρα που παραμένουν βαθιά στην ψυχή σου, 
ως ανάγκες πια ας λάμψουν 
σαν αστέρια στον ουρανό του 2019
 

Πριν ξεκινήσει ο καταιγισμός των ευχών, 
πριν την επιτηδευμένη χαρά για τον ερχομό του νέου έτους, πριν, πριν, πριν
ας αναλογιστούμε σχετικά με την περσινή πρωτοχρονιά
Ποια όνειρά μας υλοποιήσαμε; Πόσα; 
Αν όχι, πόσο κοντά ήρθαμε στα όνειρά μας;

Πόσες φορές συμβουλέψαμε 
άλλα άτομα να είναι τολμηρά; 
Εμείς; 
Αφαιρέσαμε φοβίες; Ή μήπως προσθέσαμε;
Πόσες φορές δειλιάσαμε; 
Πόσες φορές παραφράσαμε το «κάνε χώρο στην αγάπη» και
το ταυτίσαμε με το «δώσε τόπο στην οργή»; 
Πόσες φορές αντί να ανοίξουμε τα χέρια μας 
για να αγκαλιάσουμε τη χαρά,
τα στήσαμε σε πλήκτρα; 
Πόσες φορές κλείσαμε την πόρτα σε πρόσωπα αγαπητά; 
πόσες; πόσες; πόσες;
 
Ή για πόσο ακόμα θα χτυπάμε το κεφάλι μας σε τοίχο στιβαρό, χτισμένο με φοβίες;
Αξίζει η ζωή μας;
Καταλάβαμε ότι ο άνθρωπος είναι υπέροχος στην ατέλειά του;
Πόσο αξίζει το γέλιο, το αυθόρμητο που προέρχεται από τα βάθη του σώματος 
και  ενεργοποιεί μύες του προσώπου, το μάθαμε;  
Πόσες φορές κρυφτήκαμε πίσω από μια οθόνη;
Ή μήπως πειστήκαμε ότι οι ηλεκτρονικές φιγούρες, οι γκριμάτσες ικανοποιούν 
τα βαθύτατα συναισθήματά μας; 
Αν όχι;
Μήπως, επειδή δεν βγήκε το τζίνι από το λυχνάρι, νιώθουμε την ανία και την απογοήτευση της επανάληψης των ίδιων ευχών;
Κλείνει ο κύκλος: Πόσο εφευρετικοί γίναμε στις δικαιολογίες για να αποφύγουμε την αγάπη;