2018
 |
Κοσμήτορας του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου |
Όταν τελείωνε ο πέμπτος χρόνος της δικτατορίας υπήρχαν ήδη πολύ έντονα τα σημάδια που είχε αφήσει στο δρόμο της. Οι εφηβικές εμπειρίες και ο ζωηρός πλούτος της νιότης είχαν ματώσει από πολλά γεγονότα. Δεκαεπτά αριθμούσαν οι Δεκέμβρηδες της ζωής μου και κανείς δεν ήξερε πόσο χρόνια ακόμα θα έσπερνε η καταχνιά τα σπόρια της. Άλλα 5, 10, 15 χρόνια; Κανείς δεν μπορούσε να ξέρει.
Τότε ήταν που έγραψα ένα μικρό άρθρο στη μοναδική νόμιμη, αλλά αντιδικτατορική φοιτητική εφημερίδα της εποχής «Πρωτοπορία» για την επέτειο της βόμβας στη Χιροσίμα. Με πείσμα και ενθουσιασμό και λίγο φόβο δημοσιεύτηκε ως ένα κείμενο ενάντια στον πόλεμο και τη βία, επομένως αντιδικτατορικό. Δεν πέρασαν πολλές μέρες όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι. Βράδυ ήταν, μέσα στη γενικότερη καταχνιά της ζωής.
Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Αντώνης Σαμαράκης και θα ήθελα να μιλήσω στον Αντώνη», ακούστηκε από την άλλη γραμμή. Ένοιωσα ξαφνικά κρύο ιδρώτα να με λούζει. Από την ασφάλεια είναι… δεν μπορεί! Με δουλεύουν και θέλουν να κάνουν πλάκα μαζί μου. Ήρθε η ώρα…
«Εγώ είμαι», απάντησα. «Τι θα θέλατε»; συμπλήρωσα. «Αγαπητέ Αντώνη», μου είπε, «είμαι ο Αντώνης Σαμαράκης και διάβασα ένα κείμενό σου για την ατομική βόμβα». Δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι ήταν αυτός. Μα καθόλου. Ασφαλώς η φωνή άγνωστη, αλλά άρχιζε να με πείθει η διακριτικότητα και η ευγένεια της φωνής. Οι ασφαλίτες δεν έχουν ποτέ ευγένεια, ούτε χαρακτηρίζονται από τη διακριτικότητά τους. Ρούφηξα τα λόγια του, ρούφηξε τα δικά μου. Μέχρι ένα σημείο υπήρχε η ελευθερία στο λόγο. Δεν ήξερες ποτέ μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι χουντικοί ασφαλίτες.
Το ραντεβού μας καθορίστηκε μπροστά από τη Μεγάλη Βρετανία το μεθεπόμενο απόγευμα στις 7. Έτσι κλείσαμε το τηλέφωνο. Αχ Αντώνη Σαμαράκη με έβαλες σε μπελάδες. Τι να σου κάνει ένας μαθητής γυμνασίου; https://m.facebook.com/notes/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου