Ο κύριος Πισής

 

 

 

 

Οι νέες επιστημονικές ανακαλύψεις αλλάζουν τη θέαση του κόσμου

 

  

Η επίσκεψη Γιου και Εγγονού με τα κινητά τηλέφωνα ανά χείρας ήταν ευκαιρία για τον 87χρονο Παππού να εκφωνήσει λογύδριο σχετικά με τα συναισθηματικά οφέλη της δια ζώσης επικοινωνίας, επειδή «... κανένα ψυχρό μηχάνημα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη φυσική παρουσία. Αυτά τα μαραφέτια θα σας τρελάνουν. Δεν σας αφήνουν να δείτε την ομορφιά της ζωής». Συνέχιζε, με το ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, πρέπει να ανοίγει τους ορίζοντές του διαβάζοντας, ταξιδεύοντας, αλληλεπιδρώντας, να δίνει τους αγώνες του για το συλλογικό καλό. Να σέβεται τη ζωή ως δώρο που του έδωσε ο Θεός, αλλά και να την πιάνει από... τα κέρατα. Τιμιότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη είναι πανανθρώπινα αγαθά.

-Ωχ!!! Πάλι τα ίδια, ρε παππού. Ζούμε σε matrix, εικονικό περιβάλλον. Άβουλοι, άλλοι μάς ελέγχουν. Πώς θα βγούμε από τη φούσκα είναι το ζητούμενο. Άστο, δεν μπορείς να καταλάβεις.

- Ο Θεός παιδί μου αποφασίζει το πότε και πώς θα φύγουμε από αυτή τη ζωή και αν θα πάμε στον Παράδεισο ή στην Κόλαση.

Ο Γιος το μόνο που ρωτούσε τον Παππού ήταν αν πήρε τα χάπια του. Δεν συμμετείχε στη συζήτηση καθώς είχε κλονιστεί η βεβαιότητά του για τη μία και μοναδική ρεαλιστική ζωή αλλά και η θεωρία της φούσκας ήταν  καινούργια την οποία δεν προλάβαινε να επεξεργαστεί στο μυαλό του.  Μετέωρος σε φάση, ως όφειλε, προβληματισμού για τον όλεθρο που θα έφερνε η τεχνητή νοημοσύνη ταυτόχρονα απολάμβανε τα καλούδια της ηλεκτρονικής εποχής:  από την καφετιέρα έως το gps, την απόλαυση (από τη safety belt) της ριψοκίνδυνης  κατάδυσης στον βυθό της θάλασσας, τον χωρίς γνώση ακριβή εντοπισμό αστεριών, έως το άνευ υποχρεώσεων αλλά και φυσικών ικανοτήτων kinky sex. Τρέμει ο Γιος, όπως και άλλοι friends, σκεπτόμενος(;) μήπως κάποτε αποκτήσουν τέτοιου είδους νοημοσύνη τα profiles και "πέσουν" υπό το βάρος της ψευτιάς, της ματαιοδοξίας, της ανοησίας των κατόχων τους. Θεός φυλάξοι, και εκδηλωθεί  Επανάσταση των Profiles που διεκδικούν την αλήθειά τους. Άραγε τα α-νόητα άτομα δίχως προφίλ τί θα απογίνουν; Θα χαθεί η ταυτότητά τους, θα βρομίσει το κούτελό τους σε αυτήν την παλιοκοινωνία. 

 Ο Παππούς εξαιτίας μιας πανδημίας νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο. Στο δωμάτιο της καραντίνας υπήρχε μια κάποια τεχνητή νοημοσύνη: ένα ιατρικό μηχάνημα (με κατακόρυφο ορθογώνιο σχήμα, με μικρό μόνιτορ στην κορυφή και με δύο πλαϊνούς βραχίονες αριστερά-δεξιά), το οποίο ήταν συνδεδεμένο με τον Παππού, προκειμένου να υποστηρίζει ζωτικές λειτουργίες του. Όταν ο Παππούς συνήλθε μια νοσοκόμα αποσύνδεσε το μηχάνημα και το μετακίνησε στη γωνιά του δωματίου. Στη μοναδική ολιγόλεπτη επίσκεψή του ο μασκοφορεμένος (λόγω πανδημίας covid-19) Γιος αφηρημένα κρέμασε στο ηλεκτρονικό μηχάνημα το κασκόλ του και το καπέλο του, τα οποία ξέχασε να πάρει κατά την έξοδό του από το δωμάτιο. Η εικαστική παρέμβαση του Γιου έγινε οικεία στον Παππού με την ασθενική όραση, ο οποίος  στις ώρες της μοναξιάς και της απόλυτης σιωπής δειλά δειλά άρχισε κουβέντα με τη 'νοημοσύνη'  που φορούσε και κασκόλ και καπέλο. Οι νοσοκόμες όταν μπήκαν στον θάλαμο διαπίστωσαν ότι ο Παππούς στρεφόμενος στο μηχάνημα, μιλούσε και αποφάσισαν να μην το πάρουν, ακόμα. Έτσι ο Παππούς ανενόχλητος με παραληρηματικό λόγο είπε τα πάντα στον «Κύριο με το κασκόλ και το καπέλο». 

Θυμήθηκε, και τί δεν θυμήθηκε... Στην εποχή που έζησε την εφηβεία του η πεζούλα του μαντρότοιχου και η αυλόπορτα ήταν οι κόμβοι όπου γινόταν το share των ειδήσεων. Πεζούλα την πεζούλα, αυλόπορτα την αυλόπορτα διαδίδονταν τα νέα της γειτονιάς, της πόλης, ενίοτε και του "μικρού" κόσμου. Όσο πιο γερά πόδια διέθετε ο αγγελιοφόρος-αλήτης, όσο πιο δυνατά χέρια ώστε να σηκώσει το βάρος των ειδήσεων, τόσο μεγαλύτερο το Net του. Αργότερα «η δια ζώσης φωνή», ντριιιν, ντριιιν... χρατς χρουτς το τηλέφωνο, «για πάρε το μηδέν». «Α, ωραία χρόνια!». Αντιθέτως, στη σημερινή εποχή ατρόφησαν τα πόδια, τα χέρια έγιναν πιο επιδέξια στην χρήση πλήκτρων και «μεγάλωσε ο κώλος μας». Βέβαια, διαχρονικά υπάρχει ο γνώστης που με υπευθυνότητα αναγγέλει το μήνυμα (ακόμα και fake news)  και ο ανίδεος που διαδίδει ό,τι ακούσει.

Θυμήθηκε, είπε, είπε, είπε στον βολικότατο ακροατή που σιωπηρός άκουγε, άκουγε, άκουγε. Ο Παππούς, λοιπόν,  σπούδασε, παντρεύτηκε, άνοιξε τεχνικό γραφείο με έναν φίλο,  δούλεψε σαν είλωτας.  Εκ των συνθηκών δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα  λειτουργικά έξοδα ενός με μεγάλη φωτεινή ρεκλάμα στο κέντρο της πόλης γραφείου και έτσι  υπέγραφαν κάποιες οικοδομικές άδειες για αυθαίρετα, «δεν βαριέσαι φουκαράδες,  ο Έλληνας θέλει το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, δεν βαριέσαι.... ζει σε μπαζωμένα ρέματα», νοοτροπία την οποία οπωσδήποτε καταδίκαζε.  Ύστερα από κάμποσα χρόνια τσακώθηκε με τον συνέταιρο, γυναικοδουλειές στη μέση, «αχ αυτές οι γυναίκες». Πού ήξερε η μακαρίτισσα τα μονοπάτια της ηδονής;  Ποιός να της τα μάθει; Στο σπίτι συνεχώς. Ενώ εκείνος πάντα εν δράσει. Μάλιστα, για μια περίοδο είχε εισχωρήσει σε κάποιο πολιτικό κόμμα, αφού όμως ο πολλά υποσχόμενος πολιτικός δεν διόρισε και τον ανιψιό του, αποχώρησε -άτιμη κοινωνία.

    Άτιμη ζωή, είδαν τα μάτια του στα τόσα χρόνια, πολλά και τραγικά. Για αυτό και αποφάσισε να χτίσει ένα δωμάτιο, εκτός οικισμού βέβαια, μακριά, να γαληνέψει το μυαλό του, να ξαναβρεί τη χαμένη αθωότητά του, να ξεφύγει από την αγχωτική ζωή της μεγαλούπολης. Ζούγκλα η Αθήνα, απάνθρωπη, «για να καταλάβεις» πριν χρόνια τον πλησίασε μια πιτσιρίκα στην Ομόνοια και του πρόσφερε τις "υπηρεσίες" της για 5 ευρώ. «Η ταλαίπωρη προσπαθούσε να βγάλει τα προς το ζην, μετανάστρια, όπως λέγεται πίσω από αυτήν δρα κύκλωμα νομικών παραγόντων, δίκτυο δουλεμπόρων, πολιτικών». Τη συμπόνεσε... και... μετά πλήρωσε.  Άδικη ζωή! Τους σιχάθηκε όλους πια! Γι αυτό δίχως κρατική άδεια προκειμένου να αποφύγει τη γραφειοκρατία,  δύο δωμάτια στον επάνω όροφο του ησυχαστηρίου του και από ψηλά κοιτώντας τη θάλασσα οραματιζόταν το μεγαλειώδες παρελθόν που... θα είχε αν είχε φύγει πριν χρόνια στο εξωτερικό, όπου εκεί τα φωτεινά μυαλά δεν χάνονται. Στο εδώ και τώρα, τον πλησίασαν κάποιοι επιτήδειοι, «και άκουσον, άκουσον», του ζήτησαν χρήματα για να μην "καρφώσουν" τις παράνομες δραστηριότητές του. Μάλιστα! Πλήρωσε, γκρινιάζοντας για τους δημόσιους λειτουργούς που δεν κυνηγάνε τους εύπορους («όλες οι βίλες παράνομες, ε;») αλλά τα παίρνουν από τον ελεύθερο επαγγελματία, ο οποίος πληρώνοντας μεροκάματα σε τοπικούς τεχνίτες, συμβάλλει στην ανάπτυξη της παραμελημένης επαρχίας, αφού είναι γνωστό ότι η οικονομία χρειάζεται ρευστό, ζωντανό χρήμα, όχι λόγια.  «Δυστυχώς η χώρα μας, κύριε μου, υπόδουλη τόσα χρόνια στον Οθωμανό, δεν γνώρισε τον Διαφωτισμό, δεν καταφέραμε να ιδρύσουμε κράτος ισχυρό με νόμους. Μπαταχτσήδες, πονηροί όλοι». Είπε, είπε, είπε. 

Ο «άνθρωπος με το κασκόλ και το καπέλο» ατάραχος. Ούτε τον διαολόστειλε ούτε αναγούλιασε. Ουδεμία συναισθηματική εμπλοκή.

 Μετά από αρκετές ημέρες  Γιος και Εγγονός βρήκαν τον Παππού να συμμετέχει στο παιχνίδι «Είπε, είπε-Άκουγε, άκουγε».

-Καλώς τους. Πάλι με το κινητό στο χέρι είσαστε; Θα το ξαναπώ, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον [...] πανανθρώπινες αξίες [...] να εγώ εδώ μέσα βρήκα αυτόν τον κύριο με το κασκόλ και τα ’παμε, αλήθεια, ούτε τ’ όνομά του δεν ρώτησα.

-Ένας κύριος... Πισής, παππού, χαχαχα!!! Και που να ήξερες, αυτός σου έσωσε τη ζωή.

-Αυτός; χμμ... έχει γερά γονίδια ο παππούς σου μικρέ, και από καλή πάστα ανθρώπου. Να καμαρώνεις για τον παππού σου... αααχ, με τον Σταυρό στο χέρι πορεύτηκε.

-Κάτσε να σε βγάλω φωτογραφία μαζί με τον κύριο Πισή, να την ανεβάσω στο φουμπου... χαχαχα. Ακολούθησαν, βέβαια, τα στερεότυπα των profiles: «Θεός, ο παππούς!💗» 

Ο οποίος Παππούς  βγήκε από το νοσοκομείο μεν πέθανε  μετά από μερικούς μήνες δε. Μέσα στη θλίψη ο Γιος του σκέφτηκε: «Τετέλεσται» ενώ ο Εγγονός: «Game over».