Η ΒΕΡΟΝΙΚΑ

1999

..................................

«Τώρα θα ξεκουραστούμε λιγάκι και ύστερα θα κάνουμε το διαλογισμό μας».

Η ομάδα σηκώθηκε όρθια. Η Βερόνικα δεν ήξερε τι να κάνει.

«Σήκω κι εσύ», είπε η Μαρί, πιάνοντας τη απ' το χέρι.

«Έχουμε πέντε λεπτά διάλειμμα».

«Φεύγω... να μην είμαι στα πόδια σας».

Η Μαρί την τράβηξε στη γωνία.

«Είναι δυνατό να μην έμαθες τίποτα, ακόμη και με το θάνατο τόσο κοντά σου; Σταμάτα να σκέφτεσαι όλη την ώρα ότι προκαλείς εμπόδια, ότι ενοχλείς τον διπλανό

σου! Αν οι άνθρωποι δε σε θέλουν, θα διαμαρτυρηθούν!

Κι αν δεν έχουν το θάρρος να διαμαρτυρηθούν, δικό τους το πρόβλημα!»

«Εκείνη τη μέρα που σας πλησίασα, έκανα κάτι που δεν είχα τολμήσει ποτέ πριν».

«Και σ' έκανε να δειλιάσεις ένα απλό αστείο που έκαναν τρελοί! Γιατί δεν προχώρησες; Τι είχες να χάσεις;»

«Την αξιοπρέπεια μου. Να παραμείνω εκεί όπου δεν ήμουν καλοδεχούμενη».

«Τι σημαίνει αξιοπρέπεια; Να θέλεις να σε θεωρεί όλος ο κόσμος όμορφη, ευγενική, γεμάτη αγάπη για τον πλησίον; Σεβάσου τη φύση -βλέπε ταινίες με ζώα και παρατήρησε πώς πολεμούν για το χώρο τους. Όλοι ευχαριστηθήκαμε με το χαστούκι που έδωσες».

Η Βερόνικα αποφάσισε να συμμετάσχει στην άσκηση δίνοντας όλο τον εαυτό της, για να ανακαλύψει ποια ήταν. Αυτές τις μέρες στη «Βιλέτ» [ψυχοθεραπευτήριο] είχε νιώσει πράγματα που ποτέ δεν είχε βιώσει με τόση ένταση: μίσος, αγάπη, πόθο για ζωή, φόβο, περιέργεια. Ίσως η Μαρί είχε δίκιο: Είχε πραγματικά γνωρίσει τον οργασμό ή είχε μόνο φτάσει ως εκεί όπου ήθελαν να την πάνε οι άντρες;

………………………………..

Στη μικρή -και χωρίς αναγνώστες- βιβλιοθήκη της «Βιλέτ», ο Έντουαρντ δε βρήκε ούτε το Κοράνι ούτε τον Αριστοτέλη ούτε τους άλλους φιλοσόφους που είχε αναφέρει η Μαρί. Βρήκε όμως το κείμενο ενός ποιητή:

Γι' αυτό είπε σε μένα τον ίδιο:

Η τύχη του άφρονα θα είναι και δική μου».

Πήγαινε, τρώγε το ψωμί σου με χαρά

και πίνε με ηδονή το κρασί σου,

επειδή ο Θεός δέχτηκε κιόλας τα έργα σου.

Να είναι λευκά τα ιμάτια σου όλο τον καιρό

και να μη λείπει το άρωμα απ' το κεφάλι σου.

Απόλαυσε τη ζωή με την αγαπημένη

όλες τις μάταιες μέρες σου

πoυ ο Θεός σού παραχώρησε κάτω απ' τον ήλιο.

Γιατί αυτή είναι η μερίδα που έχεις στη ζωή

και στη δουλειά, ο μόχθος σου κάτω απ' τον ήλιο.

Ακολούθα τα μονοπάτια της καρδιάς σου

και τον πόθο των ματιών σου,

ξέροντας ότι ο Θεός θα σου ζητήσει λογαριασμό.

………………………………….

Έντουαρντ: Αφού σε γνώρισα μόλις πριν από μια βδομάδα, είναι πολύ νωρίς να σου πω "σ' αγαπώ". Όμως μετά από αυτή τη νύχια, θα είναι πολύ αργά για να σ' το πω. Μα αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη τρέλα του άντρα και της γυναίκας: η αγάπη.

Βερόνικα: …Και θα σου πω και κάτι ακόμη: ένα ευχαριστώ,που έδωσες νόημα στη  ζωή μου. Ήρθα σ' αυτό τον κόσμο για να περάσω όσα πέρασα, να αποπειραθώ να

αυτοκτονήσω, να καταστρέψω την καρδιά μου, να συναντήσω εσένα, να ανέβω σ' αυτό το κάστρο και να σ' αφήσω να χαράξεις το πρόσωπό μου στην ψυχή σου.

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο ήρθα στον κόσμο: να σε κάνω να ξαναπιάσεις το μονοπάτι που παράτησες.

Μη με κάνεις να νιώσω ότι η ζωή μου ήταν άχρηστη. Ίσως είναι πάρα πολύ νωρίς ή πάρα πολύ αργά πάντως, όπως έκανες εσύ, θέλω κι εγώ να σου πω: σ' αγαπώ.

Δε χρειάζεται να το πιστέψεις -ίσως είναι μια ανοησία, μια φαντασίωσή μου».

……………………………….

To γράμμα της Μαρί

Κάποτε, όταν ήμουν νεαρή δικηγόρος, διάβασα έναν Άγγλο ποιητή και μια φράση του χαράχτηκε στο μυαλό μου:

Να είσαι σαν την πηγή που ξεχειλίζει και όχι σαν τη γούρνα που έχει πάντα το ίδιο νερό.

Πάντα πίστευα ότι είχε άδικο: είναι επικίνδυνο να ξεχειλίζουμε, επειδή μπορεί να

βουλιάξουμε περιοχές όπου ζουν αγαπημένα πρόσωπα και να τα πνίξουμε με την αγάπη και τον ενθουσιασμό μας. Έτσι προσπαθούσα σε όλη τη ζωή μου να είμαι σαν τη γούρνα, χωρίς ποτέ να ξεπερνάω τα εσωτερικά όρια μου.

Μα για κάποιο λόγο που αγνοώ έτυχε να προσβληθώ από το σύνδρομο του πανικού. Μεταμορφώθηκα σ' αυτό ακριβώς που τόσο είχα αγωνιστεί να αποφύγω: σε μια πηγή που ξεχείλισε και πλημμύρισε τα πάντα γύρω της, γύρω μου. Το αποτέλεσμα ήταν ο εγκλεισμός στη «Βιλέτ».

Αφού θεραπεύτηκα, ξαναγύρισα στη γούρνα και γνώρισα εσάς. Σας ευχαριστώ για τη φιλία σας, τη στοργή σας και τις τόσες ευτυχισμένες στιγμές. Ζήσαμε μαζί σαν τα ψάρια στο ενυδρείο, ευτυχισμένοι επειδή κάποιος μάς έριχνε φαγητό σε συγκεκριμένες ώρες κι εμείς μπορούσαμε, όποτε το θέλαμε, να βλέπουμε τον απέξω κόσμο μέσα απ' το γυαλί.

Όμως χτες, εξαιτίας ενός πιάνου και μιας γυναίκας που πρέπει σήμερα πια να έχει πεθάνει, ανακάλυψα κάτι πολύ σημαντικό: η ζωή εδώ μέσα ήταν ακριβώς ίδια με τη ζωή απέξω. Όπως εκεί, έτσι κι εδώ οι άνθρωποι σχηματίζουν ομάδες, υψώνουν τείχη και δεν αφήνουν τίποτα ξένο να ταράξει τις ασήμαντες υπάρξεις τους. Κάνουν διάφορα πράγματα επειδή τα έχουν συνηθίσει, μελετούν θέματα χωρίς χρησιμότητα, διασκεδάζουν επειδή είναι αναγκασμένοι να διασκεδάζουν και ο υπόλοιπος κόσμος ας πάει να πνιγεί, ας τα βρει μόνος του. Το πολύ πολύ παρακολουθούν –όπως κάναμε κι εμείς τόσες φορές μαζί- το δελτίο ειδήσεων, μόνο για να έχουν επιβεβαίωση του πόσο ευτυχισμένοι είναι σ' έναν κόσμο γεμάτο προβλήματα και αδικίες.

Δηλαδή: η ζωή της «Αδελφότητας» είναι ακριβώς ίδια με τη ζωή σχεδόν όλων των ανθρώπων έξω - όλοι αποφεύγουν να μάθουν τι βρίσκεται πέρα απ' τα γυάλινα τοιχώματα του ενυδρείου. Για μεγάλο διάστημα αυτό ήταν παρήγορο και ωφέλιμο. Όμως οι άνθρωποι αλλάζουν και τώρα εγώ βγήκα στην αναζήτηση περιπέτειας - ακόμη κι αν είμαι εξήντα πέντε χρόνων και ξέρω τους πολλούς περιορισμούς αυτής της ηλικίας. Πηγαίνω στη Βοσνία. 

Εκεί υπάρχουν άνθρωποι που με περιμένουν, αν και δε με γνωρίζουν. ούτε εγώ τους γνωρίζω. Όμως ξέρω ότι είμαι χρήσιμη και το ρίσκο της περιπέτειας αξίζει χίλιες μέρες καλοπέρασης και άνεσης.

…………………………………