Ο Αριστοτέλης με γλωσσικό επιχείρημα...

 ... ανατρέπει το πλατωνικό έργο

Αριστοτέλης 384-322 π.Χ.

Πριν από χρόνια βρέθηκα σε παρουσίαση του πλατωνικού σπηλαίου. Σύμφωνα λοιπόν με τον ομιλητή που ανέλυε τον συμβολισμό του σπηλαίου, οι άνθρωποι ζουν εγκλωβισμένοι σε σπήλαιο, βλέπουν σκιές τις οποίες δεν ερμηνεύουν σωστά, δεν βλέπουν το "φως" που υπάρχει έξω από αυτό. Η λύτρωση έρχεται για κάποιους/ες που ανακαλύπτουν τι υπάρχει έξω από την αισθητή πραγματικότητα. Αν επιστρέψουν στο σπήλαιο και θελήσουν να ενημερώσουν τους εγκλωβισμένους θα αντιμετωπιστούν με σκεπτικισμό έως λοιδορία. Ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι θα δουν το "φως" κατά τους «new age» στοχαστές που κατακλύζουν το Internet με αναλύσεις για το «σπήλαιο», είναι ο διαλογισμός-ενόραση και σπανίως κάνουν αναφορά στο έργο του Πλάτωνα με τίτλο Νόμοι.

      Το όραμα στην Πολιτεία ή δίκαιη πολιτεία, κοντολογίς. Ο Πλάτων προκειμένου να υποστηρίξει την αριστοκρατική τάξη

Αφηγείται ο Αντώνης Λιοναράκης

2018

Κοσμήτορας του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου

Όταν τελείωνε ο πέμπτος χρόνος της δικτατορίας υπήρχαν ήδη πολύ έντονα τα σημάδια που είχε αφήσει στο δρόμο της. Οι εφηβικές εμπειρίες και ο ζωηρός πλούτος της νιότης είχαν ματώσει από πολλά γεγονότα. Δεκαεπτά αριθμούσαν οι Δεκέμβρηδες της ζωής μου και κανείς δεν ήξερε πόσο χρόνια ακόμα θα έσπερνε η καταχνιά τα σπόρια της. Άλλα 5, 10, 15 χρόνια; Κανείς δεν μπορούσε να ξέρει.

Τότε ήταν που έγραψα ένα μικρό άρθρο στη μοναδική νόμιμη, αλλά αντιδικτατορική φοιτητική εφημερίδα της εποχής «Πρωτοπορία» για την επέτειο της βόμβας στη Χιροσίμα. Με πείσμα και ενθουσιασμό και λίγο φόβο δημοσιεύτηκε ως ένα κείμενο ενάντια στον πόλεμο και τη βία, επομένως αντιδικτατορικό. Δεν πέρασαν πολλές μέρες όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι. Βράδυ ήταν, μέσα στη γενικότερη καταχνιά της ζωής.

Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Αντώνης Σαμαράκης και θα ήθελα να μιλήσω στον Αντώνη», ακούστηκε από την άλλη γραμμή. Ένοιωσα ξαφνικά κρύο ιδρώτα να με λούζει. Από την ασφάλεια είναι… δεν μπορεί! Με δουλεύουν και θέλουν να κάνουν πλάκα μαζί μου. Ήρθε η ώρα…

«Εγώ είμαι», απάντησα. «Τι θα θέλατε»; συμπλήρωσα. «Αγαπητέ Αντώνη», μου είπε, «είμαι ο Αντώνης

O Αντώνης Λιοναράκης μιλάει για ποιότητα

 Αντώνης Λιοναράκης
2018, Κοσμήτορας του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου





… σε περίοδο που η ελληνική κοινωνία  –ή μάλλον μεγάλο τμήμα της– αγωνιά και αγωνίζεται για επιβίωση  με αποτέλεσμα η ποιότητα να ταυτίζεται με την πολυτέλεια.  
    Βέβαια στα 197 χρόνια που η Ελλάδα θεωρείται κρατική οντότητα έχει δώσει πλείστα δείγματα προχειροδουλειών με έλλειψη προγραμματισμού, στόχων αλλά και μακροημέρευσης. Η οικονομική δυσπραγία είναι (συχνά) το άλλοθι που χρησιμοποιεί το λεγόμενο ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο που στήνει μαγαζιά, παραμάγαζα χωρίς δομές «εκ του προχείρου» «εκ των ενώντων» με «τον θεό βοηθό» και «στου κασιδιάρη το κεφάλι» κάποιοι αποκτούν εμπειρία ή/και χρήμα. 
    Στον «εξ αποστάσεως εκπαίδευση» χώρο που ενισχύεται από την με αυξητική τάση για ποικίλους  λόγους «δια βίου μάθηση» νοοτροπία και διευκολύνεται από τη χρήση των ηλεκτρονικών μέσων φαίνεται ότι υπάρχει "πολύ ψωμί".

Καλύτερα όμως, να διαβάσουμε την άποψη του πανεπιστημιακού καθηγητή γι’ αυτήν την ακριβοθώρητη ποιότητα στον τομέα της  εκπαίδευσης.

(το μπολντάρισμα έγινε από τη xronompala)

→→→→→→→→→→→→

Όσο εμπλουτίζεται η εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης στο εκπαιδευτικό μας σύστημα με νέα εργαλεία και νέες φόρμες, τόσο ο διάλογος για τις στρατηγικές που υιοθετεί θα αναπτύσσεται και θα αναζητά προτάσεις και ερευνητικά συμπεράσματα. Τα αρχικά βήματα που έγιναν στο παρελθόν καθόρισαν αρκετές επιλογές, όπου και αυτές με τη σειρά τους επιζητούν τη δική τους ύπαρξη στο φάσμα του προβληματισμού.

Τις δεκαετίες του 1980 έως περίπου το 2000 η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είχε μια ποιοτική ανάπτυξη ως προς το διδακτικό/μαθησιακό υλικό. Μετά τα μέσα του 1990 όταν το διαδίκτυο εισέβαλε στην ζωή μας και ταυτόχρονα στα εκπαιδευτικά δρώμενα, οι πρακτικές του εκπαιδευτικού υλικού πέρασαν σε μια διαδικασία ψηφιοποίησης. Εκεί ξεκίνησαν νέες ειδικότητες χωρίς καμία προϋπηρεσία ή εμπειρία στα παιδαγωγικά. Δυστυχώς μερίδα της χρήσης της πληροφορικής άφησε τη σφραγίδα της με ιδιαίτερο αρνητικό πρόσημο σε κάθε τι που είχε σχέση με το εκπαιδευτικό υλικό και τα παιδαγωγικά. Υπήρξε ένα αποτέλεσμα που ακόμα και σήμερα το βιώνουμε έντονα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο: τη μείωση της ποιότητας. Οι παιδαγωγικές επιλογές των πρώτων χρόνων μειώθηκαν σημαντικά και αντικαταστάθηκαν με γρήγορες, μηχανιστικές και στερεότυπες επιλογές ανθρώπων ξένων προς την εκπαιδευτική μεθοδολογία. Η αλληλεπίδραση, η κατανόηση, ο
επεξηγηματικός τρόπος έκφρασης άλλαξαν μορφή και σχεδιάζονταν πλέον σε υπερβολικά γρήγορους χρόνους με στόχο την όλο και πιο σύντομη και χωρίς ποιότητα παραγωγή.

Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της περιόδου αυτής και αυτά κυρίως που επηρέασαν την μετατροπή της ποιότητας σε μηχανιστική προσαρμογή, ήταν παράγοντες που διαμόρφωσαν το σύνολο της

Μοιρολόι

 

Ένα γλυκόλαλο πουλί, σου ’φερε το μαντάτο:

Πέρα γίνεται γιορτή, έλα να σύρεις τον χορό

να πεις στη Φύση ευχαριστώ

Πιες απ’ της Λήθης τη πηγή, λάθη για να ξεχάσεις

της Μνημοσύνης το νερό, να θυμηθείς τα σ’ αγαπώ

Φόρεσες ρούχα της χαράς, έπιασες χέρι καρμικό

και χόρεψες και ήπιες

κ’ έκλαψες και θύμωσες

μα είπες: χαλάλι, όλα χαλάλι

Ξεχάστηκες μεσ’ τη γιορτή, δεν πρόσεξες, δεν είδες

ότι τ’ αστέρια ανάψαν για να δουν

τη χάρη σου, την ομορφιά σου

Ζήλεψε η Σελήνη η σκληρή και σου ’πε:

Χόρεψες πολύ· γύρε και ξεκουράσου

Αχ, φοβήθηκες ψυχούλα μου, και κάλεσες παρέα

κ’ ήρθ’ η κουρούνα του βουνού

χρυσαετός της Μάνης

Ρίξανε κάτω τα φτερά, μοιρολογάν’ και λένε:

Πού θε να πας; Για πού κινάς; Τον δρόμο για το Πουθενά

κανείς δεν ξέρει να σου πει

μόνη ξανά απ’ την αρχή

Πού θε να πας; Πού θα γυρνάς; Τα θέλω σου και τα μπορώ

πλάνες και αναμνήσεις

 του Σύμπαντος αλήτες

Ωχ, λυπήθηκε το ’να πουλί·

μόν’ ο χρυσαετός ξαναλαλεί:

Άσ’ την ασπίδα καταγής, δεν σου αρμόζει να φοβάσαι

στο λέω λοιπόν, να το θυμάσαι

Τ’ άκτιστο το όνειρο το τρελό

της πιο κρυφής σου επιθυμίας

Θα στέκει φάρος φωτεινός,

στην πύλη της δεύτερής σου ευκαιρίας

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2017 ΜΕ...

... Αφροδίτη και Σελήνη 
στην Πλάκα Αθήνας, φωτογραφία: Ναυσικά

 

ΔΙΔΥΜΕΣ ΦΛΟΓΕΣ

Λέγεται, πως συναντάς την αδελφή σου ψυχή – δίδυμη φλόγα και παραμένεις μαζί της, μόνο όταν έχεις να συντελέσεις μαζί της ένα σημαντικό έργο, μία αποστολή για το καλό της ανθρωπότητας.

Στη πάροδο των ενσαρκώσεων, όταν η Αγάπη γίνεται απόλυτη, συνήθως έρχεται με το αντίθετο φύλο γιατί μέσα από τον έρωτα εκλύεται έντονη δημιουργία, πάθος, ενέργεια και δράση. Η ερωτική αγάπη δίνει την ευκαιρία στην απόλυτη Αγάπη να αναπτυχθεί, μέσα από τις έντονες ενέργειες που εκλύονται! Δημιουργείται, τότε, η Αγάπη άνευ όρων η οποία πηγάζει αυθόρμητα στις αδελφές ψυχές – δίδυμες φλόγες.

Για να φθάσει μία ψυχή στο σημείο να έχει δίδυμη φλόγα, σημαίνει ότι έχει περάσει όλα τα στάδια της εξελικτικής της διαδικασίας, να έχει γενικά, ωριμάσει.

http://therapywave.eu/articles/self-awareness/adelfes-psiches-didimes-floges.html#.VmCTdVjhCUk

Μίλησε στο σώμα σου

Ας μάθουμε να παίρνουμε αγάπη από άλλους ανθρώπους  -όχι μέσω της αρρώστιας μας- αλλά με υγιή τρόπο. Μήπως αγαπώντας μας;

.

Σαλβαντόρ Αλιέντε, ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος του

26/6/1908-11/9/1973

Στις 11 Σεπτέμβρη του 1973, ο πρόεδρος της Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας της Χιλής, Σαλβαντόρ Αλιέντε, βρίσκεται νεκρός. Αυτοκτόνησε (πολλοί λένε ότι δολοφονήθηκε) καθώς οι δυνάμεις του, φίλου των Αμερικάνων, δικτάτορα πολιορκούσαν το προεδρικό μέγαρο. Τη μέρα αυτή τερματίστηκε το πείραμα του δημοκρατικού περάσματος στον Σοσιαλισμό και έγινε η έναρξη μιας από τις πιο σκληρές δικτατορίες της σύγχρονης ιστορίας που αποτέλεσε ένα άλλο πείραμα, αυτό των πιο αντιλαϊκών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. 

Δημοσιεύουμε σήμερα δύο πολύ σημαντικές μεταφράσεις. Η πρώτη είναι η πρώτη ομιλία του Αλιέντε στο Χιλιανό Κοινοβούλιο μετά την εκλογή του, που βρίσκεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Είναι ένα σημαντικό πολιτικό κείμενο που παρουσιάζει εκτενώς το κυβερνητικό πρόγραμμα. Η δεύτερη είναι ο τελευταίος λόγος του προς το Χιλιανό λαό, λίγες ώρες πριν τον θάνατο του. 

Πρώτος λόγος

Εμφανιζόμενος ενώπιον σας σε εκπλήρωση του συνταγματικού διατάγματος, θέλω να αποδώσω διπλή σημασία σε αυτό το μήνυμα. Είναι το πρώτο μήνυμα μιας Κυβέρνησης η οποία μόλις έχει αναλάβει τα καθήκοντα και ανταποκρίνεται σε ένα μοναδικό κάλεσμα στη πολιτική μας ιστορία.

η αρχιτεκτονική ματιά του Τάση Παπαϊωάννου

4 Ιουνίου 2015

Έτσι τελειώνει ο κόσμος
όχι με ένα βρόντο, μα μ΄ένα λυγμό


του Τάση Παπαϊωάννου

Αρχιτέκτων-καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

Είμαστε οι κούφιοι ανθρώποι/ Είμαστε οι παραγεμισμένοι ανθρώποι, λένε οι πρώτοι στίχοι του ποιήματος του Ελιοτ, απ' όπου αντλούμε τον τίτλο του άρθρου μας.

Τα δημογραφικά στοιχεία προβληματίζουν. Οι στατιστικοί δείκτες, τα διαγράμματα και οι πίνακες με τις ποσοστώσεις τρομάζουν. Το 1825 ο πληθυσμός της Γης ανερχόταν σε περίπου 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους, το 2011 εκτινάχτηκε στα 7 δισ., ενώ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, το 2050 θα κατοικούν στον πλανήτη περί τα 9,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Νούμερα ιλιγγιώδη. Ανθρωποι κι άλλοι άνθρωποι, σκαρφαλωμένοι πάνω σε μια κιβωτό που μοιάζει ότι δεν μπορεί πλέον να μας αντέξει· και διαρκώς βουλιάζουμε. Το ναυάγιο φαντάζει προδιαγεγραμμένο κι όμως, ελάχιστοι από όλους εμάς ανησυχούν! Το μέλλον για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας πλησιάζει τόσο ζοφερό και δυσοίωνο.

Παρ' όλα αυτά, τίποτε δεν φαίνεται ικανό να ταράξει τη μακαριότητα του δυτικού -και όχι μόνο- κόσμου. Κοίτα μας! Στέκουμε άβουλοι, παθητικοί, ναρκωμένοι στον βαθύ λήθαργο της εικονικής τηλεοπτικής ευδαιμονίας μας. Βαλσαμωμένοι μέσα στην καταναλωτική αυταπάτη που φαντάζει στα μάτια μας σαν η υπέρτατη αξία της ζωής, χαμένοι κάπου ανάμεσα στο νέο Smartphone και στο τελευταίο μοντέλο του tablet που πρέπει διακαώς να αποκτήσουμε.

Την ίδια ώρα 1,3 δισ. άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, χωρίς τροφή, χωρίς νερό και στοιχειώδη υγειονομική περίθαλψη. Στο έλεος της μοίρας τους! Κάποιοι άλλοι, εξαιρετικά λίγοι, κατέχουν αστρονομικά πλούτη και τα αυξάνουν συνεχώς με γεωμετρική πρόοδο. Περιουσίες μυθικές, πολύ μεγαλύτερες από το ΑΕΠ ολόκληρων κρατών. Ενα επικίνδυνο σύστημα τείνει να εδραιωθεί ως αδιαμφισβήτητο παγκόσμιο καθεστώς, ως μονόδρομος ανάπτυξης και εξέλιξης, το οποίο συνεχίζει να διευρύνει με αφάνταστα βίαιο τρόπο τις ακραίες ανισότητες ανάμεσα στους ανθρώπους. Η ανισομέρεια ανάμεσα στις φτωχές και πλούσιες περιοχές του πλανήτη διαρκώς διογκώνεται. Τα καραβάνια των απελπισμένων μεταναστών θα πολλαπλασιάζονται στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να βρουν ένα ασφαλές μέρος για να μπορέσουν στοιχειωδώς να ζήσουν.

Και η αρχιτεκτονική; Καθρέφτης της ζωής μας, αδιάψευστος, αποτυπώνει στον χώρο τις τρομακτικές αντιθέσεις. Από τη μία, στη βιτρίνα των μεγαλουπόλεων, τα φαντασμαγορικά σύγχρονα υπερπολυτελή κατασκευάσματα και, από την άλλη, στην πίσω μεριά, οι τρώγλες και οι ατέλειωτες παραγκουπόλεις των πάμφτωχων ανθρώπων που συνωθούνται στο περιθώριο. Απέναντι στην αρχιτεκτονική χίμαιρα που χτίζεται από το περίσσευμα, στέκει η αρχιτεκτονική από το υστέρημα, στα νέα προηγμένα και πολυδιαφημισμένα υλικά, η επανάχρηση των υπολειμμάτων, των «άχρηστων» που πετιούνται στις χωματερές.

Δεν είναι, λοιπόν, ματαιόδοξη και απολύτως ναρκισσιστική η προσπάθεια να εκφραστεί

χάρες ή L'etat, c'est moi

Λουδοβίκος ΙΔ΄ (5/9/1638 – 1/9/1715)

2014

Δικαστικές ‘χάρες’ ελευθερίας δίνουν οι ηγεμόνες των δεσποτικών καθεστώτων στους σκλάβους τους.

Αντιθέτως, στη Δημοκρατία (πρέπει να) εφαρμόζονται οι ψηφισμένοι νόμοι. 

ΑΚΡΙΒΟΔΙΚΑΙΑ. ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ.

 

Ο εκάστοτε πρωθυπουργός σωστό είναι να μην έχει δικαίωμα παρέμβασης σε θέματα που άπτονται της Δικαιοσύνης.

Ποιός τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;

ΦΑΟΥΣΤ: Ποιός τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;

Ποιός τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο θεό;

Στην πραγματικότητα των τριών διαστάσεων και των πέντε αισθήσεων,

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πιστέψω στον Θεό/κατασκεύασμα των ανθρώπων: μνησίκακος, άδικος, τιμωρός, άπονος. Η μηλιά, το φίδι, η Κόλαση είναι δικές του επινοήσεις;

ΑΡΝΟΥΜΑΙ έναν δημιουργό, που ο ίδιος αρνείται το έργο του.

Αν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο είχε τις ικανότητες να τον φτιάξει καλύτερο.

Αν ο άνθρωπος επινόησε τον Θεό ας τον φανταζόταν καλύτερο.

Show must go on, by Queen

1991  

Empty spaces, what are we living for?
Abandoned places,  I guess we know the score, on and on
Does anybody know what we are looking for?
Another hero, another mindless crime
Behind the curtain, in the pantomime
Hold the line
Does anybody want to take it anymore?

The show must go on
Inside my heart is breaking
My makeup may be flaking
But my smile, still, stays on

Whatever happens, I'll leave it all to chance
Another heartache, another failed romance, on and on
Does anybody know what we are living for?
I guess I'm learning
I must be warmer now
I'll soon be turning, round the corner now
Outside the dawn is breaking
But inside in the dark I'm aching to be free

The show must go on
Inside my heart is breaking
My makeup may be flaking
But my smile, still, stays on

My soul is painted like the wings of butterflies
Fairy tales of yesterday, grow but never die
I can fly, my friends

The show must go on
I'll face it with a grin
I'm never giving in
On with the show

I'll top the bill
I'll overkill
I have to find the will to carry on
On with the show
Show must go on

 

Renoir Pierre-Auguste

Luncheon of the Boating Party, 1881

Χαρισματικά άτομα

Πολλές φορές στην επαγγελματική μου απασχόληση έχω συναντήσει άτομα τα οποία ανακάλυψαν σε μεγάλη ηλικία μια διαφορετικότητα που είχαν σε όλη τους τη ζωή, χωρίς όμως να τη γνωρίζουν: ότι είναι χαρισματικοί.

Η αφορμή δίνεται συνήθως από ένα ανάγνωσμα, ένα βιβλίο, ένα άρθρο, και για πολλούς ξεκινάει ένα νέο ταξίδι αυτογνωσίας, επίγνωσης, αποκάλυψης, το οποίο έχει ως κύρια χαρακτηριστικά την έκπληξη (“τι είναι πάλι αυτό!”), την ανακούφιση (“ώστε αυτό είχα τελικά!”) αλλά και την ντροπή (“θα με θεωρήσουν ψώνιο”) και τη μοναξιά (“δεν έχω με ποιον να το μοιραστώ”).

Σε ένα άρθρο η Lisa Erickson παρομοιάζει την αποκάλυψη της χαρισματικότητας με την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας. Παραδέχεται βέβαια ότι η παρομοίωση δεν είναι τέλεια, καθώς η χαρισματικότητα δεν μπορεί να συγκριθεί σε ό,τι αφορά τον κοινωνικό αποκλεισμό που η ομοφυλοφιλία συνεπάγεται. Ωστόσο, αναγνωρίζει πολλά κοινά, όπως ότι είναι εγγενή χαρακτηριστικά που κάποιος μπορεί να τα ανακαλύψει σε διάφορα χρονικά σημεία στη ζωή του, αφορούν το να ανήκεις σε μια αόρατη μειονότητα, συνεισφέρουν στην ολοκλήρωση της ταυτότητας.

Στην αυτο-αποκάλυψη της χαρισματικότητας η συγγραφέας προσδιορίζει κάποια στάδια τα οποία διέρχεται το χαρισματικό άτομο που ανακαλύπτει ότι είναι χαρισματικό:

1. πριν την ανακάλυψη: αίσθηση απομόνωσης και μοναξιάς, αίσθηση διαφορετικότητας και μη

The One True Key To Forgiving Yourself by Deepak Chopra

Τσόπρα Ντίπακ

Ο πνευματικός ηγέτης και συγγραφέας τού «Για ποιο πράγμα είστε πεινασμένοι;» εξετάζει πώς μπορούμε να βρούμε αυτο-αποδοχή.

Κατά κάποιο τρόπο, ακόμη και σε μια κουλτούρα που δίνει συγχώρεση, η ενοχή δεν είναι τόσο εύκολο να διαγραφεί. Αν έχετε κάνει κάτι για το οποίο αισθάνεστε βαθιά ντροπή ή ενοχή, τα συναισθήματά σας βρίσκονται κάπου στην ακόλουθη κλίμακα: Έκανα ένα τρομερό πράγμα. Έχω ένα τρομερό μυστικό. Κάποιος με έκανε να αισθάνομαι ότι είμαι ένα τρομερό πρόσωπο. Ή είμαι ένα τρομερό πρόσωπο.

Απουσία αισθητή, κάπου στη Γάζα

Στη Γάζα:

‎Gaza Under Attack

γρήγορη και απότομη ενηλικίωση

ένα μωρό σε ρόλο 'μαμάς'

χρειάζεσαι μια τεράστια αγκαλιά

και αντί γι αυτό

να βλέπεις με ορθάνοιχτα μάτια την απώλεια

να έχεις την έγνοια να προστατεύσεις κάτι που αγαπάς πολύ

σήμερα μια κούκλα

αύριο ένα παιδί

περιμένεις; τι;

ελπίζεις; τι;

ξέρεις να ελπίζεις ότι  ίσως βρεθεί κάποιος να τερματίσει αυτό που ζεις;

ξέρεις; ότι υπάρχει μια καλύτερη εκδοχή της ζωής;


(η εθνικότητα του παιδιού δεν έχει καμία,
μα καμία απολύτως σημασία)

 

 

 

 

 

 📎 Φρίκη

 

αν πρόκειται να σωθεί έστω και ένα παιδί...

http://www.unicef.gr/

Ακόμη και σε αυτήν την τόσο τραγική, θλιβερή κατάσταση χρησιμοποιείται από τους εμπόρους του πόνου η ίδια μέθοδος, το ίδιο κόλπο: η σοκαριστική εικόνα. Στη συγκεκριμένη αφίσα βλέπουμε ένα πανέμορφο παιδάκι με λαμπερά ματάκια και ολοστρόγγυλα μαγουλάκια -στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν και άλλα στημένα σκηνικά με αθώα αγγελούδια. Μήπως είναι προτιμητέες οι διαφημίσεις με  ρακένδυτα, εξαθλιωμένα παιδάκια; Φρίκη και οι δυο επιλογές.

        Είναι αισχρή η εμπορευματοποίηση του πόνου όταν κάποιοι αποφασίζουν πότε, που, με τι, ακόμη και το μέτρο της συγκίνησης. Απευθύνονται σε αυτούς που θα εντυπωσιαστούν από την εικόνα και φορώντας τη μάσκα της συμπόνιας θα πατήσουν ‘like’ και θα συνεχίσουν το ρολάρισμα στον βομβαρδισμό εικόνων που εξασφαλίζει το Διαδίκτυο.

     Ίσως μια ψυχή να μην μπορεί να διαχειριστεί εύκολα αυτές τις βίαιες εναλλαγές ακραίων έντονων συναισθημάτων: από την οργή για τα ‘μεταρρυθμιστικά’ μέτρα, στην απόλαυση ενός τοπίου, στη ζήλια για τη βίλα του απατεώνα, για να ακολουθήσει ένα δάκρυ για το κακοποιημένο παιδί, σάλια για τα γλυκίσματα, υγρά στη θέα ενός γυμνού σώματος, φόβος για τον Γ΄ΠΠ, ταξιδιάρικη διάθεση, κ.λπ., κ.λπ. Ωστόσο, οι έμποροι πετυχαίνουν τον σκοπό τους και η ζωή παιχνιδιάρα -άρα σκληρή- συνεχίζει την πορεία της.

Πλουραλιστική ενημέρωση! 

Ένα κείμενο για μια τέτοια δράση δεν χρειάζεται προσωπάκι. Ούτως ή άλλως θα ενδιαφερθούν οι άνθρωποι που έχουν συναισθήματα, που έχουν κότσια να συγκεντρωθούν στις λέξεις, που πίσω από ένα χαμόγελο βλέπουν ψυχές (ανήλικες και ενήλικες) να αφανίζονται.

Παρ’ όλη τη γκρίνια, αν πρόκειται να σωθεί έστω και ένα παιδί, ας γίνει κι έτσι....