Πρωτοχρονιά 2018

Ας δώσω μια ευχή στον εαυτό μου, 
όπως θα ήθελα να μου ευχηθεί κάποιος:

εύχομαι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σου,
όνειρα που παραμένουν βαθιά στην ψυχή σου, 
ως ανάγκες πια ας λάμψουν 

σαν αστέρια στον ουρανό του 2019

 

Πριν ξεκινήσει ο καταιγισμός των ευχών, 

πριν την επιτηδευμένη χαρά για τον ερχομό του νέου έτους, πριν, πριν, πριν

ας αναλογιστούμε σχετικά με την περσινή πρωτοχρονιά

Ποια όνειρά μας υλοποιήσαμε; Πόσα; 

Αν όχι, πόσο κοντά ήρθαμε στα όνειρά μας;

Πόσες φορές συμβουλέψαμε 
άλλα άτομα να είναι τολμηρά; 

Εμείς; 

Αφαιρέσαμε φοβίες; Ή μήπως προσθέσαμε;

Πόσες φορές δειλιάσαμε; 

Πόσες φορές παραφράσαμε το «κάνε χώρο στην αγάπη» και

το ταυτίσαμε με το «δώσε τόπο στην οργή»; 

Πόσες φορές αντί να ανοίξουμε τα χέρια μας 
για να αγκαλιάσουμε τη χαρά,
τα στήσαμε σε πλήκτρα; 

Πόσες φορές κλείσαμε την πόρτα σε πρόσωπα αγαπητά; 

πόσες; πόσες; πόσες;

 

Ή για πόσο ακόμα θα χτυπάμε το κεφάλι μας σε τοίχο στιβαρό, χτισμένο με φοβίες;

Αξίζει η ζωή μας;

Καταλάβαμε ότι ο άνθρωπος είναι υπέροχος στην ατέλειά του;

Πόσο αξίζει το γέλιο, το αυθόρμητο που προέρχεται από τα βάθη του σώματος 
και  ενεργοποιεί μύες του προσώπου, το μάθαμε;  

Πόσες φορές κρυφτήκαμε πίσω από μια οθόνη;

Ή μήπως πειστήκαμε ότι οι ηλεκτρονικές φιγούρες, οι γκριμάτσες ικανοποιούν 
τα βαθύτατα συναισθήματά μας; 

Αν όχι;

Μήπως, επειδή δεν βγήκε το τζίνι από το λυχνάρι, νιώθουμε την ανία και την απογοήτευση της επανάληψης των ίδιων ευχών;

Κλείνει ο κύκλος: Πόσο εφευρετικοί γίναμε στις δικαιολογίες για να αποφύγουμε την αγάπη;

 

.................................

Ένας φίλος μού ευχήθηκε η χρονιά που έρχεται να είναι λίγο καλύτερη από την προηγούμενη…

Θέλω και προτιμώ τον θετικό βαθμό:  
                                         Να είναι μια καλή υπέροχη χρονιά