... και το χρυσάφι των κορμιών τους
17/6/22-4/10/1998, Λιλή Ζωγράφου |
Εγώ δεν αισθάνθηκα ποτέ μακριά από τους άντρες,
δεν αισθάνθηκα να διεκδικώ κάτι από τους άντρες
και να μην το πήρα.
Είμαι παθιασμένη αντιφεμινίστρια για τον απλό λόγο
ότι είμαι ευτυχής που γεννήθηκα γυναίκα.
Και τι θα γινόμουν, πως θα ’παιρνα
τόσες και τέτοιες ηδονές αν δεν υπήρχαν οι άντρες.
............................................................................................................
… Το μεγάλο μάτι του φεγγαριού που ’χε κρεμαστεί σ’ ένα κλαδί,
χαμήλωσε κι άλλο και ψαχούλεψε ανήσυχο τα γυμνά τεντωμένα κορμιά τους, σφιχτά κολλημένα
το ’να δίπλα στ’ άλλο. Νιογέννητοι ή νεκροί;
Τούτη η ώρα δεν θα πέθαινε ποτέ
στη μνήμη της γης.
-Μ’ ακούς; ρώτησε κι η φωνή της κρεμάστηκε ασημοκλωστή στις πευκοβελόνες.
-Ναι, αγάπη μου.
-Απόψε, όσοι κοιμούνται θα νειρευτούν την τέλεια ευτυχία. Οι
χωρισμένοι θα συμφιλιωθούν και οι ερωτευμένοι θα πιάσουνε όμορφα σαν ήλιους
παιδιά, γιατί πλαγιάσανε όλοι τους πάνω στην αγάπη