Τσαρούχης Γιάννης

ΓΙΑΝΝΗΣ
(31/12/1909-20/7/1989)

… Μίλησα για ψάξιμο και για πειράματα αλλά δεν μίλησα και για μια άλλη εργασία που έχω κάνει στη ζωή μου και που κάνω ακόμα, που είναι ίσως η πιο σημαντική. 

Η συνεχής ανάκριση που κάνω στον εαυτό μου όχι πάντα τέλεια, για να μάθω ποιος είμαι ελπίζοντας ότι θα φτάσω σε μια ευτυχία πιο σταθερή αν το βρω αυτό.

Περιστοιχιζόμενος από πολλούς ανθρώπους που έχουν βασίσει τη ζωή τους σε μια τέτοια στάση απέναντί της, που συνοψίζεται με τις λέξεις δήλωση, δίπλωμα, αξιοποίηση, διορισμός, η ζωή μου ήταν δύσκολη και όχι πολύ ευτυχισμένη.

Όλα αυτά που έκανα για τη μάθηση είναι απαραίτητα και δύσκολα 

μα το δικαίωμα να τολμάς να είσαι καλλιτέχνης

σ’ το δίνει ο σεβασμός και θαυμασμός σου χωρίς όρια της ζωής.

Το παιδικό μου όνειρο να γίνω ένας καλός ζωγράφος αναγκαστικά μετετράπη σ’ ένα ιδανικό διαφορετικό, που συνίστατο στο να μάθω που βρίσκομαι και που πατώ. Έπρεπε να γκρεμίσω τους επαρχιώτικους ενθουσιασμούς των επιπόλαιων που εθαύμαζαν τη Δύση και να γνωρίσω το αληθινό πρόσωπο της Δύσεως και την αληθινή ιστορία των σχέσεών μας με αυτήν. 

Από την άλλη μεριά, έπρεπε να φυλάγομαι καλά από τον επαρχιώτικο βαλκανικό φανατισμό, τον διψασμένο για συνθήματα εύκολα εύκολες παρηγοριές για τη σύγχυσή του και για το αίσθημα κατωτερότητας που τον καταπλάκωνε.

Προσπάθησα ν’ αφεθώ πάντα ελεύθερος στα ρεύματα, για να καταλαβαίνω ποια είναι η αληθινή μου αντοχή. Τα λάδια και τα σχέδια της Πινακοθήκης έγιναν μεταξύ 19340-35, στην Ελλάδα και μεταξύ 1935-36 στο Παρίσι. Το Παρίσι και τα μουσεία με οδήγησαν από τον σουρεαλισμό στο ρεαλισμό.

Στο βιβλίο του ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ,   εκδ. ΑΓΡΑ, Αθήνα 2000.

ΙΔΡΥΜΑ ΤΣΑΡΟΥΧΗ Γ:

http://www.tsarouchis.gr/gr/main.htm

ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΥ η ζωή και η δράση του, βιβλίο του Βασίλη Μπρακατσούλα

του Βασίλη Μπρακατσούλα, (2014)

Ο Ηλίας Ηλιού (Μύρινα Λήμνου, Μάιος 1904-Αθήνα, 25 Ιαν 1985) είναι γνωστός για τη δικηγορική του καριέρα, 

για τη ρητορική του δεινότητα, 

για την αντιφασιστική του δράση, 

για την εξορία και τον βασανισμό του στην Ικαρία, στον Άι Στράτη, στη Μακρόνησο, κ.ά.

Μέντοράς του υπήρξε ο ριζοσπάστης και σοσιαλδημοκράτης Αλέξανδρος Παπαναστασίου (1876-1936) -βουλευτής Αρκαδίας, υπουργός των κυβερνήσεων Βενιζέλου, πρόεδρος στο «Εργατικό και Αγροτικό Κόμμα», πρωθυπουργός το 1924. 

Ο Ηλιού μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπαπαναστασίου στρατεύτηκε με το ΕΑΜ στο Β΄ΠΠ, το 1951 προσχώρησε στην «Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά» ΕΔΑ (πρόεδρος Ιωάννης Πασαλίδης), ορίστηκε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος και ανέλαβε την προεδρία της ΕΔΑ το 1974.

 

Βασίλης Μπρακατσούλας: Ο λόγος του Ηλιού εδιέπετο από καρτεσιανής μορφής λογική και επιχειρηματολογία, είχε μέτρο και στέρεη σύνδεση, λάμβανε υπόσταση με αντικειμενικά στοιχεία, λεπτό χιούμορ, ψυχραιμία, ύφος γλυκό και μειλίχιο και ετοιμότητα στις αντιπαραθέσεις.

 

Το 1985 στους επικήδειους λόγους ακούστηκαν:

Λεωνίδας Κύρκος: Ο Ηλίας ήταν μια σπάνια ηγετική φυσιογνωμία, που ακτινοβολούσε ολόγυρά του και γνώση και τόλμη και αφοσίωση στην υπόθεση της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Δίδαξε γενιές Ελλήνων, άνοιξε ορίζοντες εκεί που άλλοι δεν έβλεπαν και εξέφρασε τη συνείδηση ενός ολόκληρου

ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ '21

Για να κατανοήσουμε τι -και γιατί- συμβαίνει  στην Ελλάδα του 2015

ας πιάσουμε την αρχή του νήματος του κουβαριού από το 1830.

Τότε που αρχίζει η Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας.

[…] Παρά τις προσπάθειές του, ο Καποδίστριας δεν θα μπορέσει τελικώς να εξασφαλίσει το εγγυημένο από τις Δυνάμεις [Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία] δάνειο. Αλλά μπόρεσε να προωθήσει αποφασιστικά την ιδέα. Στο Συνέδριο του Λονδίνου του 1830 οι Δυνάμεις θα δεχθούν να εγγυηθούν ένα μελλοντικό δάνειο του οποίου το ποσό καθορίστηκε έκτοτε στα 60.000.000. Ο Κυβερνήτης προώθησε κατόπιν ακόμη περισσότερο την διαπραγμάτευση. Αλλά δεν πρόλαβε να εξασφαλίσει οριστική συμφωνία πριν από τον θάνατό του.

Η αναρχία που ακολούθησε το μοιραίο εκείνο γεγονός ανάγκασε τις Δυνάμεις να καταβάλουν στον Όθωνα ότι δεν πρόλαβαν ή δεν θέλησαν να παράσχουν εγκαίρως στον Καποδίστρια. Γιατί η αναρχία απειλούσε την ειρήνη και την ισορροπία στην Ανατολή, την εύθραυστη ισορροπία που είχαν διαμορφώσει με κόπο οι Μεγάλοι της Ευρώπης.

[…] ο νέος μονάρχης της Ελλάδας και, κατά προέκταση, οι ελληνικές κυβερνήσεις ανέλαβαν τη ρητή υποχρέωση να διαθέτουν με απόλυτη προτεραιότητα τις κρατικές εισπράξεις για την πληρωμή του τοκοχρεολυσίου. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του όρου, οι Εγγυήτριες είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν διεθνή οικονομικό έλεγχο, δηλαδή να ελέγχουν τις τελωνειακές εισπράξεις του

'Η Αθήνα σήμερα' του Νίκου Τσιφόρου

Κείμενα του Νίκου Τσιφόρου (27/8/1909-6/8/1970) στο βιβλίο 

Η Αθήνα σήμερα-Κρουαζιέρες μέσα

στην Ιστορία (1955). 

Αφηγήσεις που εμπλουτίζονται από το κυνικό χιούμορ και τις ιστορικές γνώσεις του συγγραφέα, 

ο οποίος κινείται με μεγάλη ευκολία (και ευστοχία) ανάμεσα στη δημώδη καθημερινή γλώσσα και στον καθαρευουσιάνικο λόγο. 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Άνευ ή μετά χαρτοφυλακίου! Πάντα ευπροσήγορος. Μεταξύ δύσκολου και αδυνάτου να τον πετύχετε στο γραφείο του, γιατί πάντα λείπει. (Σημ. Πάντα είν’ εκεί).

Κανών εις και μοναδικός. Έχει δεν έχει δουλειά θα σας δώσει:

α) το χέρι β) Διαβεβαιώσεις γ) υποσχέσεις δ) ευχάς.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ 1903

  

Εν Παλαιώ Φαλήρω, κατά Νοέμβριον του 1901.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ν. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Εν τω της δ΄ τάξεως αναγνωστικώ περιέλαβον ύλην επιστημονικώς σοβαρωτέραν, ήν μεθοδικώς καταβιβάζω εις την παιδικήν αντίληψιν, θελήσας να αποφύγω πολλαχού τα εωλολογήματα, τα πολλάκις ανούσια και ανωφελή, οίον περί βατράχων και αλωπέκων και λεόντων και πιθήκων, δι ών άλλοι πληρούσι τα εαυτών αναγνωστικά. Εν τω αναγνωστικώ τούτω διδάσκω (πανταχού και πάντοτε εμπραγμάτως και συγκεκριμένως, ουδαμού δε αφηρημένως) εν πρώτοις το δια τι και πως συγκροτείται η κοινωνία των ανθρώπων, βάσιν έχων τα κατάλληλα μέρη της Πλάτωνος Πολιτείας· …

............................................................

📌 Η κοινωνία των ανθρώπων

12. Αι Ελληνικαί χώραι

1. Το Ελληνικόν Έθνος είναι το αρχαιότατον των εθνών της Ευρώπης. Η δε Ευρώπη ήτο από των αρχαιοτάτων χρόνων η γνωστοτάτη των ηπείρων και η μάλλον πεπολιτισμένη.

2. Το Ελληνικόν Έθνος κατώκει και κατοικεί τας Ελληνικάς χώρας, αίτινες είναι:

1ον Η Ελληνική Χερσόνησος, η Θράκη, η Μακεονια, η Αλβανία, η Ήπειρος, η Θεσσαλλία, η Στερεά Ελλάς και η Πελοπόννησος

2ον Αι πέριξ της Ελληνικής Χερσονήσου πολάριθμοι νήσοι, ως π. χάριν η Εύβοια, αι Κυκλάδες, η Κρήτη, η Ζάκυνθος, η Κεφαλληνία, η Κέρκυρα, και άλλαι

3ον Η Μικρά Ασία και η Παλαιστίνη· έτι δε αι νήσοι Κύπρος, Ρόδος, Σάμος, Χίος, Λέσβος, Λήμνος και πολλαί άλλαι μικρότεραι.

📌 Η Υγίεια

5. Πλήν όμως πάντων τούτων, πρέπει να ζώμεν εν αρμονία και αγάπη μετά πάντων των ανθρώπων, και να είμεθα ευχαριστημένοι εκ της καταστάσεως, εις την οποίαν ευρισκόμεθα. Διότι αι έριδες και αι λύπαι και αι μελαγχολίαι και η απληστία όχι μόνον την ψυχήν και την καρδίαν ημών φθείρουσιν, αλλά και την υγείαν καταστρέφουσι.

Βιομηχανική εποχή στην Ελλάδα

O καθηγητής Γ.Β. Δερτιλής στο έργο του
«ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1830-1920» επιχειρεί να εξαλείψει την προκατάληψη που συνδέει την καθυστερημένη οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας με την έλλειψη βιομηχανικών μονάδων:





«Γιατί πρόκειται για προκατάληψη;

Οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε ακόμη να διανοηθούμε ότι σε λίγα χρόνια η βιομηχανική εποχή θα θεωρείται απλώς μια σύντομη και παροδική περίοδος της ιστορίας της ανθρωπότητας, μια περίοδος, οιονεί μεταβατική, που οδήγησε στην κοινωνία της πληροφορίας και στην οικονομία των υπηρεσιών.

Η αδυναμία αυτή δεν είναι περίεργη. Στους δύο τελευταίους αιώνες της χιλιετίας έχει κυριαρχήσει στη ζωή και τη σκέψη μας η Βιομηχανική Επανάσταση. Ειδικώς μάλιστα στον 19ο αιώνα, στην πρώτη περίοδο της εκβιομηχάνισης στην Αγγλία και σε ορισμένες άλλες χώρες, ήταν τόσο ραγδαίες και εντυπωσιακές οι εφευρέσεις, οι τεχνολογικές εφαρμογές, η οικονομική ανάπτυξη και οι κοινωνικές μεταβολές, ώστε οι άνθρωποι πίστεψαν ότι

Λιλή Ζωγράφου

... και το χρυσάφι των κορμιών τους

 

 

17/6/22-4/10/1998, Λιλή Ζωγράφου

  

Εγώ δεν αισθάνθηκα ποτέ μακριά από τους άντρες, 

δεν αισθάνθηκα να διεκδικώ κάτι από τους άντρες 

και να μην το πήρα.

Είμαι παθιασμένη αντιφεμινίστρια για τον απλό λόγο 

ότι είμαι ευτυχής που γεννήθηκα γυναίκα. 

Και τι θα γινόμουν, πως θα ’παιρνα 

τόσες και τέτοιες ηδονές αν δεν υπήρχαν οι άντρες.

             

 ............................................................................................................

… Το μεγάλο μάτι του φεγγαριού που ’χε κρεμαστεί σ’ ένα κλαδί, χαμήλωσε κι άλλο και ψαχούλεψε ανήσυχο τα γυμνά τεντωμένα κορμιά τους, σφιχτά κολλημένα το ’να δίπλα στ’ άλλο. Νιογέννητοι ή νεκροί;

Τούτη η ώρα δεν θα πέθαινε ποτέ στη μνήμη της γης.

-Μ’ ακούς; ρώτησε κι η φωνή της κρεμάστηκε ασημοκλωστή στις πευκοβελόνες.

-Ναι, αγάπη μου.

-Απόψε, όσοι κοιμούνται θα νειρευτούν την τέλεια ευτυχία. Οι χωρισμένοι θα συμφιλιωθούν και οι ερωτευμένοι θα πιάσουνε όμορφα σαν ήλιους παιδιά, γιατί πλαγιάσανε όλοι τους πάνω στην αγάπη

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ του Βίκτορ Ε. Φρανκλ

Ο Βίκτορ Ε. Φρανκλ (1905-1997), ένας από τους
σημαντικότερους διανοητές του 20ού αιώνα, ήταν
καθηγητής Νευρολογίας και Ψυχιατρικής στο
Πανεπιστήμιο της Βιέννης και ιδρυτής της
λεγόμενης «Τρίτης Σχολής Ψυχοθεραπείας της Βιέννης»

 

 

 

Τον Σεπτέμβριο του 1942, ο Βίκτορ Ε. Φρανκλ και η οικογένειά του συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν. Ο Φρανκλ πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια σε τέσσερα διαφορετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, απογυμνωμένος από καθετί που τον συνέδεε με τη ζωή, μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσής του.

Ο Φρανκλ αντλούσε διαρκώς δυνάμεις από μοναδικά ανθρώπινες ικανότητες, όπως ο έμφυτος οπτιμισμός, το χιούμορ, η ψυχολογική αποστασιοποίηση, οι σύντομες στιγμές μοναξιάς, η μύχια ελευθερία, καθώς και μια ατσάλινη απόφαση να μην τα παρατήσει ή να μην αυτοκτονήσει.

….. Κρύβοντας το στόμα του πίσω από τον ανασηκωμένο του γιακά, ο άντρας που βάδιζε δίπλα μου ψιθύρισε άξαφνα: «Πού να μας έβλεπαν οι γυναίκες μας! Ελπίζω να είναι καλύτερα στα στρατόπεδα που τις έχουν και να μην ξέρουν τι συμβαίνει σ’ εμάς».

Αυτά τα λόγια μού έφεραν στο μυαλό σκέψεις για τη σύζυγό μου. Κι όπως συνεχίζαμε να πεζοπορούμε για χιλιόμετρα, γλιστρώντας στα παγωμένα σημεία, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο ξανά και ξανά, να σέρνουμε ο ένας τον άλλον προς τα πάνω και προς τα εμπρός, τίποτε άλλο δεν είπαμε, αλλά ξέραμε και οι δύο: ο καθένας μας σκεφτόταν τη γυναίκα του. Πού και πού κοιτούσα τον ουρανό, όπου τα αστέρια άρχισαν να σβήνουν και το ρόδινο φως του πρωινού πήρε ν’ απλώνεται πίσω από ένα πρανές όλο σύννεφα. Αλλά το μυαλό μου γαντζώθηκε στην εικόνα της γυναίκας μου, τη φανταζόταν με αλλόκοσμη οξύτητα. Την άκουσα να μου απαντάει, είδα το χαμόγελό της, την έντιμη και ενθαρρυντική ματιά της. Αληθινή ή όχι, η ματιά της ήταν τώρα πιο φωτερή από τον ήλιο που άρχιζε να ανατέλλει.

Μια σκέψη με καθήλωσε: για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα την αλήθεια όπως την τραγουδούν τόσοι και τόσοι ποιητές, όπως τη διακηρύσσουν ως ύψιστη σοφία τόσοι και τόσοι στοχαστές. Την αλήθεια –ότι δηλαδή η αγάπη είναι ο υπέρτατος και υψηλότερος σκοπός στον οποίο μπορεί ο άνθρωπος να αποβλέπει. Τότε άδραξα το νόημα του μέγιστου μυστικού που έχουν να μεταδώσουν η ανθρώπινη ποίηση και η ανθρώπινη σκέψη και πίστη: Η σωτηρία του ανθρώπου είναι μέσα από την αγάπη και μέσα στην αγάπη. Κατάλαβα πώς ένας άνθρωπος, που τίποτα δεν του έχει απομείνει στον κόσμο,

Ωφελιμισμός vs Δεοντοκρατίας

Αφού όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, αλλαγή πλεύσης…

 1. Οι Μηδικοί πόλεμοι επρόκειτο να μείνουν στη συλλογική φαντασιακή διάσταση των Ελλήνων το σύμβολο της νίκης του πολιτισμού κατά των βαρβάρων. […] Αν και πολλοί από τους νεότερους υιοθέτησαν για μεγάλο διάστημα την άποψη αυτή και είδαν τους Μηδικούς πολέμους σαν μια νίκη της Δύσης εναντίον της Ανατολής, σήμερα υπάρχει μια τάση σχετικοποίησης της σημασίας της ελληνικής νίκης. Επισημαίνονται, δηλαδή, οι περικλειόμενοι κίνδυνοι κατά το μέτρο που η νίκη, αθηναϊκή κατά πρώτο λόγο, έγινε η απαρχή της ηγεμονίας αυτής της πόλης που επρόκειτο στη συνέχεια να δημιουργήσει μέσα στον ελληνικό κόσμο μια ρήξη  περισσότερο μοιραία στη μακροχρόνια διάσταση απ’ ό,τι θα ήταν ίσως η ενδεχόμενη νίκη των Περσών. (Claude Mosse-Annie Shcnapp-Gourberllon, ΕΠΙΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ)
Δηλαδή: για να αποφευχθεί ο μετέπειτα πόλεμος Αθήνας Σπάρτης (Πελοποννησιακός Πόλεμος 431-404 π.Χ) ήταν προτιμότερο να υποδουλωθεί από τους Πέρσες η Αθήνα. 

Η οποία Αθήνα όμως είτε θα επαναστατούσε και θα πολεμούσε εναντίον των Περσών είτε θα ανήκε για πάντα στην Περσική Αυτοκρατορία.

2. Τα κίνητρα της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν η εκμετάλλευση του πλούτου της Ανατολής. Όταν προετοίμαζε την εκστρατεία ήξερε ότι θα σκοτωθούν χιλιάδες άνθρωποι. Παρ’ όλα αυτά όχι μόνο δεν δίστασε αλλά σκότωνε επί μια δεκαετία. Δικαιωματικά, λοιπόν, κατατάσσεται στον κατάλογο των μακελάρηδων του ανθρώπινου είδους, όπως Χίτλερ, Στάλιν, Ατατούρκ, Καντάφι, Τζέγκινς Χαν, κ.ά.
Ωστόσο, ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας για την πλειονότητα των Ελλήνων είναι ήρωας, επειδή κρίνεται εκ του αποτελέσματος -η εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού. Σ’ αυτήν την περίπτωση το κίνητρο (ο δήθεν εξελληνισμός των βάρβαρων πολιτισμών) μεγιστοποιεί το όφελος, την ηδονή των Ελλήνων αρχαίων και σύγχρονων. (Δεοντοκρατία:

 
3. Οι φοιτητές που είχαν πάρει μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου (1973) επί πολλά χρόνια εκτιμώνταν ως ήρωες για την αντίστασή τους στο δικτατορικό καθεστώς του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου. Μετά τα γεγονότα της εξέγερσης, ακολούθησε η άνοδος του ταξίαρχου Ιωαννίδη, επιβλήθηκε εκ νέου στρατιωτικός νόμος, κάποιοι εκ των φοιτητών αναδείχθηκαν στην πολιτική σκηνή της Μεταπολίτευσης, οι οποίοι φάνηκαν ανάξιοι… και κάπως έτσι οδηγήθηκε η Ελλάδα στην πτώχευση και την κρίση, στα μνημόνια το 2010.  
Η ωφελιμότητα αλλά και ο συμβολισμός του 'Πολυτεχνείου' μετά από 40 χρόνια αμφισβητούνται. Θα είχε βάση η αμφισβήτηση, αν ξέραμε με βεβαιότητα ότι δεν θα εκδηλωνόταν η πτώχευση της χώρας ενώ ο βίος των πολιτών θα ήταν ευτυχισμένος. Το αν ήταν καθοδηγούμενη η εξέγερση από ξένα μυστικά κέντρα παραπέμπει σε άλλου είδους συζήτηση και ανάλυση.

4. Μετά τη Γαλλική (1789), Ελληνική (1821), Ρωσική Επανάσταση (1917) ακολούθησαν τρομοκρατία, εμφύλιοι πόλεμοι.
Το ότι οι άνθρωποι δεν κατάφεραν να διαφυλάξουν, να υπερασπιστούν, να ενσωματώσουν στην ζωή τους τα συνθήματα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΙΣΟΤΗΤΑ, καθιστά τις τρεις επαναστάσεις ανώφελες, άκαιρες, μη αναγκαίες;


5. Στις 6 και 9 Αυγούστου του 1945, οι Αμερικανοί έριξαν ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι αντίστοιχα. Η κατακραυγή του κόσμου γι αυτό το μαζικό φρικιαστικό έγκλημα ήταν η αφορμή για τη λήξη του Β΄ ΠΠ.
Σύμφωνα με τους ωφελιμιστές, ναι μεν σκοτώθηκαν περίπου 150.000 άνθρωποι από την έκρηξη αλλά έληξε ο μακροχρόνιος πόλεμος, ο οποίος αν συνεχιζόταν θα αφάνιζε και άλλα εκατομμύρια.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1843 εκδηλώθηκε κίνημα στρατιωτικό

 και όχι λαϊκό κίνημα, όπως κάποιοι 'επιτήδειοι' το παρουσίασαν.

 

 

 

 

 

 

 

 

 .............

Τους πρώτους μήνες του 1843 οι Δυνάμεις υιοθέτησαν σκληρότερη στάση –με αιφνίδιες, αλλεπάλληλες και εντονότατες διαμαρτυρίες και διακοινώσεις. Η Συνδιάσκεψη του Λονδίνου του 1843 κατέληξε στην υπογραφή νέου Πρωτοκόλλου. Η υποχρεωτική ετήσια δόση για τοκοχρεολύσια αυξήθηκε στο τεράστιο για την εποχή ποσό 3.432.283 φράγκων τον χρόνο, περισσότερο από το ένα πέμπτο ενός μέσου ελληνικού Προϋπολογισμού της εποχής. Παρά τη συμπάθειά της για τον Όθωνα, η Ρωσία δεν τον υποστήριξε αποτελεσματικά, η δε Γαλλία συντάχθηκε με τη Μεγάλη Βρετανία.

Η αύξηση των τοκοχρεολυσίων ανάγκασε την ελληνική κυβέρνηση να περικόψει επειγόντως και δραστικά τις δημόσιες δαπάνες προκειμένου να συγκεντρώσει το τεράστιο ποσό. Οι περικοπές των δαπανών επέφεραν μειώσεις μισθών, μέτρο που διευκόλυνε ιδιαιτέρως τους κινηματίες της 3^ης Σεπτεμβρίου να στρατολογήσουν μελλοντικούς επαναστάτες

Λίγο πριν την εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη διέρρευσε στον αθηναϊκό Τύπο το κείμενο μιας απειλητικής διακοίνωσης των Δυνάμεων. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Ι. Σπηλιωτάκη, ο οποίος

ΧΑΡΕΜΙ

To λουτρό (1880-1885) του Jean-Leon Gerome

 

 

 

 

 

 

 

Η λέξη χαρέμι, που προέρχεται από την αραβική haram, σημαίνει «παράνομος», «προστατευμένος» ή «απαγορευμένος». Η ιερή περιοχή γύρω από τη Μέκκα και τη Μεδίνα είναι haram, απαγορευμένη σε όλους εκτός από τον Πιστό. Η λέξη χαρέμι σημαίνει και τις ίδιες τις γυναίκες και ενδεχομένως υπαινίσσεται και τη σύζυγο. Τέλος, το χαρέμι είναι ο «Οίκος της Ευτυχίας», μια διόλου θρησκευτική εκδοχή των αποκλειστικών δικαιωμάτων του αφέντη ως προς τη σεξουαλική νομή, ένα μέρος όπου οι γυναίκες είναι απομονωμένες και έγκλειστες, απαραβίαστες για όλους με εξαίρεση τον έναν και μοναδικό άντρα που εξουσιάζει τις ζωές τους. είναι ένα μέρος σ’ ένα πλούσιο αρχοντόσπιτο που φρουρείται από ευνούχους σκλάβου, όπου ο αφέντης διατηρεί τις συζύγους και τις παλλακίδες του.

Το Σαράι ήταν η έδρα της οθωμανικής αυτοκρατορικής εξουσίας όπου έμεναν χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονταν στις προσωπικές και διοικητικές υπηρεσίες του σουλτάνου. Το πιο ιδιωτικό τμήμα, προσεκτικά χωρισμένο από το υπόλοιπο παλάτι, ήταν το χαρέμι του σουλτάνου που μετακόμισε στο Σαράι για πρώτη φορά το 1541, επί σουλτάνας Ροξαλένας, και μακροημέρευσε ως το 1909. Τα θηλυκά μέλη της σουλτανικής οικογένειας ζούσαν, αγαπούσαν και πέθαιναν εδώ για τέσσερις αιώνες, έγινε το υπέρτατο σύμβολο, η πεμπτουσία της έννοιας του χαρεμιού, το κατ’ εξοχήν σύστημα της απομόνωσης των γυναικών.

Νεαρά κορίτσια εξαιρετικής ομορφιάς που αποσπούνταν με τη βία από τα σκλαβοπάζαρα, στέλνονταν

Η μεγάλη σκακιέρα του ZBIGNIEW BRZEZINSKI (1997)

 Μπρζεζίνσκι (1997)

...............

Στην Ευρασία βρίσκονται επίσης τα περισσότερα πολιτικά ισχυρά και δυναμικά κράτη. Μετά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι επόμενες έξι μεγαλύτερες οικονομίες και οι επόμενοι έξι μεγαλύτεροι καταναλωτές στρατιωτικών όπλων βρίσκονται στην Ευρασία. Όλες οι παγκόσμιες δυνάμεις που διαθέτουν φανερά πυρηνικά όπλα εκτός από μία και όλες οι παγκόσμιες δυνάμεις που διαθέτουν κρυφά πυρηνικά όπλα εκτός από μία βρίσκονται στην Ευρασία. Οι δύο πιο πολυπληθείς διεκδικητές της περιφερειακής ηγεμονίας και της παγκόσμιας επιρροής είναι ευρασιατικές δυνάμεις. Όλες οι δυνάμεις που θα μπορούσαν δυνητικά να αμφισβητήσουν την πολιτική και/ή οικονομική πρωτοκαθεδρία της Αμερικής είναι ευρασιατικές. Αθροιστικά, η δύναμη της Ευρασίας υπερβαίνει κατά πολύ εκείνη της Αμερικής. Ευτυχώς για την Αμερική, η Ευρασία είναι πολύ μεγάλη για να είναι ενιαία πολιτικά.

Έτσι, η Ευρασία είναι η σκακιέρα πάνω στην οποία συνεχίζει να παίζεται ο αγώνας για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Η γεωστρατηγική –η στρατηγική διαχείριση των γεωπολιτικών συμφερόντων- μπορεί να συγκριθεί με σκάκι, όμως στην κάπως ελλειψοειδή ευρασιατική σκακιέρα δεν παίζουν μόνο δύο, αλλά αρκετοί παίκτες, από τους οποίους ο καθένα διαθέτει διαφορετική δύναμη. Οι κύριοι παίκτες είναι τοποθετημένοι στο δυτικό, στο ανατολικό, στο νότιο μέρος και στο κέντρο της σκακιέρας. Τόσο το δυτικό όσο και το ανατολικό άκρο της σκακιέρας περιλαμβάνουν περιοχές με υψηλή πυκνότητα πληθυσμού, στις οποίες είναι οργανωμένα μερικά ισχυρά κράτη σε σχετικά πυκνοκατοικημένους χώρους. Στην περίπτωση της μικρής δυτικής περιφέρειας της Ευρασίας, αμερικανικές δυνάμεις είναι αναπτυγμένες. Η άπω ανατολική ηπειρωτική περιοχή είναι η έδρα ενός

Παναγιώτης Σοφιανόπουλος (1786-1856)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα 

"Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ", Εφημερίς των Γυναικών και του Λαού, η οποία ιδρύθηκε το 1838 από τον Παναγιώτη Σοφιανόπουλο 

(1786-1856), (μέλος της Φιλικής Εταιρείας, γιατρός, δημοσιογράφος) που έθιξε πρώτος στην Ελλάδα το θέμα της ισότητας των δύο φύλων.

Όταν η σύζυγος επιστρέφει το στεφανοχάρτιον!

Αφοπλισμός ατάκτων 1833 και 1945

Ας μη σταθούμε στα ονόματα, στο γιατί και πώς. Σημασία έχει το αποτέλεσμα, μετά από δύο νικηφόρους πολέμους.

 

 

2 Μαρτίου 1833

Ο Όθων, ελέω Θεού βασιλεύς της Ελλάδος

Με διάταγμα αποφασίζει «τα μέχρι τούδε υπάρχοντα εις την Ελλάδα άτακτα στρατεύματα διαλύονται. Πάσαι ως προς στρατολογίαν τοιούτων στρατευμάτων μέχρι τούδε δοθείσαι άδειαι λογίζονται άκυροι».

Ο βαυαρός αξιωματικός Νέζερ περιγράφει στα Απομνημονεύματά του:

«Ο αφοπλισμός των παλληκαριών έγινεν εις την Αργολίδαν, όπου συγκεντρώθηκαν περί τας δέκας χιλιάδας. Μ’ όλον ότι η παράδοσις των όπλων και των ξιφών τούς επότισαν ανέκφραστον πικρίαν, διότι εχωρίζοντο από τας αγαπητάς των πανοπλίας, με τας οποίας είχοαν πολεμήσει υπέρ της εθνικής των ανεξαρτησίας, εν τούτοις δεν έγινε καμιά αταξία κατά την παράδοσιν και μόνον συγκινητικαί τινες σκηναί μάς ετάραξαν την καρδίαν. Είδομεν ηλικιωμένους άνδρας και σχεδόν με λευκάς τρίχας, που είχον αρειμάνιον ήθος, να κλαίνε ως παιδία και να χύνουν δάκρυα επί των ηλιοκαών των παρειών. Η παράδοσις των όπλων έφερεν εις άλλους απελπισίαν και μη θέλοντες να παραδώσουν εις ξένας χείρας τον πολύτιμον θησαυρόν των, έρριψαν εις τους κρημνούς τα ξίφη των και τα άλλα των όπλα».

Κάποιοι είτε έγιναν διακοναραίοι είτε κλέφτες είτε βρήκαν καταφύγιο στην Τουρκία.

Δημήτρης Φωτιάδης, Φοβερά ντοκουμέντα, 3η Σεπτεμβρίου 1843, σ. 99. 

.

.

.

.

 

Πίνακας του Αλέξανδρου Αλεξανδράκη 

(Αθήνα 1913-Αθήνα 1968) http://www.dsclab.ntua.gr

12 Φεβρουαρίου 1945 

Στη Συμφωνία της Βάρκιζας από την τότε κυβέρνηση Πλαστήρα και αντιπροσώπους του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) και με εντολή της Βρετανίας (Τσόρτσιλ) αποφασίστηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ.

Βάσει της Συμφωνίας, τα όπλα πρέπει να έχουν παραδοθεί έως τα μεσάνυχτα της 28ης Φεβρουαρίου.

«Η κατάθεση των όπλων ήταν η πιο σκληρή τελετή από όσες μπορούσε να ζήσει ποτέ ένας αντάρτης. Από την αρχή του Αντάρτικου η πρόσκαιρη στέρηση του όπλου είχε καθιερωθεί σαν ποινή για τα πιο βαριά παραπτώματα και η λέξη «αφοπλισμός» έγινε συνώνυμη με την ατίμωση. Αντάρτες που τιμωρήθηκαν με τριήμερο ή πενθήμερο αφοπλισμό δεν το άντεξαν και αυτοκτόνησαν. Τώρα σ΄ αυτήν την τελετή ο λόχος έχει παραταχθεί για τελευταία φορά, μέσα σε απόλυτη σιωπή.

Μια-μια οι ομάδες περνούν μπροστά από τον λοχαγό και ο κάθε αντάρτης σταματάει, αγκαλιάζει το όπλο του, το φιλάει και το αποθέτει με τα δυο του χέρια. Όλοι κλαίνε. Αδάκρυτος δεν είναι κανείς. Εκείνη την ημέρα, για τελευταία φορά, ακούστηκαν τ’ αντάρτικα τραγούδια. Ήταν ο αποχαιρετισμός». (Βούλτεψης: Ακέλας).

«Κυριακή, 18.2.1945, Ήπειρος

Άρχισε η διάλυση να παίρνει διαστάσεις… Πολλοί ελασίτες και πολιτοφύλακες εγκαταλείπουν τις μονάδες τους… Πάνω από εκατό άτομα έχουν ήδη φύγει προς Αλβανία… συνεχίζεται και ογκώνεται το κύμα φυγής των αγωνιστών του ΕΑΜ…».

Διονύσης Χαριτόπουλος. Άρης. Ο αρχηγός των ατάκτων. σ. 672.

Συνομιλία Ιωάννη Μεταξά, Θεοτόκη, Γούναρη, Πρωτοπαπαδάκη

από το Προσωπικό ημερολόγιο του Ιωάννη Μεταξά (1921-32).

Θεοτόκης: Μα διατί φρονείς, ότι δια του πολέμου δεν δυνάμεθα να φέρωμεν εις πέρας την εν Μ. Ασία πολιτική μας;

Ιωάννης Μεταξάς (αντίθετος με την μικρασιατική εκστρατεία): Διότι πράγματι ζητείτε την κατάκτησιν εν Μ. Ασία και χωρίς να προετοιμάσητε αυτήν δια της  εξελληνίσεως της χώρας. Κατά το φαινόμενον μόνον πρόκειται περί της Συνθήκης των Σεβρών. Πράγματι πρόκειται περί διαλύσεως της Τουρκίας και εγκαθιδρύσεως του κράτους μας επί των χωρών της. Αλλά και αν μόνον περί Συνθήκης των Σεβρών επρόκειτο, ακόμη και εις την περί την Σμύρνην χώραν είμεθα εθνολογικώς μειονότης. Εις δε το εσωτερικόν της Μ. Ασίας ολίγιστον πληθυσμόν ιδικόν μας έχομεν. Οι δε Τούρκοι αισθάνονται τι ζητούμεν. Εάν εστερούντο εθνικού αισθήματος ίσως τοιαύτη πολιτική να ήτο δυνατή. Αλλ’ απέδειξαν ότι έχουν θρησκευτικόν, αλλά εθνικόν αίσθημα. Και εννοούν να παλαίσουν υπέρ της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των ακριβώς δια τα αυτά πράγματα υπέρ των οποίων ηγωνίσθημεν και ημείς κατ’ αυτών. Αισθάνονται ότι η Μ. Ασία είναι η πατρίς των, και ότι ημείς είμεθα επιδρομείς. Δι’ αυτούς δια το αίσθημά των τα ιστορικά δικαιώματα επί των οποίων βασιζόμεθα δεν έχουν επιρροήν. Άλλο πράγμα αν έχουν δίκαιον ή άδικον. Πρόκειται περί του πως αισθάνονται.

.

.

.

Αυτοί μας σφάζουν, μου λέγει ο Εξαδάκτυλος.

Μας σφάζουν, απήντησα, εφ’ όσον εθέσαμεν ως πρόγραμμά μας την κατάκτησίν των εν Μ. Ασία. Αφ’ ότου ηξεύρουν ότι την φιλίαν μας δεν θα την έχουν ποτέ, ότι την έχθραν μας δεν την μεταβάλλει τίποτε, και συνεπώς τίποτε δεν έχουν να κερδίσουν από ημάς. Βέβαια αυτά δεν δικαιολογούν τας σφαγάς. Αλλά δεν σφάζομεν και ημείς;

-Σφάζομεν, μου λέγει ο κ. Εξαδάκτυλος. Βέβαια θέλομεν και πρέπει να τους εξοντώσωμεν. Ο Τούρκος δεν εννοεί αλλιώς.

Λέγει ο κ. Πρωτοπαπαδάκης: Λάβε υπ’ όψιν σου όμως, ότι παραιτούμενοι της Μ. Ασίας, θα εχάναμεν και την Θράκην.

Πως, απήντησα, δεν το εννοώ αυτό. Την Θράκην δυνάμεθα να την κρατήσωμεν στρατιωτικώς επ’ άπειρον με μικράς δυνάμεις.

Δεν πρόκειται περί αυτού, μου απαντά. Θα εχάναμεν και την Θράκην, διότι θα μας υπεχρέωνεν η Αγγλία να δώσωμεν και την Θράκην. Ημείς δια να έχωμεν την Αγγλική υποστήριξιν εις την Θράκην πρέπει να είναι η Αγγλία πεπεισμένη, ότι δυνάμεθα να συντρίψωμεν τον Κεμάλ και να επιβάλωμεν την Συνθήκην των Σεβρών.

.

.

.

Απήντησα: Και ποια θα είναι η εντύπωσις αν συντρίψωμεν το Έθνος εις ένα εξαντλητικόν ατέρμονα πόλεμον; […] Εάν η Κυβέρνησις ομολογήση δημοσία την πλάνην της, αναγνωρίση τον κακόν πολιτικόν δρόμον εις τον οποίον εισήλθε, ειπή εις τον λαόν την αλήθειαν, όλη την αλήθειαν, αφήση κατά μερός τας δημοκοπικάς μεγαλομανίας, και ειπή τι εμπορούμεν να κάμωμεν με τας μετρημένας δυνάμεις που έχομεν…

Και η απογοήτευσις; μου λέγει ο κ. Πρωτοπαπαδάκης∙ η αποθάρρυνση που θα επακολουθήση; Θα λείψει η αυτοπεποίθησις: Δεν τον κουνάς πλέον τον ελληνικόν λαόν δια τίποτε, ούτε να αμυνθή τα σύνορά του. […] Προτιμοτέρα η ήττα, παρά να διακόψωμεν εις την μέσην τον αγώνα.

.

.

.

Εσκέφθην επί μικρόν και τους είπα: Ακούσατε, υπάρχει ίσως μία λύσις. Να αφήσωμεν τον στρατόν εν αμύνη εν Μ. Ασία και να διατάξωμεν τον εν Θράκη στρατόν να καταλάβη την Κωνσταντινούπολιν. Εν εκ των δύο ή το μέγα ηθικόν κτύπημα θα αναγκάση τους Τούρκους εις την ειρήνη σύμφωνα με τις βλέψεις μας ή εάν μείνουν ανένδοτοι κρατούμεν την Κωσταντινούπολιν, αδιαφορούντες δια την Σμύρνη. Απέναντι του ελληνικού λαού στέκεται. Είναι όχι μόνον δεκτή αλλά και με ενθουσιασμόν αποδεκτή.

Γούναρης: Δεν ειμπορούμεν.

Εγώ: Διατί;

Γούναρης: Αποκλείεται από τους Συμμάχους πάσα επιχείρησις κατά της Κωνταντινούπολις. Οι Σύμμαχοι την θεωρούν υπό την κατοχήν των. Αυτοί είναι εν ανακωχή. Ώστε δεν μας το επιτρέπουν.

Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή, Λεωνίδας Κύρκος

Από το βιβλίο "Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή"

του Λεωνίδα Κύρκου (1924-2011)

Στη Βουλή, μετά τις εκλογές του 1985, υπήρχε μια δυσμενής 

μεταχείριση της Αριστεράς που εκπροσωπούσα, 

του ΚΚ Εσωτερικού δηλαδή, που είχε εκλέξει ξανά βουλευτή. Αυτό ήταν το θέμα αδιάκοπων προστριβών και διαμαρτυριών από την πλευρά μου.

«Εκπροσωπώ 120.000 ψηφοφόρους και δεν μου επιτρέπετε να μεταφέρω τη φωνή τους», ήταν το μόνιμό επιχείρημά μου.

«Δεν είστε ομάδα κατά τον κανονισμό της Βουλής. Είστε άτομο. Λυπούμαι», ήταν η απάντηση του προέδρου της Βουλής Γιάννη Αλευρά. Και η αντιδικία συνεχιζόταν.

Κάποια μέρα ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, χωρίς

Η Συνθήκη του Μούδρου 17 Οκτωβρίου 1918

Η Ανακωχή του Μούδρου ή Συνθήκη του Μούδρου συνάφθηκε στον όρμο Μούδρου, της Λήμνου, στις 17/-0 Οκτωβρίου 1918 με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ των δυτικών συμμαχικών δυνάμεων (Entente) από τη μια πλευρά και της οθωμανικής αυτοκρατορίας από την άλλη.

Βιβλίο, Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ», Νικ. Ζαχαρόπουλος.

O Ελευθέριος Βενιζέλος αμέσως μόλις ανέλαβε την ευθύνη της Προσωρινής Κυβέρνησης της Εθνικής Άμυνας (Θεσσαλονίκη 1916), ύστερα από την πρόσκληση που δέχθηκε από την Επιτροπή της, όταν ακόμη  βρισκόταν στην Κρήτη, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να ανταποκριθεί στην κύρια απαίτηση των καιρών. Η Ευρώπη και στη συνέχεια ο κόσμος, θα έλεγε κανείς, βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση.

Γι αυτό ο Βενιζέλος έδωσε προτεραιότητα στην συγκρότηση και οργάνωση των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας του. Εξάλλου μ’ αυτές και μόνο είχε πια τη δυνατότητα να περάσει στο παιχνίδι των εμπόλεμων.

….

Τα επίλεκτα μέλη της ναυτικής αεροπορίας εντάχθηκαν σε μονάδες που προσαρτήθηκαν σε αγγλικές ή γαλλικές βάσεις, όπου γίνεται η εκπαίδευσή τους στα νέου τύπου αεροπλάνα. Αρχικώς η εγκατάστασή τους γίνεται στις αεροπορικές βάσεις των Άγγλων, στον Μούδρο όπου υπήρχε το αεροδρόμιο με την επωνυμία «Μαρς».

Το αεροδρόμιο του Μούδρου βρισκόταν στο ομώνυμο γνωστό από την ιστορία χωριό της Λήμνου και αποτελούσε άριστο συνδυασμό με το ευρύχωρο και ασφαλές λιμάνι του, στο οποίο ελλιμενιζόταν ο συμμαχικός της Αντάντ στόλος.

Κρυπτία στην αρχαία Σπάρτη

Όταν κάνουμε αναφορά στην αρχαία Ελλάδα το μυαλό μας πάει κατευθείαν στον ναό της θεάς Αθήνας, τον Παρθενώνα αλλά και σε κιούπια, αγάλματα, θέατρο. Η λέξη πολιτισμός έχει συνδεθεί με καλλιτεχνικά δρώμενα, και με ότι τέλος πάντων σχετίζεται με την τέχνη. Η έννοια πολιτισμός, όμως, περιλαμβάνει και το σύνολο των ενεργειών -από την κατασκευή σχολείων, νεκροταφείων έως τη θέσπιση νόμων- οι οποίες έχουν στόχο την καλή ποιοτική ζωή των πολιτών και συγχρόνως τη διασφάλιση της ειρηνικής συμβίωσής τους.

Επίσης θαυμάζουμε την αρχαία ελληνική σοφία και δηλώνουμε -με στόμφο- ότι οι ρήσεις, τα αποφθέγματα, τα μηνύματά των σοφών εκείνης της περιόδου παραμένουν διαχρονικά!!!

Παραμένουν διαχρονικά τα μηνύματα γιατί αντιμετωπίζουμε ακριβώς τα ίδια προβλήματα!

Και αισθανόμαστε υπερήφανοι που δεν καταφέραμε σε χιλιάδες χρόνια να βρούμε λύση;

Ο ιστορικός, βιογράφος Παυσανίας (40-120 μ.Χ), λοιπόν, στο έργο «Βίοι Παράλληλοι» γράφει για τον Λυκούργο που έζησε περίπου το 800 π.Χ:

Άρθουρ Σοπενχάουερ, Η τέχνη να είσαι ευτυχισμένος

(παιδική) ζωγραφιά, Παναγιώτης Κοκκινάκος

 

«Η τέχνη να είσαι ευτυχισμένος»

Κανόνας αρ. 3

Επίκτητος χαρακτήρας

Θα μπορούσε κανείς ασφαλώς να υποθέσει (εφόσον ο εμπειρικός χαρακτήρας, ως έκφανση του νοητού, είναι  αναλλοίωτος και όπως κάθε φυσικό φαινόμενο συνεπής με τον εαυτό του) ότι ο άνθρωπος θα έπρεπε να εμφανίζεται πάντα αναλλοίωτος και συνεπής προς τη φύση του, άρα δεν θα είχε ανάγκη να αποκτήσει κάποιον χαρακτήρα τεχνητά μέσω της εμπειρίας και της αυτοκριτικής.

…………………

Συνειδητοποιούμε την ακαμψία του χαρακτήρα ενός άλλου προσώπου μέσα απ’ την εμπειρία, κι ως τότε πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν, χρησιμοποιώντας ορθολογικές ιδέες, παρακλήσεις και ικεσίες, παραδείγματα και καλή προαίρεση να τον πείσουμε να εγκαταλείψει τον δικό του τρόπο, ν’ αλλάξει τον τρόπο συμπεριφοράς του, ν’ αποκλίνει απ’ τον τρόπο σκέψης του, ή ακόμα και να διευρύνει τις δυνατότητές του.

Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς. Πρέπει πρώτα να μάθουμε από την εμπειρία τι επιθυμούμε και τι μπορούμε να κάνουμε.