Τριήρης ιερή ψυχή

 4ος αι π.Χ. Ολυμπιάς, με μάτια μαρμάρινα
το μεράκι του ναυτικού που στολίζει τη θαλάσσια 'σύντροφό' του;
τα μάτια του θεού Ποσειδώνα;
ή
τα μάτια της ναυτικής ψυχής;


ακόμα και όταν έσπαγε το 'μάτι' φυλασσόταν

στη

Σκευοθήκη του Φίλωνος 

 στον Πειραιά

 

 

 με χαρά επειδή το πριν και το μετά 'διαβάζονται' σε ίδια κατασκευές

κουπιά, σχοινιά

μάτια, κατάρτια, πανιά

Σουμέριοι και λάπις λάζουλι

 



Τέχνη Σουμερίων

 

Πολλές οι πηγές του διαδικτύου απ’ όπου μπορεί κάποιος να αρδεύσει πληροφορίες για τη Σουμεριακή «γη των πολιτισμένων βασιλιάδων» που άνθισε στη Μεσοποταμία, στο σημερινό Ιράκ περί το 6000 π.Χ. και με το χρονικό διάστημα 3000-1500 να είναι το peak του πολιτισμού.

 

 

 

 

Οι Σουμέριοι μεταξύ άλλων εφηύραν τον τροχό, έγραφαν με σφηνοειδή γραφή, είχαν γνώσεις μαθηματικών (χρησιμοποιούσαν το εξηνταδικό σύστημα), η αστρονομία (στην οποία υστερότερα βασίστηκαν οι Βαβυλώνιοι) διαρθρωνόταν σύμφωνα με το ηλιακό έτος.

 

   

Aπλή… αριθμολογία

ο Ήλιος ολοκληρώνει την τροχιά του σε χρόνια
25.920= 9

δια 12 (ο ‘ζωδιακός κύκλος’)=3

2.160 (η παραμονή σε κάθε ‘ζώδιο’)=9

 Ο lapis (=λίθος στα Λατινική γλώσσα) lazuli (λαζουάρ= μπλε στην Περσική) έχει μπλε χρώμα ενώ οι μικροί κρύσταλλοι του σιδηροπυρίτη αποδίδουν μεταλλικές αναλαμπές. Το λάζουλι, είναι η ρίζα των λέξεων azure, azzurro, azul (=γαλάζιο στα αραβικά).  Το ορυκτό που εξορύσσεται στην περιοχή περισσότερο από 7.000 χρόνια το χρησιμοποιούσαν οι Σουμέριοι σε κατασκευές και έδειχναν, ως φαίνεται, ιδιαίτερη προτίμηση στα μπλε μάτια.

sumerian artifact

 

Και λίγος… εσωτερισμός. Ο λάπις λάζουλι χρησιμοποιείται στο άνοιγμα του έκτου τσάκρα ή τρίτο μάτι.

Και επειδή μας αρέσει το ανακάτωμα της τράπουλας,
το λες και θρησκευτικό συγκρητισμό,

 

 

 

 

 

 

 

 

 

… πόσο κοντά ή πόσο μακριά φτάνει το «φτου φτου φτου», φόρα ματόχαντρα για το κακό το μάτι...

Η θρησκευτική πολιτική του Κωνσταντίνου Α' (272-337 μ.κ.χ.)

Ναυσικά Αλειφέρη, ΕΛΠ 20,

"Δημόσιος & Ιδιωτικός βίος στη Βυζαντινή περίοδο",  

 βαθμός 9

Εισαγωγή

Tον 3ο αιώνα μ.Χ. η διοικητική σύγχυση που προερχόταν από τα πολλά και διαφορετικού τύπου διοικητικά κέντρα, η υπερφορολόγηση για τη συντήρηση του μεγάλου στρατού, η διαφθορά, οι συγκρούσεις φιλόδοξων στρατηγών, οι βίαιες και πυκνές εναλλαγές στον αυτοκρατορικό θρόνο, οι βάρβαροι εισβολείς στα βόρεια σύνορα, η εμφάνιση των Σασσανιδών στα ανατολικά οδήγησαν σε κρίση που διαπερνούσε τη ρωμαϊκή επικράτεια από άκρου εις άκρον. Μία από τις μεταρρυθμίσεις που στόχευε στη συνοχή των ετερόκλητων πληθυσμών ήταν η απόδοση της ιδιότητας του ρωμαίου πολίτη (Καρακάλας 212 μ.Χ.) στους μη δούλους. Για να επιτευχθεί η ομοιομορφία των υπηκόων και να ολοκληρωθεί επομένως ο απόλυτος έλεγχος μια ενιαία θρησκεία στο τελετουργικό της οποίας θα υποτάσσονταν οι πολίτες ήταν αναγκαία. Σύμφωνα με τη ρωμαϊκή αντίληψη η απόδοση τιμών στον λαμπρό αυτοκράτορα-θεό αλλά και η λατρεία στο ρωμαϊκό πάνθεον επηρέαζε ευνοϊκά τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Ο μονοθεϊστικός χριστιανισμός, που υποστήριζε, μεταξύ άλλων, την ισότητα ενώπιον ενός θεού, απαγόρευε τη λατρεία άλλων θεών∙ έτσι χρεωνόταν τα δεινά της αυτοκρατορίας και διωκόταν από τις ρωμαϊκές εξουσιαστικές αρχές.¹

Το θέμα της εργασίας μας είναι η θρησκευτική πολιτική του δαλματικής καταγωγής Κωνσταντίνου Α΄ (272-337). Το 306 στέφθηκε καίσαρας∙ το 307 αύγουστος∙ μετά τη νίκη του επί του Μαξέντιου τo 312 στη Μουλβία γέφυρα, συναυτοκράτορας με τον Λικίνιο, τον οποίο νίκησε το 324 στη μάχη της Χρυσόπολης.² Παρέμεινε μονοκράτορας έως τον θάνατό του καταργώντας πρακτικά το σύστημα της τετραρχίας που είχε εφαρμόσει στο πλαίσιο της ανανέωσης³ ο Διοκλητιανός. Οι περιοχές της Εγγύς και Μέσης Ανατολής ήταν οι πολυπληθέστερες, με εδαφικό πλούτο και αυτές που παρήγαγαν πολιτισμό (βάρβαροι θεωρούνταν οι Δυτικοί έως τον 15ο αιώνα περίπου). Πιθανόν αυτοί να είναι οι λόγοι που ο Κωνσταντίνος ίδρυσε τη Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολη το 324 στην αρχαία πόλη Βυζάντιο στον Βόσπορο, οι ίδιοι για τους οποίους ο Διοκλητιανός είχε έδρα του την ανατολική Νικομήδεια.⁴ Εν συνεχεία θα δούμε πως διαμορφώθηκε η θρησκευτική πολιτική μετά τον Κωνσταντίνο.

Θρησκευτική πολιτική του Κωνσταντίνου Α΄

Η νομιμοποίηση του χριστιανισμού συνέβη το 313 όταν ο Λικίνιος και ο Κωνσταντίνος συνυπέγραψαν ένα διάταγμα στο Μεδιόλανο, σύμφωνα με το οποίο το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας μπορούσαν να απολαμβάνουν οι Χριστιανοί αλλά «και οι υπόλοιποι». Οι διωγμοί κατά των χριστιανών σταμάτησαν, αποδόθηκαν δημευμένες περιουσίες, παραχωρήθηκαν γαίες στη χριστιανική κοινότητα ενώ οι ιερείς απαλλάχτηκαν από φορολογικές υποχρεώσεις και από δημοτικά καθήκοντα. Έτσι αρκετοί πολίτες έσπευδαν να χειροτονηθούν ώστε να επωφεληθούν από τα προνόμια. Οι δούλοι δεν σημαδεύονταν στο πρόσωπο αφού κατά τη χριστιανική άποψη ο άνθρωπος είχε πλαστεί «κατ’ εικόνα του Θεού. Εν συνεχεία ο Κωνσταντίνος χρηματοδοτούσε την οικοδόμηση λαμπρών χριστιανικών κτιρίων⁵ με αποτέλεσμα ο εθνικός Ζώσιμος να τον κατηγορεί και για διασπάθιση δημόσιου χρήματος αλλά και για κακοτεχνία. Ο Κωνσταντίνος ως maximus pontifix και ως γεφυροποιός προέτρεπε με επιστολές να

Η γυναίκα στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ.

Ναυσικάς Αλειφέρη για

"Δημόσιος & Ιδιωτικός βίος στην αρχαία Ελλάδα", ΕΑΠ,  ΕΛΠ 20

Εισαγωγή

Στην αρχαία Ελλάδα ο όρος «οίκος» είχε ευρεία έννοια καθώς περιλάμβανε: τα εξαρτημένα μέλη (ζευγάρι, παιδιά, δούλοι/ες), τις οικονομικές δραστηριότητες, την ιστορία του οίκου, τις θρησκευτικές τελετές. Σε πατριαρχική κοινωνία αναμενόμενο είναι ο άντρας να έχει την κυρίαρχη θέση. Η γυναίκα μπορούσε να είναι αστή αλλά δεν θεωρείτο πολίτης και κατά συνέπεια δεν είχε νομική υπόσταση· ήταν στην ίδια κοινωνική θέση με τα παιδιά, τους δούλους, τους μέτοικους. Η άσκηση πολιτικών δικαιωμάτων ήταν αποκλειστικό προνόμιο των αντρών. Οι εμφανίσεις της γυναίκας στη δημόσια ζωή ήταν περιορισμένες και σχετίζονταν πάντα με κάποιο τελετουργικό (γαμήλιο, νεκρώσιμο, λατρευτικό θεού).

Στην αρχαία ελληνική θρησκεία δεν υπήρχαν, θεόπνευστα βιβλία, ιερείς/απόστολοι, ούτε ένας θεός και ούτε βέβαια αναμενόμενος σωτήρας. Η θρησκεία επικεντρωνόταν στον εξαγνισμό του ανθρώπινου σώματος και της ψυχής, στον οποίο συνέβαλαν οι μέθοδοι των τελετών (νηστεία, λουτρά, προσευχή, κ.ά). Οι πολλές θρησκευτικές τελετές συνόδευαν όλες τις εκδηλώσεις του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Οι δημόσιες τελετές περιλάμβαναν σπονδές, θυσίες, δείπνα, χορούς, μεταφορά του αγάλματος του θεού, λαμπαδηδρομία, κ.ά., ενισχύοντας έτσι τους δεσμούς των πολιτών της

Serge Noiret : «Ο καθένας μας είναι ιστορικός του παρελθόντος του»

Συνέντευξη στον Σπύρο Κακουριώτη

Ο ιστορικός Serge Noiret γεννήθηκε στο Βέλγιο, όμως ζει στην Ιταλία περισσότερη από τη μισή του ζωή, εργαζόμενος στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας. Με ειδίκευση στη σύγχρονη ιστορία, σύντομα έστρεψε το επιστημονικό του ενδιαφέρον στους σύγχρονους τρόπους και τα μέσα διαμόρφωσης της ιστορικής συνείδησης, ασχολούμενος με νέα ερευνητικά πεδία, όπως αυτό της δημόσιας και της ψηφιακής ιστορίας. Από το 2012 είναι πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τη Δημόσια Ιστορία (International Federation for Public History). Πρόσφατα βρέθηκε στη χώρα μας, προσκεκλημένος ομιλητής στο επιστημονικό συνέδριο για τη «Δημόσια Ιστορία στην Ελλάδα», που διεξήχθη στον Βόλο (30/8-1/9). Με την ευκαιρία αυτή, συζητήσαμε μαζί του για τη δημόσια ιστορία και το ρόλο της στις σύγχρονες κοινωνίες

* Τι είναι η δημόσια ιστορία και γιατί είναι τόσο σημαντική;

Θα έλεγα ότι η δημόσια ιστορία είναι σημαντικότερη κι από την ίδια την ακαδημαϊκή ιστορία, που απευθύνεται σε αρκετά περιορισμένο κοινό. Η δημόσια ιστορία ασχολείται με την ιστορία που βρίσκεται γύρω μας. Ερμηνεύει το παρελθόν για διαφορετικά ακροατήρια, διαφορετικές κοινότητες ανθρώπων, σε διάφορα επίπεδα, από το τοπικό μέχρι το παγκόσμιο, χρησιμοποιώντας ποικίλα μέσα, ιδιαίτερα το Διαδίκτυο, ένα από τα σημαντικότερα κανάλια διάδοσης της δημόσιας ιστορίας παγκοσμίως, απ' όπου οι ακαδημαϊκοί ιστορικοί απουσιάζουν. Είναι εντέλει πολύ σημαντική για τον καθένα μας, γιατί ο καθένας μας είναι ιστορικός του παρελθόντος του, κατά κάποιον τρόπο.

Η Ελλάδα του 1980 στην Τεχνόπολη

 ΄

http://www.technopolis-athens.com/web/guest/events/~/eventsbrowser/16632/0/0/0?_bs_events_browser_loadaction=view&_bs_events_browser_eventStartDate=25%2F01%2F2017&_bs_events_browser_eventEndDate=12%2F03%2F2017&_bs_events_browser_redirect=%2Fweb%2Fguest%2Fevents

Κβαντικό πεδίο

.......Ο καλύτερος τρόπος για την απόκτηση της Γνώσης αυτού του πεδίου του καθαρού Είναι, είναι ο διαλογισμός. Μας βοηθάει επίσης να αντιλαμβανόμαστε αυτές τις ιδιότητες διανοητικά και να στρέφουμε την προσοχή μας σε αυτές, επειδή τελικά οτιδήποτε βιώνουμε είναι αποτέλεσμα της ιδιότητας της προσοχής μας.

Ας αναφερθούμε εκτενέστερα στο κβαντικό πεδίο.

Οι φυσικοί μας λένε ότι καθώς περνάμε πέρα από τη σφαίρα των υποατομικών
σωματιδίων που δομούν το άτομο, και κατ’ επέκταση κάθε τι πραγματικό, πως όταν
προσπαθούμε να εξετάσουμε και να κατανοήσουμε αυτά τα σωματίδια- με αστεία
ονόματα όπως κουάρκς, μποζόνια, λεπτόνια κ.ο.κ. – τα σωματίδια αυτά είναι τόσο
μικρά που πάντα αδυνατούμε να τα μετρήσουμε.

Δεν υπάρχουν ούτε θα υπάρξουν ποτέ διαθέσιμα όργανα που να καταμετρήσουν το απειροστικό μέγεθος αυτών των σωματιδίων. Ουσιαστικά είναι τόσο μικρά που μόνο α τα σκεφτούμε μπορούμε.

Συμβαίνει τώρα ένα πολύ ενδιαφέρον γεγονός σχετικά με τα σωματίδια αυτά: δεν τα έχει δει ποτέ κανείς. Επομένως, εάν δεν μπορείτε να παρατηρήσετε αυτά τα υποατομικά σωματίδια, εάν δεν μπορείτε να τα δείτε, πως μπορείτε να ξέρετε εάν καν υπάρχουν;

 

 

 

 

Και η απάντηση είναι ότι γνωρίζουμε την ύπαρξή τους 

από τα ίχνη που αφήνουν στους επιταχυντές σωματιδίων.

 

 

 

 

 

 

 

 

 Στους χώρους που ερευνούν τις υποατομικές θεωρίες, μπορεί κανείς να δει – ακόμη και να φωτογραφήσει- τα ίχνη που αυτά τα σωματίδια αφήνουν πίσω τους. Και κοιτώντας τα ίχνη αυτά, ξέρει κανείς ότι τα ίχνη αυτά έχουν πράγματι υπάρξει. Υπάρχει όμως και μια άλλη ενδιαφέρουσα όψη αυτών των σωματιδίων, το ότι φαίνεται να υπάρχουν μόνο όταν τα παρατηρούμε.

Επομένως, εάν παρατηρούμε ένα κβαντικό πεδίο, κάθε φορά που το κοιτάμε, τα σωματίδια αυτά αναλάμπουν στιγμιαία σε υπάρξεις. Και κάθε φορά που αποστρέφουμε την προσοχή μας, εξαφανίζονται στο κενό. Ανάβουν και σβήνουν συνέχεια σαν μικροσκοπικά φώτα σε σκοτεινό θάλαμο.
Μπορείτε να φανταστείτε τον σκοτεινό θάλαμο σαν τον άπειρο, απεριόριστο χώρο
και την αναλαμπή της ύπαρξης των σωματιδίων να γίνεται μόνο μέσω της εστίασης
της προσοχής μας στο πεδίο.

Όταν εστιάζετε την προσοχή σας στο πεδίο, τότε αυτά αναδύονται σε υπάρξεις. Όταν η προσοχή σας είναι στραμμένη αλλού, τότε είναι μόνο ένα εύρος πιθανοτήτων στο
πεδίο όλων των δυνατοτήτων.
Κάθε σωματίδιο είναι ταυτόχρονα και ένα κύμα. Και είναι ένα κύμα μέχρι τη στιγμή της παρατήρησης. Ένα κύμα δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένη θέση στο χώρο ή στον χρόνο’ είναι κάτι διάχυτο. Γι αυτό ονομάζεται εύρος πιθανοτήτων στο πεδίο όλων των δυνατοτήτων. Καθορίζει τη στατιστική πιθανότητα να βρεθεί ένα σωματίδιο σε ορισμένη θέση τη στιγμή της παρατήρησης- δηλαδή τη στιγμή της προσοχής. Είναι η προσοχή που μεταβάλλει το εύρος πιθανοτήτων, το κύμα, την κατανομή πιθανοτήτων για μια πιθανή μέτρηση με χρονική συνάρτηση. Η προσοχή παίρνει το εύρος πιθανοτήτων και του δίνει υλική υπόσταση, μόνο με την απλή πράξη της παρατήρησης, και αυτή η πράξη της παρατήρησης, είναι, φυσικά η εστίαση της προσοχής μας σ’ αυτό. Ένα σωματίδιο επομένως κυριολεκτικά δημιουργείται από εσάς και εμένα μέσω της πράξης της παρατήρησης. Πριν παρατηρηθεί ήταν απλά μία μαθηματικά πιθανότητα, μία κατανομή πιθανοτήτων για μια ενδεχόμενη μέτρηση με χρονική συνάρτηση.

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Πριν την παρατήρηση
Κύμα, Διάχυτο πέρα από χώρο και χρόνο
(Εύρος πιθανοτήτων)

Εξω-υλικό, εξω-τοπικό… Στη σφαίρα του νου

Την στιγμή της παρατήρησης
Σωματίδιο
Χωροχρονικό γεγονός
Εντοπικό

Στη σφαίρα του υλικού

Δείτε τη μαγεία αυτής της κατάστασης!
Είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της προσοχής μας που υλοποιεί από το πεδίο όλων των δυνατοτήτων ένα συγκεκριμένο εύρος πιθανοτήτων.

Στην ουσία, το σύνολο της υλικής δημιουργίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο εαυτός που βιώνει τον εαυτό του μέσα από διαφορετικούς τρόπους προσοχής πάνω στην υπόστασή του.

Εάν η προσοχή μας είναι διασπασμένη, τότε και εμείς θα είμαστε διασπασμένοι.

Εάν η προσοχή μας είναι στραμμένη στην ολότητα, τότε είμαστε η ολότητα.

Ο σοφός των Βεδών λέει,

 Έχε την προσοχή σου σε αυτό που είναι και βλέπε την πληρότητά του κάθε στιγμή. Η παρουσία του Θεού είναι παντού. Χρειάζεται μόνο να την αγκαλιάσεις συνειδητά με την προσοχή σου.

Κατανοείστε την ενότητα πίσω από κάθε διαφοροποίηση.
Η ενωτική συνειδητότητα είναι μία κατάσταση φωτισμού όπου διαπερνάμε τη μάσκα
της ψευδαίσθησης που δημιουργεί διαχωρισμούς και τμηματοποιήσεις. Πίσω από τον
φαινότυπο του διαχωρισμού είναι ένα ενοποιημένο πεδίο ολότητας. Εδώ ο σοφός και
το σκηνικό είναι ένα.

Έχουμε την εμπειρία της ενωτικής συνειδητότητας όταν αγαπάμε, όταν είμαστε μαζί με τη φύση ατενίζοντας τα αστέρια ή όταν περπατάμε στην παραλία, όταν ακούμε
μουσική, όταν χορεύουμε, διαβάζουμε ποίηση, προσευχόμαστε και όταν είμαστε στη
σιωπή του διαλογισμού.

Στην ενωτική συνείδηση, γλιστράμε μέσα από τους φραγμούς του χρόνου πάνω στην αυλή της αιωνιότητας όπως όταν λέμε, ‘Η ομορφιά του βουνού μου πήρε τη μιλιά’,  ‘ο χρόνος είχε παγώσει’. Εκείνη τη στιγμή εσείς και το βουνό ήσασταν ένα.

Σε ένα πολύ βαθύ επίπεδο συνειδητότητας, γνωρίζουμε ότι εσείς, εγώ, το βουνό και οτιδήποτε άλλο είμαστε η ίδια Οντότητα με διαφορετική εμφάνιση. Αυτή είναι η κατάσταση της αγάπης – όχι σαν συναίσθημα, αλλά σαν η υπέρτατη αλήθεια, στην καρδιά του συνόλου της Δημιουργίας.

πηγή: https://www.mymind.gr/%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CE%BA/

Auroville - η Πόλη της Αυγής

Εγκαινιάσθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1968

Πού είναι το Auroville;

Βρίσκεται στη νότια Ινδία.

Τι είναι το Auroville;

επιδιώκει να γίνει μια καθολική πόλη,

όπου άνδρες και γυναίκες όλων των χωρών

θα είναι σε θέση να ζουν με ειρήνη και προοδευτική αρμονία

πάνω απ' όλα τα δόγματα, όλες τις πολιτικές 

και όλες τις εθνικότητες. 

Είναι ένας καθολικός δήμος για πληθυσμό μέχρι 50.000 ανθρώπους από όλον τον κόσμο.

Ο σκοπός του Auroville είναι να συνειδητοποιήσουμε την ανθρώπινη ενότητα - στην πολυμορφία. Σήμερα το Auroville αναγνωρίζεται ως το πρώτο και μοναδικό επικυρωμένο διεθνώς σε εξέλιξη πείραμα στην ανθρώπινη ενότητα και μεταμόρφωση της συνείδησης. Αφορά επίσης -και πρακτική έρευνα- για βιώσιμη διαβίωση και για  μελλοντικές πολιτιστικές, περιβαλλοντικές, κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες της ανθρωπότητας.

και... αμερικάνικα άλογα

Μάστανγκ Foto: Kelly Jay 

 

 

 

Στις αμερικάνικες καουμπόικες κινηματογραφικές 

ταινίες το σενάριο είναι παρόμοιο: οι Δυτικοί προστατεύουν το οχυρό τους από τις "κακές" φυλές των Ινδιάνων -απαραίτητο αξεσουάρ της κάθε φυλής ο "σοφός" γέρος.

Οι Νative (γηγενείς κάτοικοι) διακρίνονται για την ιππευτική τους ικανότητα αλλά και για τον σεβασμό που δείχνουν στα άλογα. Μάλιστα, αρκετά ονόματα Ινδιάνων περιλαμβάνουν τη λέξη «άλογο».

 

Υπάρχει, όμως, μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια...

Η ήπειρος Αμερική δεν είχε άλογα!!!  Η αμερικάνικη πανίδα περιλάμβανε βίσονες και λάμα!

Οι κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του 1950 έως 1970 βασίζονται σε γεγονότα που είχαν εκτυλιχτεί κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Ειδικότερα, τον 19ο αιώνα οι λευκοί χριστιανοί αποικιοκράτες είχαν αποφασίσει να περιορίσουν τις τοπικές φυλές σε καταυλισμούς ώστε να μπορέσουν να καρπωθούν τον πλούτο των εδαφών τους. Φερ’ ειπείν χρυσό και άργυρο (μέταλλα, τα οποία λόγω του ότι βρίσκονταν σε μεγάλο βάθος δεν εκμεταλλεύονταν οι Ινδιάνοι), κακάο και την υπέροχη φημισμένη μεξικάνικη βανίλια. 

η Βανίλια είναι είδος ορχιδέας
(ουδεμία σχέση με το χημικό κατασκεύασμα που πωλείται σε φιαλίδια
και χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική)

Το όνομα ‘Τρελό άλογο’ ανήκε στον Τασούνκα Ουίτκο∙ επρόκειτο για τον αρχηγό  των Λακότα.  Το ‘Τρελό άλογο’ ήταν επικεφαλής των ινδιάνικων φυλών (όπως Τσεγιέν, Σιου), οι οποίες υπερασπιζόμενες τα κυριαρχικά τους δικαιώματα ηττήθηκαν από τους λευκούς χριστιανούς (καθολικοί, προτεστάντες) κατακτητές το 1876, στη μεγάλη φονική μάχη στο Little Bighorn (ποταμός). 

Τα άλογα (μαζί με τα όπλα και τις ασθένειες, που θέρισαν τους ντόπιους κατοίκους) στη Νέα Γη έφεραν οι κονκισταδόρες Ισπανοί, Πορτογάλοι (το β΄ μισό του 15ου αι. μ.Χ.) ενώ οι Άγγλοι, οι Γάλλοι (τον 17ο αι.). Σε μικρό χρονικό διάστημα οι Ινδιάνοι

ΚΑΛΙΝΙΓΚΡΑΝΤ

Στο Καλίνιγκραντ γίνεται η εξόρυξη του 80%
της παγκόσμιας παραγωγής κεχριμπαριού

....... βρίσκεται στις νοτιοανατολικές ακτές της Βαλτικής και συνορεύει βορειοανατολικά με τη Λιθουανία και νότια με την Πολωνία. 

Κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι αυτή η μικρή περιοχή (διπλάσιας έκτασης από την Κρήτη) ανήκει στη Δημοκρατία της Ρωσίας, με την οποία δεν συνδέεται εδαφικά –μάλιστα απέχει αρκετά χιλιόμετρα.

 

 είναι η γενέτειρα πόλη
του στοχαστή Ιμανουήλ Καντ

Το πρώην Κένινγκσμπερκ ανήκε στην ανατολική Πρωσία. Οι ΄μεγάλοι΄ ηγέτες των ΕΣΣΔ, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ στη Συμφωνία του Πότσνταμ (1945, μετά τη λήξη του Β΄ΠΠ) αποφάσισαν η συγκεκριμένη περιοχή να περάσει στην Σοβιετική Ένωση και έτσι μετονομάστηκε σε Καλίνιγκραντ.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1989, το Καλίνιγκραντ παρέμεινε στη δικαιοδοσία της Ρωσίας και όχι της Λιθουανίας -η οποία έγινε αργότερα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. 

Ο ρωσικός αυτός θύλακας -εξαιρετικής στρατηγικής σημασίας- διαθέτει ρωσικούς πυραύλους.

................

Η Ρωσία, η εδαφικά μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης, επιθυμούσε και επιθυμεί  διακαώς το άνοιγμα προς θάλασσα.

• Έτσι, ο τσάρος (Μέγας) Πέτρος Α΄ το 1703 ίδρυσε την Πετρούπολη: το πρώτο λιμάνι της Ρωσίας στη Βαλτική.
• Η (Μεγάλη) Αικατερίνη το 1794 την Οδησσό (ανήκει στην Ουκρανία) στη Μαύρη Θάλασσα.
• Ο Αλέξανδρος ο Β΄ το 1871 με το Βλαδιβοστόκ στην Ιαπωνική θάλασσα.
• Ο Ιωσήφ Στάλιν με το απομακρυσμένο… Καλίνιγκραντ. 

Πυρκαγιές στην Ινδονησία 2015

Την Κυριακή (29 Νοεμβρίου) μία μέρα πριν την έναρξη των εργασιών της Παγκόσμιας Διάσκεψης για το Kλίμα στο Παρίσι (COP 21), πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση "Περπατάμε για το κλίμα και το Παρίσι".

Το κίνημα Avaaz και οι περιβαλλοντικές οργανώσεις Greenpeace και WWF Ελλάς περπατούν ενωμένες «ενάντια στην κλιματική αλλαγή υπό τον ήχο των κρουστών του συγκροτήματος Quilombo με κέφι και εορταστική διάθεση, για να ξεσηκώσουμε την πρωτεύουσα στον ρυθμό κατά της κλιματικής αλλαγής». Ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα του Παρισιού 2.000 πόλεις σε 150 χώρες συμμετείχαν στη μεγαλύτερη παγκόσμια κινητοποίηση που έγινε ποτέ για το κλίμα και η Αθήνα έδωσε δυναμικό παρών.

Την ίδια περίοδο που συντελείται η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή του 21ου αιώνα . Ολόκληρη η Ινδονησία έχει εξαφανιστεί από τον καπνό αλλά και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Τεράστιες σε έκταση πυρκαγιές κατακαίουν την ΝΑ Ασία εδώ και δύο μήνες.

Αυτό για το οποίο συζητάμε είναι ένα ‘μπάρμπεκιου’ σε διαφορετική, τεράστια, κλίμακα. Η φωτιά μαίνεται σε όλο το μήκος των 5000 χιλιομέτρων της Ινδονησίας. Αυτό είναι

Η αναχώρησις του Δενύ Κοσσέν

Δημοσίευση από το σημερινό (Σάββατο-Κυριακή 14-15 Νοεμβρίου 2015) φύλλο της εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ» με αριθμό 40305, 

το οποίο εκδόθηκε πριν το τρομοκρατικό χτύπημα  στο Μπατακλάν (περίπου 150 θύματα) της Γαλλίας ώρα 12 μεσάνυχτα της Παρασκευής. 

«Σάββατο 14 Νοεμβρίου 1915

Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΔΕΝΥ ΚΟΣΣΕΝ

Μετ’ αποχαιρετισμόν των ενταύθα επισήμων, ο Γάλλος υπουργός κ. Κοσσέν μετά των συνταξειδευόντων συγγενών και της ακολουθίας του κατήλθε την 8ην π.μ. σήμερον επ’ αυτοκινήτου εις Πειραιά, συνοδευόμενος υπό των Ελλήνων ξεναγών του, προκειμένου να επιβή του καταδρομικού «Έλλη» δια την επιστροφήν του εις Γαλλίαν μέσον Μασσαλίας. Εκ μέρους της πόλεως του Πειραιώς εξαιρετικώς θερμή και διαχυτική προπομπή έγεινεν εις τον ευγενή Γαλάτην. Εκ παραλλήλου προς τας φροντίδας των αρχών της γείτονος, όπου ενηργήθη ειδική εορταστική διακόσμησις, με αφθονίαν Γαλλικών σημαιών αδελφωμένων προς τας Ελληνικάς, [το  μπολτάρισμα έκανε η xronompala] ο λαός είχε συγκεντρωθή, κατά πολυπληθεστάτας μάζας, εις την Βασιλικήν αποβάθραν, όπου η συνοδεία των αυτοκινήτων έφθασεν εξ Αθηνών την 8 ½ π.μ., γενομένη δεκτή με ζητωκραυγάς και επευφημίας.».

Σύμπτωση

Ένας παρόμοιος σημαιοστολισμός κυριαρχεί στα ελληνικά δημόσια κτίρια (π.χ. Ακρόπολη) και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το τελευταίο 24ωρο. Αρκετοί/ές σπεύδουν να χρωματίσουν τα προφίλ τους με τα γαλλικά χρώματα: μπλε-άσπρο-κόκκινο∙ έγιναν Γάλλοι και Γαλλίδες. Αλληλεγγύη! Συμπαράσταση στον δοκιμαζόμενο γαλλικό λαό! Mόνον που οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι δεν έχουν δείξει την ίδια ευαισθησία και σε παρόμοια γεγονότα που συνέβησαν σε άλλα κράτη. Δεν έγιναν φερ’ ειπείν Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Αφρικανοί, κ.ά. Ίσως επειδή είναι μακριά αυτοί οι άνθρωποι.

    Ακρισία,  και ακολουθία «της μοδός»! Mάζα που χειραγωγείται μέσα από εικόνες και κατευθύνεται σε τόπους "θυσιών" καταθέτοντας λουλούδια, κεράκια. Για εξιλέωση αρκεί η διαπίστωση...  "η Δύση φταίει". Σαφέστατα είναι τεράστιες οι ευθύνες των Δυτικών χωρών (από την εποχή του μακεδόνα Αλεξάνδρου) στη δήθεν προσπάθεια του εκπολιτισμού της Ανατολής. Mε ποιους συνεργάζονται, όμως,  οι Δυτικοί προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους; Mα, με Ανατολικούς πολιτικούς, θρησκευτικούς, πνευματικούς ηγέτες, οι οποίοι αδιαφορούν για τον αφανισμό των ομοϊδεατών, ομόθρησκων, ομοαίματών τους.

Το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε με αναμμένα τα φώτα. Άνευ ουσίας και σημασίας το αν θα σβήσουν ή όχι τα φώτα του πύργου του Άιφελ. 

Άπλετο Φως στα μυαλά να πέσει!

 

Η αλήθεια είναι ότι από την εποχή που ο Mάγος της φυλής είχε περισσότερες γνώσεις-πληροφορίες από τα υπόλοιπα μέλη έως την εποχή του INTERNET η τακτική της τρομοκρατίας καλά κρατεί –αυτό που έχει αλλάξει είναι τα μέσα ελέγχου. Ο εθνικισμός  (η πολιτισμική ανωτερότητα ενός λαού) είναι ένα από τα μέσα ελέγχου, που επανέρχεται μέσα από πολλές διαδρομές. Αν δεν εξαλειφθεί η οποιαδήποτε προκατάληψη, αν δεν αλλάξει ο αυτοπροσδιορισμός «είμαι Έλληνας/Γάλλος/χριστιανός/μουσουλμάνος…» και άρα απαιτώ ιδιαίτερη μεταχείριση έναντι των Άλλων, αν δεν καλλιεργήσουμε την ιδέα ότι είμαστε ισότιμα μέλη της Ανθρωπότητας, δυστυχώς το αιματοκύλισμα θα συνεχίζεται.

 ιστορικό ενδιαφέρον: ο "Mέγας" Ναπολέων τον 18ο αιώνα στις εκστρατείες του εναντίον διαφόρων λαών χρησιμοποιούσε τη σημαία της Γαλλικής Επανάστασης με το σύνθημα: Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα  

ΑΣΔΡΑΧΑΣ ΣΠΥΡΟΣ

25.11.2014

Μιλάει για τον ιστορικό χρόνο, τη σχέση Ιστορίας-πολιτικής, τους διανοητές που τον επηρέασαν, την Ιστορία ως εργαλείο κατανόησης του σήμερα

Η συνέντευξη δόθηκε στους ιστορικούς Βαγγέλη Καραμανωλάκη (Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΑΣΚΙ) και Άννα Ματθαίου (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΑΣΚΙ), στο σπίτι του Σπύρου Ασδραχά, στη Νέα Σμύρνη, την Παρασκευή 14 Νοεμβρίου, για την εκπομπή των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας «Ιστορία στο Κόκκινο» (επιμ. Ηλίας Νικολακόπουλος) στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο 105,5» 

Βαγγέλης Καραμανωλάκης: Ξεκινώντας, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι ιδιαίτερο για τον Σπύρο Ασδραχά, και μάλιστα στους ακροατές του «Κόκκινου» και τους αναγνώστες της Αυγής. Ο Σπύρος Ασδραχάς είναι αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους έλληνες ιστορικούς, ο οποίος σημάδεψε με το έργο του τη μεταπολεμική ελληνική ιστοριογραφία· θα έλεγα ότι διεύρυνε τον ορίζοντα της αυτοσυνειδησίας μας. Θέλω, όμως, να τον ευχαριστήσω για τη συζήτηση αλλά και τη φιλόξενη υποδοχή στο σπίτι του και να δώσω αμέσως τον λόγο στη φίλη και συνάδελφο Άννα Ματθαίου.

Άννα Ματθαίου: Συγγραφέας, ερευνητής, δάσκαλος στο Παρίσι και στην Αθήνα, συνιδρυτής με τον Φίλιππο Ηλιού και τον Βασίλη Παναγιωτόπουλο του περιοδικού Τα Ιστορικά, ιδρυτικό μέλος των ΑΣΚΙ και από το 2004 πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου τους. Τις ιδιότητες αυτές θα μπορούσαμε να τις συμπεριλάβουμε σε μία μόνο λέξη, τη λέξη ιστορικός;

Σπύρος Ασδραχάς: Δεν ξέρω αν η λέξη «ιστορικός» είναι η κατάλληλη — και δεν το λέω αυτό από μια ψεύτικη μετριοφροσύνη. Οπωσδήποτε, υπάρχει ένα νήμα που δένει πράγματα τα οποία φαίνονται ανάμεσά τους ανόμοια. Σε άκρα αφαίρεση, θα έλεγα ότι πρόκειται για μια ιδιάζουσα αίσθηση του χρόνου. Είναι μια φράση που την έχω χρησιμοποιήσει και άλλες φορές. Καθώς έχω ζήσει αναμνησκόμενος, έχω μέσα μου έναν χρόνο ο οποίος είναι συνεχής, αλλά με ποιοτικές διαφορές που δημιουργούν σ’ αυτή τη συνέχεια μια ασυνέχεια.

Eικόνες Ελλήνων και Τούρκων του Ηρακλή Μήλλα

«Είναι μελέτη για τον Έλληνα και τον Τούρκο και για τη σχέση τους στο επίπεδο των παραστάσεων και των στερεοτύπων»

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ηρακλή Μήλλα, Εικόνες Ελλήνων και Τούρκων, εκδ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, Αθήνα, 2005.

 

 

 

 Ο Ηρακλής Μήλλας στο βιβλίο του δίνει ενδιαφέροντα στοιχεία για την προσπάθεια των Νεότουρκων να δημιουργήσουν ιστορικό πλαίσιο∙ «ο λαός της Μικράς Ασίας είναι Τούρκοι των Χάτα οι οποίοι έγιναν γνωστοί με ονόματα όπως Χετταίοι».   

Οι Χετταίοι ήταν συγγενικό φύλο των Σουμέριων. Ο σουμεριακός λαός θεωρείται ο αρχαιότερος, κατοικούσε στη Μεσοποταμία και ανέπτυξε αξιόλογο πολιτισμό πριν από περίπου 8.000 χρόνια π.Χ.

Επιπλέον, στο βιβλίο, δίνονται στοιχεία για την ανάγκη προσδιορισμού της ταυτότητας των Νεότουρκων είτε με εθνικό προσδιορισμό (παντουρκισμός) 

είτε με θρησκευτικό (ισλαμισμός) ως συνδετικός κρίκος της συνοχής των κατοίκων της Τουρκίας.

«Οι τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις τελευταίες δεκαετίες του 19^ου και στις αρχές του 20ού αιώνα
διακατέχονταν από μεγάλη ανασφάλεια σχετικά με το μέλλον τους. Έβλεπαν ότι ο κράτος τους ο «μεγάλος ασθενής», διαμελιζόταν και ήταν πολύ πιθανό ακόμα και να ‘πέθαινε’. 

Αυτό εκφράστηκε χαρακτηριστικά από τον Ομέρ Σεϊφετίν το 1912 όπου παρατηρούμε και τον ρόλο που απέδιδε στους μη μουσουλμάνους: Γίνονται τελικά και οι Τούρκοι ένα έθνος… Ο σκοπός των Ελλήνων είναι να πάρουν την Πόλη, τη Σμύρνη και άλλα μέρη και να πετάξουν στην ανατολική όχθη του Κιζίλιρμακ (Ποταμού Άλυς) τα δεκατέσσερα εκατομμύρια Τούρκων ο δε σκοπός των Αρμενίων είναι μια μεγάλη Αρμενία και γι’ αυτό θέλουν να πετάξουν όλους τους Τούρκους στη δυτική όχθη του ίδιου ποταμού. Εάν και τα δύο αυτά έθνη επιτύχουν τον σκοπό τους τότε δεν θα μείνει ούτε ένας Τούρκος στη Μικρά Ασία όλοι θα πέσουν σ’ αυτόν τον ποταμό και θα χυθούν στη θάλασσα». (σ. 29)

«Το 1908 είναι ένα ορόσημο στην ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας. Οι Νεότουρκοι είναι οι εκφραστές της αναδυόμενης τουρκικής εθνικής ταυτότητας. Οι επιλογές των κυβερνήσεων των Νεότουρκων εκφράζουν αναζητήσεις που σχετίζονται με μια εθνογένενεση. […] …όπου το θέμα της παιδείας απασχολεί την τουρκική διανόηση. Μια σπάνια μαρτυρία για την κατάσταση της παιδείας των (μουσουλμάνων) Οθωμανών στις αρχές του 20ού αιώνα είναι οι ανταποκρίσεις του Αχμέτ Σερήφ ο οποίος περιόδευσε ως δημοσιογράφος τη Μικρά Ασία το 1909 και το 1910 και δημοσίευση τις εμπειρίες του στην τουρκόφωνη εφημερίδα Τανίν της Κωνσταντινούπολης. 

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Α. Σερήφ σχεδόν πάντα συγκρίνει την κατάσταση των μουσουλμάνων με αυτή των χριστιανών και πιο συγκεκριμένα με τους «Ρωμιούς» και τους Αρμένιους της Μικράς Ασίας. Λαέ της Άγκυρας σε σένα απευθύνομαι… στην πόλη σας έχετε τριακόσια ή τετρακόσια σπίτια Ρωμιών. Αυτοί δίνοντας, ας πούμε, μια λίρα το κάθε σπίτι έχουν χτίσει καταπληκτικά σχολεία εκπαιδεύουν τα παιδιά τους όπως θέλουν. Το ίδιο καλά είναι και τα σχολεία που ίδρυσαν οι Εβραίοι… Και όσοι μουσουλμάνοι έχουν μυαλό στέλνουν τα παιδιά τους εκεί. Και οι Αρμένιοι πολίτες μας έχουν πολλά και κανονικά σχολεία. Πληρώνουν καλά τους δασκάλους τους. Ενώ εσείς έχετε ανοίξει το στόμα σας και κοιτάτε προς την κυβέρνηση, είστε όλο παράπονα. […] Θα προσέξατε ότι υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι από ξένες χώρες που έρχονται και επισκέπτονται τις περιοχές σας. Αυτοί σκοπεύουν να αγοράσουν από σας τα καλύτερά σας εδάφη και να δημιουργήσουν εκεί νέα χωριά και αγροκτήματα. Έτσι ενώ σήμερα είστε κυρίαρχοι των περιουσιών σας άλλοι θα γίνουν οι αφέντες και εσείς θα καταλήξετε να είστε υπηρέτες.». (σ. 55).

Σε τούρκικα σχολικά βιβλία της περιόδου 1931-33 γράφονται:

«Η Ελληνική Επανάσταση αναφέρεται ως ‘Ανταρσία του Μοριά’. Στις ευρωπαϊκές χώρες, όπως στις Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, στη μέση και ανώτερη εκπαίδευση ανέκαθεν δίδασκαν την αρχαία ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία. […] Τελικά η πλειοψηφία των διανοουμένων της Δύσης ήταν οπαδοί και θαυμαστές των αρχαίων Ελλήνων (Yunan). […] Ορισμένοι αλήτες Άγγλοι και Γάλλοι αξιωματικοί ενώθηκαν με τους επαναστάτες. […] Ο σκοπός της Εθνικής Εταιρείας ήταν να ξεσηκώσει όλους τους χριστιανούς του οθωμανικού κράτους ξεκινώντας από την Ισταμπούλ. Είχαν κάνει σχέδια και ετοιμασίες για τρομερές πράξεις όπως να κάψουν την Ισταμπούλ να πολιορκήσουν τα ανάκτορα να δολοφονήσουν τους κρατικούς παράγοντες.». (σ. 72)

Και:

«Είναι οι σύμμαχοί τους οι Άγγλοι αυτοί που αποβιβάζουν τους Έλληνες στη Σμύρνη το 1919. Οι Έλληνες που καταλαμβάνουν την πόλη φονεύουν τριάντα άτομα χωρίς κάποια βασική αιτία. Απαιτούν από το συνταγματάρχη Suleyman Fethi Bey να φωνάξει ‘Ζήτω ο Βενιζέλος’ και όταν αυτός αρνείται τον σκοτώνουν με τις λόγχες. Διαβάζουμε ότι αυτές οι βάρβαρες πράξεις διαπράττονται με την υποστήριξη των Συμμάχων. Τελικά διαμορφώνεται ένα εθνικό μέτωπο κατά του Έλληνα εισβολέα». (σ. 75)