ΠΡΟΣΕΥΧΗ

O ισοσκελής σταυρός ως σύμβολο χρονολογείται από τη Χαλκολιθική εποχή (περίπου στο 3.000 π.Χ.).

Ο σταυρός ως κίνηση ξεκινά από το κεφάλι,

ένστικτο (6ο τσάκρα)

λογική                                                 σοφία

            συναίσθημα (3ο τσάκρα)

και κλείνει με την παλάμη στο στήθος -ΑΜΗΝ- ώστε όλη η καλή ενέργεια να σφραγισθεί εντός.

Στη θιβετιανή προσευχή (που προϋπήρχε του Χριστιανισμού) ο προσευχόμενος βιώνει την πραγματοποίηση της ευχής του, ώστε να υλοποιηθεί και στον αισθητό κόσμο. Όπως και στον διαλογισμό, ο προσευχόμενος στρέφεται προς το υποσυνείδητό του και αναζητά τις λύσεις στις ανάγκες, που αυτό δημιούργησε.

Σύμφωνα με την Κβαντική Φυσική ο άνθρωπος είναι συνδιαμορφωτής του σύμπαντος, άρα της προσωπικής του ζωής.

Αντίθετα στην χριστιανική προσευχή ο προσευχόμενος ζητά, παρακαλά από ένα ανώτερο Ον να πραγματοποιήσει την επιθυμία του ή ευχαριστεί (συνδιαλλέγεται).

Προσευχή

Μείνε στο Φως πολυαγαπημένη Ψυχή νιώσε απόλυτα 

την Αγάπη, τη Γαλήνη, την Δημιουργικότητα, τη Χαρά, την Πληρότητα που φέρεις

Είμαι Αγάπη

σταυρόσχημο ειδώλιο από την Κύπρο

«Μπρίντα», Paulo Coelho, 2006

.....Ο Μάγος στράφηκε προς τον ήλιο και έκλεισε τα μάτια.

«είμαστε άνθρωποι και αγνοούμε το μεγαλείο μας, Κύριε. Σώσε μας την ταπεινοφροσύνη να ζητάμε αυτό που χρειαζόμαστε, Κύριε, γιατί καμία επιθυμία δεν είναι μάταιη και καμία παράκληση δεν είναι ανώφελη. Ο καθένας ξέρει με τι να θρέψει την ψυχή του. Δώσε μας το κουράγιο να βλέπουμε τις επιθυμίες μας σαν να προέρχονται από την πηγή της αιώνιας σοφίας Σου. Μόνο αν αποδεχτούμε τις επιθυμίες μας μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, Κύριε. Αμήν

»Σειρά σου τώρα», συμπλήρωσε ο Μάγος.

«Κύριε, κάνε με να καταλάβω ότι μου αξίζουν τα καλά πράγματα που μου συμβαίνουν στη ζωή μου. Κάνε με να καταλάβω ότι αυτό που με ωθεί να αναζητήσω την αλήθεια Σου είναι η ίδια δύναμη που παρακινούσε τους αγίους και ότι οι αμφιβολίες που έχω είναι ίδιες με τις αμφιβολίες που είχαν και οι άγιοι και ότι οι αδυναμίες που νιώθω είναι ίδιες με τις αδυναμίες που ένιωθαν και οι άγιοι. Δώσε μου αρκετή ταπεινότητα ώστε να δεχτώ ότι δε διαφέρω από τους άλλους, Κύριε. Αμήν».

Έμειναν να ατενίζουν σιωπηλοί το ηλιοβασίλεμα, μέχρι που και η τελευταία αχτίδα φωτός χάθηκε από τα σύννεφα.

Οι ψυχές τους προσεύχονταν,

ζητούσαν πράγματα,

ευχαριστούσαν που ήταν μαζί.