ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ 2012

 ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ σε μια κοντινή ή μακρινή πόλη δεν έχει σημασία, ζούσε ένα κοριτσάκι όμορφο, ζωηρό -η μικρή μας Αριάδνη. Σαν έμαθε να γράφει, κάποια Χριστούγεννα έγραψε και εκείνη γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Το δώρο που ζητούσε; Μια

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012

Τα Χριστούγεννα συμβολίζουν τη νίκη των ζωοποιών δυνάμεων του φωτός πάνω στο φοβερό σκοτάδι. Στην αρχαία Ελλάδα αναπαριστούσαν την κίνηση του Ήλιου με τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, και μεγάλωνε βαθμιαία όπως αυξανόταν το φως του ηλίου μέχρι την Εαρινή Ισημερία όπου ή ημέρα εξισώνεται με τη νύχτα. Τότε η Ήλιος νικά το σκοτάδι, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο την αναγέννηση της φύσης μέσα από τη μήτρα της Γης.

ΚΟΥΚΛΕΣ

Στην αρχαία Ελλάδα η κούκλα ονομαζόταν πλαγγόνα, γλυνή, νύμφη, κόρη, κοροκόσμια ή κορύλλια, δάγυνα, νευρόσπαστο, είδωλο και ήταν καμωμένη από κερί, πηλό ή γύψο. Κάποιες κούκλες ήταν φιλοτεχνημένες σε ελεφαντόδοντο ή ξύλο και είχαν συμβολικό χαρακτήρα.

Ειδώλιο του "στοχαστή". Από τη Νεολιθική Συλλογή, της Συλλογής Προϊστορικών Αρχαιοτήτων του Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

ΕΧΕΙ ΚΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ ΠΟΥΛΙ

EXEI ΚΙ O ΦΤΩΧΟΣ ΠΟΥΛΙ

Οδυσσέας Ελύτης (2 Noεμ. 1911-18 Μαρτ. 1996),

από την ποιητική συλλογή ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΙΕΣ

Να ’χεις στόλους και βαπόρια

και πλεούμενα πελώρια

Με το δένε και το λύνε

λίγο βέβαια δεν είναι

Όμως της ζωής το αλάτι

βρίσκεται μες στο κρεβάτι

Μια μονάχα μες στις δέκα

να ’ναι αληθινή γυναίκα

Τυφωεύς ή Τυφών και "SANDY"

Τυφωεύς ή Τυφών 

Γιος της θεάς Γαίας και του θεού της υποχθόνιας αβύσσου Τάρταρου. Φοβερός τερατώδης Γίγαντας με εκατό κεφάλια δρακόντων, με ανθρώπινο σώμα και φτερά στους ώμους. Από τη μέση και κάτω είχε σώμα κουλουριασμένων φιδιών. Από τα μάτια του έβγαινε φωτιά και είχε φωνή ταύρου, σκύλου, λιονταριού και ανθρώπου. 

   Σύζυγος του Τυφώνα ήταν η επίσης τερατόμορφη Έχιδνα που ήταν μισή γυναίκα και μισή φίδι, θυγατέρα του γίγαντα Χρυσάορα. Παιδιά τους: ο τρικέφαλος σκύλος Κέρβερος, ο δικέφαλος σκύλος Όρθρος, το Λιοντάρι της Νεμέας, η Λερναία Ύδρα, η Χίμαιρα της Λυκίας, η Σφίγγα της Θήβας, ο θηλυκός χοίρος του Κρομυώνα.  

Ο Τυφών κατέφυγε τη Σικελία μετά τη σφοδρή μάχη που είχε με τον Δία. Εκεί ο Δίας τον κεραυνοβόλησε πολλές φορές και του πέταξε το όρος Αίτνα, τον καταπλάκωσε και τον έκλεισε στα έγκατα της γης. 

 

Ο Τυφώνας από την οργή του απειλούσε θεούς και ανθρώπους και συνεχίζει 

κατά καιρούς να εκβάλλει κραυγές και πύρινες γλώσσες καταστρέφοντας τα πάντα.

 

........................

Sandy's trail of devastation:

15 dead, millions in the dark -- and it's not over
By Holly Yan, CNN, October 30, 2012

The repertoire of destruction caused by superstorm Sandy compounded overnight, as electrical fires and record power outages added to the misery of epic flooding plaguing the Northeast. 

ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ: Κάστωρ και Πολυδεύκης

Οι Διόσκουροι σε ερυθρόμορφο αγγείο του 5^ου  αιώνα π.Χ.

 

Οι Διόσκουροι (Διός+Κούροι) ήταν δίδυμα παιδιά του Δία και της Λήδας. Σύμφωνα με το μύθο, η Λήδα, από την ένωσή της με τον μεταμορφωμένο σε Κύκνο, Δία γέννησε δυο αβγά. Από το πρώτο γεννήθηκε η ωραία Ελένη, ενώ από το δεύτερο δύο δίδυμα αγόρια, οι Διόσκουροι, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης.
Οι δυο νέοι ήταν θεοί του φωτός. Ο Κάστορας αναδείχτηκε σε ασύγκριτο καβαλάρη και δαμαστή αλόγων, ενώ ο Πολυδεύκης σε ανίκητο πυγμάχο. Προσωποποιούσαν για τους Έλληνες την εντιμότητα, τη γενναιοψυχία, την τόλμη, την ευγένεια και την αρετή. Ήταν προστάτες των καραβιών και των ναυτικών. Οι Έλληνες τους λάτρευαν ενώ συχνά ζητούσαν από αυτούς συμπαράσταση και βοήθεια στις δύσκολες ώρες. Ήταν οι προστάτες και σωτήρες των θνητών.

Και οι δύο έλαβαν μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία μαζί με τον Ιάσονα. Ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης ενεπλάκησαν κάποια στιγμή σε μια διαμάχη με κάποιους άλλους δίδυμους αδερφούς και ο Κάστωρ που ήταν θνητός έχασε την ζωή του και ο Πολυδεύκης παρακάλεσε τότε τον πατέρα τους τον Δία να φέρει τον Κάστορα πίσω στη ζωή. Ο Δίας τελικά τους επέτρεψε να ζήσουν αλλά εναλλάξ. Ο καθένας τους θα περνούσε μια μέρα στο βασίλειο του Άδη ενώ ο άλλος θα βρισκόταν στον Όλυμπο και αντίστροφα. 

 
Συμβολικά ο μύθος αντιπροσωπεύει το βίωμα των αντίθετων εμπειριών που επαναλαμβάνεται κυκλικά, δηλαδή όταν είναι θνητοί πρέπει να γεύονται μόνο το θάνατο και το σκοτάδι και όταν βρίσκονται σε μια "θεία" θέση να απολαμβάνουν τα προνόμια των Θεών. stardome.gr

Άγαλμα ενός από τους Διόσκουρους 

 

στο Καπιτώλιο της Ρώμης

 

 

THE BIRTH OF CASTOR AND POLLUX 1994, Oil on linen

Ο Ζεὺς καταστέρισε τοὺς Διοσκούρους τοποθετώντας τους στο άστρο των Διδύμων. Το ζώδιο των Διδύμων συμβολίζει τους Διόσκουρους. 

 

Ο αστερισμός των Διδύμων είναι ορατός κατά τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες. Ο Ήλιος ανατέλλει στους Διδύμους από την 15η Ιουνίου ως την 16η Ιουλίου. Τέλη Αυγούστου γίνεται ορατός πριν την αυγή, μέσα Οκτωβρίου ανατέλλει πριν τα μεσάνυχτα. Στις αρχές Ιανουαρίου δύει πριν την αυγή, μέσα Απριλίου δύει τα μεσάνυχτα και τέλη Μαΐου δύει μετά τον Ήλιο. 

Αποτελείται από 25 αστέρια και η μέση απόσταση από τον Ήλιο είναι 57.850.000 χλμ. Η μάζα του ίση προς το 0,04 της μάζας της Γης. Είναι ο δεύτερος πιο μικρός πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος, αλλά ο πιο ταχύς.

 

Ο ΔΙΑΣ ΩΣ ΧΡΥΣΗ ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ Η ΟΜΟΡΦΗ ΔΑΝΑΗ

Ο απόγονος του Δαναού και βασιλιάς του Άργους Ακρίσιος, με τη σύζυγό του Ευρυδίκη είχαν κόρη την Δανάη ελκυστικής ομορφιάς με αψεγάδιαστα πόδια. Ο Ακρίσιος φυλάκισε τη Δανάη μαζί με την τροφό της σε υπόγειο δωμάτιο για να μην εκπληρωθεί ο χρησμός, σύμφωνα με τον οποίο, ο ίδιος θα φονευόταν από τον γιο της. Όμως, ο ερωτιάρης Δίας που είχε ερωτευτεί τη Δανάη, μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή και εισχώρησε στην υπόγεια κάμαρα. Από το ερωτικό αυτό σμίξιμο γεννήθηκε ο γενναίος Περσέας. Ο Περσέας μετά από πολλές περιπέτειες σκότωσε τον Ακρίσιο.

 

Δανάη με τον Έρωτα.  Τιτσιάνο Βετσέλιο (1485-1576),  ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης

Παπούα και... Ιλιάδα

 www.travelstyle.gr

 

Παπούα

Η απελπισία μαζί με το παράλογο συναντώνται σε μια τραγική απονενοημένη κίνηση κατά του πολέμου. Η είδηση που σοκάρει έρχεται από τη μακρινή ζούγκλα της Παπούα στη Νέα Γουινέα.Εκεί όπου οι μάνες σκοτώνουν τα αρσενικά παιδιά που γεννούν σε μια προσπάθεια να δώσουν τέλος στον εμφύλιο που μαστίζει την περιοχή εδώ και 22 χρόνια. 

   Ανατριχιαστική είναι η μαρτυρία δύο γυναικών που έλυσαν τη σιωπή τους και μίλησαν σε εφημερίδα της χώρας. Η Ρόνα Λιουκ και η Κιπιγιόνα Μπέλας, ανήκουν σε διαφορετικές φυλές, παραδέχτηκαν, όμως, και οι δυο ότι σκοτώνουν τα μωρά τους σε μια πρακτική χρόνων σε μια προσπάθεια να κλείσουν τον κύκλο της βίας που αποδεκατίζει τις φυλές τους.

«Με τον πόλεμο έχουμε ξεπεράσει τα όρια της εξαθλίωσης» είπαν και πρόσθεσαν: «Αποφασίσαμε  να δολοφονούμε τα νεογέννητα αγόρια μας για να μειώσουμε τον αριθμό των ανδρών που μπορούν μελλοντικά να πολεμήσουν». Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσα μωρά έχουν σκοτωθεί έως τώρα. «Είναι μία πολύ οδυνηρή εμπειρία, αλλά είναι απαραίτητη για το καλό όλων» εξομολογήθηκαν οι γυναίκες  που τόνισαν ότι έχουν υποφέρει αρκετά από την πολεμοχαρή φύση των ανδρών. Θεωρούν τους άντρες υπεύθυνους για τους πολέμους και τα δεινά που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι ίδιες και τα παιδιά τους.

   Η διαμάχη μεταξύ των δυο φυλών ξεκίνησε μετά από περίεργους θανάτους στα δυο στρατόπεδα που αποδόθηκαν σε μάγια και τώρα πάστορες και  οργανώσεις αρωγής προσπαθούν να πείσουν τους φύλαρχους να ζήσουν πια εν ειρήνη. Οι κοινωνιολόγοι σχολίασαν ότι η αποκάλυψη έρχεται τώρα, καθώς οι φυλές αυτές είναι ιδιαίτερα απομονωμένες και κάνουν λόγο για ένα δρόμο που οδηγεί στην ουσία προς την αυτοκτονία. Πηγή: ANT1,  2/12/2008  

....................................................................

Ιλιάδα

Όμηρος, περίπου 8ος αιώνας π.κ.χ.

Ραψωδία Ζ 390-495

 

Και ως τ’ άκουσε επετάχθη ευθύς ο Έκτωρ απ’ το δώμα

πάλι στους δρόμους τους λαμπρούς που ’χε περάσει πρώτα,

κι έφθασε, την πολύχωρη περνώντας πολιτείαν,

στες Σκαιές πύλες. Στην στιγμήν που εκείνα εις το πεδίον,

με ορμήν εμπρός του επρόβαλεν η ασύγκριτη Ανδρομάχη,

πολύδωρη συμβία του και κόρη του γενναίου

Αετίωνος, που κάτωθεν της δενδρωμένης Πλάκου

της Θήβης εβασίλευε και των Κιλίκων όλων.

Του πολεμάρχου Έκτορος αυτή ’ταν η συμβία

που τότε τον απάντησε με την τροφόν σιμά της,

οπού βαστούσε το μικρό μονάκριβο παιδί της,

τον Εκτορίδην, όμοιον με εύμορφον αστέρα.

Σκαμάνδριον ο πατέρας του, Αστυάνακτα τα πλήθη

τον λέγαν, ότι έσωζε ο Έκτωρ την Τρωάδα.

Εκείνος χαμογέλασε κοιτώντας το παιδί του

ήσυχα. Κι απ’ το χέρι του πιασμένη η Ανδρομάχη
εδάκρυσε και του'λεγεν:

 Οϊμέ! Θα σ’ αφανίση τούτη σου η τόλμη, ω τρομερέ.
Και το βρέφος δεν λυπείσαι

τούτο κι εμέ την άμοιρην που χήρα σου θα γίνω

γρήγορα, ότι γρήγορα θα ορμήσουν όλοι αντάμα

να σε φονεύσουν οι Αχαιοί και άμα σε χάσω, κάτω

στον μαύρον Άδη ας κατεβώ, διότι αν αποθάνης

και συ, καμιά παρηγοριά δι’ εμέ δεν θ’ απομείνη,

και πόνοι μόνον. Έχασα πατέρα και μητέρα.

Έκτωρ, συ είσαι δι’ εμέ πατέρας και μητέρα,

συ αδελφός, συ ανθηρός της κλίνης σύντροφός μου.

Αλλά λυπήσου μας, και αυτού μείνε στον πύργον, 

μήπως ορφανό κάμης το παιδί και χήραν την γυναίκα.

Και ο μέγας Έκτωρ έβγαλε την περικεφαλαίαν
και καταγής την έθεσαν οπού λαμποκοπούσε.

Εφίλησε κι εχόρευσε στα χέρια το παιδί του

κι έπειτα ευχήθη στους θεούς κι είπε:
Ω πατέρα Δία,

κι όλ’ οι επουράνιοι θεοί, δώσετε εις το παιδί μου

τούτο, ως εδώκατε εις εμέ, στο γένος του να λάμπη,

στ’ άρματα μέγας, δυνατός στην Ίλιν βασιλέας,

και ως έρχεται απ’ τον πόλεμον μ’ άρματα αιματωμένα,

εχθρού που εφόνευσε, να ειπούν: καλύτερος εδείχθη

και του πατρός του, και χαράν θα αισθάνεται η μητέρα.

Ως είπε αυτά, στην αγκαλιά της ποθητής συμβίας

το βρέφος έβαλε και αυτή στο μυροβόλο στήθος

το πήρε γελοκλαίοντας. Την ελυπήθη εκείνος,

εχάιδευσέ την κι έλεγε:
Αγαπητή, μη θέλεις τόσο δι’ εμέ να θλίβεσαι,
στοχάσου ότι στον Άδη

δε θα με στειλη άνθρωπος η ώρα μου πριν φθάση.

Και άνθρωπος άμα γεννηθή είτε γενναίος είναι,

είτε δειλός δεν δύναται τη μοίρα ν’ αποφύγη.

Αλλ’ άμε σπίτι, έχει στον νουν τα έργα τα δικά σου,

την ηλακάτην, τ’ αργαλειό, και πρόσταζε τες κόρες

να εργάζωνται. Στον πόλεμον θα καταγίνουν όλοι

οι άνδρες που εγεννήθησαν στην Τροίαν κι εγώ πρώτος.

Είπε και πάλι εφόρεσε την περικεφαλαίαν.

Και προς το σπίτι εκίνησεν η αγαπητή γυνή του

κι εσυχνογύριζε να ιδή με μάτια δακρυσμένα.