 |
| 1999 |
..................................
«Τώρα θα ξεκουραστούμε λιγάκι και ύστερα θα κάνουμε το
διαλογισμό μας».
Η ομάδα σηκώθηκε όρθια. Η Βερόνικα δεν ήξερε τι να κάνει.
«Σήκω κι εσύ», είπε η Μαρί, πιάνοντας τη απ' το χέρι.
«Έχουμε πέντε λεπτά διάλειμμα».
«Φεύγω... να μην είμαι στα πόδια σας».
Η Μαρί την τράβηξε στη γωνία.
«Είναι δυνατό να μην έμαθες τίποτα, ακόμη και με το θάνατο
τόσο κοντά σου; Σταμάτα να σκέφτεσαι όλη την ώρα ότι προκαλείς εμπόδια, ότι
ενοχλείς τον διπλανό
σου! Αν οι άνθρωποι δε σε θέλουν, θα διαμαρτυρηθούν!
Κι αν δεν έχουν το θάρρος να διαμαρτυρηθούν, δικό τους το
πρόβλημα!»
«Εκείνη τη μέρα που σας πλησίασα, έκανα κάτι που δεν είχα
τολμήσει ποτέ πριν».
«Και σ' έκανε να δειλιάσεις ένα απλό αστείο που έκαναν τρελοί!
Γιατί δεν προχώρησες; Τι είχες να χάσεις;»
«Την αξιοπρέπεια μου. Να παραμείνω εκεί όπου δεν ήμουν
καλοδεχούμενη».
«Τι σημαίνει αξιοπρέπεια; Να θέλεις να σε θεωρεί όλος ο
κόσμος όμορφη, ευγενική, γεμάτη αγάπη για τον πλησίον; Σεβάσου τη φύση -βλέπε
ταινίες με ζώα και παρατήρησε πώς πολεμούν για το χώρο τους. Όλοι ευχαριστηθήκαμε
με το χαστούκι που έδωσες».
Η
Βερόνικα αποφάσισε να συμμετάσχει στην άσκηση δίνοντας όλο τον εαυτό της, για να
ανακαλύψει ποια ήταν. Αυτές τις μέρες στη «Βιλέτ» [ψυχοθεραπευτήριο] είχε νιώσει πράγματα που ποτέ
δεν είχε βιώσει με τόση ένταση: μίσος, αγάπη, πόθο για ζωή, φόβο, περιέργεια. Ίσως η Μαρί είχε δίκιο: Είχε πραγματικά
γνωρίσει τον οργασμό ή είχε μόνο φτάσει ως εκεί όπου ήθελαν να την πάνε οι
άντρες;
