NON, JE NE REGRETTE RIEN

Όλες οι απαντήσεις είναι μέσα μας!

Μάλιστα.

Και να είμαι γω με βλεφαρίδες κάγκελο, κατακόκκινα νύχια, ψηλοτάκουνες γόβες, με ένα φτυαράκι τόσο δα και να σκάβω το υποσυνείδητό μου. Και να ’χω ν' αντιμετωπίσω φαντάσματα, σκελετούς, να εξοντώνω αράχνες, να λύνω συμπλέγματα σε σήραγγες αχαρτογράφητες, σαν αυτές της λίμνης της Βουλιαγμένης.

Και ενώ θέλω να βγω στον ήλιο με διάθεση

«την τραγιάσκα χαμηλώνεις και κρυφές ματιές μου δώνεις»

να έρχονται οι πολύξεροι αστρολόγοι και να με συμβουλεύουν:

Μην κάνεις κανένα αστείο. Έξω σε περιμένει ο Κρόνος/Χρόνος. Ο Δάσκαλος που θα σε εξετάσει. Έμαθες το μάθημά σου; Καθάρισε, για να φανεί η αλήθεια που πηγάζει από μέσα σου.

Κι έτσι ξανακλείνομαι στο σπήλαιο. 

• O μεταξοσκώληκας ακόμα και όταν είναι κλεισμένος στο κουκούλι του, ακούγεται να υφαίνει. Η χρυσαλλίδα παραμένει ακίνητη με τα φτερά και τα πόδια διπλωμένα στο στήθος για 12 ημέρες και ύστερα ξυπνάει, σπάζει το κουκούλι και ξεπετάγεται στο φως. Αυτό είναι το «μεγάλο ξύπνημα», όπως λένε οι Κινέζοι. Ή κατά τον Ρίτσο «Βρες χρόνο για σκέψη. Αυτό είναι η πηγή της δύναμης»).

Ας είναι!

Ξανά σκάψε, σκάψε, λοιπόν. (Ποιος ξέρει; Μπορεί αντί για τον εαυτό μου να βρω φλέβα χρυσού). Έως ότου ο Κρόνος (σύμφωνα με τους αστρολόγους) φιλοξενηθεί από τον αεράτο και φιλόσοφο Τοξότη και βρεθούμε όλοι με ένα τόξο στα χέρια  να στοχεύουμε το «ΜΙΛΑ» και ξεχάσουμε τα «ΜΗΛΑ» των Εσπερίδων, της Έριδος και το παιχνίδι που παίζαμε πιτσιρίκια.

Ελπίζω μόνο να θυμηθεί κάποιος να με ειδοποιήσει  για την αναχώρηση του Κρόνου γιατί βρίσκομαι μπροστά σε μια σήραγγα που έχει μια ταμπελάρα να: ΠΡΟΣ ΘΙΒΕΤ.

Και όχι ότι δεν μου αρέσουν τα ταξίδια. Κάθε άλλο.

Η επιθυμία μου, όμως, είναι να καθαρίσω το μέσα μου για να βγω ανάλαφρα στο έξω και να χορέψω:

1961

No, I regret nothing

I start again from zero

Today, it begins with you

ΥΠΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΑ 'ΧΑ ΓΙΝΕΙ

2014

Άλλη μια άκρως πολυεπίπεδα συμβολική και ρεαλιστική φωτογραφία. Δύο άνθρωποι ως εκπρόσωποι ενός φύλου αλλά και ως μέλη μιας συγκεκριμένης κοινότητας ανταλλάσσουν φιλί πάθους. Ο ισχυρός εβραίος άντρας που υπερβαίνει το τείχος, βρίσκεται ψηλά και ‘επιτίθεται’ στην καταπιεσμένη παλαιστίνια γυναίκα που βρίσκεται χαμηλά.

Μια διαφορετική ματιά από αυτή του ρομαντικού Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Στην Τέχνη, ο Ρωμαίος υψώνεται ενώ η Ιουλιέτα γέρνει προς την πλευρά του (οι στάσεις δεν δηλώνουν υποταγή αλλά ανάγκη).

1961, Δημήτρης Παπαμιχαήλ και Αντιγόνη Βαλάκου

Καλή σου νύχτα, χίλιες φορές καλή σου νύχτα. 

-Χίλιες φορές κακή χωρίς το φως σου.

-Καληνύχτα καληνύχτα τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση

που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει. 

Ακόμα και η ειρήνη για τον συγγραφέα προσεγγίζεται ως διαπροσωπική υπόθεση και όχι ως διακρατική:

Ύπνος να ’ρθει στα μάτια σου και στην καρδιά σου ειρήνη. 

Ύπνος και ειρήνη θα θελα για σένα να ’χα γίνει.

© Τι είναι αυτό που φέρνει κοντά δύο ανθρώπους; 

Το κισμέτ, το πεπρωμένο, το κάρμα σύμφωνα με την πλούσια σε μυθοπλασία ανατολική εκδοχή. Η χημεία για τους δυτικούς ορθολογιστές. Όποια και αν είναι η αιτία, μια εικόνα αγάπης δεν χάνει τη δυναμική της, την ομορφιά της.

Οι ‘άρρωστοι’ σεναριογράφοι, μυθιστοριογράφοι έχουν πείσει το κοινό τους, ότι η μεγάλη αγάπη γεννιέται και ανθίζει όταν υπάρχουν εμπόδια και πόνος. Κάτι αντίστοιχο με τον πόνο που πρέπει να υποστεί ο άνθρωπος αν θέλει να κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών.  Και το επιχείρημα δυνατό: «η αγάπη όλα τα υπομένει, όλα τα ελπίζει». Παρ’ όλα αυτά το ρομάντζο εξελίσσεται ωραιότατα στο «αρχικά» και διαλύεται στο «κατ’ αρχάς». Άνθρωποι αγκυλωμένοι -χωρίς να είναι δική τους επιλογή- σε πεποιθήσεις, αντιλήψεις, σε νοοτροπία που χτίστηκε τουβλάκι τουβλάκι επί σειρά αιώνων, είναι σίγουρο ότι δεν θα πάνε μακρινό ταξίδι.

Κακά τα ψέματα. Η αγάπη είναι κάτι περισσότερο από ένα φολκλόρ πανηγύρι, από μια ευφάνταστη φαντασία. Ήταν και είναι επικοινωνία (μιλάμε την ίδια γλώσσα) σε όλα τα επίπεδα ώστε να  αντιμετωπίζει κρίσεις κάθε είδους και τελικώς να ισχυροποιείται.

Η γοητεία της αυτοπεποίθησης (ξέρω τις βαθύτερες ανάγκες μου και τις υποστηρίζω) που μιλάει τη γλώσσα του ρεαλισμού, ο οποίος κακώς έχει συνδεθεί με την απο-γοήτευση, είναι ανυπέρβλητη. Έτσι, λοιπόν, ο Αντόνιο ταιριάζει με την Κλεοπάτρα, ο Ντόναλντ με τη Νταίζη, ο Πιερ Κιουρί με τη Μαρία Κιουρί, ο Αλέξης Ζορμπάς με τη μαντάμ Ορτάνς. Και είναι βέβαιο ότι όλα τα ζευγάρια ‘έλιωναν’ στη θέα ενός ηλιοβασιλέματος.©

Επανερχόμαστε στη φωτογραφία της ειρήνευσης, που, αν και στημένη, είναι στ’ αλήθεια εντυπωσιακή. Και το μήνυμα -της εφικτής προσέγγισης μεταξύ λαϊκών ανθρώπων, που αλλάζουν νοοτροπία και συναποφασίζουν την αυτοδιάθεσή τους- είναι ελπιδοφόρο.

Ωστόσο,

εμείς οι ακραίοι ρεαλιστές (κάποιες φορές αγγίζουμε και το άλλο άκρο), οι καχύποπτοι που τρεφόμαστε από τη συνωμοσιολογία περί ύπαρξης σκοτεινών εξουσιαστικών κέντρων, κρατάμε και τη φράση του δημοσιογράφου-ανταποκριτή στη Μόσχα, Τζουλιέτο Κιέζα: 9 ηγέτες των παγκόσμιων τραπεζών (Bank of America, Goldman Saks, UBS, Deutche Bank και άλλοι) συγκεντρώνονται για να συζητήσουν την τύχη των 6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων και αποφασίζουν ποιο θα είναι το ποσοστό ανεργίας, πόσοι άνθρωποι θα πεθάνουν από την πείνα, πόσες κυβερνήσεις θα ανατραπούν, πόσοι υπουργοί θα δωροδοκηθούν και ούτω καθεξής. (http://eng.ghn.ge/news-2718.html # sthash.dZYkGIrw.dpuf )

αν πρόκειται να σωθεί έστω και ένα παιδί...

http://www.unicef.gr/

Ακόμη και σε αυτήν την τόσο τραγική, θλιβερή κατάσταση χρησιμοποιείται από τους εμπόρους του πόνου η ίδια μέθοδος, το ίδιο κόλπο: η σοκαριστική εικόνα. Στη συγκεκριμένη αφίσα βλέπουμε ένα πανέμορφο παιδάκι με λαμπερά ματάκια και ολοστρόγγυλα μαγουλάκια -στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν και άλλα στημένα σκηνικά με αθώα αγγελούδια. Μήπως είναι προτιμητέες οι διαφημίσεις με  ρακένδυτα, εξαθλιωμένα παιδάκια; Φρίκη και οι δυο επιλογές.

        Είναι αισχρή η εμπορευματοποίηση του πόνου όταν κάποιοι αποφασίζουν πότε, που, με τι, ακόμη και το μέτρο της συγκίνησης. Απευθύνονται σε αυτούς που θα εντυπωσιαστούν από την εικόνα και φορώντας τη μάσκα της συμπόνιας θα πατήσουν ‘like’ και θα συνεχίσουν το ρολάρισμα στον βομβαρδισμό εικόνων που εξασφαλίζει το Διαδίκτυο.

     Ίσως μια ψυχή να μην μπορεί να διαχειριστεί εύκολα αυτές τις βίαιες εναλλαγές ακραίων έντονων συναισθημάτων: από την οργή για τα ‘μεταρρυθμιστικά’ μέτρα, στην απόλαυση ενός τοπίου, στη ζήλια για τη βίλα του απατεώνα, για να ακολουθήσει ένα δάκρυ για το κακοποιημένο παιδί, σάλια για τα γλυκίσματα, υγρά στη θέα ενός γυμνού σώματος, φόβος για τον Γ΄ΠΠ, ταξιδιάρικη διάθεση, κ.λπ., κ.λπ. Ωστόσο, οι έμποροι πετυχαίνουν τον σκοπό τους και η ζωή παιχνιδιάρα -άρα σκληρή- συνεχίζει την πορεία της.

Πλουραλιστική ενημέρωση! 

Ένα κείμενο για μια τέτοια δράση δεν χρειάζεται προσωπάκι. Ούτως ή άλλως θα ενδιαφερθούν οι άνθρωποι που έχουν συναισθήματα, που έχουν κότσια να συγκεντρωθούν στις λέξεις, που πίσω από ένα χαμόγελο βλέπουν ψυχές (ανήλικες και ενήλικες) να αφανίζονται.

Παρ’ όλη τη γκρίνια, αν πρόκειται να σωθεί έστω και ένα παιδί, ας γίνει κι έτσι....

THE PALACE OF FACETS, KREMLIN

The Palace of the Facets was built by Marco Fryazin and Pietro Antonio Solari for Ivan 3 in 1491. In the very beginning, the palace was a part of a complex that comprised the Palace of the Quay, the Golden Palace and The Big Palace (later, it was given the name of the Palace of the Facets).

The complex is no longer exists. Such palaces were created for receptions and banquets.

The palace was opened for tourists on June 21, 2012.

Moscow Kremlin in 3D

http://static.ruvr.ru/3dpanorama/sites/voiceofrussia.com/msk_granovitaya/tour.html?lang=en

ORIENTAL

χορός μοναχικός

πέρα από φόρμες

μάτια κλειστά, μαλλιά ριχτά

χέρια υψωμένα

ερωτικό λίκνισμα που λιγώνει

αυτόν

που δεν φοβάται τη σαγήνη του φύλου

που η ανάγκη του διώχνει τον φόβο

που με σιγουριά λέει

μην χάνεσαι στα πάθη της Ανατολής

στα μανιφέστα της Δύσης

εγώ είμαι αυτός που γυρεύεις

μείνε 

http://www.omarfaruktekbilek.com/

ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΑ... ΑΤΟΜΑ

«Το υποσυνείδητό μας, εκτός των άλλων, ελέγχει την ομιλία μας, το βλέμμα μας, τη γλώσσα του σώματός μας. Έτσι, επηρεάζουμε τους γύρω μας, καθώς λαμβάνουν  σε υποσυνείδητο επίπεδο αυτά που νοιώθουμε  και σκεφτόμαστε την κάθε στιγμή, και μας συμπεριφέρονται αναλόγως». (http://visualmeditation.gr/portfolio/%CE%B7-%CE%B4%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%82/)

Αυτό είναι ένα από τα χαμένα κομματάκια του παζλ.

Είναι η απάντηση σε κάποια βαθύτερα ερωτήματα:

Γιατί κάποιοι άνθρωποι ενώ λένε πολλά «ΝΑΙ» δεν γίνονται αγαπητοί; Επειδή τα «ΟΧΙ», οι κακίες, οι φοβίες ναι μεν παγιδεύονται στο υποσυνείδητο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκτοξεύονται στο περιβάλλον.

Γιατί για κάποιους άλλους παρ' όλη την ‘τρελή’ συμπεριφορά τους, λέμε ότι «κατά βάθος είναι καλοί»; Επειδή, ενώ οι ίδιοι για κάποιους λόγους διατηρούν το προφίλ που έχουν επιλέξει, από το υποσυνείδητο αναβλύζει δοτική θετική ενέργεια.

Γιατί λέμε «ότι οι πολιτικοί δεν πείθουν πια τον λαό»; Επειδή οι ίδιοι δεν αισθάνονται ικανοί, ώριμοι, προετοιμασμένοι ώστε να επιλύσουν προβλήματα με αποτέλεσμα ο λαός να μην πλανάται (η σχέση ηγέτη και λαού είναι ένα εξίσου ενδιαφέρον θέμα)

Και μοιραία προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: μπορεί ο άνθρωπος επεμβαίνοντας να βελτιώσει το υποσυνείδητό του;

ΒΛΑΣΣΗΣ ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ

http://www.mixanitouxronou.gr/vlassis-bonatsos-pros-exalo-astinomiko-afiste-mas-na-poume-dio-tragoudia-ke-tha-paixoume-ke-ton-ethniko-imno/

Ο ροκ τραγουδιστής Βλάσσης Μπονάτσος (Αθήνα, 30 Νοεμβρίου 1949-14 Οκτωβρίου 2004), δημιούργησε το μουσικό συγκρότημα «Πελόμα Μποκιού» (1969-1972) από τα αρχικά των ονομάτων των μελών του γκρουπ. Μεγάλη επιτυχία ο «Γαρύφαλλος».

1991

Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από προσώπου της γης στην κόψη μιας αστραπής
μια μέρα θα εξαφανιστώ
από τη νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω
βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ
ο κόσμος λέει πολλά κι όταν με κρίνει σκληρά
η απάντησή μου είναι.

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω...

Ανακατεύω μπογιές τραβάω ευθείες γραμμές με το νου
φιλοσοφίες ακούς από ανθρώπους κουτούς
που εμένα δε με πείθουν.

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω.
Άκουσε με...

Σ' ένα ακρογιάλι στάσου κι αν ένα αστέρι πέσει πιάσ' το
αυτό που θέλεις πέσ' το όλα μπορούν να συμβούν
κάθε λεπτό θα ζήσω σαν να 'ταν πες το τελευταίο
ο χρόνος κάνει κύκλο και οι στιγμές που κυλούν
το μέλλον τώρα βλέπω και οι τρομπέτες ηχούν
με τα φτερά μου πετάω...

Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από τη νύχτα μεθάω μες στο σκοτάδι γελάω
και στο φεγγάρι λέω:

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω..
Κοίταξέ με...

Στίχοι: Γιώργος Ρωμανός
Μουσική: Γιώργος Ρωμανός
Πρώτη εκτέλεση: Βλάσης Μπονάτσος