ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ

Την τελευταία χρονική περίοδο κατακλύζεται το Διαδίκτυο από φωτογραφίες προσφύγων από την Ανατολή, που πραγματικά δεινοπαθούν για να φτάσουν σε ασφαλή χώρα ή για να πατήσουν τα πόδια τους σε στέρεο έδαφος μετά από πολυήμερο ταξίδι στη θάλασσα.

Οι αναλύσεις επί αναλύσεων είναι αμέτρητες όπως και τα επιχειρήματα επί επιχειρημάτων. Όλοι έχουν κάτι να πουν επιλέγοντας –μάλιστα– τις λέξεις τους ώστε η ανάλυση και η επιχειρηματολογία να φανεί ως πρωτότυπη, ως φαεινή έμπνευση, ως αποτέλεσμα χρόνιας και επίπονης μελέτης των συνθηκών της Ανατολής.

Η λύση όπως πάντα είναι απλή: Να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία. Ή ακόμα καλύτερα για την εξάλειψη της προσφυγιάς και άλλων συναφών προβλημάτων να γίνει παύση πυρός παγκοσμίως –όπως υποστήριζε από τον προηγούμενο αιώνα ο φιλόσοφος Καντ! Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι πολύ πιο σύνθετη στο διαμορφωμένο διεθνές περιβάλλον και ταυτόχρονα οι ανατολικοί πολιτισμοί είναι δομημένοι πάνω σε άλλες αρχές, άλλες αξίες –αξιοσέβαστες αναντίρρητα. Τα επιχειρήματα θετικά ή αρνητικά για το άνοιγμα/κλείσιμο των συνόρων είναι «στάχτη στα μάτια» και «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»...

Η ενημέρωση των πολιτών είναι απαραίτητη και επιβεβλημένη –

ΝΑΥΣΙΚΑ

ΝΑΥΣΙΚΆΑ

PIERRE AUGUSTIN

APOLLONIS DE GIOVANNI (15oς αιώνας)

PIETER LASTMAN

Ο πολύτλας δίος Οδυσσέας έφτασε ες Φαιήκων ανδρών δήμον τε πόλιν τε, μετά από αρκετές περιπέτειες. Την χώρα διοικούσε ο μεγαλήτωρ Αλκίνοος. Θυγατέρα του ήταν η Ναυσικάα, αθανάτησι φυήν και ειδός ομοίη. Η γλαυκώπις Αθηνά παρότρυνε την Ναυσικάα εύπεπλον να πάρει άμαξα και να πάει στο ποτάμι να πλύνει την εσθήτα φαεινήν -ζώστρα τε και πέπλους και ρήγεα σιγαλόεντα (ζεστούς χιτώνες, πέπλα και ρούχα ολόλαμπρα, χρωματιστά). Η Ναυσικά και οι αμφίπολοι (θεραπαινίδες) έφτασαν στο ποτάμι. Αφού έπλυναν τα ρούχα η λευκώλενος Ναυσικάα  άρχισε το τραγούδι ενώ οι κοπέλες έπαιζαν με τη σφαίρη. Εν τω μεταξύ ο Οδυσσέας ξύπνησε από τις φωνές των

Μια διακήρυξις του 1844

 Στην πλούσια βιβλιοθήκη της Ναυπάκτου, της οποίας τυγχάνω τακτικός θαμών ανεύρον την πάλαι ποτέ εκδιδομένην «δις της εβδομάδος» εφημερίδα «Αθήνα» προσκείμενη μάλλον προς τον Αλέξανδρον Μαυροκορδάτον. Χρόνος αμέσως μετά την επανάσταση της 3^ης Σεπτεμβρίου 1843, με την οποία έληξε η περίοδος της απολύτου μοναρχίας και άρχισε η περίοδος της συνταγματικής τοιαύτης.

            Ένας πολιτευόμενος της εποχής ο Κ. Κοκκίδης εν όψει εκλογών, δημοσιεύει στην «Αθήνα» της 20^ης Μαΐου 1844, μία διακήρυξη λόγων και αρχών με τους οποίους προτίθεται ν’ ασκήσει, εφ’

ΣΧΟΛΙΚΟΝ ΕΝΘΥΜΙΟΝ

24ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά

σε παλαιό δίπατο κτήριο στην οδό Κανθάρου

Σάρα Μαρία Εριέτα Ροζέν Μπερνάρ

Παρίσι, 22/23 Οκτωβρίου 1844–26 Μαρτίου 1923

Σάρα Μπερνάρ

Αναφέρεται  ως η πιο διάσημη ηθοποιός του κόσμου, και θεωρείται ως μια από τις καλύτερες όλων των εποχών. 

Η φήμη της Μπερνάρ -ως πανέμορφη δραματική ηθοποιός- ξεπέρασε τα σύνορα της Γαλλίας το 1870 (διαμορφωνόταν ήδη η Belle Epoque) 

και σύντομα έπαιξε σε θεατρικές παραστάσεις στην Ευρώπη και την Αμερική. Το αστέρι της κοσμεί τη λεωφόρο Walk of Fame του Χόλυγουντ.

Το προσωνύμιο της ντίβας «με τους 1.000 εραστές» ήταν η ‘θεϊκή Σάρα’.

*Το 1882 παντρεύτηκε τον πειραιώτη Αριστείδη Δαμαλά -γνωστός ηθοποιός στη Γαλλία- τον οποίο η Σάρα εγκατέλειψε λόγω της εξάρτησής του από τα ναρκωτικά. 

 Το λογοτεχνικό βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού με τίτλο Τερέζα αναφέρεται στη ζωή της

Nόρμα του μουσικοσυνθέτη Μπελίνι

Συνθέτης: Vincenzo Bellini (3/11/1801-23/9/1835)

Λιμπρέτο: Felice Romani (31/1/1788-29/1/1865)

Πρώτη εκτέλεση: 26 Δεκεμβρίου 1831 

στη Σκάλα του Μιλάνου

NORMA

Casta Diva che inargenti

Queste sacre antiche piante

A noi volgi il bel sembiante

Senza nube e senza vel

Αγνή θεά που ασημώνεις

Τα δένδρα αυτά τα αρχαία τα ιερά

Γύρνα σε μας το ωραίο σου πρόσωπο

Χωρίς πέπλα και σύννεφα

Γκράφιτι στους... "Αχαρνείς" του Αριστοφάνη

2015, γκράφιτι Νέο Φάληρο, φωτογραφία: Ναυσικά

 

 

 

 

 

 

 

 

Η αναγραφή συνθημάτων ή η ζωγραφική σε δημόσιους χώρους (π.χ. τοίχοι)

 -το λεγόμενο γκράφιτι- 

συνηθιζόταν και στον αρχαίο κόσμο,

όπως μαρτυρά το απόσπασμα από την κωμωδία «Αχαρνείς» 

(σε αττική διάλεκτο) του Αριστοφάνη που έγραψε το 425 π.Χ. για τα Λήναια

και πήρε το πρώτο βραβείο.