Η ευτυχία...

... επιτυγχάνεται με αληθινές ενέργειες/συναισθήματα

Αν ένα αυγό σπάσει από μια εξωτερική δύναμη

η ζωή τελειώνει.

«Μένουμε σπίτι. Δεν μένουμε σιωπηλές»

Tα αθώα «σκάσε», «μη μιλάς», «δεν ξέρεις εσύ» που απευθύνουν οι γονείς στα παιδιά είναι τα θεμέλια της πιθανής μελλοντικής κακοποίησης που θα δεχθούν ως ενήλικα άτομα. Η συζήτηση για την ενδοοικογενειακή βία εστιάζει στην κακομεταχείριση που υφίστανται οι γυναίκες από τους άντρες και αφήνει  στο  περιθώριο την κακομεταχείριση των αντρών από τις γυναίκες –άλλο ένα θέμα ταμπού. Οι αρρωστημένες εξαρτήσεις αφορούν κάθε είδους σχέσεις –σύζυγοι, παιδιά εναντίον γονέων, γονείς εναντίον παιδιών–  με πολλές εκφράσεις βίας (ξύλο, ειρωνεία, εκφοβισμός, υποτίμηση). Η παραμονή σε ασφυκτικό περιβάλλον οφείλεται είτε σε αντικειμενικούς παράγοντες (οικονομική δυσπραγία) είτε σε παθοψυχολογικά αίτια. Είναι αλήθεια ότι όσο μικρότερη αυτοεκτίμηση, όσο λιγότερες εμπειρίες διαθέτει ο άνθρωπος τόσο πιο εύκολα περνά στη θέση του θύματος αλλά και στη θέση του θύτη.

Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και η αγωνία του είναι να γίνει και να παραμείνει άνθρωπος· δεν τα καταφέρνει πάντοτε, κάποιες φορές κάνει πισωγυρίσματα. Σε περίοδο κρίσεων (είτε προσωπικών είτε συλλογικών) αναδύεται το φοβισμένο ζώο που αντιλαμβανόμενο τη μηδαμινότητά του, την ανεπάρκειά του εκδηλώνει αρχέγονα ένστικτα –είτε κυριαρχίας είτε υποταγής. Η συμβολή των αρχαίων Ελλήνων στοχαστών στο γίγνεσθαι ήταν η εμφάνιση της έννοιας διανόηση με την κατάθεση υποθέσεων, θεωριών. Εξύψωσαν τον άνθρωπο, έθεσαν διαχωριστικές γραμμές από τα ά-λογα όντα ενώ αμφισβήτησαν τη θεϊκή υπόσταση . Ωστόσο ούτε καλοί, συνετοί ήταν (συμμετείχαν σε έριδες,

Άλυτα φιλοσοφικά ερωτήματα και...

κορoναϊός στο κεφάλι μας

·     Μεγαλύτερη αξία έχει το καλό του συνόλου/ομάδας/έθνους/κόσμου ή η ζωή ενός ανθρώπου; Ο Ωφελιμισμός, να θυσιαστούν κάποιοι για τη σωτηρία των πολλών, βρίσκει εφαρμογή στη στρατηγική (ανοσία της αγέλης) για τη μη εξάπλωση της επιδημίας της Αγγλίας και των ΗΠΑ και προκαλεί αντιδράσεις σε μεγάλο τμήμα της παγκόσμιας κοινότητας. Σε περίπτωση πολέμου ο Ωφελιμισμός είναι αποδεκτός –να θυσιασθούν οι στρατιώτες που ανάγονται σε ήρωες για την πατρίδα, για τον λαό– για την υπεράσπιση της ιδέας-ελευθερίας.

 ·     Μεγαλύτερη ισχύ έχει η φύση του ανθρώπου ή ο νόμος των ανθρώπων; Στην ανθρώπινη φύση είναι η κίνηση, η κοινωνικοποίηση που συμβάλλουν στην ψυχική υγεία, γι αυτό άλλωστε οι γιατροί συμβουλεύουν τους ανθρώπους να περπατάνε, να συμμετέχουν σε δραστηριότητες, να διατηρούν επαφή με άλλα μέλη είτε εκ του σύνεγγυς είτε δια ζώσης φωνής. Στην παρούσα περίοδο, ο εγκλεισμός είναι απόφαση της Πολιτείας, αφού «έχουμε πόλεμο» –μάλλον άστοχη έκφραση, αφού υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην προετοιμασία για πόλεμο και στην προφύλαξη για τη μη μετάδοση ενός μικροβίου. Ο νόμος λοιπόν των ανθρώπων, δυνάστης κατά τον αρχαίο σοφιστή Ιππία, ενισχύεται με την επιβολή χρηματικού προστίμου για να συμμορφωθούν οι συμπεριφερόμενοι σύμφωνα με τη φύση τους. Ο περιορισμός για το καλό του συνόλου φαίνεται να δημιουργεί νέο είδος ηρώων, τους έγκλειστους, αυτοί που επαναστατούν στον κρατικό μηχανισμό.

·     Μπορεί να υπάρξει μια καθολική θεωρία, αλήθεια;    Όχι. Όπως αποδεικνύεται για άλλη μία φορά. Η αντίδραση του κάθε μέλους στην οποιαδήποτε διαταραχή της κανονικότητας είναι απρόβλεπτη· από τη βοήθεια, την αλληλεγγύη, την έξοδο και έκθεση σε κίνδυνο χωρίς προφυλάξεις μέχρι την εκμετάλλευση της ανθρώπινης δυστυχίας με την αναπαραγωγή φωτογραφιών, κειμένων στα διαδικτυακά μέσα προκειμένου με την αύξηση των likes να τροφοδοτηθεί το αρρωστημένο Εγώ.  Αν οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι, αξιολογώντας την κατάσταση θα λειτουργούσαμε όλοι λογικά. Συνειδητή επιλογή η παραμονή στο σπίτι (ενάντια στη φύση μας) και υπακοή στη λήψη προληπτικών μέτρων (νόμος που εκ των πραγμάτων ακυρώνει, προσωρινά έστω, προγενέστερους νόμους περί ελευθερίας και αυτοδιάθεσης) προκειμένου να μη βλάψουμε το ανθρώπινο είδος.

·     Υπάρχει ελεύθερη βούληση;

Στο θύραθεν πεδίο