ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1972

Η Λιλή Ζ. βρίσκεται έγκλειστη στην ψυχιατρική κλινική του Λυμπέρη, μετά από απόπειρα αυτοκτονίας.

ΦΩΤΟ: Π.Κ.

- Ήταν και οι γιορτές, δε λέω. Τίποτα δεν καταστρέφει αυτό το τυραννικό όραμα της ευτυχίας, που αντικρίσαμε κάποτε μέσα από τα παιδικά μας μάτια. Πώς ξεκίνησα
έτσι, με κείνη την αλαζονική σιγουριά, πώς κάποτε θα γίνω ευτυχισμένη. Αυτό το γαλάζιο που έπλεα μέσα του δεν μου το διάλυσε η πρώτη αφύπνιση της συνείδησης, της παρατήρησης. Όχι, έλεγα, εγώ θα γίνω κάποτε ευτυχισμένη. Πώς, από ποιόν, εξαιτίας τίνος πράγματος, ανθρώπου, γεγονότος…………….

Οικογένεια, αγάπη, παιδιά, απ’ όλα γεύτηκα, εγκατέλειψα συζύγους, με εγκαταλείψανε εραστές, χτυπιόμουνα, υπέφερα και πάντα το ήξερα πώς δεν μπορούσα να μοιραστώ τη ζωή μου μόνιμα με κάποιον άλλον. Να την προσφέρω, ναι, με πάθος, πίστευα στα πάντα, φώλιαζα, παντρευόμουνα, γεννούσα και τα κατέστρεφα όλα, πάλι από το πάθος της ευτυχίας.

Και ξημερώνουν Χριστούγεννα και προσπαθείς να ζεσταθείς με το λάβαρο της ανεξαρτησίας σου, μα η εικόνα των Χριστουγέννων είναι οι άλλοι, μαζεμένοι γύρω από ένα ολόλαμπρο τραπέζι, τα γυαλιστερά φορέματα, οι θαυμαστές μυρωδιές των φαγητών, τα χαρούμενα μάτια. Δεν θέλω να με καλούν στα ρεβεγιόν τους, φοβούμαι πώς έχουν υποψιαστεί την ερημιά μου και με λυπούνται. Μη συγχέουμε την ερημιά και τη μοναξιά. Τη μοναξιά τη διαλέγουμε. Την ερημιά τη δημιουργεί η απουσία ή η εγκατάλειψη εκείνων που αγαπούμε. Ήθελα να γλιτώσω κι από την πρόσκληση της παραμονής.

Τον λατρεύω τον Θοδωρή, τον φίλο που με κάλεσε. Έχω χάσει πολύ χρόνο της ζωής μου για τους φίλους μου. Ξέρω τόσο καλά τη μοναξιά και ποτέ δεν τους αρνήθηκε τον εαυτό μου αν τον χρειάζονται. Αλλά δεν θα έλειπα από ένα πάρτι, κανείς δεν θα με αναζητούσε. Εξάλλου με είχαν πια εγκαταλείψει χιλιάδες πλάνες, εκτός από μια βεβαιότητα. Δεν φοβήθηκε ποτέ τον θάνατο. Ζούσα σαν αιώνια και ταυτόχρονα σαν να μην υπήρχε αύριο. Η απληστία μου για χαρά έπρεπε να κορεστεί στο σίγουρο σήμερα… Ήξερα πως γεννούνε οι γυναίκες. Ήξερα πως πεινούνε οι άνθρωποι. Πώς εγκαταλείπονται οι εραστές. Ήξερα ακόμη πως αγωνίζονται οι λαοί ν’ αποτινάξουν κάποιο ζυγό. Σ’ αυτή την ηλικία πώς να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα;…………..

Λέω πως η καινούρια μόδα που ήρθε, ξέρετε, τα ασουλούπωτα μακριά φορέματα, τα άβαφτα πρόσωπα, η κατάργηση των τακουνιών, μας πάει. Μετά το πλήγμα που συφόριασε την Ελλάδα, η λιτότητα της εμφάνισης θεωρήθηκε αναγκαία σε παγκόσμια κλίμακα, γιατί η παλιά επιδεικτική κοκεταρία δεν ταιριάζει σε μια πένθιμη εποχή που έχει και παγκόσμιο αντίκτυπο……………

          Ν’ ανακαλύπτεις πως αποκτηνώθηκες καθώς δεν ακούς πια άλλη φωνή να ξεπηδά από μέσα σου, παρά, πεινώ, να φάω… χρόνια στέρησης και πειθαρχίας. Είναι αυτό ελευθερία; Και δεν στερήθηκε για πρώτη φορά επειδή με καταδίκασε η χούντα σε ανεργία! Όχι: Είκοσι εφτά χρόνια τώρα, απ’ όταν αντάρτεψα εγκαταλείποντας την οικογένειά μου και νομοθέτησα τη ζωή μου, περπατώ σ’ ένα τεντωμένο σκοινί. Και οι ακροβάτες ξέρετε πρέπει να ’ναι νηστικοί για να ’ναι κι ανάλαφροι κάνοντας το νούμερό τους. Αυτό το ’λεγα ελευθερία. Την ισόβια πείνα μου. Για πόσα πράγματα δεν έπεισαν τον εαυτό μου πώς είναι περιττά. Και πότε χόρτασα;… αυτό το γενναίο κορμί, το θαρραλέο, που άντεξε τα πάντα, που τ’ άκουσε όλα τα μηνύματα και μου ’φερε άλλα τόσα… τους παλμούς της γης, τη ροή του νερού στα σπλάχνα της, το μεγάλωμα των παιδιών που γεννούσα, το φύτεμα των παιδιών που μου σπέρνανε. Πόσα του χρωστούσα! Η κιβωτός μου είναι………………

Φοιτητής Ιατρικής:

- Σας γνωρίζω, σας έχω διαβάσει. Όλα όσα έχετε γράψει τα ξέρω. Αποπειραθήκατε ν’ αυτοκτονήσετε πριν πέντε μέρες. Την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς. Να σας ευχηθώ πρώτος ευτυχισμένο το 1973.

……………………………………………

Από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου Επάγγελμα: πόρνη, που πρωτοεκδόθηκε το 1978. Κατά την περίοδο νοσηλείας της στην κλινική, υπέστη βιασμό από αρσενικούς. (Η λέξη άνδρας συνδέεται ετυμολογικά με τη λέξη ανδρείος· δεν αξίζει να  χαρακτηρίζονται ανδρείοι, αυτοί που ικανοποιούν τις επιθυμίες τους και δείχνουν την ισχύ τους σε άτομο άρρωστο, ανήμπορο, δεμένο σε κρεβάτι).

©Η δημοσιογράφος, συγγραφέας Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1922 στο Ηράκλειο Κρήτης και πέθανε στις 2 Οκτωβρίου του 1998. Ο πατέρας της Ανδρέας ήταν εκδότης της εφημερίδας «Ανόρθωσις» και υποστηριχτής του Ελευθέριου Βενιζέλου. Η κόρη της ήταν η ποιήτρια Ρένα Χατζηδάκη.