ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ 2012

 ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ σε μια κοντινή ή μακρινή πόλη δεν έχει σημασία, ζούσε ένα κοριτσάκι όμορφο, ζωηρό -η μικρή μας Αριάδνη. Σαν έμαθε να γράφει, κάποια Χριστούγεννα έγραψε και εκείνη γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Το δώρο που ζητούσε; Μια

ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ

       Το κοριτσάκι μας μεγάλωσε, έφτιαξε δική της οικογένεια, αλλά για διάφορους λόγους δεν κατάφερε να ταχυδρομήσει το γράμμα -παρέμενε φυλαγμένο σε κουτί που περιείχε και δυο-τρεις φωτογραφίες της. Δεν το πετούσε... της άρεσε να βλέπει τον τότε γραφικό χαρακτήρα της. Γράμματα στρογγυλά, καθαρά, με ίσες αποστάσεις ανάμεσά τους, «καθώς πρέπει». Αργότερα τα γράμματα έγειραν δεξιά, έγιναν μακρόστενα∙ δυσανάγνωστα.
Και έφευγαν τα χρόνια, και κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, ενώ όλοι πήγαιναν για ύπνο εκείνη έμενε ξύπνια, δήθεν για να συμμαζέψει το σπίτι. Στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε ήταν να ακούσει τον ήχο που έκαναν τα κουδουνάκια που ήταν κρεμασμένα στον λαιμουδάκο των ταράνδων του Άγιου Βασίλη, καθώς περιδιάβαιναν την πόλη. Και κάθε φορά έδινε την ίδια υπόσχεση στον εαυτό της: «του χρόνου οπωσδήποτε θα ταχυδρομήσω το γράμμα μου».

        

Φέτος, λοιπόν, τα Χριστούγεννα την ώρα που πασπάλιζε τους κουραμπιέδες της με μπόλικη ζάχαρη άχνη, το αποφάσισε. Τι κι αν είναι ενήλικη πια; Θα το ταχυδρομούσε. 
Σήμερα κιόλας... κι έτσι έκανε τη σκανταλιά!!!!!!!!!!

Αξημέρωτα της πρώτης μέρας του νέου χρόνου  καθάριζε το γιορτινό τραπέζι, όπως εδώ και πολλά χρόνια, και χαμογέλασε όταν άκουσε τον γνώριμο γλυκό ήχο. Αυτή τη φορά μαζί με τα κουδουνάκια… ακουγόταν... κράτησε την αναπνοή της… μια αντρική φωνή έξω από την πόρτα του σπιτιού της.

- Σσσσσ…. σταματήστε τα παιχνίδια… θα τους ξυπνήσουμε…

Σε δευτερόλεπτα ένας μεγάλος άσπρος φάκελος πέρασε κάτω από την πόρτα εισόδου, πήρε ύψος και ΤΣΟΥΠ... βρέθηκε στα χέρια της.

«Λες να…», σκεφτόταν ενώ άνοιγε τον φάκελο (για να ακριβολογούμε τον έσκισε από τη βιασύνη) και όρθια στο σημείο που βρισκόταν, διάβαζε:

Γλυκό μου κοριτσάκι

Έλαβα το γράμμα σου. Στο εργαστήριό μου υπάρχουν καλούπια όλων των παιχνιδιών: τρενάκια, κουκλίτσες, αρκουδάκια, αυτοκινητάκια, μπαλίτσες και πολλά άλλα. Αλλά δυστυχώς, καλούπι μεγάλης κόκκινης καρδιάς δεν έχουμε. Ρώτησα και τον Μεγάλο Νάνο αν υπάρχει κάτι στις αποθήκες αλλά κι εκείνος μου είπε ότι δεν υπάρχει. Θα σου πω όμως, τι να κάνεις. Θα πάρεις τον μεγάλο δρόμο, θα διασχίσεις το δάσος με τις βελανιδιές και, μπροστά σου θα βρεις ένα ποτάμι. Θα περάσεις το γεφυράκι. Στα εκατό μέτρα αριστερά σου θα δεις ένα άσπρο σπίτι με μπλε παραθυρόφυλλα. Εκεί μέσα ζει κάποιος, ο οποίος, είμαι σίγουρος θα ξέρει κάτι παραπάνω. Ξεκίνα τώρα. Μην φοβάσαι. Τα Αστέρια του ουρανού και το Φεγγάρι όλη τη Νύχτα θα φεγγοβολούν ενώ εγώ θα μοιράζω τα δώρα στα παιδιά. Επιπλέον, θα πω στον Ζέντι, τον τάρανδο, να σε προσέχει.
Σε καλό σου! Δεν ζήταγες κάτι πιο εύκολο!

                                                                           Καλή τύχη!

                                                                        Άγιος Βασίλης  

Παλτό, γάντια, σκουφί, φαναράκι, νερό... Έτοιμη. Ακολούθησε τη διαδρομή που της είπε ο Άγιος Βασίλης, και........
 δίχως να συναντήσει δυσκολία βρέθηκε στην αυλή του σπιτιού με τα μπλε παραθυρόφυλλα. 
Νάτη... Εδώ, με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι να κοιτάζει μέσα στο σπίτι. Τι έβλεπε; Έναν άντρα καθισμένο και μπροστά του ένα τεραααάστιο ανοικτό βιβλίο που κάλυπτε σχεδόν όλο το γραφείο∙ έγραφε. Ποιος ξέρει τι; Η Αριάδνη δίστασε να κτυπήσει την πόρτα και γύρισε να φύγει. Δεν είχε κάνει παρά λίγα βήματα όταν άκουσε πίσω της μια φωνή:

- Θεωρείς ότι δεν είσαι άξια γι αυτό που ζητάς;

- Εεεε… Όχι. Δηλαδή… Να, δεν ήθελα να σε ενοχλήσω. Αλλά, πώς, ξέρεις τι θέλω;

- Πέρασε μέσα, της είπε ο άντρας και άνοιξε διάπλατα την πόρτα.

Η Αριάδνη μπήκε διστακτικά αλλά αμέσως ένιωσε σαν στο σπίτι της. Ο χώρος ήταν ζεστός και ‘ζεστός’. Της πρόσφερε σοκολάτα ρόφημα και σοκολατένια μπισκότα –συνδυασμός απίθανος–,  βούλιαξαν σε άσπρες βελούδινες πολυθρόνες και η κουβέντα ξεκίνησε χαλαρά αβίαστα.

...............

- Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί, που έκοβες κομμάτια χαρτιού από το τετράδιο κι έφτιαχνες καραβάκια; 

- Θυμάμαι, είπε και γέλασε η Αριάδνη. Έφτιαχνα και ανθρωπάκια από πλαστελίνη –μπέρδευα όλα τα χρώματα– και γίνονταν παρδαλά. Ήταν τόσο αστεία!

-χμ... παιδευόσουν να ισορροπήσεις τα μεγάλα ανθρωπάκια στα μικρά καράβια.

-Πράγματι. Αργότερα, όσο μεγάλωναν τα καράβια τόσο μίκραιναν τα ανθρωπάκια... ένιωθαν άνετα οι μικροί άνθρωποι…

- Σου έλεγαν παραμύθια; ρώτησε ο άντρας.

- Όχι.

- Φύτευαν λουλούδια στις ζαρντινιέρες των ονείρων σου;

- Όχι.

- Προτιμούσαν το χάραμα από το ηλιοβασίλεμα;

- Όχι.

- Καλό τους ταξίδι! Και τώρα… τώρα… τώρα θέλεις μια μεγάλη κόκκινη καρδιά…

- ................

- …να στην χαρίσω δεν μπορώ. Μήτε και κάποιος άλλος… 

- .................

- …θα σου πω, όμως, ότι στον χώρο που βρίσκεται η καρδιά φωλιάζουν και τα κακά ξωτικά ή τα τοξικά κατά τους επιστήμονες. Αυτά, να ξέρεις, δυναμώνουν με τις φοβίες, καταλαμβάνουν μεγαλύτερο χώρο και έτσι η καρδιά συρρικνώνεται.

- Αποστασιοποίηση και αδιαφορία;

- Ευγνωμοσύνη, κατανόηση, συγχώρεση, αποδοχή, αλληλεγγύη. ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ για το ποια είσαι, και τι θέλεις.

- Το ξωτικό Εγωισμός έχει μεγάλες δαγκάνες και σουβλερά δόντια;

- Και λοιπόν; … αν οι άλλοι φοβούνται πιο πολύ από σένα;

- Σεβασμός στις επιλογές του άλλου, λοιπόν…

- Γνώθι σαυτόν, μα γνώθι..... και αυτόν.

Η Αριάδνη κοίταξε αφηρημένα έξω από το παράθυρο. Το σκοτάδι αραίωνε την πυκνότητά του.

- Ήρθε η ώρα να φύγω.

- Θα ξανάρθεις;

- Ναι... θα φτιάξω μεγάλο καράβι... να χωράς, του απάντησε γλυκά.

Τον καλημέρισε και έφυγε. Μόλις βρέθηκε στον κήπο πήρε βαθιά ανάσα, άνοιξε τα χέρια της, καλωσορίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την Καινούργια Ημέρα που χάραζε πορεία, δίνοντας στα πάντα ροζ-γκρι χρώμα.

Όλα ήταν ήσυχα∙ ήρεμα όπως και η ίδια... έμαθε πως.....  

.... μα, σαν κάτι να ένιωσε στο μέρος της καρδιάς. Φασαρία, χτύποι.... χμ… κάποια ξωτικά-τοξικά άρχισαν να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους. Στο καλό! Στο καλό με δίχως επιστροφή!!!

     Όταν μπήκε στο σπίτι της, έγραψε νέο γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Θα το ταχυδρομούσε τα ερχόμενα Χριστούγεννα Αυτή τη φορά δεν ζητούσε. Απλώς, ζωγράφισε σε μεγάλο χαρτόνι, μια μεγαααάλη κόκκινη καρδιά και ήταν σίγουρη ότι εκείνος θα καταλάβαινε.

Μετά πήρε αγκαλίτσα το μπεζουλί αρκουδάκι της και του είπε:

-Τόσο εύκολο ήταν, λοιπόν;

xronompala