και... αμερικάνικα άλογα

Μάστανγκ Foto: Kelly Jay 

 

 

 

Στις αμερικάνικες καουμπόικες κινηματογραφικές 

ταινίες το σενάριο είναι παρόμοιο: οι Δυτικοί προστατεύουν το οχυρό τους από τις "κακές" φυλές των Ινδιάνων -απαραίτητο αξεσουάρ της κάθε φυλής ο "σοφός" γέρος.

Οι Νative (γηγενείς κάτοικοι) διακρίνονται για την ιππευτική τους ικανότητα αλλά και για τον σεβασμό που δείχνουν στα άλογα. Μάλιστα, αρκετά ονόματα Ινδιάνων περιλαμβάνουν τη λέξη «άλογο».

 

Υπάρχει, όμως, μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια...

Η ήπειρος Αμερική δεν είχε άλογα!!!  Η αμερικάνικη πανίδα περιλάμβανε βίσονες και λάμα!

Οι κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του 1950 έως 1970 βασίζονται σε γεγονότα που είχαν εκτυλιχτεί κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Ειδικότερα, τον 19ο αιώνα οι λευκοί χριστιανοί αποικιοκράτες είχαν αποφασίσει να περιορίσουν τις τοπικές φυλές σε καταυλισμούς ώστε να μπορέσουν να καρπωθούν τον πλούτο των εδαφών τους. Φερ’ ειπείν χρυσό και άργυρο (μέταλλα, τα οποία λόγω του ότι βρίσκονταν σε μεγάλο βάθος δεν εκμεταλλεύονταν οι Ινδιάνοι), κακάο και την υπέροχη φημισμένη μεξικάνικη βανίλια. 

η Βανίλια είναι είδος ορχιδέας
(ουδεμία σχέση με το χημικό κατασκεύασμα που πωλείται σε φιαλίδια
και χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική)

Το όνομα ‘Τρελό άλογο’ ανήκε στον Τασούνκα Ουίτκο∙ επρόκειτο για τον αρχηγό  των Λακότα.  Το ‘Τρελό άλογο’ ήταν επικεφαλής των ινδιάνικων φυλών (όπως Τσεγιέν, Σιου), οι οποίες υπερασπιζόμενες τα κυριαρχικά τους δικαιώματα ηττήθηκαν από τους λευκούς χριστιανούς (καθολικοί, προτεστάντες) κατακτητές το 1876, στη μεγάλη φονική μάχη στο Little Bighorn (ποταμός). 

Τα άλογα (μαζί με τα όπλα και τις ασθένειες, που θέρισαν τους ντόπιους κατοίκους) στη Νέα Γη έφεραν οι κονκισταδόρες Ισπανοί, Πορτογάλοι (το β΄ μισό του 15ου αι. μ.Χ.) ενώ οι Άγγλοι, οι Γάλλοι (τον 17ο αι.). Σε μικρό χρονικό διάστημα οι Ινδιάνοι

ΑΡΧΑΪΚΗ ΠΟΙΗΣΗ (8ος-μέσα 5ου αιώνα π.Χ.)

Φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη για το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (βαθμός 9,3)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

Ο Απόλλων και η λύρα του

Opéra de Paris Garnier

http://www.aviewoncities.com/paris/operagarnier.htm

Η ποίηση -επική και λυρική- είναι είδος της λογοτεχνίας.[1] Τα έπη αφηγούνται ηρωικές πράξεις ανθρώπων και δράσεις θεών. Οι ήρωες  κερδίζουν τον απεριόριστο θαυμασμό και γίνονται πρότυπα προς μίμηση. Η απαγγελία ποιημάτων γινόταν από τους ραψωδούς σε θρησκευτικές εορτές, που περιλάμβαναν μουσικούς και αθλητικούς αγώνες. Στην πρώτη ενότητα θα ασχοληθούμε με το απόσπασμα (ραψωδία μ, 153-200 στ.) από την ομηρική Οδύσσεια, που πιθανολογείται ότι γράφτηκε τον 7ο αι. π.Χ. Το έπος που ανήκει στον κύκλο Νόστος περιγράφει τις περιπέτειες του Οδυσσέα και τον διακαή πόθο για επιστροφή στην πατρίδα.[2]

Κατηγορίες της λυρικής ποίησης είναι η μελική και η χορική. Η μελική ποίηση εκφράζει προσωπικά συναισθημάτα, απόψεις, εμπειρίες και στοχεύει στην αισθητική απόλαυση. Η θεματολογία της μελικής ποίησης είναι απλή, αντλείται από καθημερινές δράσεις ανθρώπων∙ ωστόσο η ηρωική δράση, ως ένθετη διήγηση, δεν εξαφανίζεται. Ο ποιητής εκτελεί μόνος το έργο του (εξού και όρος μονωδία) με τη συνοδεία λύρας. Καθώς ο ποιητής εκμυστηρευόταν προσωπικές εμπειρίες το κοινό ήταν σαφώς μικρότερο.

            Με τη μονωδία της Σαπφώς και με το Απόσπασμα 1, 36-77, Παρθένειο του Αλκμάνα, θα ασχοληθούμε στη δεύτερη ενότητα. Η Σαπφώ ήταν μέλος της  αριστοκρατικής τάξης και έγραφε στην αιολική διάλεκτο της Λέσβου. Στη Σπάρτη γεννήθηκε η χορική ποίηση -χορός των γυναικών σε δημόσια θέα. Στη χορική ποίηση, ο ποιητής ήταν και συνθέτης, χορογράφος, και συνήθως συνόδευε τον χορό με την κιθάρα του. Ο Αλκμάνας, έγραψε χορικά ποιήματα στο «λακωνικό ιδίωμα».[3]

            Στην ίδια ενότητα θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε την άποψη των αρχαίων Ελλήνων για την ωραιότητα. Στην εννοιολογική ελληνική γλώσσα, η λέξη «ωραίο» προέρχεται από τη λέξη

Αζτέκοι

Το 1519, ο Ισπανός κατακτητής Hernán Cortés και οι 400 άνδρες του βάδισαν προς την πρωτεύουσα των Aztec την Tenochtitlan και αμέσως ήξεραν ότι βρέθηκαν σε ένα παράξενο και θαυμάσιο μέρος. Ο αυτοκράτορας Moctezuma II, πριν από την άφιξή τους, είχε στείλει στους Ισπανούς πολυτελή κοσμήματα και ωραία ρούχα. Πιθανόν να πίστευε ότι οι Ισπανοί είναι η θεότητα Quetzalcoatl, το «προικισμένο φίδι» που επέστρεφε στο Tenochtitlan από την ανατολή, ή ότι θα υποδεχόταν απεσταλμένους από ένα φιλικό κράτος. Οι Ισπανοί, κάνοντας τους δικούς λογαριασμούς, άρχισαν να εξερευνούν την πόλη, βρήκαν ναούς εμποτισμένους με αίμα και ανθρώπινες καρδιές που καίγονταν σε κεραμικά μαγκάλια. Τόσο παχιά ήταν η δυσωδία της ανθρώπινης σάρκας, έγραψε ο χρονικογράφος Bernal Díaz del Castillo, ώστε η σκηνή έφερε στο μυαλό καστιλιάνικο σφαγείο.

Πεντακόσια χρόνια αργότερα, η κεντρική πλατεία της πόλης του Μεξικού εξακολουθεί να σφύζει από

1394 έτη μετά ο Ακάθιστος Ύμνος εψάλει...

ως επίκληση στην Παναγία, αυτή τη φορά στον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας (24 Ιουλίου 2020)

Η Ιστορία προχωρά, προσπερνά, χαράσσει την πορεία της ‒δεν είναι ο στεγνός, άχρωμος δάσκαλος που τιμωρεί. Μάλλον είναι άστοχη η άποψη ότι ένα γεγονός, μία προσωπικότητα αλλάζει τον ρου της Ιστορίας, δεδομένου ότι πρόκειται για μακρά διαδοχή απρόβλεπτων γεγονότων. Μέσω των δυνάμει πολυάριθμων προοπτικών δεν είναι προβλέψιμη  η πορεία της Ιστορίας ή ο σκοπός της, αν μπορεί να γίνει λόγος για καθορισμένο σκοπό της Ιστορίας.  

Η μελέτη του παρελθόντος συμβάλει στον εντοπισμό διαφορετικών επιλογών στο παρόν αλλά και στην στην όσο το δυνατόν καλύτερη  κατανόηση των σύγχρονων πολιτικών τακτικών που ακολουθούνται προκειμένου να ολοκληρωθεί ένα μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο.

Με αφορμή την απόφαση του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν Ρετζέπ Ταγίν για μετατροπή του χριστιανικού ναού της του Θεού Αγίας Σοφίας σε μουσουλμανικό τζαμί αναφέρω κάποια πραγματολογικά στοιχεία. Όχι γιατί υπερασπίζομαι την αναβίωση της Μεγάλης Ιδέας· στην Ισταμπούλ (πρώην Κωνσταντινούπολη) κατοικεί μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων και οποιαδήποτε επιχείρηση