Ναυσικά Αλειφέρη, ΕΛΠ 22
📎μύθος για την Ψυχή:
Ο Πλάτων (427/8-348 π.X.) έζησε στην περίοδο
κατά την οποία η Αθηναϊκή πολιτεία ήταν σε οικονομική και ηθική παρακμή. Η δε επιθυμία
της μακεδονικής ηγεμονίας για εξάπλωση και κυριαρχία στον ελλαδικό χώρο ήταν
έκδηλη απειλώντας με αφανισμό τις πόλεις-κράτη αλλά και τα προνόμια της
αριστοκρατίας, μέλος της οποίας ήταν ο Πλάτων. Παράλληλα με τα πολιτειακά και
στρατιωτικά θέματα, οι φιλόσοφοι ανταποκρινόμενοι στις απαιτήσεις της κοινωνίας
ασχολήθηκαν με τον ίδιον τον άνθρωπο (με τη φράση αναφοράς του Πρωταγόρα: «πάντων χρημάτων μέτρον ο άνθρωπος»)·
προσπάθησαν να προσδιορίσουν τους ρυθμιστικούς νόμους που διέπουν τις
ανθρώπινες σχέσεις, διαμορφώνοντας έτσι την Ανθρωποκεντρική περίοδο (μέσα 5ου-322
π.Χ.)
Οι αρετές της πλατωνικής δίκαιης
πόλης
Κατά τη σωκρατική άποψη «η αρετή είναι γνώση» και οι ηθικές
έννοιες (όπως φιλία, οσιότης, δικαιοσύνη, ανδρεία, σοφία, σωφροσύνη) περιλαμβάνονται
στη μία αρετή. Ο Πλάτων αφού αποκάλεσε
Ιδέες τα πρότυπα των αφηρημένων ηθικών
εννοιών τα τοποθέτησε σε έναν υπερβατικό άχρονο, αιώνιο, σταθερό πεδίο. Έτσι, αναγάγοντας τις Ιδέες-αξίες σε μια απόλυτη αληθινή εξω-πραγματικότητα, τους απέδωσε
ιδιότητες –όπως σταθερότητα, καθολικότητα, αιωνιότητα– ίδιες με αυτές των
φυσικών ρυθμιστικών νόμων· τους οποίους οι Σοφιστές θεωρούσαν πανίσχυρους με
κύρος, αντιθέτως ευμετάβλητους και εφήμερους τους θεσπισμένους κοινωνικούς
νόμους –προϊόντα ανθρώπινης σκέψης δίχως αξία.[1]
Σύμφωνα με την άποψη του Πλάτωνα,
όπως αυτή δηλώνεται μέσω του Σωκράτη, η πόλη είναι