ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ ΚΑΙ ΡΗΤΟΡΑΣ ΔΙΩΝ, ΕΛΠ 21

φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη για το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, ΕΛΠ 21
(βαθμός 9)

Εισαγωγή

Κατά την Ελληνιστική περίοδο (323 π.Χ.-31 π.Χ.) η δημιουργία βασιλείων είχε ως συνέπεια οι πόλεις-κράτη να χάσουν την αυτονομία τους. Kαθώς οι πολιτειακοί θεσμοί λειτουργούσαν τυπικά το άτομο έχασε τον πολιτικό του ρόλο και η συνυφασμένη με την άμεση δημοκρατία ρητορική έχασε τη δυναμική της.  Η αγάπη για τη γνώση (φιλοσοφία), η αναζήτηση αιώνιων αρχών (χαρακτηριστικό της Κλασικής περιόδου) υποχώρησε προς χάρη της αναζήτησης της προσωπικής ευδαιμονίας.[1] Η λογιοσύνη και η έρευνα της αρχαίας λογοτεχνίας ευνόησαν τη φιλολογία.[2] Οι λόγιοι επέλεγαν είτε τον λιτό αττικισμό είτε τον περίτεχνο ασιανισμό –αντί της Κοινής γλώσσας. Ο αλεξανδρινός Καλλίμαχος (320-240 π.Χ.), με έργο του οποίου θα ασχοληθούμε στην πρώτη ενότητα, που θεωρείται ο κορυφαίος εκπρόσωπος της ελληνιστικής διανόησης έγραφε στην αττική διάλεκτο. Με το πλούσιο συγγραφικό του έργο αποτέλεσμα της πολύχρονης μελέτης της λογοτεχνικής παράδοσης αλλά και με τα νεωτεριστικά στοιχεία που εισήγαγε επηρέασε τη φιλολογία όχι μόνον της εποχής του αλλά και τη μεταγενέστερη.[3]

Στην παγκόσμια ρωμαϊκή αυτοκρατορία η εξαφάνιση των πόλεων-κρατών ολοκληρώθηκε. Στους λεγόμενους Αυτοκρατορικούς χρόνους (31 π.Χ.-330 μ.Χ.) πόλεις με αίγλη όπως η κλασική Αθήνα, η ελληνιστική Αλεξάνδρεια μετατράπηκαν σε επαρχίες. Στις νέες αυτές συνθήκες το άτομο έχασε εντελώς τον πολιτικό του ρόλο. Και ενώ η επίδειξη πλούτου, η υπερβολή χαρακτήριζε την εύπορη τάξη η κατώτερη ζούσε στην ένδεια. Επιπλέον, οι βραχύβιες ρωμαϊκές δυναστείες και οι συχνοί εμφύλιοι πόλεμοι των δυναστειών οδηγούσαν το άτομο σε αβεβαιότητα αλλά και σε απογοήτευση αναφορικά με τα εγκόσμια. Λύτρωση σε αγωνιώδη ερωτήματα που γεννούσε η εσωστρέφεια επεδίωξαν να δώσουν διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα, όπως ο Κυνισμός, ο Στωισμός,

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ 4ου αι. π.Χ., ΕΛΠ 21

Φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη για το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, ΕΛΠ 21
βαθμός 8

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εισαγωγή

Η Ρητορική είναι η τέχνη της σύνθεσης πειστικών επιχειρημάτων του προφορικού και γραπτού λόγου. Εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. στην Αθήνα και θεωρήθηκε απαραίτητο εφόδιο προκειμένου ο πολίτης να συμμετέχει στα κοινά. Η ισηγορία ήταν πλέον δικαίωμα του πολίτη, ο οποίος είχε ευκαιρίες να ρητορεύσει -προκειμένου να εκφέρει άποψη, να επεξεργαστεί νόμους, να κρίνει πράξεις, να υποστηρίξει το δίκιο του, να απαντήσει σε λεκτικές επιθέσεις- στα νέα θεσμικά δημοτικά όργανα, όπως τα λαϊκά δικαστήρια, η Εκκλησία του Δήμου, η Βουλή, αλλά και στις εορταστικές εκδηλώσεις. Οι ρητοροδιδάσκαλοι ανέλαβαν επ’ αμοιβή την εκπαίδευση εύπορων νέων που ήθελαν να ακολουθήσουν πολιτική σταδιοδρομία.[1] Κατά τον Αριστοτέλη αναπτύχθηκαν τρία είδη ρητορικού λόγου: το δικανικόν, το συμβουλευτικόν (πολιτικός), το επιδεικτικόν (πανηγυρικός).[2]

Στην πρώτη ενότητα θα παρουσιάσουμε ένα απόσπασμα από τη Ρητορική του Αριστοτέλη. Η Ρητορική βασίζεται στα χειρόγραφα του Αριστοτέλη, στα οποία περιγράφονται με επιστημονικούς όρους οι πρακτικές, οι μέθοδοι της ρητορικής τέχνης.[3]

Στη δεύτερη ενότητα θα ασχοληθούμε με τους δικανικούς λόγους του Απολλόδωρου «Κατά Νεαίρας» και του Αισχύνη «Περὶ τῆς παραπρεσβείας» (34), που γράφτηκαν τον 4ο αιώνα π.Χ., όταν η Αθήνα είχε περιέλθει σε παρακμή. Η μήνυση που κατέθεσε ο Απολλόδωρος το 342 π.Χ. κατά της εταίρας Νεαίρας είναι δείγμα διαβολής, αφού αναφερόταν σε γεγονότα που είχαν συμβεί πριν

Η Ελλάδα του 1980 στην Τεχνόπολη

 ΄

http://www.technopolis-athens.com/web/guest/events/~/eventsbrowser/16632/0/0/0?_bs_events_browser_loadaction=view&_bs_events_browser_eventStartDate=25%2F01%2F2017&_bs_events_browser_eventEndDate=12%2F03%2F2017&_bs_events_browser_redirect=%2Fweb%2Fguest%2Fevents

2017, Η Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης

Για μια ακόμη χρονιά, η περίφημη Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης μεταδίδεται απευθείας μέσω του δικτύου της EBU. Η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης, από την χρυσοποίκιλτη αίθουσα Musikverein της Αυστριακής Πρωτεύουσας,ερμηνεύει έργα των Franz Lehár, Emile Waldteufel, Johann Strauss υιού, Josef Strauss, Franz von Suppé, Carl Michael Ziehrer, Otto Nicolai, Johann Strauss πατρός και Eduard Strauss. Τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης διευθύνει ο βενεζουελάνος αρχιμουσικός Gustavo Dudamel. Η συναυλία μεταδίδεται παράλληλα και σε υψηλή ανάλυση μέσω της συχνότητας της ΕΡΤ HD, ραδιοφωνικά από το Τρίτο Πρόγραμμα και διαδικτυακά μέσω webTV από την ιστοσελίδα της ΕΡΤ (www.ert.gr).  Παρουσίαση: Μιχάλης Μεσσήνης

http://program.ert.gr/details.asp?pid=3512867&chid=9

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2017 ΜΕ...

... Αφροδίτη και Σελήνη 
στην Πλάκα Αθήνας, φωτογραφία: Ναυσικά

 

ΑΡΧΑΪΚΗ ΠΟΙΗΣΗ (8ος-μέσα 5ου αιώνα π.Χ.)

Φοιτητική εργασία της Ναυσικάς Αλειφέρη για το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (βαθμός 9,3)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

Ο Απόλλων και η λύρα του

Opéra de Paris Garnier

http://www.aviewoncities.com/paris/operagarnier.htm

Η ποίηση -επική και λυρική- είναι είδος της λογοτεχνίας.[1] Τα έπη αφηγούνται ηρωικές πράξεις ανθρώπων και δράσεις θεών. Οι ήρωες  κερδίζουν τον απεριόριστο θαυμασμό και γίνονται πρότυπα προς μίμηση. Η απαγγελία ποιημάτων γινόταν από τους ραψωδούς σε θρησκευτικές εορτές, που περιλάμβαναν μουσικούς και αθλητικούς αγώνες. Στην πρώτη ενότητα θα ασχοληθούμε με το απόσπασμα (ραψωδία μ, 153-200 στ.) από την ομηρική Οδύσσεια, που πιθανολογείται ότι γράφτηκε τον 7ο αι. π.Χ. Το έπος που ανήκει στον κύκλο Νόστος περιγράφει τις περιπέτειες του Οδυσσέα και τον διακαή πόθο για επιστροφή στην πατρίδα.[2]

Κατηγορίες της λυρικής ποίησης είναι η μελική και η χορική. Η μελική ποίηση εκφράζει προσωπικά συναισθημάτα, απόψεις, εμπειρίες και στοχεύει στην αισθητική απόλαυση. Η θεματολογία της μελικής ποίησης είναι απλή, αντλείται από καθημερινές δράσεις ανθρώπων∙ ωστόσο η ηρωική δράση, ως ένθετη διήγηση, δεν εξαφανίζεται. Ο ποιητής εκτελεί μόνος το έργο του (εξού και όρος μονωδία) με τη συνοδεία λύρας. Καθώς ο ποιητής εκμυστηρευόταν προσωπικές εμπειρίες το κοινό ήταν σαφώς μικρότερο.

            Με τη μονωδία της Σαπφώς και με το Απόσπασμα 1, 36-77, Παρθένειο του Αλκμάνα, θα ασχοληθούμε στη δεύτερη ενότητα. Η Σαπφώ ήταν μέλος της  αριστοκρατικής τάξης και έγραφε στην αιολική διάλεκτο της Λέσβου. Στη Σπάρτη γεννήθηκε η χορική ποίηση -χορός των γυναικών σε δημόσια θέα. Στη χορική ποίηση, ο ποιητής ήταν και συνθέτης, χορογράφος, και συνήθως συνόδευε τον χορό με την κιθάρα του. Ο Αλκμάνας, έγραψε χορικά ποιήματα στο «λακωνικό ιδίωμα».[3]

            Στην ίδια ενότητα θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε την άποψη των αρχαίων Ελλήνων για την ωραιότητα. Στην εννοιολογική ελληνική γλώσσα, η λέξη «ωραίο» προέρχεται από τη λέξη

Κβαντικό πεδίο

.......Ο καλύτερος τρόπος για την απόκτηση της Γνώσης αυτού του πεδίου του καθαρού Είναι, είναι ο διαλογισμός. Μας βοηθάει επίσης να αντιλαμβανόμαστε αυτές τις ιδιότητες διανοητικά και να στρέφουμε την προσοχή μας σε αυτές, επειδή τελικά οτιδήποτε βιώνουμε είναι αποτέλεσμα της ιδιότητας της προσοχής μας.

Ας αναφερθούμε εκτενέστερα στο κβαντικό πεδίο.

Οι φυσικοί μας λένε ότι καθώς περνάμε πέρα από τη σφαίρα των υποατομικών
σωματιδίων που δομούν το άτομο, και κατ’ επέκταση κάθε τι πραγματικό, πως όταν
προσπαθούμε να εξετάσουμε και να κατανοήσουμε αυτά τα σωματίδια- με αστεία
ονόματα όπως κουάρκς, μποζόνια, λεπτόνια κ.ο.κ. – τα σωματίδια αυτά είναι τόσο
μικρά που πάντα αδυνατούμε να τα μετρήσουμε.

Δεν υπάρχουν ούτε θα υπάρξουν ποτέ διαθέσιμα όργανα που να καταμετρήσουν το απειροστικό μέγεθος αυτών των σωματιδίων. Ουσιαστικά είναι τόσο μικρά που μόνο α τα σκεφτούμε μπορούμε.

Συμβαίνει τώρα ένα πολύ ενδιαφέρον γεγονός σχετικά με τα σωματίδια αυτά: δεν τα έχει δει ποτέ κανείς. Επομένως, εάν δεν μπορείτε να παρατηρήσετε αυτά τα υποατομικά σωματίδια, εάν δεν μπορείτε να τα δείτε, πως μπορείτε να ξέρετε εάν καν υπάρχουν;

 

 

 

 

Και η απάντηση είναι ότι γνωρίζουμε την ύπαρξή τους 

από τα ίχνη που αφήνουν στους επιταχυντές σωματιδίων.

 

 

 

 

 

 

 

 

 Στους χώρους που ερευνούν τις υποατομικές θεωρίες, μπορεί κανείς να δει – ακόμη και να φωτογραφήσει- τα ίχνη που αυτά τα σωματίδια αφήνουν πίσω τους. Και κοιτώντας τα ίχνη αυτά, ξέρει κανείς ότι τα ίχνη αυτά έχουν πράγματι υπάρξει. Υπάρχει όμως και μια άλλη ενδιαφέρουσα όψη αυτών των σωματιδίων, το ότι φαίνεται να υπάρχουν μόνο όταν τα παρατηρούμε.

Επομένως, εάν παρατηρούμε ένα κβαντικό πεδίο, κάθε φορά που το κοιτάμε, τα σωματίδια αυτά αναλάμπουν στιγμιαία σε υπάρξεις. Και κάθε φορά που αποστρέφουμε την προσοχή μας, εξαφανίζονται στο κενό. Ανάβουν και σβήνουν συνέχεια σαν μικροσκοπικά φώτα σε σκοτεινό θάλαμο.
Μπορείτε να φανταστείτε τον σκοτεινό θάλαμο σαν τον άπειρο, απεριόριστο χώρο
και την αναλαμπή της ύπαρξης των σωματιδίων να γίνεται μόνο μέσω της εστίασης
της προσοχής μας στο πεδίο.

Όταν εστιάζετε την προσοχή σας στο πεδίο, τότε αυτά αναδύονται σε υπάρξεις. Όταν η προσοχή σας είναι στραμμένη αλλού, τότε είναι μόνο ένα εύρος πιθανοτήτων στο
πεδίο όλων των δυνατοτήτων.
Κάθε σωματίδιο είναι ταυτόχρονα και ένα κύμα. Και είναι ένα κύμα μέχρι τη στιγμή της παρατήρησης. Ένα κύμα δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένη θέση στο χώρο ή στον χρόνο’ είναι κάτι διάχυτο. Γι αυτό ονομάζεται εύρος πιθανοτήτων στο πεδίο όλων των δυνατοτήτων. Καθορίζει τη στατιστική πιθανότητα να βρεθεί ένα σωματίδιο σε ορισμένη θέση τη στιγμή της παρατήρησης- δηλαδή τη στιγμή της προσοχής. Είναι η προσοχή που μεταβάλλει το εύρος πιθανοτήτων, το κύμα, την κατανομή πιθανοτήτων για μια πιθανή μέτρηση με χρονική συνάρτηση. Η προσοχή παίρνει το εύρος πιθανοτήτων και του δίνει υλική υπόσταση, μόνο με την απλή πράξη της παρατήρησης, και αυτή η πράξη της παρατήρησης, είναι, φυσικά η εστίαση της προσοχής μας σ’ αυτό. Ένα σωματίδιο επομένως κυριολεκτικά δημιουργείται από εσάς και εμένα μέσω της πράξης της παρατήρησης. Πριν παρατηρηθεί ήταν απλά μία μαθηματικά πιθανότητα, μία κατανομή πιθανοτήτων για μια ενδεχόμενη μέτρηση με χρονική συνάρτηση.

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Πριν την παρατήρηση
Κύμα, Διάχυτο πέρα από χώρο και χρόνο
(Εύρος πιθανοτήτων)

Εξω-υλικό, εξω-τοπικό… Στη σφαίρα του νου

Την στιγμή της παρατήρησης
Σωματίδιο
Χωροχρονικό γεγονός
Εντοπικό

Στη σφαίρα του υλικού

Δείτε τη μαγεία αυτής της κατάστασης!
Είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της προσοχής μας που υλοποιεί από το πεδίο όλων των δυνατοτήτων ένα συγκεκριμένο εύρος πιθανοτήτων.

Στην ουσία, το σύνολο της υλικής δημιουργίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο εαυτός που βιώνει τον εαυτό του μέσα από διαφορετικούς τρόπους προσοχής πάνω στην υπόστασή του.

Εάν η προσοχή μας είναι διασπασμένη, τότε και εμείς θα είμαστε διασπασμένοι.

Εάν η προσοχή μας είναι στραμμένη στην ολότητα, τότε είμαστε η ολότητα.

Ο σοφός των Βεδών λέει,

 Έχε την προσοχή σου σε αυτό που είναι και βλέπε την πληρότητά του κάθε στιγμή. Η παρουσία του Θεού είναι παντού. Χρειάζεται μόνο να την αγκαλιάσεις συνειδητά με την προσοχή σου.

Κατανοείστε την ενότητα πίσω από κάθε διαφοροποίηση.
Η ενωτική συνειδητότητα είναι μία κατάσταση φωτισμού όπου διαπερνάμε τη μάσκα
της ψευδαίσθησης που δημιουργεί διαχωρισμούς και τμηματοποιήσεις. Πίσω από τον
φαινότυπο του διαχωρισμού είναι ένα ενοποιημένο πεδίο ολότητας. Εδώ ο σοφός και
το σκηνικό είναι ένα.

Έχουμε την εμπειρία της ενωτικής συνειδητότητας όταν αγαπάμε, όταν είμαστε μαζί με τη φύση ατενίζοντας τα αστέρια ή όταν περπατάμε στην παραλία, όταν ακούμε
μουσική, όταν χορεύουμε, διαβάζουμε ποίηση, προσευχόμαστε και όταν είμαστε στη
σιωπή του διαλογισμού.

Στην ενωτική συνείδηση, γλιστράμε μέσα από τους φραγμούς του χρόνου πάνω στην αυλή της αιωνιότητας όπως όταν λέμε, ‘Η ομορφιά του βουνού μου πήρε τη μιλιά’,  ‘ο χρόνος είχε παγώσει’. Εκείνη τη στιγμή εσείς και το βουνό ήσασταν ένα.

Σε ένα πολύ βαθύ επίπεδο συνειδητότητας, γνωρίζουμε ότι εσείς, εγώ, το βουνό και οτιδήποτε άλλο είμαστε η ίδια Οντότητα με διαφορετική εμφάνιση. Αυτή είναι η κατάσταση της αγάπης – όχι σαν συναίσθημα, αλλά σαν η υπέρτατη αλήθεια, στην καρδιά του συνόλου της Δημιουργίας.

πηγή: https://www.mymind.gr/%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CE%BA/