xronompala

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Ας δώσω μια ευχή στον εαυτό μου,
όπως θα ήθελα να μου ευχηθεί κάποιος:

Εύχομαι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σου,
όνειρα που παραμένουν βαθιά στην ψυχή σου,
ως ανάγκες πια ας λάμψουν

σαν αστέρια στον ουρανό για να καθοδηγούν τα βήματά σου

στο 2019.

Πριν ξεκινήσει ο καταιγισμός των ευχών,

πριν την επιτηδευμένη χαρά για τον ερχομό του νέου έτους, πριν, πριν, πριν

ας αναλογιστούμε σχετικά με την περσινή πρωτοχρονιά

Ποια όνειρά μας υλοποιήσαμε; Πόσα;

Αν όχι, πόσο κοντά ήρθαμε στα όνειρά μας;

Πόσες φορές συμβουλέψαμε
άλλα άτομα να είναι τολμηρά;

Εμείς;

Αφαιρέσαμε φοβίες; Ή μήπως προσθέσαμε;

Πόσες φορές δειλιάσαμε;

Πόσες φορές παραφράσαμε το «κάνε χώρο στην αγάπη» και

το ταυτίσαμε με το «δώσε τόπο στην οργή»;

Πόσες φορές αντί να ανοίξουμε τα χέρια μας
για να αγκαλιάσουμε τη χαρά,
τα στήσαμε σε πλήκτρα;

Πόσες φορές κλείσαμε την πόρτα σε πρόσωπα αγαπητά;

Πόσες φορές κρυφτήκαμε πίσω από μια οθόνη;

Πόσες; Πόσες; Πόσες;

Ή μήπως πειστήκαμε ότι οι ηλεκτρονικές φιγούρες, οι γκριμάτσες ικανοποιούν

τα βαθύτατα συναισθήματά μας;

Για πόσο ακόμα θα χτυπάμε το κεφάλι μας σε τοίχο στιβαρό, χτισμένο με φοβίες;

Αξίζει η ζωή μας;

Καταλάβαμε ότι ο άνθρωπος είναι υπέροχος στην ατέλειά του;

Πόσο αξίζει το γέλιο που προκαλεί η χαρά της δημιουργίας,

που προέρχεται από τα βάθη του σώματος,

που ενεργοποιεί μύες του προσώπου, το μάθαμε;

Μήπως, επειδή δεν βγήκε το τζίνι από το λυχνάρι, νιώθουμε την ανία και την απογοήτευση της επανάληψης των ίδιων ευχών;

Κλείνει ο κύκλος: Πόσο εφευρετικοί γίναμε στις δικαιολογίες για να αποφύγουμε την αγάπη;

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019