 |
Ας δώσω μια ευχή στον εαυτό μου,
όπως θα ήθελα να μου ευχηθεί
κάποιος:
εύχομαι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σου,
όνειρα που
παραμένουν βαθιά στην ψυχή σου,
ως ανάγκες πια ας λάμψουν σαν αστέρια στον ουρανό του 2019
|
Πριν ξεκινήσει ο καταιγισμός των ευχών,
πριν την επιτηδευμένη
χαρά για τον ερχομό του νέου έτους, πριν, πριν, πριν
ας αναλογιστούμε σχετικά με την περσινή πρωτοχρονιά
Ποια όνειρά μας υλοποιήσαμε; Πόσα;
Αν όχι, πόσο κοντά ήρθαμε στα όνειρά μας;
Πόσες φορές συμβουλέψαμε
άλλα άτομα να είναι τολμηρά;
Εμείς;
Αφαιρέσαμε φοβίες; Ή μήπως προσθέσαμε;
Πόσες
φορές δειλιάσαμε;
Πόσες φορές παραφράσαμε το «κάνε χώρο στην αγάπη» και
το ταυτίσαμε με το «δώσε τόπο στην οργή»;
Πόσες φορές αντί να ανοίξουμε τα χέρια μας
για να αγκαλιάσουμε τη
χαρά,
τα στήσαμε σε πλήκτρα;
Πόσες φορές κλείσαμε την πόρτα σε πρόσωπα αγαπητά;
πόσες; πόσες; πόσες;
Ή για πόσο ακόμα θα χτυπάμε το κεφάλι μας σε τοίχο στιβαρό,
χτισμένο με φοβίες;
Αξίζει η ζωή μας;
Καταλάβαμε ότι ο άνθρωπος είναι υπέροχος στην ατέλειά του;
Πόσο αξίζει το γέλιο, το αυθόρμητο που προέρχεται από τα βάθη
του σώματος
και ενεργοποιεί μύες του
προσώπου, το μάθαμε;
Πόσες φορές κρυφτήκαμε πίσω από μια οθόνη;
Ή μήπως πειστήκαμε ότι οι ηλεκτρονικές φιγούρες, οι γκριμάτσες
ικανοποιούν
τα βαθύτατα συναισθήματά μας;
Αν όχι;
Μήπως, επειδή δεν βγήκε το τζίνι από το λυχνάρι, νιώθουμε την
ανία και την απογοήτευση της επανάληψης των ίδιων ευχών;
Κλείνει ο κύκλος: Πόσο εφευρετικοί γίναμε στις δικαιολογίες για να αποφύγουμε την αγάπη;
