Αφροδισιακά της φύσης

Πολλές χιλιάδες χρόνια πριν κυκλοφορήσει στα φαρμακεία το γνωστό μπλε χαπάκι κατά της στυτικής δυσλειτουργίας -μία ακόμη απόδειξη της πανάρχαιας προσπάθειας του ανθρώπου να διατηρήσει την ερωτική του απόδοση- οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να δοκιμάσουν βότανα, τροφές και ρίζες που υπόσχονταν ότι τονώνουν τη λίμπιντο ή βελτιώνουν την ερωτική απόδοση. Σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη έως την Αίγυπτο και την Κίνα, τα αφροδισιακά έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης, μια και υπόσχονταν τη μεγιστοποίηση της απόλαυσης και πρωτίστως την εξασφάλισή της. Τι ισχύει, όμως, σήμερα όσον αφορά τα αφροδισιακά από τη φύση; Έχουν όντως τη δράση που υπόσχονται ή μήπως η επίδρασή τους είναι εικονική και οφείλεται στη φήμη που τα συνοδεύει; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα μπορεί να μην είναι εύκολο να δοθεί -ακόμη και από τους ειδικούς-, αλλά το βέβαιο είναι ότι ακόμη και σήμερα τα αφροδισιακά της φύσης δύσκολα θα χάσουν την αίγλη τους. 

TA ΒΟΤΑΝΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

PANAX GINSENG Χρησιμοποιείται για περισσότερο από 2.000 χρόνια στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική ως τονωτικό. Αρκετές έρευνες έχουν δείξει ότι ενισχύει την αντοχή και την ερωτική διάθεση. Μάλιστα, ορισμένες έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το Panax ginseng συμβάλλει και στην καταπολέμηση της στυτικής δυσλειτουργίας. Θεωρείται ασφαλές εφόσον λαμβάνεται για 1-2 μήνες (π.χ. σε κάψουλες, αμπούλες ή σε τσάι). Ωστόσο, όσοι έχουν υπέρταση ή σακχαρώδη διαβήτη, καθώς και οι γυναίκες με ορμονικά προβλήματα (π.χ. κύστεις στο στήθος), καλό είναι να μην το χρησιμοποιούν περισσότερο από 15 συνεχόμενες ημέρες.
ΣΑΦΡΑΝ Το σαφράν (κρόκος) τονώνει και ενισχύει τον οργανισμό. Οι αφροδισιακές του ιδιότητες

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ του Βίκτορ Ε. Φρανκλ

Ο Βίκτορ Ε. Φρανκλ (1905-1997), ένας από τους
σημαντικότερους διανοητές του 20ού αιώνα, ήταν
καθηγητής Νευρολογίας και Ψυχιατρικής στο
Πανεπιστήμιο της Βιέννης και ιδρυτής της
λεγόμενης «Τρίτης Σχολής Ψυχοθεραπείας της Βιέννης»

 

 

 

Τον Σεπτέμβριο του 1942, ο Βίκτορ Ε. Φρανκλ και η οικογένειά του συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν. Ο Φρανκλ πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια σε τέσσερα διαφορετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, απογυμνωμένος από καθετί που τον συνέδεε με τη ζωή, μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσής του.

Ο Φρανκλ αντλούσε διαρκώς δυνάμεις από μοναδικά ανθρώπινες ικανότητες, όπως ο έμφυτος οπτιμισμός, το χιούμορ, η ψυχολογική αποστασιοποίηση, οι σύντομες στιγμές μοναξιάς, η μύχια ελευθερία, καθώς και μια ατσάλινη απόφαση να μην τα παρατήσει ή να μην αυτοκτονήσει.

….. Κρύβοντας το στόμα του πίσω από τον ανασηκωμένο του γιακά, ο άντρας που βάδιζε δίπλα μου ψιθύρισε άξαφνα: «Πού να μας έβλεπαν οι γυναίκες μας! Ελπίζω να είναι καλύτερα στα στρατόπεδα που τις έχουν και να μην ξέρουν τι συμβαίνει σ’ εμάς».

Αυτά τα λόγια μού έφεραν στο μυαλό σκέψεις για τη σύζυγό μου. Κι όπως συνεχίζαμε να πεζοπορούμε για χιλιόμετρα, γλιστρώντας στα παγωμένα σημεία, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο ξανά και ξανά, να σέρνουμε ο ένας τον άλλον προς τα πάνω και προς τα εμπρός, τίποτε άλλο δεν είπαμε, αλλά ξέραμε και οι δύο: ο καθένας μας σκεφτόταν τη γυναίκα του. Πού και πού κοιτούσα τον ουρανό, όπου τα αστέρια άρχισαν να σβήνουν και το ρόδινο φως του πρωινού πήρε ν’ απλώνεται πίσω από ένα πρανές όλο σύννεφα. Αλλά το μυαλό μου γαντζώθηκε στην εικόνα της γυναίκας μου, τη φανταζόταν με αλλόκοσμη οξύτητα. Την άκουσα να μου απαντάει, είδα το χαμόγελό της, την έντιμη και ενθαρρυντική ματιά της. Αληθινή ή όχι, η ματιά της ήταν τώρα πιο φωτερή από τον ήλιο που άρχιζε να ανατέλλει.

Μια σκέψη με καθήλωσε: για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα την αλήθεια όπως την τραγουδούν τόσοι και τόσοι ποιητές, όπως τη διακηρύσσουν ως ύψιστη σοφία τόσοι και τόσοι στοχαστές. Την αλήθεια –ότι δηλαδή η αγάπη είναι ο υπέρτατος και υψηλότερος σκοπός στον οποίο μπορεί ο άνθρωπος να αποβλέπει. Τότε άδραξα το νόημα του μέγιστου μυστικού που έχουν να μεταδώσουν η ανθρώπινη ποίηση και η ανθρώπινη σκέψη και πίστη: Η σωτηρία του ανθρώπου είναι μέσα από την αγάπη και μέσα στην αγάπη. Κατάλαβα πώς ένας άνθρωπος, που τίποτα δεν του έχει απομείνει στον κόσμο,

ΚΑΛΗ ΄ΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ

 

ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος...

.................
Μα εκεί που πήγαινε και κόντευε πια να φτάσει σπίτι του, στάθηκε απότομα.

Ένα μικρό παιδάκι μαραμένο από την πείνα, με πρησμένη χλωροπράσινη κοιλιά, ήταν μπρούμυτα ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου, σκάλιζε με τα νύχια του τη γης κι έτρωε χώμα. Στάθηκε τρομαγμένος ο παπα-Γιάνναρος και τα μάτια του βούρκωσαν.

Έσκυψε, το πήρε από το χέρι.

- Σήκω απάνω, παιδί μου, είπε· πεινάς;

- Όχι, έφαγα.

- Τι έφαγες;

Άπλωσε το χεράκι του, του έδειξε το χώμα.

- Χώμα.

Ανακυκλώθηκε το αίμα του παπα-Γιάνναρου, μούγκρισε σιγά, σα να τον

έσφαζαν.

«Άτιμος είναι ο κόσμος ετούτος» συλλογίστηκε «άτιμος, άδικος, Θεέ μου, πως τον κρατάς στην αγκαλιά σου και δεν τον τινάζεις κάτω να γίνει χίλια κομμάτια· να ξαναγίνει πάλι λάσπη και να πλάσεις καινούριο κόσμο καλύτερο; δεν είσαι πολυέσπλαχνος, δεν είσαι παντοδύναμος; δε βλέπεις το παιδί ετούτο που πεινάει και τρώει χώμα;»

Έσκυψε ντροπιασμένος το κεφάλι, πήρε δρόμο.

- Εγώ φταίω, εγώ, μουρμούριζε, εμείς φταίμε, οι άνθρωποι, και τρώει το παιδί ετούτο χώμα, όχι, δε φταις εσύ, Χριστέ μου, ήμαρτον!

Θυμήθηκε, κι η καρδιά του ράiσε, μια φορά που πήγε στην Πόλη, να προσκυνήσει