ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΡΑΣ

                                             2009

«Στην Κατοχή στο Γυμνάσιο που πήγαινα μάς έδιναν ένα βραστό αυγό κάθε μέρα. Εμείς, οι μαθητές της μεγαλύτερης τάξης αποφασίσαμε να δίνουμε το αυγό στους μικρότερους μαθητές για να αντέξουν την πείνα».

Αυτήν τη μικρή ιστορία επέλεξε, ο ίδιος, να μου διηγηθεί από τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Μια ιστορία στην οποία ο ίδιος δεν ήταν πρωταγωνιστής· δεν ήταν ο ήρωας που εντυπωσιάζει με τα κατορθώματά του· ήταν μέλος μιας ομάδας αλληλεγγύης.  

Έως το τέλος της ζωής του παρέμεινε ενεργό, αλληλέγγυο μέλος της μεγάλης ανθρώπινης ομάδας. Γι αυτόν η παγκοσμιοποίηση είχε νόημα και ουσία.

Τον θαύμαζα γιατί λάτρευε τη ζωή, ήξερε τι ήθελε, επέμενε με αξιοθαύμαστο ήθος, και, γιατί άσχετα με το μέγεθος ή την ποιότητα της ομάδας στην οποία συμμετείχε, διατηρούσε και απολάμβανε το δικαίωμα να είναι: ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΡΑΣ. (27 Οκτ. 1929-22 Οκτ. 2013)

Ήταν από τους τυχερούς που γλεντάνε τη ζωή, χτυπώντας οι ίδιοι τα νταούλια.